บทที่ 836 เขาเป็นคนที่หน้าเนื้อใจเสือที่สุดจริงๆ ด้วย (3)

ถังหลินสูดหายใจลึกไปหนึ่งที ที่จริงแล้ว มีจุดหนึ่งที่เขาไม่ สามารถไม่ยอมรับได้เลยว่า สําหรับเธอแล้ว เขามีความควบคุม ไม่ได้เล็กน้อยจริงๆ

พอนึกถึงจุดนี้ ริมฝีปากของถังหลินก็อดโค้งงอขึ้นไม่ไหว อาจ จะเป็นเพราะว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือคนที่เทวดาส่งมาลงโทษเขา

ถังหลินลุกขึ้น นั่งอยู่ข้างเตียง มองไปทางเธอ เม้มริมฝีปาก เล็กน้อย เขารู้สึกว่ามีความจำเป็นมากจริงๆ จะต้องลองคุยกับ เธอดีๆ

และลองพูดถึงเรื่องงานแต่งของพวกเขาคร่าวๆ แต่ว่า และในขณะนี้ จู่ๆ โทรศัพท์ของถังหลินก็ดังขึ้น ถังหลิน มองเห็นการแสดงของหน้าจอ ดวงตาเปล่งประกายขึ้น จากนั้นก็

รับขึ้นมา

“คุณถัง ผมเคาะประตูอยู่หน้าห้องคุณสักพักแล้วค่ะ เช้าๆ แบบนี้ คุณไปไหนครับ?” สายโทรเข้าคือเจ้าชายใหญ่ที่โทรมา น้ำเสียงนั้นฟังอารมณ์ของเขาออกไม่มาก

“เจ้าชายใหญ่หาผมมีเรื่องอะไรครับ?” ถังหลินรับโทรศัพท์ ของเจ้าชายใหญ่ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ามีความไม่พอใจเล็ก น้อย ตอนที่ถังหลินพูดประโยคนี้ แววตาคู่หนึ่งมองไปทางหลินเป้ ยด้วยความรวดเร็ว
เจ้าชายใหญ่ได้ยินคำพูดของถังหลินแล้วก็อึ้งไปเลยอย่าง เห็นได้ชัดเจน “หรือว่าวันนี้ไม่ใช่คุณถังมาดูแลพวกผมหรอ?”

ถังหลินขมวดคิ้ว แน่นอนว่าวันนี้เป็นเขาที่มาดูแลพวกเขา แต่ ว่าวันนี้เขาไม่อยากดูแลเจ้าชายใหญ่นั่น แค่อยากดูแลเจ้าชาย น้อย ได้ไหม?

พูดตามความจริง เขาไม่ค่อยชอบเจ้าชายใหญ่คนนั้นเลย

จู่ๆ ถังหลินก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืน หลินเบี้ยได้นำเรื่องทั้งหมด บอกกับนักข่าวอย่างชัดเจนแล้ว และหมายความว่า เรื่องของเขา จัดการเรียบร้อยแล้ว อีกอย่างเรื่องหลักๆ ในครั้งนี้ของเจ้าชาย ใหญ่ก็คุยเรียบร้อยแล้ว ดังนั้น เขาไม่จำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ชายใหญ่อีกต่อไป

“คิดว่าเมื่อคืนเจ้าชายใหญ่ก็น่าจะเห็นข่าวแล้ว เรื่องของผม จัดการเรียบร้อยแล้ว เวลาของเจ้าชายใหญ่นั้นมีค่า สามารถ กลับไปได้แล้วครับ” ถังหลินไม่มีความเกรงใจเลยจริงๆ คำพูดนี้ ก็มีความหมายเหมือนกับว่าไลคนให้กลับไปเลย

เจ้าชายใหญ่ “

นี่ถังหลินกำลังข้ามแม่น้ำได้แล้วรื้อสะพานทิ้งพอได้รับผล ประโยชน์แล้วถีบหัวส่ง

นี่ก็รื้อสะพานเร็วเกินไปแล้ว!

“คืนนั้น คนที่อยู่ที่ห้องของนายคือหลินเป้ยจริงๆ หรอ” ขณะนี้ ที่เจ้าชายใหญ่รีบตามหาถังหลิน ก็เพราะว่าเรื่องนี้ แน่นอนว่าเขาเห็นข่าวแล้ว แต่ว่าเขารู้สึกว่ามีปัญหา มีปัญหาที่ใหญ่มาก

สิ่งแรก คืนนั้น เขาไม่ได้ให้หลินเป้ยไปหาถึงหลินเพื่อพูดคุย กับเรื่องการดาเนินงาน

ข้อสอง ถึงแม้ว่าหลินเบี้ยจะไปหาถึงหลินพูดคุยเกี่ยวกับเรื่อง

ดำเนินงานก็คงจะคุยไม่ถึงสองชั่วโมง หลินเป้ยอยู่ในห้องของถังหลินไปสองชั่วโมง? สองชั่วโมงนี้พวกเขาทำอะไรกันแน่?!

แล้วก็ เขารู้ว่าผมของหลินเป้ยดีมาก ทั้งดำเงาและสว่าง ปกติ ก็น้อยมากที่ผมของหลินเป้ยจะร่วง

แล้วก็อะไรยังเหลือเลือดของแผลไว้ด้วย? เขาเองก็จําไม่ได้แล้วว่าก่อนหน้าคืนวันนั้น มือของหลินเบี้ยจะ

มีแผล

ดังนั้น ทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็แสดงแล้วว่าหลินเปียกำลังพูด

โกหก?

แต่ว่าทําไมหลินเป้ยถึงต้องพูดโกหกล่ะ?

เขาอยากจะรีบช่วยให้ถังหลินหลุดพ้นจากข้อสงสัย จะได้รับ กลับประเทศ? หรือว่าเพราะมีเหตุผลอื่น?

เขารู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนจะไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ใช่ ไม่ได้ง่าย ขนาดนั้นแน่นอน

“ใช่” ถังหลินยิ้มที่มุมปาก ตอบกลับอย่างยืนหยัด ถังหลินเงยหน้าขึ้นมองหลินเป้ยไปหนึ่งที จากนั้นก็พูดเสริมขึ้นว่า “คืนนั้นคน ที่อยู่ในห้องผมคือหลินเป้ยจริงๆ ครับ”

“ทำไมหลินเป้ยถึงไปอยู่ในห้องของนาย พวกนายทำอะไร กัน?” เจ้าชายใหญ่ได้ยินประโยคนี้ของถังหลินแล้ว สีหน้าก็ เปลี่ยนไปเล็กน้อย น้ำเสียงที่สูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องของผม ผมว่าจุดนี้ไม่สำคัญครับ ในจุดที่ว่าเราทำอะไรกัน…..” ถังหลินตั้งใจหยุดพูด แววตาคู่ หนึ่งของเขามองไปทางหลินเป้ย ในแววตามรอยยิ้มอ่อนๆ แฝง อยู่

หลินเป้ยได้ยินคำพูดของเขาแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบ ส่งสายตาให้เขา ให้เขาไม่ต้องไปบอกเจ้าชายใหญ่

แน่นอนว่าถังหลินเข้าใจความหมายของหลินเป้ย เขามอง

หลินเป้ย ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นจึงจะพูดกับทางโทรศัพท์ว่า “เรื่องนี้

คุณสามารถไปถามหลินเบี้ยได้

หลินเป้ยสูดหายใจลึกไปหนึ่งที โชคดี โชคดี เขาไม่ได้พูด แต่ว่า และในขณะนี้ จู่ๆ ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น หลินเป้ยตกใจมาก แค่แวบเดียวก็เดาออกแล้วว่า คนที่อยู่ข้าง นอกคือเจ้าชายใหญ่

หลินเป้ยมองเห็นถึงหลินที่นั่งอยู่ข้างเตียงของเธอ ทันใดนั้นก็ ถอนหายใจใหญ่ไปที่หนึ่ง

ขณะนี้ ถังหลินยังอยู่ในห้องของเธอ หากเจ้าชายใหญ่เข้ามาเห็นแล้วเกรงว่า…….

“หลินเป้ย เปิดประตู” ข้างนอกประตู เจ้าชายใหญ่เคาะประตู ไปไม่กี่ที ไม่ได้ยินเสียงกากระทำ จึงตะโกนไปที่หนึ่ง

หลินเป้ยได้ยินเสียงแล้ว ตกใจยิ่งไปใหญ่ วินาทีต่อไป จู่ๆ เธอ ก็เดินมายังข้างหน้าของถังหลิน ดึงถึงหลินขึ้นมา “นาย รีบไป หลบหน่อย”

“เธอแน่ใจว่าให้ฉันไปหลบ?” ถังหลินยักคิ้วขึ้น ให้เขาไป หลบ? เธอคิดออกมาได้จริงๆ

หากเขาไม่หลบ นั่งอยู่ที่นี่ เจ้าชายน้อยเดินเข้ามา ก็ถือว่าเห็น แล้ว ไม่มีอะไร หากหลบแล้ว งั้นก็……..

หลินเป้ยอึ้งไปเล็กน้อย รีบดึงสติกลับมา เข้าใจความหมาย ของเขา หลินเป้ยสูดหายใจลึกอีกหนึ่งที ใช่แล้ว หากเธอให้ถึง หลินหลบในเวลานี้ แล้วเจ้าชาย ใหญ่ก็เดินเข้ามา เห็นถึงหลิน งั้น ความเข้าใจผิดก็ใหญ่แล้ว

“เธอรู้สึกว่าสิ่งที่ตื่นเต้นที่สุดในตอนนี้คือปัญหาเกี่ยวกับฉัน หรอ?” แววตาของถังหลินกันมองไปทางอื่นเล็กน้อย หยุดอยู่บน จุดที่เธอไม่ได้รัดแน่นไว้ คำพูดนี้ถือว่าเตือนเธอ

“อ้า……. หลินเป้ยตะโกนดังร้องไปหนึ่งที จึงจะสังเกตเห็นจุด นี้ หากเธอให้เจ้าชายใหญ่เข้ามาเห็นในสภาพแบบนี้ ตัวตนของ เธอก็ปิดไม่อยู่แล้ว

หลินเป้ยรีบหายางรัด แต่ว่าเห็นถึงหลินนั่งอยู่ข้างๆ กำลังมองเธอมาตรงๆอยู่ เธอสูดหายใจลึก แล้วรีบเข้าไปที่ห้องน้ำ

ได้แต่ไปรัดที่ห้องน้ำแล้ว แต่ว่าจะรัดให้ดี จะต้องใช้เวลา ประมาณหนึ่ง

“หลินเป้ย รีบเปิดประตู นายทำอะไรอยู่?” เห็นได้อย่างชัดเจน เลยว่า เจ้าชายใหญ่ที่อยู่ข้างนอก เริ่มเร่งขึ้นมาแล้ว

น้ำเสียงของเจ้าชายใหญ่ที่อยู่ข้างนอกเห็นได้อย่างชัดเจนเลย ว่ามีความเร่งรีบ มีความรู้สึกเหมือนว่า หากหลินเบี้ยยังไม่รีบมา เปิดประตู เขาก็จะพังประตูเข้ามาแล้ว……..

การกระทำที่หลินเป้ยเดินเข้าไปในห้องน้ำแข็งที่อไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบปิดประตู ยังล็อกประตูอีกด้วย จากนั้นเธอจึงจะถอด ชุดนอนออก เริ่มรัดยาง

“หลินเป้ย เปิดประตู? นายทำอะไรอยู่? หรือว่านายซ่อนผู้หญิง ไว้ในห้อง?” หลินเป้ยไม่เปิดประตูเลย เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า เจ้าชายใหญ่กระวนกระวายแล้ว อีกอย่างก็เริ่มสงสัยแล้ว

ถึงแม้ว่าหลินเป้ยจะอยู่ในห้องน้ำ ก็ยังได้ยินเสียงของเขา หลินเป้ยเบ้ปากเล็กน้อย ห้องของเธอซ่อนคนไว้คนหนึ่งจริงๆ แต่ ไม่ใช่ผู้หญิง เป็นผู้ชาย

เสียงของการเร่งของเจ้าชายใหญ่ดังผ่านมาไม่หยุด หลินเป้ ยอยู่ในห้องน้ำทั้งตกใจและกระวนกระวาย เธอยิ่งกระวนกระวาย การรัดก็ยิ่งรัดได้ไม่ดี

ขณะนี้ หลินเป้ยรีบจนหน้าผากเริ่มออกเหงื่อแล้ว
“หลินเป้ย นายยังไม่เปิดประตูอีก ฉันจะเรียกคนมาเปิดประตู แล้ว” ข้างนอกประตู เจ้าชายใหญ่ขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ยิ่ง อยู่ยิ่งไม่ปกติ