บทที่ 859 แดดดี้ หนูเป็นลูกสาวแท้ๆของแดดดี้นะ(8)

“ผมรู้แล้วครับจะไปเดี๋ยวนี้เลย เลขาหลิวรู้ว่าไม่ว่าต่อจากนี้จะ มีสิ่งใดรอเขาอยู่ เขาก็ต้องขึ้นไปอย่างกล้าหาญ

เพียงแต่พอนึกถึงภาพเจ้าหญิงน้อยน้ำตาไหล สองขาของเขา

ก็สั่นเล็กน้อย

นาทีนี้เลขาหลิวเดินช้ามาก แต่ลิฟต์ไม่ได้ห่างจากห้องทำงาน ท่านประธานไกลมากนัก ถึงเขาจะเดินช้าแค่ไหนก็ยังเดินไปถึง ห้องทำงานท่านประธานอยู่ดี

เลขาหลิวถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง จากนั้นก็รวบรวมความ กล้าดันประตูห้องทำงาน วินาทีที่เปิดประตูห้องทำงาน เขา พยายามให้ตัวเองเผยรอยยิ้มออกมาทางใบหน้า แบบที่เขาคิด ว่าอ่อนโยนและเป็นมิตรที่สุด “เจ้าหญิงน้อยครับ ผมมาแล้ว”

ถังจื่อได้ยินเสียงเปิดประตู พลางเงยหน้ามองด้วยความคาด หวัง เมื่อเห็นเลขาหลิว ใบหน้าเล็กวิ่งเล็กน้อย ความคาดหวังบน ใบหน้าก็จางหายอย่างรวดเร็ว : “แดดดี้ของหนูล่ะคะ? ”

“ท่านประธานมีเรื่องด่วน ออกไปแล้วครับ……….เลขาหลิวพูด ตามความจริง เมื่อกี้ท่านประธานมีเรื่องเร่งด่วนจริงๆ เขาไม่ได้ พูดปด

ดวงตาดำเงางามของเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซึมองเลขาหลิว แต่ ไม่ได้พูดอะไร แค่มองเลขาหลิวอย่างเงียบๆเท่านั้น
เจ้าหญิงน้อยเงียบงันมาก เงียบมากๆ เงียบจนเหนือความ คาดหมายของเลขาหลิวไปแล้ว

เลขาหลิวสบตากับเจ้าหญิงน้อย พลางกลืนน้ำลายด้วย จิตใต้สำนึก ทันใดนั้นเขารู้สึกกดดันเหมือนมีภูเขาทับอก ทำไม เขาถึงรู้สึกว่าแววตาเจ้าหญิงน้อยช่างน่ากลัวเสียจริงๆ สามารถ เทียบเทียมท่านประธานได้เลย

“ท่านประธานมีธุระด่วนที่ต้องออกไปจริงๆครับ อาไม่ได้ หลอกหนูนะครับ” เลขาหลิวพยายามอธิบาย ทั้งๆที่เขาไม่ได้ โกหก แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่ออยู่ภายใต้การจ้องมองของเจ้า หญิงน้อย เขาถึงรู้สึกผิดในใจอย่างบอกไม่ถูก สุดท้ายเขารู้สึกว่า แม้แต่เขาเองก็ใกล้จะไม่ได้ยินเสียงตัวเองแล้ว

เขากลัวเจ้าหญิงน้อยจะร้องไห้ แต่ตอนนี้เจ้าหญิงน้อยกลับไม่ ร้องไห้ แค่ยืนมองเขาอยู่เงียบๆ มันจึงยิ่งทำให้เขากลัวมากขึ้น

“เจ้าหญิงน้อยครับ หนูอย่ามองอาอย่างนี้สิครับ หนูพูดอะไร หน่อยสิครับ? “เลขาหลิววุ่นวายใจมากๆ ท่าทางเช่นนี้ของเจ้า หญิงน้อยทำให้เขารับไม่ไหว

“เลขาหลิวค่ะ อาได้บอกแดดดี้หรือเปล่าว่าหนูมาที่บริษัท เจ้าหญิงน้อยถังจื่อ คล้ายกับถอนหายใจเบาๆ เสียงหวานแหวว ฟังแล้วไพเราะยิ่งนัก

“ไม่ ไม่ทันบอกครับ”เลขาหลิวรู้สึกเหงื่อแตกที่หน้าผาก ทั้งที่ เป็นการซักไซ้ของเจ้าหญิงน้อย แต่น้ำเสียงยังคงอ่อนโยนเป็น พิเศษ
ทำให้เขายิ่งรับไม่ไหว

เขาแอบพูดกับตัวเองในใจว่าเขาไม่ทันบอกจริงๆ แต่เมื่อสบตาเข้ากับเจ้าหญิงน้อย เขาก็รู้สึกผิดในใจเหลือเกิน ยังดีที่เจ้าหญิงน้อยไม่ได้ไล่ถามต่อ จึงทำให้เขาเบาใจเล็ก น้อย

เจ้าหญิงน้อยนั่งอยู่บนเก้าอี้ของท่านประธาน ร่างกายน้อยๆ อยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ดูแล้วน่ารักเสียจริงๆ แต่รัศมีแห่งจักรพรรดิ นีของเธอทําให้เลขาหลิวอกสั่นขวัญแขวน

ใช่ ไม่ใช่มาดเจ้าหญิงเลยสักนิด นี่มันจักรพรรดินีชัดๆ แถมยัง เป็นจักรพรรดินีที่สามารถคร่าชีวิตผู้คนทั่วสารทิศอีกด้วย!!

“คุณนายเกิดเรื่องขึ้นครับ ท่านประธานเลยต้องรีบไปครับ”

ภายใต้อานุภาพจักรพรรดินีอันแรงกล้าของถังจื่อซี ครั้งนี้ไม่รอ

ให้ถังจื่อซีถาม เลขาหลิวก็รีบอธิบายโดยเร็ว

ตามหลักแล้วมันเป็นเรื่องส่วนตัวของท่านประธาน ไม่ควร บอกคนอื่น แต่เลขาหลิวต้านทานอานุภาพจักรพรรดินีของถังจื่อ ซีไม่ไหวจริงๆ

ดวงตาถังจื่อซีเปล่งแสงสว่างเล็กน้อย ที่แท้คุณพ่อก็ไปหาคุณ

แม่นี่เอง งั้นก็ให้อภัยได้อยู่

เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เลขาหลิวบอกว่าคุณแม่เกิดเรื่องขึ้นอย่างนั้น หรือ?
เกิดอะไรขึ้นกับคุณแม่กันเหรอ? อย่างคุณแม่จะเกิดอะไรขึ้น ได้?

ถังจื่อซีรีบกระโดดลงจากเก้าอี้ ไม่ได้สนใจเลขาหลิวอีกต่อไป แล้วรีบวิ่งออกไปด้านนอก ถึงแม้เธอไม่เชื่อว่าจะมีใครทำร้ายคุณ แม่เธอได้ แต่ได้ยินว่าคุณแม่เกิดเรื่องก็รู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้

อีกอย่างคุณพ่อกำลังจะไปหาคุณแม่ ขอเพียงเธอหาคุณแม่ เจอ งั้นก็ต้องเจอคุณพ่อด้วยเหมือนกัน อย่างนี้ก็ไม่ส่งผลต่อการ นับพ่อของเธอแล้ว

“เจ้าหญิงจะไปไหนครับ? “เลขาหลิวเห็นถึงจื่อจะไปก็อดเป็น ห่วงไม่ได้ เขาไม่วางใจจริงๆที่ปล่อยให้เด็กอายุไม่ถึงห้าขวบ ออกไปเอง

เด็กน้อยถึงจื่อหันไปจ้องเขม็งเขาแวบหนึ่ง “เชอะ พูดแล้ว

ไม่ทําตาม คนหลอกลวง

หัวใจเลขาหลิวปวดระบม แถมยังพูดไม่ได้อีกต่างหาก ทำไม? ทําไมคนซวยมักจะเป็นเขาเสมอ

ตอนที่เลขาหลิวคร่ำครวญ ถังจื่อเปิดประตูออกจากห้อง ทํางานแล้ว

เลขาหลิวได้สติก็รีบตามไป คิดจะอธิบายเพื่อตัวเอง จากนั้นก็ ค่อยส่งเจ้าหญิงน้อยกลับไป

แต่บัดนี้เจ้าหญิงน้อยกำลังคุยโทรศัพท์ : “หม่ามีอยู่ไหน คะ? ”
เลขาหลิวเก็บคำพูดที่มาถึงปลายลิ้น ได้ยินถังจื่อเรียกคุณ แม่

คือเห่อถงคุณเห่อหรือเปล่า

“ค่ะ ค่ะ หนูแล้วค่ะถังจื่อ ไม่สนใจเลขาหลิว โทรศัพท์ไป พลางเดินเข้าลิฟต์พลาง

ตอนเลขาหลิวตามมา ถังจื่อก็ปิดประตูลิฟต์เสียแล้ว เลขาหลิวจึงถูกทิ้งด้านนอก

ลงไปหาชายชั้นล่าง จากนั้นให้พี่ชายพาเธอ ไปพบคุณแม่

ตอนที่แม่สาย ถึงแม้ทางโน้นจะเสียงดังเล็กน้อย แต่เงียบสงบเป็นอย่างยิ่ง เธอจึงว่า คุณแม่ไม่ได้เกิดเรื่องไม่ขึ้น

ดังเธอจะหาพ่อ

จะโอกาสนับพ่อหรือเปล่า ให้ไหม

เวลานี้เป็นนิ่งล้อมโจมตีจริงวันเธอเยี่ยมเงินที่โรงบริษัทเรื่องที่จําเป็นต้องเธอออกหน้าบอกให้เข้า บริษัท

ตอนแรกเงินนัดกับเห่อไว้ ซึ่งเห่อถงถงไม่เข้าเกี่ยวกับเวลา

เห่อถุงจึงรอใต้บริษัทชื่อกรุ๊ป

เงินล้วจึงคิดไม่ว่าเพิ่งถึง

คนเข้าขัดขวางทางเธอไม่ใช่ใครแต่เป็นเย่คุณ ย่าเย่นั่นเอง

เนื่องจากเรื่องก่อนหน้านี้ เป็นลั่วนิ่งจึงได้รู้สึกเป็นมิตรสองท่านมากนัก เหตุเธอไม่

ดังนั้น เธอเลี่ยงพวกท่านได้ก็จะเลี่ยงไม่เจอหน้ากัน

เพียงแต่คิดไม่ พ้น เพราะคุณปู่เย่กับคุณย่าเยถึงกลับมาขวางหน้าบริษัทเชียว

เงินลั่วฉิง พวกเราคุยกันอื่น ตระกูลถังคุณปู่เย่กับคุณย่าใหญ่โต

ทว่าหากตระกูลถังได้ ช่วงพวกท่านหาเพื่อเจอหน้าเป็นถั่วงอย่าง สุดความสามารถ แต่หาไม่เจอเสียที วันได้ข่าวเป็นถั่วนิ่ง เข้าบริษัทเงินกรุ๊ปอย่างยากเย็น พวกท่านรีบมาดักรอหน้า

พวกท่านไม่อยากก่อเรื่องหน้าบริษัท แต่พวกเขากังวลว่า หลังเงินถั่วงเข้าไปด้านบริษัทแล้ว พวกท่านจะจับตัวไม่เพราะพนักงานบริษัทเงินชื่อกรุ๊ปไม่ยอมให้พวกท่านเข้าไป ดัง นั้นจึงได้แต่ดักรออยู่หน้าประตูบริษัท