บทที่ 727 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (17)

ถังจื่อไม่ได้ยินถังจื่อ พูดก็รีบกะพริบตารัวๆ ใจเขาอยากหลบ แต่ร่างกายเขาไม่ได้ขยับ

เขาแอบคิดในใจว่าเยซื้อเฉินเห็นพวกเขาแล้วจะตอบสนอง อย่างไร?

ถังจื่อโม่คิดแล้วก็เดินเข้าใกล้หน้าต่างอีกสองก้าว

“พี่ชาย แดดดี้ต้องเห็นพวกเราแล้วแน่ๆ ตั้งชื่อตื่นเต้นมาก อยากปีนขึ้นสูงอีกนิด เพื่อจะให้เยซื้อเฉินมองเห็นพวกเขาชัดขึ้น แต่สายตาของเอเงินแค่กวาดผ่านหน้าต่าง ไม่ได้หยุดอยู่

ตรงนี้ จากนั้นก็หันหลังอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้คือเวลาตอนกลางวัน เป็นช่วงที่แดดจัดมาก ดังนั้น มอง จากตำแหน่งของเอเงินไปที่นั่น เพราะมีกระจกกั้นอยู่จึงไม่ เห็นภาพในห้อง

ถังจือ ชะงัก เผยความผิดหวังบนใบหน้า แต่เธอไม่เต็มใจ ดัง นั้นปีนสูงขึ้นอีก เธอจะให้คุณพ่อเห็นเธอให้ได้

ไม่เช่นนั้น เมื่อไหร่พ่อจะเห็นการมีอยู่ของเธอ?

แต่เวลานี้เยซือเฉินล้วงมือถือออกมา แล้วโทรออกไปหนึ่ง หมายเลข จากนั้นก็ขึ้นรถ

ก่อนหน้านี้เขาก็รู้สึกเป็นถั่วนิ่งผิดปกติ ดังนั้น เขาจะสืบดูเสียหน่อยว่าเธอไปไหนมา? ไปเจอใครมาแน่?

บัดนี้เยซือเงินคิดแต่เรื่องผู้หญิงของเขา ดังนั้นไม่ได้สังเกต อย่างอื่น เมื่อตอนเขามองไปที่หน้าต่าง เขาแค่มองสุ่มๆแวบ เดียวเท่านั้นเพราะเขาก็รู้ว่าเวลานั้นเป็นชั่วนิ่งยังเข้าไปไม่ถึงห้อง ดังนั้นไม่ได้ตั้งใจมองอะไร

หลังเยซือเฉินขึ้นรถ เลขาหลิวก็ขับรถออกไป

“พี่ชาย แดดดี้ไม่เห็นพวกเรา แดดดี้ขึ้นรถแล้ว”ปากน้อยของ ถังจื่อซีเบะขึ้น ไม่พอใจอย่างชัดเจน “พี่ชายว่าแดดดี้ตาบอดหรือ เปล่า ฉันออกจะน่ารักอย่างนี้เขายังไม่เห็นอีก

“อืม เขาตาบอด”ถังจื่อไม่พยักหน้าอย่างจริงจัง เขาเห็นด้วย กับคำพูดน้องสาวมาก

ตาเยซือเฉินบอดไปแล้ว

“สืบได้แล้วรีบบอกผมโดยด่วน ฮัดชิ้ว” ใครบางคน ที่ตาบอด แล้วกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ จู่ๆก็จามหลายครั้งติดต่อ กัน

“ทําไม? เป็นหวัด? “อีกฝั่งหนึ่งของสายชะงัก ถามหนึ่ง ประโยคด้วยจิตใต้สำนึก

“ไม่มี”เย่ซื้อเฉินชะงัก พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงเมื่อคืนจะ ไม่นอน แต่ตอนนี้เขาก็ยังดีๆอยู่ ไม่มีอาการแสดงว่าเป็นหวัดเลย สักนิด ทำไมจู่ๆก็จามมากขนาดนี้?

แปลกจริงๆ
“งั้นต้องมีคนด่าคุณอยู่แน่ๆ”อีกฝั่งหนึ่งของสายหัวเราะ กะทันหัน แน่นอนค่นี้แค่พูดล้อเลียนเฉยๆ

“ผู้หญิงของผมกำลังคิดถึงผมอยู่แน่ๆ เชื่อเงินไม่เชื่อว่ามีคน ค่าเขาอยู่ เขาเชื่อว่าผู้หญิงของเขาคิดถึงเขามากกว่า อืม เขาก็ คิดถึงเธอถึงแม้จะเพิ่งแยกตัวออกมาก็ตาม แต่เขาคิดถึงอีกแล้ว

“แหวะ หลงตัวเอง คนฝ่ายโน้นหัวเราะเสียงดัง

“พอแล้ว รีบไปสืบเร็วๆเยซื้อเฉินไม่มีเวลาพูดไร้สาระกับเขา เขาอยากรู้ว่าช่วงเวลาสั้นๆ ในสองชั่วโมงนี้เกิดอะไรขึ้น

ตอนที่เป็นลั่วจึงเข้าไปถึงห้องนอน เธอก็เห็นเด็กน้อยถึงจื่อเบ้ ปากอย่างอารมณ์เสีย

“เป็นอะไรจ๊ะลูกรัก? “เงินถั่วนิ่งเห็นท่าทางของเธอ พลางยก

หางคิ้วขึ้น ใครทำให้ลูกรักของเธอไม่พอใจกันนะ?

“หม่ามี้ แดดดี้ตาบอดแล้ว”ถังจื่อซีฟองคุณแม่ บอกความใน

ใจออกมา

“หา? “เป็นถั่วนิ่งอึ้ง ทำไมถึงพูดอย่างนี้ เย่ซื้อเฉินตาบอดเห รอ?

“เมื่อกี้หนูกับพี่ชายยืนอยู่ตรงหน้าต่าง แต่แดดดี้ก็ไม่เห็นพวก เรา”ถังจื่อซีรีบบอกสาเหตุ เป็นเหตุผลที่ง่ายและตรงมาก

เงินลั่วนิ่งอดหัวเราะไม่ได้”ลูกรักอยากให้แดดดี้เห็นหนูเหรอคะ? ”
“อืม อืม แต่แดด ตาบอดมองไม่เห็น ทําไงดี? “ถังจื่อซีรีบ พยักหน้า แต่ไม่นาน ใบหน้าที่เพิ่มความลังเลหลายส่วน

“แดดดี้ต้องเห็นพวกเราอยู่แล้ว แดดดี้ต้องชอบพวกเราอยู่ แล้ว”เงินถั่วงอุ้มถังจื่อขึ้นมา แล้วนึกถึงคำพูดของเยโปเหวิน ดวงตาเธอก็เคร่งขรึมเล็กน้อย

ถ้าเยโป้เหวินพูดความจริง ลูกทั้งสองคนของเธอ…

เป็นลั่วจึงกล่อมถังจื่อเสร็จก็ไปอาบน้ำ แต่ไม่ได้นอน เธอยัง รอข่าวจากถังหลินอยู่

ทันใดนั้นมือถือของเธอก็มีเสียงดังขึ้น เป็นลั่วจึงรีบเปิดมือถือ ออกมา พบว่าเป็นอีเมลจากถังหลิน

มือของเงินถั่วนิ่งแข็งทื่อ เธอผลตรวจดีเอ็นเอของตัวเองได้

จากนั้นเธอรีบเปิดอีเมลออก เห็นผลตรวจที่ถังหลินส่งมา

เงินถั่วฉงชะงัก จากนั้นก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย….. ผลตรวจดีเอ็นเอยืนยันว่าเธอกับเยโปเหวินไม่เกี่ยวข้องทาง สายเลือด

ในที่สุดเป็นลั่วถึงก็โล่งอก ก้อนหินที่กดทับไว้กลางอกก็ย้าย ออกในชั่วพริบตา

เป็นการตื่นตระหนกเปล่าๆ

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เธอก็ไม่ต้องสนใจเรื่องเยโป๋เหวินตรวจ ดีเอ็นเออีกต่อไป ไม่ว่าเขาจะตรวจอย่างไร ผลก็เหมือนกัน เธอกับเย่โป๊เหวินไม่เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด

สิ่งที่อัดอยู่ในใจก็คลี่คลายแล้ว ตามหลักแล้วเธอน่าจะนอน หลับอย่างสบายใจเสียที แต่เป็นลั่วจึงกลับพบว่าตัวเองนอนไม่ หลับเลย

จู่ๆตอนนี้เธอก็นึกอยากเจอเยซื้อเฉินขึ้นมา ความคิดนี้แวบ ผ่านสมองของเธอ จากนั้นก็กระจายออกเรื่อยๆอย่างบ้าคลั่ง โดยที่ไม่อาจควบคุมได้เลย

เงินลั่วนิ่งรีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็ออกจากประตู เธอ อยากเจอหน้าเขา ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ไปหาเขาตอนนี้

เพิ่งเหมียวเหมียวรู้ว่าเป็นถั่วจึงยังไม่ได้นอน จึงพาเด็กๆลงไป ชั้นล่าง

“หม่าจะไปไหน? “ถังจื่อซีที่เล่นอยู่ชั้นล่างเห็นเป็นลั่วนิ่งก็รีบ

วิ่งเข้ามาหา แล้วขวางทางอยู่ตรงหน้าเธอ

“แม่จะไปหาพ่อเห็นลูกสาวขวางทาง เงินล้วงก็กะพริบตา ปริบๆ

“หม่ามีไปหาแดดดี้ทำไมถังจื่อซีเงยหน้ามองเธอ

“แม่ไปหาแดดดี้ ไปรักษาโรคตาบอดของเขา จากนั้นเขาจะ เห็นลูกจื่อซีแล้วไง”เป็นลั่วจึงย่อตัวลงไปกอดถังจื่อซี พลางพูด เสียงเบาใกล้หูเธอ

“จริงเหรอคะ? หม่ามี้รักษาโรคตาบอดของแดดดี้ได้จริงๆ ถัง จื่อซียังคงฝังใจกับเรื่องนี้ ดังนั้นเมื่อได้ยินเงินมั่วนิ่งพูดอย่างนี้ก็เลยดีใจเป็นพิเศษ

ถังจื่อไม่กลับมองเงินถั่วนิ่งแวบหนึ่ง มุมปากกระตุกอย่างเห็น ได้ชัด แม่อยากไปหาเยซื้อเฉินก็พูดตรงๆเลย ทำไมต้องแต่งเรื่อง มาหลอกอย่างนี้ด้วย

คำพูดของแม่หลอกได้เฉพาะถังจื่อเท่านั่นแหละ นอกจากถัง

จื่อแล้วไม่มีใครเชื่อหรอก

“ตาเยซื้อเฉินเป็นอะไร? ทำไมบอดแล้ว? “แต่เพิ่งเหมียว เหมียวได้ยินคำพูดของถังจื่อซี สีหน้าก็เปลี่ยนไป เชื่อว่าเป็นจริง อย่างสนิทใจ

“เขาไม่เห็นพวกเราไม่ใช่ตาบอด แต่ใจบอด น้องบอกแล้วมี ประโยชน์อะไร? ไม่ได้แก้ปัญหาที่ต้นเหตุเลย สุดท้ายถังจื่อไม่ ทนไม่ไหวพูดหนึ่งประโยค ถังจื่อไม่รู้สึกเปรี้ยวจี๊ดที่ใจจนใกล้จะ เกิดฟองแล้ว

แน่นอน สาเหตุหลักคือคำที่เยซื้อเฉินบอกว่าไม่ชอบเด็ก