ตอนที่ 3 อกสั่นขวัญหาย (3)

เงินลั่วชิงรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง เธอรู้สึกงงงวยอยู่ชั่ว ขณะ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอพยายามนึกย้อนความจำว่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ

เธอจำได้ว่าเธอโดนวางยาสลบ แล้วก็หนีข้าม ระเบียงมาอยู่ที่ห้องนี้ หลังจากนั้น……

สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายการหลับไหลของชายหนุ่ม ข้างๆ เธอกระพริบตาและกลืนน้ำลายอย่างช้าๆ จากนั้น คิดจะใช้โอกาสนี้รีบออกไป และทางที่ดีที่สุดคืออย่าให้ ผู้ชายคนนี้รู้สึกตัวเป็นอันขาด!

อือ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน

เงินล้วฉิงไม่กล้าที่จะประวิงเวลาไว้เธอคลำหา เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายซึ่งในความมืดนั้นทำให้เธอไม่ สามารถมองเห็นได้ชัด ทำได้แค่คลำๆ ใช้ความรู้สึกเอา เท่านั้น

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะลุกออกไปนั้น เสียงใน ความมืดก็ดังขึ้นทันที “คุณคิดจะออกไปจากที่นี่เหรอ?” เยซื้อเฉินถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แต่เสียงนั้นกลับ ทำให้เธอตกใจขึ้นทันใด

เงินลั่วชิงอกสั่นขวัญหายไปหมด

ไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อ

ไหร่ เขาเอนตัวที่หัวเตียงมองเธอในความมืด มองไม่

เห็นถึงอารมณ์และความรู้สึกใดๆ แต่เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จึงทำให้เสียงของเขาแหบแห้ง ผู้หญิงคนนี้ปืนระเบียงเข้ามาในห้องของเขาเมื่อ คืน หลังจากนั้น..

ตอนนี้เธออยากจะจากไปแบบนี้เหรอ?ช่างกล้า คิดนะ!

“ทำไมล่ะ?” เงินลั่วชิงหันไปถาม เธอมองไม่เห็น ถึงกิริยาท่าทางของชายหนุ่ม แต่สัมผัสได้ถึงอันตรายที่ จะเกิดขึ้น

ดูเหมือนว่าเธอจะเล่นผิดคนแล้วสิ

“คิดเงินก่อนสิ” เสียงของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นเล็ก น้อย ดูเหมือนว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ

เงินลั่วชิงถลึงตาด้วยความตกใจ คิดเงินเหรอ? จะ คิดได้ยังไงกัน?

จะว่าไปแล้ว เรื่องเมื่อคืนเธอต่างหากที่เป็นคน

ผิด!

เงินลั่วชิงรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนี้ไม่ยอม ปล่อยตัวเธอไปง่ายๆ แน่ เธอต้องคิดหาวิธีที่จะเอาตัว เองออกไปจากที่นี่ให้ได้!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธอรู้ดีว่าการหลบหนีให้ พันสายตาผู้ชายคนนี้เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย ดังนั้นเธอจึงคิดหาวิธีอื่น ต้องปฏิบัติการอย่างฉับ

พลันโดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่รู้ตัว ถึงจะสำเร็จ! “ก็ได้” เธอตอบชายหนุ่ม จากนั้นเธอเดินยิ้มเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วพูดต่อว่า “คุณอย่าโกรธไปเลย นะ เรื่องของเรามันจัดการได้”

ขณะนั้นน้ำเสียงของเธอแหบแห้ง ไม่เหมือนปกติ

“โอ้โหคุณ คุณมีวิธีจัดการยังไงเหรอ?” เย่ซื้อเฉิ นขมวดคิ้วเล็กน้อย เงาของเธอเดินเข้ามาช้าๆพร้อมกับ สายตาคู่นั้นที่มองมาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

จัดการเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ? เขารอดูว่าผู้หญิง คนนี้จะหาวิธีจัดการเรื่องนี้ยังไง?

เธอเดินเข้ามาอย่างช้าๆ มือเธอไปชนกับเสื้อคลุม ของไทยชื่อเฉินที่พาดอยู่บนเก้าอี้ เท้าของเธอเหยียบกับ ชุดนอนของเขาที่เขาถอดในขณะที่บ้าคลั่งเมื่อคืน หาง ตากวาดมองไปทางโทรศัพท์ที่ส่องแสงกระพริบสีฟ้า อ่อนๆ ที่เขาชาร์ตแบตเตอรี่อยู่บนหัวเตียง

ในความมืดในตอนนี้ เย่ซื้อเฉินมองเห็นเพียงแค่ เงาของเธอเท่านั้น กิริยาท่าทางของเธอ หรือแม้แต่ อย่างอื่นก็มองไม่ชัด

แท้ที่จริงแล้วสวิตซ์ไฟก็อยู่ข้างๆ เขา แค่เขาเอา มือไปกดสวิตซ์ก็สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน แต่ เขาเลือกที่จะไม่เปิดมัน

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รีบร้อน หรือเขาอยากจะ เพลิดเพลินเหมือนแมววิ่งจับหนูในที่มืด

เวินลั่วฉิงเดินเข้ามาใกล้ชิดกับร่างของชายหนุ่ม แล้วก้มตัวลงจับมือของชายหนุ่มไว้
ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นี่เธอกำลังจะ

ทำอะไร?