บทที่ 1070 เป็นพ่อแท้ๆจริงๆ (1)

เธอจงใจยั่วโมโหเหมียวเหยียน เธอจะดูว่าเหมียวเหยียนถูก เธอยั่วโมโหแล้วจะทำยังไง……..

แววตาอู่หลิงเอ๋อเผยความตื่นเต้นดีใจหลายส่วน เธอรอชม

ละครเด็ดละครดังอยู่!!

เป็นลั่วถึงรู้ทันความคิดของหลิงเอ๋อ เธอไม่ได้พูดอะไร แค่ยืน มองอยู่ข้างๆ

“หลิงเอ๋อ คุณอย่าพูดมั่วๆ……ไปหยหนึ่งได้ยินหลิงเอ๋อพูด พลันซะงักอย่างเด่นชัด เค้นเสียงพูดเช่นนี้ออกมา

ทำไมจู่หลิงเอ๋อถึงพูดแบบนี้? หลิงเอ๋อจะทำให้รุ่นพี่เข้าใจ

ผิดได้

ช่วงนี้เธออยู่กับคุณฟูตลอด แต่เธอกับคุณฟูก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งนั้น

อีกทั้งเธอยังคิดหาวิธีหนีไปจากเงื้อมมือคุณฟูด้วย และไม่มี ทางเกิดเรื่องอย่างอื่นแน่ๆ

“ฉันพูดผิดเหรอ? ช่วงนี้คุณกับคุณไม่ใช่อยู่ด้วยกันตลอด เวลาหรอกหรือ? หรือพวกคุณไม่ได้อยู่ด้วยกันกินด้วยกัน แม้แต่ นอนก็ยังนอนด้วยกัน? “หางคิ้วหลิงเอ๋อยกขึ้นเล็กน้อย จงใจ พูดคลุมเครือด้านความรักมากขึ้น
สีหน้าเหมียวเหยียนยิ่งแย่กว่าเก่า เหมียวเหยียนกำมือข้าง ตัวไว้แน่น ดวงตาที่มองไปหยหนึ่งไม่มีความอ่อนโยนอีกต่อไป แต่เป็นความโกรธเข้ามาทดแทน”หนิงเอ๋อ จริงหรือ? เธอพูด จริงหรือเปล่า? ”

บัดนี้เหมียวเหยียนรู้สึกโกรธจริงๆ เขารู้ว่าไม่มีทางปิดบัง อารมณ์ของตัวเองได้หมดจดแล้ว โดยเฉพาะตรงหน้าเป็นถั่วนิ่ง ดังนั้นเหมียวเหยียนจึงไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป เผยความเคียดแค้น ออกมา โดยตรง

เขาได้ยินอย่างนี้แล้วโกรธ กลับยิ่งทำให้เห็นชัดว่าเขาแคร่ไป หยูหนิงอยู่

เพียงแต่ทำไมเขาถึงโกรธกันแน่ งั้นก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้

“รุ่นพี่ คุณฟังฉันอธิบายนะ ฉันกับเขาไม่มีอะไร…ไปหยูหน งอยากอธิบายด้วยจิตใต้สำนึก แต่ดันอธิบายไม่กระจ่างซะงั้น

“หนิงเอ๋อร์ ตอนนี้คุณกลับไปพร้อมกับผม ผมจะไม่ถือสาเรื่อง อื่น”เหมียวเหยียนเห็นไปหยูหนังอธิบายไม่ชัดเจน หัวใจก็ยิ่ง หนักอึ้ง เขารู้ว่าตอนนี้เขาจำเป็นต้องพาไปหยูหนิงกลับโดยด่วน

ขอเพียงสามารถพาไปหยูหนิงกลับไปได้ เขาก็มีวิธีจัดการ เรื่องนี้ เขาก็มีวิธีไม่ได้ไปหยูหนิงกับคุณท่านนี้เจอหน้ากันอีก

ไปหยหนึ่งมองไปยังเหมียวเหยียน ชั่วขณะนั้นไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้ว่ากำลังใคร่ครวญสิ่งใดอยู่

“คุณเหมียว หยูหนิงพูดชัดเจนแล้ว เธอไม่อยากกลับกับคุณทําไมคุณต้องบังคับหยูหนึ่งด้วย “หลิงเอ๋อกลัวว่าเหมียวเหยียน จะหลอกพาไปหยูหนิงกลับไปได้

“หนิงเอ๋อร์ ผมขอถามคุณครั้งสุดท้าย คุณไม่กลับกับผมจริงๆ หรือ? “เหมียวเหยียนไม่ได้แยแสหลิงเอ๋อ แต่เป็นการถามไปห ยูหนิง โดยตรง ปัญหาอื่นไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ สิ่งสำคัญตอนนี้ คือไปหยูหนิงยอมตกลงกลับไปกับเขา

“หนิงเอ๋อร์ ผมชอบคุณ ดังนั้นผมไม่อยากเห็นคุณอยู่กับผู้ชาย คนอื่น มันเป็นความรักที่ผู้ชายอยากครอบครองคนเดียว ผมรัก คุณ ดังนั้นผมทน ให้คุณอยู่กับผู้ชายคนอื่นไม่ได้…..

เหมียวเหยียนหยุดพูด เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูด อีกครั้งว่า “หนิงเอ๋อร์ตอนนี้ผมให้คุณเลือกระหว่างผม…….กับ เขา”

เหมียวเหยียนบีบให้ไป๋หยูหนิงรีบตัดสินใจโดยไว ใช้คำ

ว่า’รัก’ ในแบบฉบับของเขาบีบบังคับไปหยูหนัง

ไป๋หยูหนิงอึ้ง จ้องมองเหมียวเหยียนตาค้าง

“หนิงเอ๋อร์ ผมรักคุณ ดังนั้นบางเรื่องผมก็ทนไม่ได้ เหมียวเหยี ยนเสริมอีกหนึ่งประโยค ใช้คำว่า รัก ช่างพูดได้ลอยหน้าลอย หน้าตาอย่างสมเหตุผลเหลือเกิน

“ดังนั้นหนิงเอ๋อร์อย่าโทษผมที่บีบบังคับคุณเลย มันเป็นเพราะ ผมรักคุณมากเกินไป”ถ้อยคำรักของเหมียวเหยียนยิ่งพูดยิ่งลื่น ไหล ยิ่งพูดยิ่งซาบซึ้ง ยิ่งพูดยิ่งตรงเข้าไปทุกที
เมื่อสักครู่เหนียวเหยียนบอกว่าชอบไปหยูหนิง ไป๋หยูหนึ่งก็ตื่น เต้นซาบซึ้งแล้ว ตอนนี้เหมียวเหยียนบอกว่ารักเธอ เหมียวเหยีย นบอกว่ารักเธอมาก………

ไป๋หยูหนิงอึ้งไปชั่วขณะ ลืมตอบสนองทุกสิ่งอย่าง

หลิงเอ๋อก็มึนไปหมด เธอคาดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ผู้ชายคน นี้ช่าง ช่าง ..ร้ายกาจจริงๆ!!

เดิมทีไปหยูหนิงก็รักเขามากอยู่แล้ว จะต้านทานการขายขนม จีบของเขาได้อย่างไร

เงินถั่วนิ่งเม้มปาก ย้ายสายตามองไปยังคุณฟแวบหนึ่ง เหมียวเหยียนสู้ให้ถึงที่สุดอย่างนี้แล้ว ไม่รู้ว่าคุณจะรับมือ ไหวหรือไม่?

ตอนนี้เหมียวเหยียนกระตือรือร้นขนาดนี้ คุณฟูกลับนั่งนิ่งไม่ เคลื่อนไหว หรือไม่กลัวไปหยูหนึ่งจะถูกเหมียวเหยียนหลอกกลับ ไป?

“หนิงเอ๋อร์ ผมกำลังรอคำตอบจากคุณเหมียวเหยียนรู้ว่าเป้า หมายของตัวเองลุล่วงแล้ว ก้นบึงหัวใจของเขาลำพองใจหลาย ส่วน ไป๋หยูหนิงรักเขาขนาดนั้น ขอเพียงเขายินดีไปหยหนึ่งจะ รอดพ้นเงื้อมมือของเขาได้หรือ

ไปหยหนึ่งไม่ได้ตอบคำถามเหมียวเหยียนทันที เธอหันไปมอง คุณฟูอีกครั้ง

เหมียวเหยียนตะลึงเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่หรี่ขึ้น เขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองทำถึงขั้นนี้แล้ว ไปหยหนึ่งยังไม่ยอมกลับไปกับเขา ยังไป มองคุณ คนนี้อยู่อีก? !

“ถ้าคุณอยากกลับกับเขาก็กลับไปเถอะ เรื่องที่คุณรับปากผม “คุณฟูยังคงถือแก้วไวน์อยู่เช่นเดิม เพียงแต่ไวน์ในแก้วเหลือ ไม่มากแล้ว เขาไม่ได้เขย่าอีกต่อไป แค่ถือไว้เฉยๆ

ดวงตาของเขามองไปหยูหนิง คล้ายกับตั้งใจคิด จากนั้นก็ยิ้ม

อีกครั้ง “ถ้าคุณอยากกลับคำก็กลับค่าเลย

บัดนี้ยังคงเป็นเพียงรอยยิ้มธรรมดาเท่านั้น แต่รอยยิ้มให้ ความรู้สึกไม่เหมือนกับยิ้มก่อนหน้านี้ รอยยิ้มก่อนหน้านี้ทำให้ รู้สึกสว่างเจิดจ้าและอบอุ่น

ทว่ารอยยิ้มตอนนี้กลับชวนให้รู้สึกเศร้าใจอย่างแปลกพิลึก กระทั่งทำให้รู้สึกสงสาร

เป็นลั่วฉงชะงักชั่วครู่ จากนั้นมุมปากก็อดยกขึ้นไม่ได้ คุณเก่

งกาจจริงๆ ไม่เสียแรงที่เป็นคนที่เชื่อเป็นเชิญมา

เห็นได้ชัดว่าคุณฟูรู้จักไปหยูหนังดีไปหยูหนิงเป็นคนรักษา สัจจะเห็นคุณธรรมเป็นที่ตั้ง และเป็นคนใจอ่อนคน

ณ ตอนนี้ ประโยคนี้ของคุณฟูจู่โจมจุดอ่อนของไปหยูหนังอ ย่างไร้ที่ติ

ไปหยูหนิงชอบเหมียวเหยียนและชอบมาหลายปีแล้วด้วย แต่ ไปหยหนึ่งไม่ใช่คนที่ทิ้งหลักการเพราะความรัก ดวงตาฉู่หลิงเอ๋อเปล่งประกายระยิบระยับ อึ้งไปถนัดตา เงียบอย่างหาชมได้ยาก

“ฉัน สิ่งที่ฉันรับปากแล้วไม่มีทางกลับค่าเด็ดขาด” ใบหน้าไปห

หนิงเผยความอึดอัดทำตัวไม่ถูก เธอละสายตาจากไป ระดับ เสียงของเธอเบามาก แต่กลับทำให้คนที่อยู่ด้วยได้ยินอย่าง ชัดเจน

คุณฟูก็ได้ยินเช่นกัน มุมปากของเขายกขึ้น ผลลัพธ์เช่นนี้ เขา

พอใจมาก

หลิงเอ๋อกะพริบตารัวๆ แล้วกะพริบตาอีก โอ้โห คุณพี่ท่านนี้ เก่งกาจไม่เบาเลยแฮะ

มันเก่งเกินไปแล้วหรือเปล่า

“ฉิงฉิง คุณเป็นใครกันหรือ? “หลิงเอ๋อเข้าไปกระซิบถาม ข้างหูเงินลั่วนิ่งหนึ่งประโยค ตั้งแต่แรกหลิงเอ๋อก็รู้ว่าคุณพี่คนนี้ ไม่ธรรมดา