บทที่ 808 ผลตรวจDNAคือหลักฐานที่ดีที่สุด (5)

“ถังหลิน ผลออกมาแล้ว” พอกดรับโทรศัพท์แล้ว เสียงของจิน เหวยก็ดังผ่านมา เสียงของจินเหวย ในขณะนี้ฟังแล้วมีความตื้น ตัน อารมณ์ก็ดูตื้นตันมาก

“พูด” แววตาของถังหลินเปล่งประกายขึ้น มือที่จับโทรศัพท์ดู แน่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน มองออกว่า ขณะนี้เขาตื่นเต้นมาก แต่ว่าเสียงของเขากลับฟังไม่ออกถึงความผิดปกติเลย คำพูดคำ หนึ่งที่ง่ายๆ ยิ่งเกรี้ยวกราดไปใหญ่ อีกทางหนึ่งขอโทรศัพท์ จิน เหว้ยได้ยินคำพูดของเขาแล้ว ริมฝีปากของเขาก็เบ้ขึ้น จากนั้นก็ ตั้งใจจากน้ำเสียงให้ยาวขึ้น “ผมที่นายให้ฉันมา ฉันได้ทำการ ตรวจทดลองเพศผ่านตำแหน่งของ DNA แล้ว ผลปรากฏก็

จินเหว่ยตั้งใจหยุดพูด ให้เขารอไป

“จินเหวย….. ถังหลินได้ยินจินเหว่ยตั้งใจลากเสียงให้ยาว แววตาที่อันตรายคู่หนึ่งก็หรี่ตาขึ้น

กล้ามาเล่นกับเขาเวลานี้ รนหาที่ตายหรอ?

จินเหว่ยก็ไม่กล้ายั่วโมโหถังหลิน เขารู้ว่าถังหลินอยากจะรู้คำ

ตอบมากๆ จริงๆ

จินเหว่ยสูดหายใจลึก กระแอมคอ จากนั้นก็พูดว่า “ผลออกมา คือผมเส้นนั้นเป็นผู้ชาย
ครั้งนี้จินเหว่ยพูดเร็วมาก ตรงมาก

ถังหลิน “………………

คือผู้ชาย? หรือว่าเขาเตาผิดไปแล้ว? เจ้าชายเล็กคนนั้นคือผู้ ชายจริงๆ?

ไม่ควร ?

“นายแน่ใจ?” ถังหลิน ในขณะนี้หรี่ตาขึ้นภายในแววตาม ความคิดหนักอยู่ เขาไม่ใช่ว่าไม่เชื่อทักษะของจินเหว่ย แต่ว่าเขา ไม่เชื่อผลที่ออกมาแบบนี้

ในตอนที่ถังหลินพูดประโยคนี้ แววตาคู่หนึ่งมองขึ้นมา มองไป ทางหลินเบี้ยที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ขณะนี้หลินเบี้ยยังทานอาหาร อยู่ ราวกับว่าไม่รู้สึกถึงอะไร

แต่ว่า ถังหลินมองไม่เห็น หลินเบี้ยที่ก้มหน้าอยู่ในขณะนี้

กำลังยิ้มอยู่

เป็นรอยยิ้มที่ละเอียดอ่อนมาก แต่ว่า สามารถมองเห็นได้ อย่างชัดเจน

“ฉันแน่ใจอยู่แล้ว ผลการตรวจสอบของฉันนายยังสงสัยอีก หรอ?” ถูกคนอื่นสงสัยในทักษะของตัวเองจนเหวยไม่พอใจมาก

“นายไม่ได้โกหกฉัน?” ผลแบบนี้ ถังหลินรู้สึกว่ารับไม่ค่อยได้ การทดลองต่างๆ ก่อนหน้านี้ ในใจของแน่ใจไปบ้างแล้ว

เขานึกว่าผลที่ออกมา จะเป็นเหมือนกับที่เขาเดาไว้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า จะเป็น……..

“ถังหลิน เรื่องแบบนี้ ฉันจะโกหกนายได้ยังไง” จินเหว่ยเก็บน้ำ เสียงที่ล้อเล่น เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่จริงจังทันที

ก่อนหน้านี้ เขาตั้งใจแกล้งเล่นกับถังหลิน แต่ว่า ผู้ชายก็คือ ผู้ชาย ผู้หญิงก็คือผู้หญิง เรื่องนี้จะพูดมั่วไม่ได้

ถังหลินเม้มปาก ทันใดนั้นไม่ได้พูดอะไร แค่แววตาของเขา มองไปทางหลินเบี้ยที่อยู่ไม่ไกลนักอีกครั้ง

หลินเป้ยน่าจะกินอิ่มแล้ว วางตะเกียบลงแล้ว ขณะนี้กำลังเล่น โทรศัพท์อยู่ เล่นได้จริงจังมาก ตั้งใจมาก

“แต่ว่า ยังมีผลการตรวจสอบอีกอันหนึ่ง ถือว่าเป็นข่าวดี” จิน เหวยไม่ได้ยินเสียงของถังหลิน จึงรีบพูดเสริมอีกหนึ่งประโยค

ถังหลินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ข่าวดี? ผมเส้นนั้นถูกตรวจออกมา

ว่าเป็นของผู้ชาย

ยังมีข่าวดีอีก

ตอนนี้เขาคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่ายังมีข่าวดีอะไรอีก

“ผมก่อนหน้านี้ที่นายเจอบนเตียงแล้วนำมาให้ฉัน ไม่ใช่คน เดียวกัน งั้นก็คือเขาไม่ใช่คนในคืนนั้น ดังนั้น คืนนั้นคนที่นาย เจอไม่ใช่ผู้ชายแน่นอน” จินเหว่ยรู้สึกว่านี่น่าจะเป็นข่าวดี ถึง แม้ว่าผลที่ออกมาจะบอกว่าเจ้าของผมเส้นนั้นเป็นผู้ชาย แต่อย่าง น้อยก็ไม่ใช่คนเดียวกับคนที่อยู่ในห้องกับถังหลิน
ถังหลินไม่ใช่เกย์สักหน่อย หากคืนนั้นเจอผู้ชายจริงๆ ความ รู้สึกคงไม่ดีสินะ?

ไม่แน่ต่อจากนี้อาจจะส่งผลกระทบต่อด้านเพศของถังหลินก็ได้ ถังหลินหรี่ตาขึ้นอีกครั้ง ไม่ได้พูดอะไรอีก เขารู้ว่าผลที่จินเหว่ย ตรวจออกมาไม่ผิดแน่นอน

แต่ว่าเขารู้สึกว่า การเดาของเขาก็น่าจะไม่ผิด แล้วมันผิด ที่ไหนกันล่ะ?

แต่ว่า ผมเส้นนั้นคือผมที่เขาเก็บมาจากเตียงของหลินเป้ย ใน ห้องนั้นก็มีแต่หลินเบี้ยคนเดียว ผมเส้นนั้นทั้งความยาวและสีก็ เหมือนกับของหลินเป้ยมาก

ตามหลักแล้วน่าจะไม่ผิด!!

ถังหลินวางสายลง กลับไปยังโต๊ะอาหาร แววตาของเขามอง ไปทางหลินเป้ยอีกครั้ง

หลินเปียกำลังตั้งใจเล่นเกม ราวกับว่าไม่สังเกตเห็นอะไร มือ ของหลินเป้ยว่องไวมาก เลื่อนอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ด้วย ความเร็ว ดูออกเลยว่าเล่นเก่งมาก

“ให้ตายเถอะ เล่นเป็นไหมเนี่ย? ไม่เป็นก็ออกไปซะ” หลินเปีย หลงใหลกับการเล่นมากเกินไป เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าลืมตัว ไปเลย คิดไม่ถึงเลยว่าจะระเบิดออกมาแบบนี้เลย

เขาเหมือนจะลืมแล้วว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?
เจ้าชายใหญ่มองไปทางเขาหนึ่งที แอบส่ายหัวเบาๆ ไม่ได้พูด อะไร น่าจะชินจนเป็นนิสัยแล้ว

ถังหลินยังคงจ้องหลินเป้ยอยู่ แววตาที่หรี่ตาขึ้นดูแย่ลงเล็ก น้อย

หยวนจุนหลินยังคงยิ้มด้วยมารยาท ไม่ได้มีความผิดปกติใดๆ

ตอนแรกก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรอยู่แล้ว

เจ้าชายน้อยอายุยังน้อย ขี้เล่น เล่นแล้วก็จะหลง นี่ก็เป็นเรื่อง ธรรมดา

เขาเคยได้ยินเรื่องราวบางอย่างที่เกี่ยวกับเจ้าชายน้อยคนนี้ เหมือนว่าเจ้าชายน้อยคนนี้จะไม่ค่อยตั้งใจเรียน และไม่สนใจ ด้านการงานอะไรเลย

ไม่ว่ายังไงแล้ว เรื่องในครั้งนี้ ต่างก็พูดคุยเจรจากับเจ้าชาย

ใหญ่ เจ้าชายน้อยคนนี้ก็แค่ตามมาเล่นด้วย

“ในเมื่อทานหมดแล้ว เจ้าชายทั้งสองก็กลับไปพักผ่อนที่ห้อง ได้ก่อนเลยครับ” หยวนจนหลินเห็นทุกคนต่างก็ทานหมดแล้ว ก็ สามารถแยกย้ายได้แล้ว เจ้าชายเล็กจะเล่นเกม ก็สามารถกลับ ไปเล่นที่ห้องได้

“ได้” เจ้าชายใหญ่ ตอบกลับไปค่หนึ่ง แต่ว่าหลินเบี้ยเล่นจน หลงใหลเกินไป ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงของหยวนจนหลินเลย ไม่มีการตอบสนองใดๆ ยังคงเล่นเกมต่อไป

“หลินเป้ย ไปแล้ว” เจ้าชายใหญ่ตะโกนออกมาเลย
“รอแป๊บหนึ่ง ให้ฉันเล่นตานี้จบก่อน” แต่ว่าหลินเบี้ยยังคงไม่ ลุกขึ้น แม้กระทั่งศีรษะก็ไม่เงยหน้าขึ้น แค่มือขยับเร็วมากขึ้น เท่านั้นเอง

“เขาก็เป็นแบบนี้แหละ พอเล่นเกมขึ้นมาอะไรก็ลืมหมดแล้ว เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเจ้าชายใหญ่ชินแล้ว และไม่ได้มีความ หมายว่าจะโทษ น้ำเสียงแบบนั้นดูเอ็นดูมากกว่า

“วัยรุ่นไงครับ ธรรมดา” หยวนจุนหลินยังคงยิ้มอย่างมี มารยาท เจ้าชายใหญ่เอ็นดูน้องชายตัวเองขนาดนี้ คนอื่นยังจะ สามารถพูดอะไรได้อีก

เจ้าชายใหญ่ไม่ได้รับจะจากไป ยืนอยู่ข้างๆ ของหลินเป้ย เห็น ได้อย่างชัดเจนเลยว่าจะรอให้หลินเบี้ยเล่นเกมตานี้จบก่อน

เจ้าชายใหญ่ไม่ไป แน่นอนว่าหยวนจนหลินก็ไม่เหมาะสมที่จะ

ไป จึงยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหาร อยู่เป็นเพื่อน

แน่นอนว่าถังหลินก็ต้องยืนเป็นเพื่อน

ดังนั้นสถานการณ์ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว หลินเปี้ยนั่งเล่นเกม หมกมุ่นอยู่คนเดียว ผู้ชายที่หล่อเหลาทั้งสามยืนอยู่ข้างๆ

เจ้าชายใหญ่และหยวนจนหลินมีพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไป ที่สำคัญ คือยืนเฉยๆ ก็แอบอึดอัดเหมือนกัน

แต่ว่าหลินเป้ยยังคงตั้งใจเล่นเกมของเขาต่อไป

แววตาของถังหลินมองแต่หลินเบี้ยอยู่ตลอดเวลา มองดูหลิน เป้ยตั้งใจเล่นเกมขนาดนี้ มุมปากของถังหลินก็เผยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มออกมา