บทที่ 972 เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาที่เป็นคนใจอำมหิต จําเป็นต้องนอนด้วยกัน (2)

ด้วยความสามารถของไปหยูหนิง เธอต้องมีโอกาสงานที่ดี กว่าอยู่แล้ว แต่หลายปีมานี้ เธอกลับเลือกทำงานกับผู้ชายคนนี้

ไม่ไปไหน

ถึงแม้ไป๋หยูหนึ่งจะแอบชอบ ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำ สามารถสื่อความในใจได้อย่างเด่นชัด เพราะไปหยหนึ่งไม่ใช่คน กล้าๆกลัวๆที่ชอบปิดบัง ดังนั้นเธอไม่เคยเก็บความรู้สึกนั้นเลย

ไปหยหนึ่งนอกจากไม่ได้สารภาพรัก อย่างอื่นก็เคยทุ่มเททำ หมดแล้ว

ถึงผู้ชายคนนั้นจะเป็นท่อนไม้ก็คงเข้าใจแล้วละ

ทว่าหลายปีผ่านไป ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมรับและไม่ได้ปฏิเสธ ปล่อยให้ไปหยูหนิงค้างคาอยู่อย่างนั้น ซึ่งเป็นมั่วนิ่งไม่ชอบผู้ชาย อย่างนี้ที่สุด

ดังนั้นเธอหวังอยากให้ไปหยหนึ่งคบกับคุ ณ แน่นอนเหนือ สิ่งอื่นใด เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของไปหยูหนิง เธอเพียงแค่ สร้างโอกาสเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นก็ต้องปล่อยให้ไปหยูหนึ่งเป็น คนตัดสินเลือกเอง

“ทําไมห้องของฉันถึงเป็นเขาที่จอง? “ไปหยูหนิงชะงัก กะพริบ ตารัวๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรออก เธอทำท่าเบะปากด้วยจิตใต้สำนึก
“ฉิงฉิง ฉันจะบอกให้เขาเป็นคน ทราม ทำไมคุณถึงปล่อย ให้เขาช่วยฉันจองห้องไปหยูหนังเข้าใกล้เป็นตัวถึง ก่อนจะ กระซิบหนึ่งประโยค

เงินถั่วนิ่งอึ้ง เธอรู้สึกไปหยูหนิงมานาน เป็นครั้งแรกที่ได้ยินไป หยูหนิงนินทาคนอื่นลับหลัง ดังนั้นช่วงนี้คุ ณฟทำอะไรกับ เธอ?

เงินถั่วนิ่งมองไปยังไปหยูหนิง เธอไม่ใช่คนสอดรู้ แต่เวลานี้ เธอเริ่มอยากรู้ขึ้นมาเล็กน้อย

ไปหยูหนิงเม้มปาก จากนั้นก็ค่อยๆละสายตาออกไป เรื่อง อย่างนั้นเธอจะทำออกมาเต็มปากได้อย่างไร

คืนวันซีน เธอรู้สึกเหนื่อยเต็มทน จึงไปนอนพักผ่อนที่เตียงสัก ครู เธอเป็นคนสะเพร่ามาโดยตลอด ถึงแม้ยังมีผู้ชายอยู่ในห้อง อีกคนแต่เธอแค่ถือเป็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง

เมื่อก่อนตอนที่เธอทํางานกับเพื่อนร่วมงานชาย หากมีใคร รู้สึกเหนื่อยก็จะไปนอนพักผ่อนที่เตียงเช่นกัน

ดังนั้นตอนนั้นไปหยูหนิงไม่ได้คิดอะไรมากนัก

ทว่าหลังจากที่เธอตื่นนอน เธอก็พบว่าข้างกายมีผู้ชายคนหนึ่ง แถมผู้ชายคนนี้ยังกอดเธอไว้อีกต่างหาก

มือของเขายังวางในตำแหน่งที่อ่อนไหวของเธอด้วย เขาเอาเท้าทับเท้าของเธอ
วินาทีนั้นไปหยูหนิงรู้สึกมึนงง ดึงสติกลับมาไม่ได้ชั่วขณะ

เมื่อเธอได้สติกลับคืนมา เธอก็คิดจะลุกขึ้น แต่ผู้ชายคนนั้น กลับกอดเธอแนบแน่นกว่าเดิม ก่อนจะกดร่างเธอไว้ แล้วจูบลงที่ ริมฝีปากเธอเบาๆ

จากนั้นผู้ชายที่ทาบร่างเธอก็ลืมตาอย่างเป็นธรรมชาติและพูด อย่างอ่อนโยนหนึ่งประโยค

“อารมณ์สวัสดิ์ คุณนายฟู”ผู้ชายเพิ่งตื่น น้ำเสียงแหบพร่าเล็ก น้อย แต่ไม่ส่งผลต่อการออกเสียง ดังนั้นไปหยูหนิงได้ยินอย่าง ชัดแจ๋ว

ชั่วพริบตานั้นไปหยูหนิงสงสัยว่าเกิดเรื่องลึกลับกับโลกใบนี้ เธอข้ามมิติแล้วใช่ไหม?

เธอแค่นอนไม่ถึงสองชั่วโมง เธอก็กลายเป็นคุณนายฟูซะ

แล้ว?

ไปหยูหนิงบังเกิดความคิดที่จะถีบผู้ชายคนนี้ออกไป อยากอัด เขาให้เละไปเลย แต่ผู้ชายคนนั้นก็ใช้แววตาไร้เดียงสาอันพร่า ตัวเอ่ยว่า: “ขอโทษด้วย เมื่อกี้นอนจนมึนไปหน่อย

วินาทีนั้นไปหยูหนิงรู้สึกปรดแตก!!

ฉะนั้น ความหมายของเขาก็คือเขานอนจนมึนเบลอ แล้วคิดว่า

เธอเป็นภรรยาของเขา?

แต่เขามีภรรยาด้วยเหรอ?
ยิ่งไปกว่านั้นนี่มันใช่เหตุผลไหม? เขากอดเธอ จูบเธอแล้ว แต่ ประโยคเดียวก็สิ้นเรื่องหรือ

“ขอโทษด้วย เมื่อกี้ผมก็เหนื่อยมาก ห้องนี้มีเตียงแค่เตียง เดียว ผมคงนอนที่พื้นไม่ได้”ผู้ชายสบตาเธอด้วยแววตาไร้เดียง สากว่าเดิม : “ผมก็ไม่รู้ว่าเวลาผมนอนจะเป็นแบบนี้.…………

ไป๋หยูหนิง

ไปหยูหนิงรู้สึกโกรธมากมาย แต่เมื่อสบตากับแววตาไร้เดียง สาของเขาก็กลับทําอะไรไม่ออก

ต่อจากนั้นสองวัน ผู้ชายคนนี้มักจะใช้แววตาพิสดารมองเธอ

ยังบอกว่าจะรับผิดชอบเธออีก ซวยอะไรอย่างนี้ก็ไม่รู้!!

เมื่อตระหนักถึงเรื่องวันนั้น ไปหยูหนิงก็ยิ่งระวังตัวจากเขา

มากขึ้น

เสียงพูดของไปหยูหนิงเบามาก แต่คุ ณปู่หูดีจึงพอจะได้ยิน บ้าง ซึ่งเขาไม่ได้รู้สึกโกรธ หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย “ห้องนี้ผม จองให้คุณ ดังนั้นคุณไม่ต้องไป

“แล้วห้องคุณล่ะ? งั้นคุณออกไป ฉันจะนอนไปหยหนึ่งกะ พริบตาปริบๆ จากนั้นก็ดึงตัวเป็นลั่วนิ่งไว้ด้วยจิตใต้สำนึก แสดง ให้รู้ว่าพอผู้ชายคนนี้ออกไปแล้ว เป็นลั่วจึงค่อยออกไปทีหลัง

“เหมือนคุณจะลืมอะไรบางอย่าง คุ ณพี่ไม่ใช่คนที่ไม่ไปได้ ง่ายๆ เขาจองแค่ห้องเดียว ดังนั้นเขาคงไม่ไปไหนหรอก
แน่นอน เขาก็ไม่มีทางปล่อยไปหยูหนังออกไป

“อะไรนะ? “ไปหยูหนิงหน้าเปลี่ยนสี พลางขมวดคิ้วแน่นเป็น ปม หลังจากอยู่กับผู้ชายคนนี้มาหลายวัน เธอยิ่งสัมผัสถึงความ ร้ายกาจของผู้ชายคนนี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“พวกเราตกลงกันไว้ว่า หากคุณหนีผมไปได้ เรื่องคุณทำแฟน สาวผมหนีก็ถือเป็นโมฆะ”รอยยิ้ม, ณฟูบานสะพรั่งอย่าง งดงาม

ทว่าเมื่อไปหยูหนิงเห็นรอยยิ้มของเขาก็ขดตัวด้วยจิตใต้สำนึก ทุกครั้งที่ผู้ชายคนนี้ยิ้มอย่างนี้ มันไม่ใช่เรื่องดีเลย

“ดังนั้น นับจากนาทีที่พวกเราคุยกัน ผมต้องระวังไม่ให้คุณหนี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา รวมทั้ง เวลากินเวลางาน แน่นอนยังรวมไปถึงเวลานอนอีกด้วย”

คุ ณฟเอ่ยถ้อยคำอย่างมีเหตุมีผล

ไป๋หยูหนิง:

เธออยากลากผู้ชายคนนี้ออกไปกระทืบจังเลย ได้ไหม?

ทำไมคนนี้หน้าไม่อายขนาดนี้?

ยังคิดจะนอนด้วยกันอีก?!

ทําไมเขาไม่ลอยถึงสวรรค์ไปเลยล่ะ?

“นับจากตอนที่คุณรับปาก คุณก็น่าจะคิดถึงสถานการณ์แบบนี้ ด้วย ตามข้อตกลงของพวกเรา เรื่องนี้ก็เป็นสิ่งจำเป็นและสมควร” ใบหน้าไร้เดียงสาของคุ ณฟูเพิ่มโทสะของใครบาง คน : “คุณรับปากเอง ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะกลับคำนะ?

“ฉันรับปากคุณไว้ แต่ก็ไม่ต้องนอนด้วยกันหรือเปล่า? “ไปหย หนึ่งถอนหายใจแรงๆ พยายามควบคุมความโกรธ เพียงแต่เห็น ทีใกล้จะถึงขีดความอดทนสูงสุดเสียแล้ว

“ถ้าเกิดคุณหนีตอนผมหลับ จะทำยังไง? “คุ ณ ยิ่งมีเหตุผล ที่เข้าท่า เขายังรู้สึกว่าใช้เหตุผลนี้ได้อย่างเหมาะสมอีกต่าง หาก: เวลานอนหลับคือโอกาสหนีที่ดีที่สุด ดังนั้นผมไม่ระวังไม่ ได้”

ไป๋หยูหนังอัดอั้นตันใจ พูดไม่ออกตั้งนาน ซึ่งสาเหตุเป็นเพราะ โกรธและไม่รู้ว่าควรต่อกรเช่นไร

“ไม่งั้น คุณให้คุณถังลองตัดสินดูสิคุ ณฟูหันกลับมามอง

เงินถั่วนิ่งที่กำลังดูสีสันอยู่กะทันหัน

เงินลั่วฉงชะงัก กระตุกมุมปากด้วยจิตใต้สำนึก เธอพบว่า ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจอำมหิตจริงๆ