บทที่ 1055 ตัวตนที่แท้จริงของเธอ

เงินลั่วนิ่งเป็นคนช่างสังเกต แม้ว่าตอนนี้จะอยู่ค่อนข้างไกลกัน แม้ว่าสถานการณ์แบบนี้ไปหยิงจะไม่กล้าอวดดีเท่าไหร่ และ พยายามปกปิดอย่างมาก แต่เงินถั่วนิ่งก็ยังคงมองออกอยู่ดี

“ไม่ใช่มั้ง?” ฉู่หลิงเอ๋อรู้สึกอึ้งจนเห็นได้ชัด “เพราะอะไรล่ะ? เป็นถึงเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ทำไมต้องเชื่อฟังหล่อนด้วย? ต่อให้หล่อนมีตำแหน่งสูงส่งอยู่ในองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ไม่น่าจะต้อง เชื่อฟังนะ”

เป็นลั่วนิ่งเม้มปากเล็กน้อย และเงียบไปชั่วขณะ เธอก็คิดว่าไม่ น่าเป็นไปได้ แต่เธอรู้ดีว่าการวินิจฉัยของตัวเองไม่มีทางผิด พลาด

“ฉิงฉิง แล้วเธอคิดว่าคืนนี้หล่อนจะทำอะไรเธองั้นเหรอ?” ตอน นี้หลิงเอ๋อไม่ได้มีท่าทางนึกสนุกอีกแล้ว แต่กลับจริงจังและ เคร่งขรึมเหมือนตอนปฏิบัติภารกิจ

องค์กรโกสต์ซิตี้ทำให้เธอไม่กล้าประมาท

เป็นลั่วถึงดวงตาลุกวาวเล็กน้อย จากนั้นก็ จากนั้นก็หันสายตาอย่าง กะทันหัน ไปมองไปหยิงอีกครั้ง

ตอนนี้ไปหยิงกำลังพูดคุยอยู่กับคุณหญิงคนหนึ่ง ไม่รู้ว่ากำลัง คุยอะไรกัน ไปหยิงยิ้มตลอดเวลา ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ เลย

แต่ว่า เมื่อครู่เสียงของไปหยิงดังไปหน่อย ทำให้เมื่อครู่นี้เป็นลั่วนิ่งได้ยินเสียงของไปหยิง

ดวงตาของเงินลั่ว งหรี่ลงเล็กน้อย

“ทำไมเหรอ?” ฉู่หลิงเอ๋อเห็นท่าทางผิดปกติของเงินถั่วถึง จึง

เอ่ยถาม “ฉันเคยได้ยินเสียงของหล่อนมาก่อน” เสียงของเงินลั่วนิ่ง ค่อนข้างทุ้ม เสียงของผู้หญิงคนนั้นเธอเคยได้ยินมาก่อน

“เมื่อห้าปีก่อนตอนที่อยู่โรงแรมหล่อนน่าจะเคยพูดให้ได้ยิน เธอเคยได้ยินเสียงของหล่อนก็ไม่แปลกนี่นา” หลิงเอ๋อยังไม่ทัน ตั้งสติ จึงไม่เข้าใจความหมายของเงินถั่วง

“ไม่ ไม่ใช่เมื่อห้าปีก่อน เมื่อห้าปีก่อนตอนที่อยู่โรงแรมหล่อน จงใจเปลี่ยนเสียงพูด ไม่ได้ใช้เสียงจริง ๆ ของหล่อน” เป็นลั่วนิ่ง พูดด้วยท่าทางมั่นใจเป็นอย่างมาก เมื่อห้าปีก่อนแม้ว่าเธอถูก วางยา แต่เธอสามารถแน่ใจได้ว่าตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นจงใจ ปลอมเสียง

“หล่อนจงใจปลอมเสียงแสดงว่าหล่อนกลัวฉันจะฟังเสียงออก ว่าหล่อนเป็นใคร? ฉะนั้นเมื่อก่อนฉันต้องเคยได้ยินเสียงหล่อน แน่นอน” เป็นลั่วงครุ่นคิด แล้วเอ่ยเสริมขึ้นมาอีกประโยค

“เธอหมายความว่าเธอไม่เคยเจอหล่อนมาก่อน แต่เคยได้ยิน เสียงของหล่อน? นี่มันอะไรกัน?” หลิงเอ๋อรู้สึกงุนงง : “ฉิงฉิง เธอทำให้ฉันสับสนงุนงงไปหมดแล้ว”

“ฉันคิดว่า ฉันรู้แล้วว่าหล่อนเป็นใคร” เป็นลั่วนิ่งแอบถอนหายใจออกมา น้ำเสียงฟังซับซ้อน

ใคร?ฉู่หลิงเอ๋อตาเป็นประกายใครแล้วแค้นอะไรเธอ?

เงินชั่วขณะ

เป็นครั้งที่หลิงเอ๋อเห็นเธอเป็นแบบดังนั้นหลิงไม่ได้ซักใช้อะไรอีก

“ฉิงฉิง ให้ฉันสืบหน่อยไหม ดูว่าผู้หญิงคนนั้นตั้งใจจะ ทำอะไร?” หลิงเรื่องสนุกอยู่แล้ว งานเธอก็ไม่ประมาทเลินเล่อเด็ดขาด

ไม่ต้องหรอก เธอไปสืบก็สืบอะไรไม่ได้เป็นลั่วนิ่งสาย หน้า มองไปหลิงเอ๋อ “นี้แขกมากขนาดนั้น เวลาสั้น สืบอะไรไม่ได้หรอก อย่างผู้หญิงคนถนัดหลอกใช้อื่น ไม่ใคร

“แล้วเราจะทํากันเลยเหรอ รอให้หล่อนมาทำร้าย เธอเนี่ยนะหลิงเอ๋อนัยน์ตาลุกวาวเล็กน้อย นี่ไม่สไตล์ ของเลยนะ และไม่ใช่สไตล์ของฉันด้วย

“วันเป็นเลี้ยงของเว้ยคัง เมื่อครู่เป็นเพราะฉันเกิด เรื่องวุ่นวายไปยกหนึ่งแล้ว…….” เป็นลั่วนิ่งไม่จบ แต่ความ ชัดเจนเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรอีก
เธอหวังว่าการวินิจฉัยของเธอจะผิดพลาด เธอหวังว่าผู้หญิง คนนั้นจะไม่ก่อเรื่องอะไรขึ้นอีก

และเธอก็ไม่อาจไปก่อเรื่องที่ไม่จำเป็นก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะ ลงมือทําอะไร

“ฉันเข้าใจความหมายของเธอแล้วล่ะ” หลิงเอ๋อแอบถอน หายใจออกมาเชือกหนึ่ง : “วางใจเถอะ ฉันไม่ทำอะไรทุ่มบ่าม หรอก”

คำพูดของหลิงเอ๋อชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเสียงโหดว่า “ขอให้ยัยผู้หญิงคนนั้นสงบเสงี่ยมหน่อยแล้วกัน อย่าก่อเรื่อง อะไรขึ้นมาอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะระเบิดหล่อนเอง”

เงินถั่วนิ่งได้ยินคำพูดของหลิงเอ๋อก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เธอ รู้จักนิสัยอู่หลิงเอ๋อเป็นอย่างดี แน่นอนว่าเธอยิ่งเข้าใจดีว่าหลิง เอ๋อเป็นห่วงเธอ

เมื่อเห็นไปหยิงพาเฉิงโหราโหราเดินมุ่งไปทางคุณนายเหวย เงินล้วงก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย : “พวกเราเข้าไปทักทายกันหน่อย

“ทักทายยัยเจ้าหญิงแอ๊บแบ๊วคนนั้นกับยัยร้ายลึกโหดเหี้ยม อำมหิตคนนั้นเนี่ยนะ?” ฉู่หลิงเอ๋ออึ้งไป แล้วทำตาโตจ้อง เงินลั่วนิ่ง

เธอไม่เข้าไปซัดหน้ายร้ายลึกคนนั้นสักหมัดก็ดีเท่าไหร่แล้ว ยังจะให้เธอเข้าไปทักทายพวกมันอีกเหรอ?

“ข่มขู่! นี่เป็นเรื่องที่เธอถนัดสุดไม่ใช่หรือไง?” เป็นชั่วนิ่งเข้าใจความหมายของ หลิงเอ๋อดี เธอจึงมองหลิงเอ๋อแล้วหัวเราะออก มาเบา ๆ

“ดีสิ เอาเลย เรื่องนี้ฉันถนัดที่สุด และก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง หลิงเอ๋อกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที ข่มขู่ยัยร้ายลึกคนนั้น เธอ ชอบที่สุดเลยล่ะ

“ถ้าหากหล่อนฟังรู้เรื่อง ว่าคืนนี้อย่าก่อเรื่องก็คงจะดีที่สุด” เป็นลั่วถึงเม้มปากเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเสียงเสริมขึ้นอีก ประโยคหนึ่ง

วันนี้เป็นงานเลี้ยงของเว้ยคัง เป็นลั่วนิ่งไม่อยากทำลายงาน เลี้ยงของเว้ยคัง “แล้วจะรออะไรอีกล่ะ? ไปสิ” หลิงเอ๋อเข้าใจความหมายของ

เงินลั่วนิ่งดี ก็แค่ข่มขู่ยัยร้ายลึกคนนั้นไม่ใช่เหรอ? สำหรับเธอถือ

เป็นเรื่องที่ง่ายมาก

เป็นลั่วจึงเดินไปทางคุณนายเหวย ทันที ขณะที่ไปหยิงพาเฉิง โหรวโหราเดินมาตรงหน้าคุณนายเหวย เงินมั่วนิ่งก็เดินมาอยู่ ข้าง ๆ คุณนายเหวยพอดี

ไป๋หญิงเห็นเป็นลั่วนิ่งเข้ามากะทันหัน ก็อึ้งไปอย่างเห็นได้ชัด รู้สึกคาดไม่ถึงอยู่บ้าง และเธอก็ไม่ค่อยเข้าใจถึงเจตนาของ เงินถั่วนิ่งที่จู่ ๆ ก็เดินเข้ามาแบบนี้

แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เป็นถั่วนิ่งไม่เคยเห็นรูปร่าง หน้าตาจริง ๆ ของเธอมาก่อน จึงรู้สึกโล่งใจ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูด ว่า : “คุณนายเหวย คนนี้คือเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเราค่ะ”

“หลายวันก่อนฉันก็ได้ยินเรื่องที่องค์กรโกสต์ซิตี้รับตัวเจ้าหญิง คนหนึ่งกลับมา เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้มาร่วมงานเลี้ยง บริษัทเว้ยคังของพวกเรา นับว่าเป็นเกียรติของเว้ยคัง” คนที่เข้า มาหาเป็นแขก อีกทั้งยังเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ คุณ นายเหว่ยจึงเสียมารยาท ใส่ไม่ได้อยู่แล้ว

ขณะที่คุณนายเหว่ยพูดก็ได้หันไปมองเฉิงโหราโหรว ใบหน้า ไม่ได้ดูผิดปกติเท่าไหร่ แต่ในใจกลับรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง เธอเคย ได้ยินลูกชายพูดถึงเรื่องราวขององค์กรโกสต์ซิตี้ ลูกชายบอกว่า หัวหน้าขององค์กร โกสต์ซิตี้ยอดเยี่ยมมาก แต่เจ้าหญิงคนนี้ดู แล้วก็ไม่เห็นจะมีดีสักเท่าไหร่เลย

แน่นอนว่า เจอหน้ากันครั้งแรกคุณนายเหวยไม่รู้จักนิสัยใจคอ ของเจ้าหญิงคนนี้ว่าเป็นยังไงอยู่แล้ว แต่เจ้าหญิงคนนี้สายตาดู ลอกแลกตลอดเวลา แสดงว่าเจ้าหญิงคนนี้กระวนกระวายใจ และไม่มีความมั่นใจในตัวเองมาก ๆ

แน่นอน ในสถานการณ์เช่นนี้คุณนายเหวยไม่มีทางพูดอะไร มากหรอก

“คุณนายเหว่ยเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ” เฉิงโหรวโหรวพยักหน้า อย่างมีมารยาทให้คุณนายเหวยเล็กน้อย จากนั้นสายตาของเฉิง โหราโหรวก็หันไปทางเงินมั่วนิ่ง : “เมื่อครู่เห็นคุณนายเหวยออก หน้าแทนคุณเป็นคนนี้ ไม่ทราบว่าคุณนายเหว่ยเป็นอะไรกับคุณ เงินคนนี้เหรอคะ?”
เฉิงโหรว โหรวนึกถึงเมื่อครู่นี้ที่คุณนายเหวยปกป้องเดินวง ในใจก็เป็นกังวลตลอดเวลา จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ เลยถามหยั่ง เชิง!!