บทที่ 799 เขาน่ากลัวอย่างนี้ เธอจะหนีไปได้หรือ (5)

หลินเป้ยสบตาถังหลินก็รู้สึก ใจสั่นนิดๆ พี่ชายเคยบอกว่า ผู้ชายคนนี้เก่งกาจมาก สพอๆกับเอเงินเลย

สายตาของเขาน่ากลัวมากเลย

ซึ่งในขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูส่งเข้ามาอีกครั้ง

แววตาเย็นเยียบของถังหลินละสายตาจากไป ก่อนจะเดินไป เปิดประตู

พนักงานส่งข้าวเช้ามา ซึ่งข้าวเช้า โอซะมาก แต่จะเน้นไปใน ทางรสจืดเป็นพิเศษ

พนักงานยังเอายาแก้หวัดมาสองห่ออีกด้วย

ไม่ชมไม่ได้แล้วว่าถังหลินจัดเตรียมรายละเอียดยิบย่อยได้ดี เยี่ยมไปเลย!

“คุณถัง อันนี้คือยาแก้หวัดที่คุณต้องการค่ะ” พนักงานเอายา มาวางเป็นพิเศษ คำพูดนี้ถึงแม้จะพูดกับถังหลิน แต่กลับพูดให้ เจ้าชายน้อยฟัง

เจ้าชายน้อยได้ยินคำพูดของพนักงานพลันกะพริบตาแวววับ ถังหลินยังเตรียมยาให้เขาด้วยหรือ?

“อืม คุณออกไปได้”ถังหลินหยิบยามาดู จากนั้นก็วางกลับไป

อีกครั้ง
พนักงานก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

“ลุกมากินข้าวเช้าแล้วกินยาซะ” หลังจากพนักงานออกไป ถัง หลินมองไปยังเจ้าชายน้อยอีกครั้ง ครั้งน้ำเสียงแข็งกระด้างกว่า เมื่อกี้มาก

เจ้าชายน้อยมองยาบนโต๊ะมุมปากก็กระตุกแรงๆ เขาไม่กิน

ยาไม่ได้เหรอ?

“ฉันแค่เป็นหวัดนิดหน่อย ไม่ต้องกินยา”หลินเป้ยดูยาบนโต๊ะ หัวใจของเขาก็มีแต่คำปฏิเสธ ปกติเขาเป็นคนเกลียดการทานยา อยู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่อยากทานหนักกว่าเก่าอีก

“เป็นหวัดนิดเดียวแล้วจำเป็นต้องนอนอยู่บนเตียงไม่ลุกขึ้น ไหม? “ถังหลินได้ยินคำพูดของเขา แววตาก็เคร่งขรึมขึ้นอีกเล็ก น้อย ในเมื่อแค่เป็นหวัดนิดหน่อย แล้วจำเป็นต้องนอนอยู่บน เตียงไหม? แม้แต่งานก็ไม่ไปทํา

ผู้หญิงยังไม่อ่อนแอเท่าเขาเลย

หลินเป้ย :

มันเป็นเรื่องของเขา ถังหลินที่เป็นคนนอกมายุ่งอะไรกัน?

อีกทั้งเขายังเป็นเจ้าชายน้อยแห่งประเทศอีกด้วย เป็นแขก สูงศักดิ์ของพวกเขา แต่ถังหลินกลับมีท่าทางเช่นนี้กับเขา

“เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องยุ่ง? “บัดนี้หลินเบี้ยรู้สึกกลัดกลุ้มใจ ท่าทางถังหลินแย่มาก เขาก็ไม่จําเป็นต้องเกรงใจถึงหลินเช่นกัน
ถังหลินมองเขาอยู่อย่างนั้น มุมปากเม้มขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ได้ พูดอะไร

“คุณ ทำไมคุณถึงมองฉันอย่างนั้น? “เมื่อสบตากับถังหลิน หลินเป้ยไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงรู้สึกกลัวอย่างแปลกประหลาด พร้อมกับตัวสั่นเล็กน้อย

“คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า? “ถังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้น ก็ค่อยๆเอ่ยปากพูด เขามองไปยังแววตาของหลินเบี้ยคล้ายกับมี อารมณ์อื่นแอบแฝงอย่างเลือนรางด้วย

คุณ คุณหมายความว่าไง? “หลินเบี้ยได้ยินก็ราวกับลูกแมว โดนเหยียบหาง อารมณ์เสียทันทีจนเกือบกระโดดลุกขึ้นมาจาก เตียง

เพียงแต่วินาทีสุดท้าย หลินเบี้ยยังคงอดกลั้นความรู้สึกไว้

“ฉันเป็นผู้ชายอยู่แล้ว จริงแท้แน่นอน” หลินเบี้ยยึดตัวตรง จากนั้นก็รู้ตัวว่าตอนนี้เขาอยู่ใต้ผ้าห่ม ถึงแม้เขาจะยึดตัวตรง เพียงใด ถังหลินก็มองไม่เห็นอยู่ดี

“อ่อนแอกว่าผู้หญิงอีก คุณยังมีหน้าตบอกบอกว่าตนเป็น ผู้ชายอีกหรือ”มุมปากถังหลินกระตุก ซึ่งมุมปากเผยรอยยิ้ม คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มออกมา ดูแล้วเหมือนจะมีความล้อเลียน หลายส่วน

“ถังหลิน คุณอย่ามาข่มเหงฉันนะ” ใบหน้าหลินเปียแดงเล็ก น้อย ดูแล้วเหมือนโกรธจนหน้าแดงอย่างไรอย่างนั้น
“อย่างคุณ นะ ยังต้องให้ผมข่มเหงอีกหรือ? “ถังหลินขมวด คิ้วเล็กน้อย ฟังเสียงแล้วยิ่งทำให้โมโหมากขึ้น

หลินเปีย: “..………..

หลินเป้ยมองหน้าถังหลิน พลางแอบสูดลมหายใจเข้าออก ทำให้ตัวเองสงบลง ไม่เช่นนั้นเขากลัวว่าตนจะพุ่งเข้าไปตบถัง หลินสักฉาด

ทว่าเหมือนเขาจะสู้ถังหลินไม่ไหว

ถังหลินเก่งกาจมาก แม้แต่พี่ใหญ่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดังนั้น เขาทนไว้จะดีกว่า

มีคำหนึ่งที่กล่าวว่าวีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นทันที หา โอกาสคิดบัญชีภายหลังก็ได้

หลินเป้ยไม่ได้พูดอีก เพียงแต่เอียงหน้าไปอีกทาง ไม่มองถัง หลินอีก เขายังคงนอนอยู่บนเตียง ไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นเลย เขายัง จงใจดึงผ้าห่มขึ้น ทำให้เกือบคลุมหมดทั้งหัวแล้ว

ร่างกายที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มมองดูแล้วผอมเล็กเป็นพิเศษ!

ถังหลินเห็นท่าทางของเขา ในขณะนี้ ดวงตาทั้งคู่ก็หรี่ขึ้น เขา คิดจะเล่นลูกไม้ให้ถึงที่สุดใช่ไหม?

ถังหลินขี้เกียจพูดไร้สาระกับเขาต่อ ถังหลินเดินไปด้านหน้า เตียง ก่อนจะยื่นมือออกไปดึงผ้าห่มบนตัวหลินเป้ยออก

“ถังหลินคุณคิดจะทำอะไร คุณบ้าแล้วหรือ? “หลินเบี้ยคิดไม่ถึงว่าถังหลินจะมาดึงผ้าห่มของเขาออก ทําให้ตกใจจนเกือบ กระโดดขึ้น

คนนี้รู้จักมารยาทบ้างไหม? รู้จักความสุภาพไหม?

โจร!!

โรคจิต! !

เวลานี้หลินเป้ยใส่ชุดนอนแบบแยกเสื้อกับกางเกง เมื่อชุด นอนมาอยู่บนกายเขาก็กว้างหลวมเล็กน้อย เผยรูปร่างที่ผอมเล็ก อย่างชัดเจน

“ประเทศDของพวกคุณจนถึงขั้นเลี้ยงคุณไม่ไหวเลยหรือ? ” ปกติถังหลินเป็นคนพูดน้อย แต่ตอนนี้เห็นเขาผอมแห้งขนาดนี้ก็ อดว่าเขาไม่ได้

“ฉันทำไม? ฉันก็แค่ผอมนิดหน่อย? มันหนักหัวคุณหรือ ไง? “บัดนี้หลินเบี้ยยืนอยู่บนเตียง ดังนั้นดูแล้วสูงกว่าถังหลิน ดังนั้นตอนนี้เขาสามารถตัดปัญหาด้านส่วนสูงออก

ถังหลินมองท่าทางของเขาแล้วรู้สึกตลกเล็กน้อย : “ไม่มี ความเป็นผู้ชายเลยสักนิด……

“ใครว่าฉันไม่มีความเป็นผู้ชาย ฉันยังมีขนที่ขาเลย คุณมี ไหม? “หลินเป้ยมองถึงหลินอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็รีบดึง กางเกงเพื่อเผยขาเล็กของตนหนึ่งท่อน

เป็นอย่างที่เขาพูด ขาเล็กของเขามีขนขาจริงๆ แต่ต่อมาเขาก็ ปล่อยกางเกงลง ถังหลินจึงได้เห็นแค่แวบเดียว เห็นว่าขาของเขาค่าเล็กน้อย ซึ่งเหมือนขนขาจริงๆ

อีกทั้งยังมีขนขาไม่น้อยเลย

หลินเป้ยมองถึงหลิน พลางเปล่งเสียงด้วยความกระหยิ่มใจ จากนั้นก็ยืดอกขึ้น

“คุณนี่จะยืดอกไปทำไม? คุณไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย หรือยึด ไปแล้วจะมีอะไรออกมา? “ถังหลินเห็นเขายืดอก ดวงตาเป็น ประกาย มุมปากเผยรูปเรเดียนที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

เขาพบว่าสนุกดีที่ได้แหย่คนนี้

อืม สนุกมากๆเลย!

วินาทีต่อมาหลินเปียก็หดหน้าอกกลับไปด้วยจิตใต้สำนึก หน้า แดงอย่างน่าสงสัย

เห็นท่าทางจิตใต้สำนึกของหลินเป้ย ดวงตาถังหลินก็หรี่ขึ้น

เมื่อกี้เขาแค่พูดล้อเลียนหนึ่งประโยค จำเป็นต้องตื่นเต้น ไหม? แถมยังบอกกลับไปด้วยจิตใต้สำนึกอีก?

ดูจากการกระทำของเขาแล้วเหมือนพยายามปกปิดอะไรสัก อย่างน่าสงสัย

“ฉันไปล้างหน้า”หลินเป้ยเห็นแววตาของถังหลินมีความสงสัย แวบผ่าน จึงรีบลงจากเตียง แล้วตรงเข้าที่ห้องอาบน้ำ

ถังหลินเห็นเขาวิ่งเข้าห้องอาบน้ำ พลางขมวดคิ้วอีกครั้ง ดวงตาถังหลินมองไปยังเตียงของหลินเป้ย ซึ่งบนเตียงสะอาดมาก ไม่มีของใช้ส่วนตัวของหลินเปียเลยสักชิ้น มีเพียงร่องรอยที่ เขาเพิ่งนอนเมื่อกี้

แววตาถังหลินเป็นประกาย พลางมองไปยังหมอน จากนั้นยัง หลินก็เห็นเส้นผมบนหมอนที่หลินเบี้ยใช้หนุนนอน