บทที่ 1053 ผู้หญิงที่ทำร้ายเธอเมื่อห้าปีก่อน

แต่น่าเสียดายที่คุณนายเหว่ยเป็นคนมีเหตุผลและไม่ยอมคน อื่นง่าย ๆ ไม่เห็นแก่หน้าเขาเลยสักนิด

“นี่ ร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ?” คุณนายเจ้าช็อกไปเลย ตอน แรกเธอคิดว่าเว้ยคังก็แค่ทำธุรกิจเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรไม่กล้าม ปัญหากับพวกข้าราชการ เธอคิดว่าต่อให้เว้ยคังเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่มีทางใหญ่คับฟ้าได้หรอก

“เธอคิดว่าไงล่ะ?” หัวหน้าเจ้าจ้องเขม็งคุณนายเจ้าอีกครั้ง สีหน้ายิ่งหนึ่งถึงมากขึ้นไปอีก : “อีกอย่าง ฉันได้ยินมาว่าตัวตน ของมู่หรงตัวหยางก็ไม่ธรรมดาเลย ข้างนอกลือกันว่าหลายปีมา นี้มทรงตัวหยางเอาแต่เตร็ดเตร่อยู่ด้านนอกตลอด แต่ฉันได้ยิน มาว่าที่จริงงานที่มหรงตัวหยางทำนั้นซับซ้อนมาก คนที่มีทรงตัว หยางใกล้ชิดด้วยก็ไม่ธรรมดาทั้งนั้น

“มู่หรงตัวหยางก็แค่ลูกผู้ดีมีเงินคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ?” คุณนาย เจ้าตะลึงงันอีกครั้ง ทำไมทุกอย่างไม่เหมือนกับที่เธอคิดไว้เลย สักนิด

“ลูกผู้ดีมีเงิน? เธอเห็นมู่หรงตัวหยางเหมือนพวกลูกผู้ดีมีเงิน แบบนั้นเหรอ? มู่หรงตัวหยางเพิ่งกลับมาได้เพียงไม่กี่เดือน เธอดู คนรอบตัวมู่หรงตัวหยางว่าเป็นใครบ้าง? มู่หรงตัวหยางไม่ เพียงแต่ไม่คบค้ากับพวกลูกผู้ดีมีเงินสักคน แต่กลับมีความ สามารถมากที่สุดในเมืองขึ้น และเป็นหนึ่งในพวกผู้มีอิทธิพลด้วย หัวหน้าเจ้าเป็นคนช่างสังเกตอย่างละเอียด สำหรับเรื่องขอ งมู่หรงตัวหยางเขาจึงรู้ไม่น้อยเลยทีเดียว

คุณนายเจ้างุนงงไปหมดแล้ว อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

เดิมที่คุณเจ้าก็กลัวพ่อจะต่อว่าเธออยู่แล้ว ฉะนั้นจึงนั่งเงียบ ๆ อยู่ด้านหลังตลอด ไม่พูดอะไรออกมา เพียงแต่ได้ยินว่าพ่อของ ตัวเองเกรงกลัวเว้ยงขนาดนี้ คุณเจ้าก็รู้สึกเจ็บใจ เลยทนไม่ไหว ขึ้นมา : “พ่อคะ พ่อไม่ต้องกลัวพวกเขาหรอก ต่อให้ตระกูลเหวี่ย เก่งกาจแค่ไหนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ขององค์กรโกสต์ซิตี้หรอก” คุณเจ้า นึกขึ้นได้ว่าเรื่องนี้ที่จริงคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ขอให้เธอช่วย และได้ยินมาว่าเป็นเจตนาของเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ คุณ เจ้ามีความกล้าขึ้นมาทันที : “พ่อคะ พ่อน่าจะรู้จักองค์กรโกสต์ ซิตี้ใช่ไหม?”

“องค์กรโกสต์ซิตี้? ฉันรู้จักอยู่แล้ว แกหมายความว่าไง?” หัวหน้าเจ้าอึ้งไปเล็กน้อย แล้วมองลูกสาวของตัวเองด้วยแววตา สงสัย : “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับองค์กรโกสต์ซิตี้เหรอ?”

“ใช่ค่ะ ที่จริงเป็นลั่วนิ่งไปล่วงเกินเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ต้องการหาเรื่องเงินถั่วนิ่ง คนที่เจ้า หญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ต้องการหาเรื่อง เกรงว่าตระกูลเหว่ย คงปกป้องไม่ได้มั้ง” ตอนที่คุณเจ้าพูดออกมาน้ำเสียงฟังดูได้ใจ มาก : “ดังนั้นพ่อไม่ต้องเป็นห่วง แค้นนี้องค์กรโกสต์ซิตี้จะช่วย เราเอาคืนเอง”

“แกหมายความว่าเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ให้แกหาเรื่องเงินถั่วนิ่งงั้นเหรอ?” หัวหน้าเจ้าเป็นคนฉลาด จึงเข้าใจความ หมายของลูกสาวได้ในทันที

“ใช่ค่ะ เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้มาหาหนู” คุณเจ้าพยัก หน้าหมึก ๆ : “เวียงเก่งกาจแค่ไหนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ขององค์กร โกสต์ซิตี้หรอก ฉะนั้นพวกเราแค่รอดูเรื่องสนุกก็พอ”

คิ้วของหัวหน้าเจ้าขมวดเป็นปม เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยเข้าใจ : “เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ทำไมต้องหาเรื่องเงินถั่วนิ่งด้วย? แล้วเงินลั่วนิงคนนั้นตกลงเป็นใครกันแน่?

หัวหน้าเจ้ารู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล

“มันก็แค่…..” คุณเจ้าคิดว่าไม่ถูกต้อง จึงคิดจะดูถูกดูแคลน

เงินลั่วนิ่ง

“เรื่องนี้แกไม่ต้องเข้าไปยุ่ง ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรไม่ชอบมา พากล คุณนายเหวยปกป้องเงินถั่วถึงขนาดนั้น อีกทั้งเจ้าหญิง แห่งองค์โกสต์ซิตี้ก็ออกหน้าหาเรื่องเงินถั่วนิ่งโดยตรง ฉันคิดว่า ตัวตนของเงินถั่วนิ่งคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ฉะนั้นแกห้ามทำ อะไรเงินลั่วนิ่งอีกเป็นอันขาด” หัวหน้าเจ้าเป็นคนเข้าใจอะไรได้ดี เรื่องพวกนี้ต้องคิดให้รอบคอบไว้ก่อน

“พ่อคะ มันจะเป็นใครไปได้? มันมีอะไรน่ากลัวเหรอ?” คุณเจ้า รู้สึกไม่ยอม : “อีกอย่างเรื่องอื่น ๆ ก็ไม่ต้องถึงมือหนูหรอก เท่าที่ หนูรู้มา ต่อไปเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้มีแผนการอื่นที่จะจัด การกับเงินถั่วนิ่ง ดังนั้นงานเลี้ยงวันนี้ เป็นลั่วจึงต้องถูกจัดการจน เละแน่………….
หัวหน้าเจ้าตาลุกวาวขึ้นมา เขาคิดว่าเขาต้องให้คนไปดูที่งาน เลี้ยงสักหน่อย ดูสิว่ามีอะไรกันแน่?

หลังจากหัวหน้าเจ้ากลับไปแล้ว คุณนายเหวยก็เรียกทุกคน เข้าไปในโรงแรม และคุณนายเหวยก็ได้จูงมือเป็นลั่วจึงเดิน เข้าไป จากนั้นก็แนะนำกับทุกคน : “ตอนนี้ฉันขอแนะนำอย่าง เป็นทางการสักหน่อย นี่คือแก้วตาดวงใจของตระกูลเหวี่ยของ พวกเรา”

ความหมายของคุณนายเหวย ในตอนนี้ชัดเจนเป็นอย่างมาก ต่างก็รู้จักกันหมดแล้ว อย่ามีพวกไม่รู้เรื่องรู้ราวมาก่อเรื่องอีก แล้วกัน

ยังไงซะนี่ก็เป็นงานเลี้ยงบริษัทเว้ยคังกรุ๊ปของพวกเขา เธอไม่ อยากให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก

ไปหยิงยืนมองเงินถั่วนิ่งอยู่ในมุมมุมหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นเต็มไป ด้วยความอำมหิต ถ้าหากสายตาสามารถฆ่าคนได้ล่ะก็ เธอคง ทำให้เป็นลั่วนิ่งกลายเป็นเถ้าธุลีไปแล้ว

แต่ไหนแต่ไรเงินลั่วนิ่งเป็นคนความรู้สึกไวอยู่แล้ว จู่ ๆ เงินถั่วนิ่งก็หันหน้าอย่างรวดเร็ว มองไปทางไปหยิง การเคลื่อน ไหวของเงินถั่วนิ่งเกิดขึ้นเร็วมาก และกะทันหันมาก ไปหยิ่งคิดไม่ ถึงว่าเป็นถั่วนิ่งจะหันมากะทันหันอย่างนี้ จึงไม่ทันได้หลบ อีกทั้ง ยังกลบเกลื่อนสายตาอำมหิตนั้นไว้ไม่ทันอีกด้วย

ไปหยิงสบสายตากับเงินถั่วงทั้งอย่างนั้น ดวงตาของเงินถั่วฉิงลุกวาวขึ้นเล็กน้อย สายตาแบบ………ให้เธอนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาทันที

ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่โรงแรมเมื่อห้าปีก่อน แม้ว่าตอนนั้นผู้หญิง คนนั้นได้อาพรางหน้าทั้งหมด สวมหน้ากากอนามัย ใส่แว่นตา กันแดด ตอนนั้นเธอมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนั้น

แต่ตอนนั้นสายตาที่ผู้หญิงคนนั้นมองเธอ เธอกลับจำมันได้ดี เงินลั่วนิ่งแทบจะมั่นใจได้ทันทีเลยว่า ผู้หญิงที่มองเธอด้วย สายตาอำมหิตที่กำลังยืนอยู่ในมุมมุมหนึ่งของงานเลี้ยง ในตอน นี้ เป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่อยู่ภายในห้องของโรงแรมเมื่อห้าปี ก่อน

เธอไม่เคยรู้เลยว่าเมื่อห้าปีก่อนผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ในห้องของ โรงแรมเป็นใคร และไม่เข้าใจอีกด้วยว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึง ต้องทำร้ายเธอ เพราะตอนนั้นกลัวว่าเยซื้อเฉินจะรู้เข้า เธอเลยไม่ ได้ไปสืบหา ต่อมาเมื่อเวลาล่วงเลยไป เธอก็อยู่ที่ประเทศ M มา ตลอด เรื่องนี้จึงได้ถูกละเลยไป

เพียงแต่ เป็นถั่วนิ่งคิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้พบกับผู้หญิงที่อยู่ใน ห้องของโรงแรมเมื่อห้าปีก่อนที่นี่

และผู้หญิงคนนี้ก็กำลังมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนกับเมื่อห้า ปีก่อนไม่มีผิด พอที่จะอธิบายได้ว่า ห้าปีที่ผ่านมา ผู้หญิงคนนี้ เกลียดแค้นเธอมาตลอด

ถึงแม้เงินลั่วถึงจะไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ และไม่รู้ด้วยว่าทำไมผู้ หญิงคนนี้ต้องเกลียดเธอ แต่เป็นลั่วนิ่งก็เข้าใจเรื่องหนึ่งได้ทันที ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ด้านนอกแล้วเธอถูกคุณเจ้ากับคุณหลิวขวางไว้ต้องเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้แน่นอน

เมื่อนึกถึงเมื่อห้าปีก่อนที่ผู้หญิงคนนี้ทำเรื่องเหล่านั้นกับเธอ เป็นวงก็มั่นใจว่าเรื่องคืนนี้คงไม่ได้แค่คิดขวางเธอแน่นอน

ไปหยิงสบสายตากับเงินถั่วถึง ไปหยิ่งรู้ว่าหลบไปก็ไม่มี ประโยชน์แล้ว คนอื่นไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเงินถั่วนิ่ง แต่เธอรู้

ไปหยิ่งรู้จักความสามารถของเงินถั่วนิ่งเป็นอย่างดี

ดังนั้นไปหยิ่งรู้ว่าหลบหนีไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกทั้งจะทำให้ เรื่องกลับตาลปัตรไปด้วย

ในเมื่อหลบไม่ได้ ไป๋หญิงก็สบตากับเงินถั่วถึงตรง ๆ ตอนนี้เพิ่ง โหรว โหราเชื่อฟังเธอทุกอย่าง เธอมีอำนาจขององค์กรโกสต์ซิตี้ คอยหนุนหลังอยู่ เธอยังต้องกลัวอะไรอีก?

ฉะนั้น ตอนนี้ไปหยิงไม่ได้กลบเกลื่อนอีกแล้ว เธอไม่ได้กลบ เกลื่อนความอำมหิตและความเกลียดแค้นที่อยู่ในแววตาของเธอ อีกต่อไป