บทที่ 996 ถูกลูกชายจัดการซะแล้ว คุณชายสามเด กลยุทธ์เด็ด นี่สิถึงจะสนุก(5)

“หัวหน้าน้อยครับ ผมคิดว่าพวกเราไม่ต้องแย่งประมูลกับคุณ ชายสามเยจะปลอดภัยที่สุดครับ” อะเฉียงไม่เชื่อคำพูดหัวหน้า น้อยของตัวเอง สถานการณ์อย่างนี้หัวหน้าน้อยบังคับตัวเองไว้ ไม่ได้หรอก ไม่มีทางที่จะหยุดก่อนแน่นอน

และเห็นได้ชัดว่าคุณชายสามเยมีแผนการไว้อยู่แล้ว

“ถ้าแกยังพูดมาก เชื่อไหมว่าฉันจะถีบแกออกไปเดี๋ยวนี้เลย หัวหน้าน้อยไม่เคยฟังใครพูดอยู่แล้ว ถ้าหากคนอื่นไม่ยอมให้ เขาทำในสิ่งที่เขาอยากทำ เขาก็ยิ่งจะทำให้ได้ ดังนั้นคำพูดขอ งอะเฉียงจึงไม่มีประโยชน์อะไรเลย ทว่ากลับได้ผลตรงกันข้าม ด้วยซ้ำ

อะเฉียงไม่กล้าพูดอะไรมากอีกแล้ว เขารู้ว่าหัวหน้าน้อยจะถีบ เขาออกไปจากที่นี่จริง ๆ

“สามร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง สามร้อยล้านครั้งที่สอง สามร้อยล้าน ครั้งที่สาม หยกแขวนชิ้นนี้ตกเป็นของคุณครับ” หลังจากที่ พิธีกรตั้งสติได้ก็ประกาศผลออกมาทันที

ผลลัพธ์แบบนี้พิธีกรเองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน สามร้อยล้าน สําหรับราคาหยกแขวนชิ้นนี้ถือว่าเป็นราคาที่สูงเสียดฟ้าเลยที เดียว
เขารู้สึกว่าเขาไม่ต้องกังวลเรื่องจะถูกไล่ออกอีกแล้ว

เห็นได้ชัดมาก ว่าคุณชายสามเขุดหลุมพรางเอาไว้ และคุณ

จากห้องหมายเลข 10 ก็กระโดดลงไปโดยไม่ลังเลเลยสักนิด ไม่ หยุดคิดทบทวนเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นพิธีกรในงานประมูลมาหลายครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่

เจอกับสถานการณ์อย่างนี้ และเป็นครั้งแรกที่ได้พบเจอคนแบบนี้

คุณชายสามเย่ขุดหลุม ให้เห็นชัดเจนขนาดนี้ ขอแค่มีสมองสัก หน่อยก็สามารถดูออกแล้ว แต่คุณกลับตกหลุมพรางถึงสอง ครั้ง อีกทั้งเป็นเหตุการณ์ที่เหมือนกันทั้งสองครั้ง ทำให้พิธีกร เริ่มสงสัยในระดับไอคิวของคุณมู่ห้องหมายเลข 10 ขึ้นมา

คุณคนนั้นคงไม่ได้ซื่อบื่อหรอกใช่ไหม?

ถ้าหากเป็นแค่ไอทีมคนหนึ่งขึ้นมาจริง ๆ ถึงเวลาเขาจะมีเงิน จ่ายค่าหยกแขวนที่ราคาสูงเสียดฟ้านั่นหรือเปล่า?

ถ้าหากคุณไม่มีเงิน ต่อให้สมาคมประมูลหงเยว่กักตัวเขาเอา ไว้ก็ไม่มีประโยชน์ แล้วคืนนี้จะเหนื่อยเปล่าไหมเนี่ย?

พิธีกรรู้ว่าคุณมู่คนนี้ไม่ได้อยู่ในรายชื่อแขกที่ถูกเชิญมา เรื่อง ตัวตนของคุณมู่ เขารู้เพียงแค่แซ่ เท่านั้น ส่วนเรื่องอื่น ๆ ไม่รู้ อะไรเลย

“เธอไปบอกเถ้าแก่ ให้เถ้าแก่สืบฐานะและตัวตนของคุณดู สักหน่อย” พิธีกรพูดกับคนที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยเสียงเบา : “สืบเรื่อง เงินทุนของเขาให้แน่ชัด
เขากลัวว่าคุณมู่คนนั้นจะมาก่อกวนงาน มาจ่าย พอถึงเวลาก็ไม่มีเงิน

ถึงแม้คนที่มางานประมูลของสมาคมประมูลหงเยว่จะเตรียม เงินมาพร้อม หรือนำสิ่งของที่มีมูลค่าสูงมาด้วย แต่ก็มีบางคนที่ แฝงตัวเข้ามาฉกฉวยผลประโยชน์ขณะที่เกิดความวุ่นวาย

ถ้าหากคุณมู่คนนั้นไม่ได้ประมูลของไป พวกเขาก็คงไม่ต้อง สนใจ แต่ตอนนี้คุณมู่ประมูลหยกแขวนไปในราคาถึงสามร้อย ล้าน และดูเหมือนไม่มีทีท่าจะหยุดลงเลย ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็น ต้องป้องกันไว้ก่อน

จะรอให้ถึงเวลาแล้วเหนื่อยเปล่าทั้งคืนไม่ได้

ผู้ช่วยได้ไปหาเถ้าแก่ทันที

“ตอนนี้พัก 10 นาทีนะครับ ทุกท่านสามารถดื่มชา ทานของ ว่าง พักผ่อนกันสักครู่นะครับ” พิธีกรคิดว่าสถานการณ์แบบนี้ จําเป็นต้องยืดเวลาไปสักหน่อย อย่างน้อยรอให้สืบเรื่องการเงิน ของคุณมู่คนนั้นให้แน่ชัดเสียก่อนแล้วค่อยเริ่มประมูลต่อ

“นี่ต้องพักผ่อนด้วยเหรอ เสียเวลาชะมัด” หัวหน้าน้อยรู้สึกไม่ พอใจ เขากำลังรู้สึกตื่นเต้นสนุกสนานอยู่เลยนะ เขากำลังร้อนใจ อยากเอาชนะเยซื้อเฉินอยู่เลย ทำไมถึงหยุดพักเสียล่ะ?

“หัวหน้าน้อยครับ ผมคิดว่าพวกเขาคงกลัวว่าถึงเวลาคุณจะ ไม่มีเงินจ่าย ฉะนั้นจึงต้องไปตรวจสอบการเงินของคุณให้แน่ใจ ก่อน” เมื่อครู่อะเฉียงเห็นพิธีกรกระซิบกระซาบกับผู้ช่วย อะเฉียง จึงเดาว่าคนอื่นอาจจะคิดว่าหัวหน้าน้อยไม่มีเงินจ่ายค่าของที่ประมูลมา

หัวหน้าน้อยมองอะเฉียง นัยน์ตาดอกท้อที่สวยงามคู่นั้น

กะพริบปริบ ๆ : “พูดเป็นเล่นไปได้น่า?” อย่างเขาเนี่ยนะจะไม่มีเงิน?!

“จริงสิ ตอนนี้ในบัญชีของฉันมีเงินอยู่เท่าไหร่?” หัวหน้าน้อย

เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามขึ้นมา

แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย ตอนนี้ในบัญชีของ เขามีเงินอยู่เท่าไหร่เขาเองก็ไม่แน่ใจ

แน่นอนว่าก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่ได้คิดมาก่อนว่าจะแย่ง ประมูลของกับเย่ซื้อเฉินแบบนี้

“ในบัญชีของหัวหน้าน้อยไม่มีเงินครับ” อะเฉียงเบ้ปากเล็ก

น้อย คำถามนี้ที่หัวหน้าน้อยถามออกมาทำให้เขายากที่จะ

อธิบาย

“เพราะอะไร?” หัวหน้าน้อยตกตะลึง มองไปทางอะเฉียงด้วย ท่าที่สับสน นี่เขาไม่มีเงินเหรอ?

“เพราะหัวหน้าน้อยไม่มีบัญชีส่วนตัวของตัวเองครับ” อะเฉียง มองหัวหน้าน้อยของตัวเอง จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าบางครั้งหัวหน้าน้อย เหมือนจะซื่อบือไปหน่อย

หัวหน้าน้อยควบคุมดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้มาหลายปี การใช้ จ่ายทั้งหมดทําผ่านบัญชีขององค์กรโกสต์ซิตี้ และไม่มีบัญชีส่วน ตัวเป็นของตัวเอง
ที่สำคัญคือหัวหน้าน้อยไม่เคยสนใจเรื่องเงินมาก่อนเลย ดัง นั้นจึงไม่มีบัญชีส่วนตัวของตัวเอง ไม่อย่างนั้นหลายปีที่ผ่านมา หัวหน้าน้อยคงมีเงินเก็บเป็นจํานวนมากแล้วล่ะ

เรียกว่าหัวหน้าน้อยมีความเที่ยงตรงไม่เห็นแก่ตัวได้หรือเปล่า นะ? ไม่หรอก หัวหน้าน้อยก็แค่ไม่ค่อยเฉลียวฉลาดเท่านั้นเอง

แม้ว่าหัวหน้าน้อยคอยควบคุมดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้มาโดย ตลอด แต่ยังไงหัวหน้าก็ยังคงอยู่ และหัวหน้าก็ยังไม่ได้ยกองค์ กรโกสต์ซิตี้ให้กับหัวหน้าน้อยโดยตรง หัวหน้าน้อยไม่เคยคิด บ้างเหรอว่าสักวันอาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นก็ได้

เหมือนอย่างตอนนี้ จู่ ๆ หัวหน้าก็มีลูกสาวโผล่มาคนหนึ่ง

นั่นเป็นถึงลูกสาวแท้ ๆ ของหัวหน้า ต่อให้หัวหน้ารักและเอ็นดู หัวหน้าน้อยแค่ไหน แต่ยังไงก็ต่างกันอยู่ ต่อไปทุกอย่างขององค์ กรโกสต์ซิตี้คงต้องตกเป็นของเจ้าหญิงทั้งหมด

เท่ากับว่าหลายปีที่ผ่านมาหัวหน้าน้อยทำงานไปฟรี ๆ

หัวหน้าน้อยกะพริบตาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่ายังไม่ค่อยเข้าใจ ความหมายของอะเฉียง : “ฉันไม่มีบัญชีส่วนตัวเหรอ? แล้วปกติ เงินที่ฉันใช้มันมาจากไหน?”

“มาจากฝ่ายการเงินขององค์กรโกสต์ซิตี้ทั้งนั้นครับ เป็นบัญชี ของฝ่ายการเงิน ก็คือเงินพวกนั้นเป็นเงินขององค์กรโกสต์ซิตี้” อะเฉียงได้ยินคําพูดของหัวหน้าน้อยของตัวเอง ก็แอบถอน หายใจ หัวหน้าน้อยไม่ใช่แค่ไม่เฉลียวฉลาดแล้วล่ะ แต่เรื่องการ เงินนี่เรียกได้ว่าชื่อซื้อเลยทีเดียว
“งั้นก็ไม่มีปัญหาแล้วสี แกให้คุณอาต่งเตรียมเงินให้พร้อม แล้วกัน” หัวหน้าน้อยได้ฟังที่อะเฉียงอธิบายก็ปรายตามองอะ เฉียงแวบหนึ่ง ที่พูดออกมามันคือเรื่องที่ควรจะเป็นแบบนั้นอยู่ แล้ว เขาไม่ได้เข้าใจความหมายของอะเฉียงเลยสักนิด

อะเฉียง “……”

หัวหน้าน้อยที่เขาติดตามมาตั้งหลายปีอาจจะเป็นแค่ไอทีมคน หนึ่งงั้นเหรอ?

“หัวหน้าน้อยครับ ตอนนี้หัวหน้ามีลูกสาวขึ้นมาคนหนึ่ง ต่อไป องค์กรโกสต์ซิตี้มีโอกาสตกเป็นของเจ้าหญิงสูงมากนะครับ ผม คิดว่าหัวหน้าน้อยควรจะมีบัญชีส่วนตัวเอาไว้สักบัญชี หรือ หัวหน้าน้อยอาจจะมีธุรกิจเป็นของตัวเองสักส่วนหนึ่ง” อะเฉียง คิดว่าเขาจําเป็นต้องเตือนหัวหน้าน้อยของตัวเองเอาไว้สักหน่อย

ถ้าในอนาคตเจ้าหญิงที่หัวหน้าตามกลับมาเป็นคนที่รู้ผิดชอบ ชั่วดีก็แล้วไป แต่ถ้าหากเจ้าหญิงเป็นจอมเผด็จการ ถึงตอนนั้น หัวหน้าน้อยจะไปแย่งชิงขึ้นมา ก็คงพลาดโอกาสไปแล้ว

ต่อให้ตอนนั้นหัวหน้าน้อยแย่งชนะมาได้ แต่ถึงตอนนั้น สถานการณ์คงดูแย่แน่นอน

หัวหน้าน้อยสู้เตรียมการไว้ล่วงหน้าจะดีกว่า ก่อตั้งธุรกิจของ ตัวเอง ด้วยความสามารถของหัวหน้าน้อย ถ้าคิดจะสร้างอำนาจ ให้ตัวเองคงไม่ใช่เรื่องยาก

อะเฉียงไม่ได้ต้องการยุแยง เขาเพียงแค่เห็นหัวหน้าน้อยของ ตัวเองไม่ให้ความสำคัญเรื่องเงินเลย เขาเลยร้อนใจแทนหัวหน้าน้อย

การพูดเตือนของอะเฉียงชัดเจนเป็นอย่างมาก ต่อให้ใช้นิ้ว เท้าคิดก็สามารถเข้าใจได้

“ไม่ต้องหรอก ยุ่งยากวุ่นวาย” แต่ว่าหัวหน้าน้อยกลับไม่คิด อะไรเลย ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

เหตุผลที่หัวหน้าน้อยปฏิเสธก็แปลกประหลาดมาก คือขี้เกียจ

ยุ่งยากวุ่นวาย?!

อะเฉียงหมดคำพูดแล้ว เขารู้สึกว่าหัวหน้าน้อยที่เขาคอย ติดตามมานานหลายปี คงจะเป็นแค่ไอทีมคนหนึ่งจริง ๆ นั่น แหละ

ต่อให้หัวหน้าน้อยไม่คิดจะสร้างธุรกิจเป็นของตัวเอง งั้นก็ควร จะมีบัญชีส่วนตัวสักหน่อยไหม?

แต่หัวหน้าน้อยพูดว่าอะไรนะ?

ขี้เกียจยุ่งยากวุ่นวาย? ! ไม่อยากวุ่นวายเรื่องเงิน

มีคนที่ขี้เกียจวุ่นวายเรื่องเงินด้วยเหรอเนี่ย? ! เขาโตมาขนาดนี้แต่ไม่เคยพบเจอใครที่ชื่อซื้อแบบนี้เลย