บทที่ 845 เขามีลูกสาวหนึ่งคน (1)

แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นเพียงการเพ้อฝันเท่านั้น สวรรค์ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ไม่ให้เขามีความหวังเลยแม้แต่ เศษเสี้ยว

ร่างกายที่ยืนตรงของเขาเริ่มโยกกะทันหัน ริมฝีปากบางอ้าขึ้น ก่อนจะสําลักเลือดสดออกมา

“หัวหน้า…….อะจ้งตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี รีบตรงเข้าไปเพื่อ ประคองเขา “หัวหน้าครับ ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลนะครับ

“ไม่ต้องหรอก”ซางกวนหงยืนตัวตรง ซุ้มเสียงแผ่วเบาราวกับ

ลมที่พัดกระจัดกระจาย เป็นการล่องลอยที่ไม่ค่อยมีจริงเท่าใดนัก

อะจ้งยิ่งรู้สึกช็อก สภาพในตอนนี้ของหัวหน้าทำให้เขารู้สึก กลัว เขากลัวว่าหัวหน้าจะ……..

“อะจ้ง ผมอยากไปหาเธอ”อะจ้งกำลังใช้ความคิด สุ่มเสียง ของช่างกวนหงก็ค่อยๆดังขึ้น ซึ่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อย แต่ฟังดูแล้ว ยิ่งเหมือนไกลห่างกว่าเดิม

อะจ้งชะงัก หลายปีมานี้หัวหน้าตามหาเธอมาตลอดอยู่แล้ว ไม่ใช่หรือ? ที่มาเมืองในครั้งนี้ก็เพื่อตามหาเธอไม่ใช่หรือ แล้ว สิ่งที่หัวหน้ากล่าวในเวลานี้หมายความว่าอย่างไร?
บัดนี้เขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของหัวหน้ามากนัก หัวหน้า

เสียใจจนพูดเหลวไหลแล้วหรือ? “แต่ผมกลัว ผมกลัวว่าผมตายแล้วยังหาตัวเธอไม่เจออีกช่าง กวนางเงยหน้ามองจุดสุดสูงของตึก ใบหน้าของเขาถูกแสงแดด สอดส่อง มันช่างน่ามองยิ่งนัก แต่กลับให้ความรู้สึกเลือนรางเสีย

จนเกือบไม่มีแล้ว

เดิมทีเขาเป็นคนที่ดึงดูดสายตาผู้อื่นนับล้านชีวิต เป็นผู้สูงศักดิ์ มาโดยตลอด แต่ ณ ตอนนี้กลับทำให้ตัวเองทรุดโทรมด้วยเหตุ เพียงเพราะออกตามหาเธอแล้วไม่เจอ

หลายปีมานี้ เขาเคยคิดว่าเธออาจเสียชีวิตแล้ว ดังนั้นเขาจึง เคยมีความคิดที่ว่า หากเขาตายไปคงได้เจอเธอ แต่เขาก็ยังกลัว ว่าถึงแม้เขาจะตายแล้ว แต่ก็ยังคงไม่เจอเธออยู่ดี

เขาไม่กลัวตาย กลัวเพียงไม่เจอเธอเท่านั้น

“หัวหน้าไม่ได้เด็ดขาดเลยนะครับ”อะจ้งเข้าใจความหมาย ของเขาก็ต้องตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ รู้สึกเย็นหนาวไปทั่วร่าง

“หัวหน้าครับ พวกเราออกตามหาต่อเถอะครับ มันต้องมีหวัง อยู่แล้วครับ…อะจังรู้ดีว่าคำเกลี้ยกล่อมของเขานั้นไร้น้ำหนัก มาก ไม่มีผลในการโน้มน้าวใจหัวหน้ามากนัก เพราะหัวหน้า ตามหามายี่สิบห้าปีแล้ว แต่ยังคงไร้ความคืบหน้าใดๆ

ทว่า เขาทนมองหัวหน้ามีใจใฝ่หาความตายไม่ได้

“มีหรือ? “ใบหน้าของช่างกวนหงที่มีพระอาทิตย์ส่องแสงรู้ความซีดเผือดเล็กน้อย ความไม่ความจริงหลายส่วน

มีครับ ต้องแน่หัวหน้าอย่าเพิ่งมาถึงเมือง นะครับ ยังทันได้เริ่มตามหาเลย ไม่แน่ ครั้งนี้อาจเจอคุณนายได้ครับ”อะจังไม่มั่นใจเลยสักนิด แต่ จำเป็นต้องพูดเช่นนี้ หัวหน้าท้อใจ เขาจะท้อใจตามได้

ทว่าที่อะจังตามหาตัวคุณนายไม่เจอ หัวหน้าจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหว…….

เวลาอะจังไม่ว่าตัวเองเกลี้ยกล่อมให้ออกมานี้ จะเรื่องถูกหรือกัน

หวังเพียงสวรรค์เมตตา ครั้งนี้ได้โปรดดลบันดาลให้หัวหน้า ได้เบาะแสคุณนายด้วยเถอะ

“ช่างกวนหงหันคนสนิทเก่าแก่ สายราบเรียบ เสียง

ฟังเหมือนเป็นการพูดคุยทั่วไป

อะจ้งตกตะลึงจนเหงื่อชุ่มกาย เขาว่าหัวหน้าคงไม่ถาม โดยไร้สาเหตุ

“หัวหน้าครับ ผมติดตามท่านตั้งอายุสิบครับ ถาม ระหว่างอะจ้งตอบ สีหน้ามีความอ่อนโยนหลาย

หัวหน้าช่วยชีวิตเขาไว้เมื่อตอนเขาอายุสิบหกจากเขาติดตามข้างหัวหน้าเสมอมา ร่วมเรียนรู้ ฝึกฝน บุก ลุยไฟทั่วโลกกับหัวหน้าด้วยกัน เขาเห็นทุกการพัฒนาของหัวหน้ามากับตา หัวหน้าช่วง

องค์กรโกสต์ซิตี้ต่อเมื่ออายุยี่สิบปี ภายในเวลาอันห้าปี

หัวหน้าทำให้อิทธิพลขององค์กรโกสต์ซิตี้ที่แข็งแกร่งอยู่แล้ว

ขยายใหญ่ขึ้นสองเท่าตัว

ระยะเวลาห้าปี หัวหน้ากลายเป็นรู้จักของทั้งโลก

ตอนหัวหน้าอายุยี่สิบสหายคนสนิททรยศ ตอนนั้น หัวหน้าหลบหนีมาอยู่ในเมือง พราง โดนอื่นยา

และเวลานั่นเองหัวหน้า

หากนั้นเจอคุณนาย หัวหน้าคงไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้

เสียดายต้องแคล้วคลาดจากคุณนาย ต่อมาหัวหน้าก็ บาดเจ็บนาย แต่พบเสียแล้ว

ต่อไป องค์กรโกสต์ซิตี้มอบให้นายดูแลแล้วนะช่างกวนหง มองพ่อบ้านซาบซึ้งออกมา หลังเผชิญการทรยศเมื่อครั้งยี่สิบห้าก่อน เขาไม่ปักใจเชื่อใครง่ายต่อไป อะจ้งกลับเป็นที่เขา เชื่อใจเสมอมา

หัวหน้าครับ ไม่ได้ครับ…….ตอนแรกอะจ้งก็แค่คาดเดา แต่เมื่อได้ยินหัวหน้าส่งเสียอย่างชั่วเวลาเขาตกใจจนสูด ลมหายใจ ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย

อะจ้ง ครั้งมาเมืองผมคิดจะกลับไปแล้วสายของ ช่างหงค่อยๆไปมองตึกใหญ่ตรงหน้าครั้ง เสียงแผ่วและช้าเหมือนพูดอะจังฟัง และเหมือนพูดตัว เองอีกด้วย

ครั้งเขามาเมือง แล้วไม่อยากกลับไปไม่จะหรือไม่ เขาจะไม่กลับไปแล้ว

เขาอยู่นี่ต่อ ไม่ว่าเป็นจะตายเขาจะอยู่เพราะที่อยู่เธอเพิ่มขึ้น

เขากล้าเพ้อฝันอะไรต่อไป ความปรารถนา

ถึงขั้นแล้ว

ร่างกายของอะจังแข็งค้างกะทันหัน บัดเขาเสียใจเกลี้ย กล่อมหัวหน้ามองเมืองอีกครั้ง

ตอนแรกเขายังรู้สึกปลาบตอนเขากลับไปด้วยความกลัว

“หัวหน้าครับ ผมให้คนไปตามหาคุณนายเดี๋ยวเลยครับ ครั้งพวกเราต้องคุณนายเจอแน่ครับ เจอแน่ๆครับ ตอนอะจ้งไม่กล้าจินตนาการถึงผลลัพธ์อย่างแล้ว สิ่งเดียวที่เขา ได้ตอนนี้การต้องคุณนายให้เจอด้วย
ถึงแม้จะหาตัวคุณนายไม่เจอ แต่ก็ต้องได้ข้อมูลที่เกี่ยวกับ

คุณนายบ้าง ไม่เช่นนั้น เกรงว่าหัวหน้าคงหมดอาลัยตายอยากจริงๆเสีย

แล้ว

ช่างกวนหงยังคงยืนตรงอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ขยับกาย ไม่ได้พูด คุย ดวงตาของเขาจับอยู่แต่ด้านหน้า สายตามองอยู่ในระยะ ใกล้ๆเช่นนี้

แต่กลับรู้สึกไกลห่างมาก เพราะเขาไม่เห็นสิ่งที่เขาอยาก

“หัวหน้าครับ อำนาจของพวกเรา ในเมือง ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น เรื่อยๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ครับ ครั้งนี้พวกเรามีผู้คุมกันลับ คอยติดตามคุณมาจำนวนมาก ครั้งนี้ถึงแม้พวกเราต้องพลิก เมือง Aขึ้นมา พวกเราก็ต้องหาตัวคุณนายให้เจอจนได้เลยครับ” อะจ้งเห็นหัวหน้าของตนไม่พูดไม่ขยับ จึงรู้สึกเป็นห่วง ตอนนี้สิ่งที่ เขาทำได้คือพยายามสุดความสามารถ เพื่อที่จะปลอบใจหัวหน้า ของตน พยายามให้หัวหน้าเห็นความหวังบ้าง

ถึงแม้อะจังก็รู้ว่าความหวังริบหรี่เพียงใด ห่างไกลเพียงใด ความหวังที่เขาเอ่ยถึงสำหรับหัวหน้าแล้วมันช่างลวงตา ประหนึ่ง งมเข็มในมหาสมุทร แต่มีความหวังก็ยังดีกว่าไร้ความหวัง

หากในใจหัวหน้าไร้ความหวังแม้เพียงเศษเสี้ยว เขาเกรงว่า

หัวหน้าจะไม่อาจยืนหยัดใช้ชีวิตต่อไปได้ หลายปีมานี้ เพื่อออกตามหาคุณนาย หัวหน้าฝึกฝนคนกลุ่มหนึ่งเพื่อตามหาคุณนายในเมือง A โดยเฉพาะ หลังผ่านมากว่า ยี่สิบห้าปี

อำนาจนี้ก็แผ่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ