บทที่960 นี่มันคือความจริง ท่าทีของหัวหน้า (2)

ในตอนนี้เฉิง โหรว โหรวงุนงงไม่เบา เมื่อได้ยินลุงเหลียงคุย กับเจ้าเก้า ใบหน้าที่มีความน้อยใจมากขึ้นกว่าเดิม

“ที่นี่มีเพียงคุณกับคุณเฉิงเท่านั้นที่เป็นผู้หญิง อีกอย่างคุณเป็น คนพาคุณเพิ่งกลับมา เรื่องนี้เหมาะที่จะให้คุณเป็นคนจัดการ มากกว่า ตอนนี้เธอเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเรา ผู้ดูแลจ้งเพิ่งจะพูดไปอย่างชัดเจน ทำทุกอย่างตามการปฏิบัติต่อ เจ้าหญิงของพวกเราได้เลย” ลุงเหลียงเห็นความน้อยใจบนหน้า ของเฉิง โหราโหรว ดังนั้นเลยพูดด้วยความเบาลงไปมาก และก็ เห็นใจเธอขึ้นมาบ้างแล้ว

ถึงแม้ว่าเรื่องเมื่อครู่จะยังไม่ได้พูดอะไรให้ชัดเจน แต่ว่าลุงเหลื ยงเองก็รู้อยู่แก่ใจดี ว่าเรื่องบางเรื่องมันยังไม่แน่นอน

ตอนนี้เธอเป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขา แต่ก็ เป็นเพียงแค่ตอนนี้! จากนี้ก็ไม่มีใครมั่นใจ

“โอเค ฉันรู้แล้ว” เมื่อเจ้าเก้าได้ฟังคำของลุงเหลียง ในใจก็คิด ขึ้นได้ และพอจะรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไรต่อไป

เพียงแต่ว่า การปฏิบัติตามองค์กรโกสต์ซิตี้นั้น องค์กรโกสต์

ซิตี้ของพวกเขาเหมือนจะไม่เคยมีเจ้าหญิงมาก่อนเลย หัวหน้านั้นเป็นลูกคนเดียวของหัวหน้าเก่า ไม่มีพี่น้องเลย

แม้แต่คนเดียว และไม่มีเจ้าหญิงด้วย แถมหัวหน้ายังไม่ได้แต่งงานมาจนถึงตอนนี้ด้วย ดังนั้นการปฏิบัติต่อเจ้าหญิงมีเกณฑ์ อย่างไรกันแน่นะ?

ก็น่าจะเป็นการเคารพยกย่องเทิดทูน อยากได้อะไรก็ต้องหา มาให้อยากทําอะไรก็ต้องได้ทำอย่างนั้นสินะ?

เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเขาก็ต้องเป็นแบบนั้น ในใจของเจ้าเก้ามีความคิดขึ้นมาแล้ว

“เจ้าหญิง…….เฉง เชิญ…….. เจ้าเก้าได้ยินลุงเหลียงเรียกเฉิง โหรว โหรวว่าคุณเฉิง แต่ว่าเธอคิดว่าตามฐานะของเธอ การเรียก เฉิง โหรว โหราคงไม่เหมาะสม ดังนั้นเจ้าเก้าเลยเรียกเป็นเจ้า หญิงแทน

ลุงเหลียงไม่ได้พูดอะไรต่อ

คุณชายหานแววตาเป็นประกาย พลางขยับมุมปากเล็กน้อย เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ว่าสุดท้ายก็ทนเอาไว้ไม่ได้ พูดอะไรออกมา

ณ ที่อยู่ของชางกวนหง

หลังจากที่หัวหน้าน้อยตามเข้ามาแล้ว ทุกคนก็เงียบลง เขาไม่ เหมือนกับปกติเลยแม้แต่น้อย เขาในตอนนี้ทั้งเงียบและ เรียบร้อยไม่พูดไม่จาเลยล่ะ

ผู้ดูแลจ้งเห็นท่าทีของเขาแบบนั้น ก็ฉีกยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ พูดอะไร
ในตอนนี้ ไม่ต้องให้เขาพูดอะไรแล้ว มีหัวหน้าอยู่ด้วย ก็เพียง พอสําหรับหัวหน้าน้อยแล้ว

บอดี้การ์ดอะเฉียงไม่ได้ตามเข้ามาด้วยในตอนนี้ ดังนั้น หัวหน้าน้อยที่ขุดหลุมฝังตัวเองเลยต้องรับกรรมไปคนเดียว ไม่ว่า จะเป็นอย่างไรก็ต้องรับเพียงคนเดียวเท่านั้น

“พูดมาเถอะ” ช่างกวนหงนั่งลง จากนั้นก็มองขึ้นมา ที่ตัวของ หัวหน้าน้อย

“ฉันเป็นคนทําผลการตรวจดีเอ็นเอของเฉิงโหรว โหรวเอง ฉัน ให้คนไปเอาเส้นผมของคุณย่ามา ดังนั้นผมที่เจ้าเก้าเอากลับไป คือผมของคุณย่านะ” ในสถานการณ์แบบนี้ หัวหน้าน้อยไม่กล้า ปิดบังอะไรอีกแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะปิดบังตั้งแต่แรก เพียง แต่ว่าเขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้ได้

“ผมของคุณย่า คุณก็คิดได้เนอะ” ผู้ดูแลจังทนไม่ได้เลยมองไป ที่หัวหน้าน้อย: “คุณย่าก็อายุมากขนาดนั้นแล้ว คุณก็ยังทำได้ ลงคอ”

หัวหน้าน้อยแววตาสั่นไหว เขาเอาเส้นผมของคุณย่ามาเพียง ไม่กี่เส้น ไม่เจ็บเลยด้วยซ้ำ คุณย่าเองก็ไม่รู้ตัว ทำไมผู้ดูแลจ้งถึง มาพูดแบบนี้ เหมือนกับว่าเขาทำอะไรคอขาดบาดตาย

“วันนี้ล่ะ? ” ถึงวันนี้ช่างกวนหงจะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา เขาเห็น ทุกขั้นตอน แต่ว่าเมื่อได้ฟังเฉิง เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะถามสัก หน่อย

“วันนี้ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ การตรวจดีเอ็นเอวันนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย คุณอยู่ที่นี่ ฉันเองก็ไม่กล้าหรอก” หัวหน้าน้อยอธิบาย อย่างชัดเจน จนแทบจะสาบานแล้ว

“ทําไมถึงทำแบบนี้? ” เมื่อช่างกวนหงได้ฟังมู่เฉิงพูด แววตาก็ มืดค่าลง ก่อนจะถามเหตุผลที่เฉิงลงมือกับผลการตรวจดีเอ็นเอ

“ก่อนหน้านี้มีผู้หญิงมาหาฉัน บอกว่าอยากจะร่วมมือกับฉัน” หัวหน้าน้อยไม่ลังเลที่จะผลักไปหยิงออกไป ตอนแรกเขาอยากจะ เอาผู้หญิงคนนี้ออกไปให้ถึงที่สุดเลยด้วยซ้ำ

“เธอเป็นคนของเจิ้งฉง……. หัวหน้าน้อยเริ่มอธิบายโดย ละเอียด แต่ก็คิดว่าคนระดับหัวหน้าอาจจะไม่รู้ว่าเจิ้งฉงเป็นใคร เขาเลยพูดเสริม “เจิ้งฉงเป็นหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้ใน ส่วนของเมือง A ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็นับเป็นคนของเจิ้งฉง”

ช่างกวนหงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่แววตามืดลงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ากำลังฟังสิ่งที่หัวหน้าน้อยพูดอยู่

“ผู้หญิงคนนั้นชื่อไปหยิง ไปหยิงบอกว่าอยากจะหาผู้หญิงมา เป็นลูกสาวของหัวหน้า บอกว่ายังมีคนที่เหมาะเป็นอย่างมาก ไป หญิงน่าจะมีความแค้นกับตระกูลถัง ไม่ต้องพูดให้ถูกว่าไปหยิง น่าจะมีความแค้นกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ฉันคิดๆ ดู น่าจะเป็น เธอล่ะ…” หัวหน้าน้อยพูดถึงตรงนี้ แววตาก็รีบมองไปทางช่าง กวนหง เห็นได้ชัดว่าอยากจะเห็นอาการของช่างกวนหง

ตอนที่ช่างกวนหงได้ยินเขาพูด แววตาก็ส่องประกาย สีหน้าที่ ไม่เคยไหวติงก็เริ่มเปลี่ยนไป

หัวหน้าน้อยเข้าใจดี และแน่นอนว่าท่านเองก็รู้เหมือนกัน
“ทำไมยังติดต่อกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอยู่อีก” ผู้ดูแลจัง ตกใจมาก และก็กังวลด้วยอย่างแน่นอน

“อ๋อ เกี่ยวกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ไปหยิงกับคุณหนูใหญ่ ตระกูลถังนั้นมีความแค้นต่อกัน แล้วก็ไม่ใช่ความแค้นเล็กๆ ด้วย เรื่องของถังหลินครั้งก่อนก็เป็นความคิดของไปหยิง เรื่องของถัง หยุนเฉิงที่เมืองไห้ในครั้งนี้ ไปหญิงก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย หัวหน้าน้อยได้ฟังค่าของผู้ดูแล ก็เข้าใจมากกว่าเดิม เกรงว่า ท่านทั้งสองจะรู้เรื่องของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอยู่ก่อนแล้ว

“เกรงว่าจะเกี่ยวกับคุณด้วยน่ะสิ” ช่างกวนหงมองเขา แล้วแวว ตาก็กลับมาเป็นปกติ แต่ว่าเสียงนั้นกลับมีความจริงจังมากขึ้น กว่าเดิม

หัวหน้าน้อย :

ท่านจะเก็บรายละเอียดมากขนาดนี้ไหมนะ?

อันที่จริงเขาเองก็ไม่ได้ทำอะไร เขาเพียงแค่หลับตาข้างหนึ่ง ให้คนในองค์กรโกสต์ซิตี้ของทางเมืองให้ช่วยไปหญิง

“หัวหน้าน้อย ทำไมคุณเป็นแบบนี้ล่ะ? คุณ คุณ……” ผู้ดูแลจ งมองหัวหน้าน้อย ด้วยความยากที่จะเชื่อ “ปกติคุณก่อเรื่อง อะไรก็มากพอแล้ว แต่ทำไมยังต้องมาทำร้ายคนอื่นด้วย คุณ บอกว่าถังหยุนเฉิงเองก็ไม่ได้หาเรื่องคุณ ทำไมคุณต้องทำร้าย เขา คุณว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ถึงหยุนเฉิงจะถูกด่าตายอยู่แล้ว ครั้งนี้ถังหยุนเฉิงกลัวถูกคุณทำลายลงนะ”

“ไม่ใช่ว่ามีถังฉินเอ๋ออีกเหรอ?

ลุงของเธอคนนั้น เธอไม่สนใจได้เหรอ” เมื่อเผชิญกับเสียงดังของผู้ดูแลจัง หัวหน้าน้อยก็อดไม่ ได้ เลยบ่นออกมาเสียงเบา

………นหัวหน้าน้อยทำแบบนี้ ก็เพราะอยากจะรู้ว่าคุณหนู ใหญ่ตระกูลถังจะสามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ไหม และอยากจะดูว่า คุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร? ” ผู้ดูแลจ้งเองก็ อยากดูหัวหน้าน้อยเติบโต เลยเข้าใจความหมายของหัวหน้า น้อยทันที

แน่นอน ว่าเสียงของผู้ดูแลจังในตอนนี้ก็ดังขึ้นมาไม่น้อยเลย

“ด้านนอกพากันพูดถึงรูปลักษณ์ของเธอไปต่างๆ นานา หัวหน้าน้อยมองผู้ดูแลจัง มันหมายถึงการยอมรับแล้ว เขาไม่ กลัวตาแก่ด้วย ตาแก่คนนี้คิดว่าเสียงดังใส่เขาแล้วเขาจะกลัวงั้น เหรอ?

แต่ทว่า ก่อนหน้านี้เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าแผนของไปหยิงจะ ร้ายกาจได้มากขนาดนี้!