บทที่ 718 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (8)

เย่ไปเหวินมองหน้าเธอ พลางเลิกคิ้ว มุมปากเม้มหน่อยๆ ไม่พูด อะไรในชั่วขณะนี้

เงินลั่วนิ่งก็ไม่ได้พูดอะไร เธอรอให้เขาเอ่ยปากพูด

นาทีนี้อารมณ์ของเยโป๋เหวินสับสนซับซ้อน ก่อนหน้านี้เขาดู รูปถ่ายเธอ มันช่างเหมือนจริงๆ

ตอนนี้มาเห็นตัวจริง ยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ แต่เขากลับรู้ดีว่า เธอไม่ใช่เธอที่เขาอยากหา

เพราะอายุไม่สอดคล้อง ดังนั้นเธอไม่ใช่ถังฉินเอ๋อ หรืออาจพูด ได้ว่าเธอไม่ใช่ถังฉินเอ๋อที่เขาตามหา

แต่เธอตรงตรงหน้าเหมือนคนที่เขาอยากเจอเหลือเกิน เหมือน

ได้ขนาดนี้ แถมชื่อยังเหมือนอีก เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เกี่ยวข้องกัน

แต่ว่าเย่โป๋เหวินกลับไม่รู้ควรเริ่มต้นพูดอย่างไรไปชั่วขณะ

ไม่รู้ว่าควรถามเช่นไรดี?

เธอมีลูกสาวหนึ่งคน แต่ลูกสาวของเธอตอนนี้อยู่ในบ้านตระ กูลเงิน คือเป็นลั่วนิ่งคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเงิน

“คุณถังเหมือนเพื่อนเก่าคนหนึ่งของผมมากเย่โป๋เหวินตัดสิน ใจพูดอ้อมค้อมหน่อย เพราะบางเรื่องตอนนี้ยังไม่แน่ใจ

เงินลั่วนิ่งได้ยินคำพูดของเขา หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเธอยังคงมองเขาโดยไม่พูดอะไร

เพื่อนเก่า? เพื่อนเก่าแบบไหน? เยโปเหวินกับแม่ของเธอมี ความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่?

“ชื่อพวกคุณเหมือนกัน”เป็นลั่วนิ่งไม่พูด เย่โป๋เหวินยิ่งไม่ สะดวกคุยต่อ แต่ค่าบางคำ เขาไม่พูดไม่ได้ ไม่ถามให้กระจ่างไม่ ได้

“ใช่เหรอ? บังเอิญจัง”มุมปากเงินมั่วนิ่งขยิบ ในที่สุดก็ส่ง เสียงเสียที แต่นาทีนี้เธอกลับไม่ได้พูดตรงๆ

จากน้ำเสียงของเย่โป๋เหวินเมื่อสักครู่ เขาไม่แน่ใจในสถานะ ของเธออย่างเห็นได้ชัด ไม่แน่ใจสถานะของเธอก็นัดเธอออก มา?

วิธีการเช่นนี้สะเพร่าเกินไป และเยโป๊เหวินไม่เหมือนคน สุรุ่ยสุร่าย!

เธอรู้ว่าหลังเยโป๋เหวินเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ก็อยู่ในศูนย์ รักษาตัวมาโดยตลอด แม้แต่คนตระกูลเยก็ไม่พบ เธอได้ยินมา ว่าสองปีมานี้เขากับเชื่อเงินก็ไม่ได้พบหน้ากันเลย ไม่ใช่เชื่อ เฉินไม่ไปเยี่ยมเขา แต่เป็นเพราะเขาปฏิเสธเยซือเฉิน ไม่ยอมพบ หน้าเย่ อเฉิน

เสมอมา

แม้แต่ลูกชายแท้ๆของตัวเองยังไม่พบ คนลักษณะนี้ใกล้จะเข้า ข่ายใจไม้ไส้ระกำแล้วมั้ง?
แล้วเป็นเพราะสาเหตุใดที่ทําให้เยโปเหวินใจร้อนอยากพบ

เธอ? !

ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่า บนตัวเข่โปเหวินมีอะไรมากมายที่ เกี่ยวข้องกับคุณแม่ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะส่อไปทางดีหรือ ร้าย

หวังว่าไม่ใช่เรื่องร้ายมากนัก……..

“คุณ? “เย่โป๋เหวินได้ยินคำพูดของเธอ เห็นสีหน้าเรียบเฉย ของเธอ ชั่วขณะนั้นไม่รู้ควรพูดอย่างไรต่อ

เดิมทีเขาคิดว่าเขาพูดอย่างนี้แล้ว ถ้าเธอเกี่ยวข้องกับถังฉันเอ

อ คงจะเล่าให้ฟังเอง

ทว่าการตอบสนองของเธอทำให้เขาจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ไหนๆคุณเก็นัดฉันมาแล้ว มีเรื่องอะไรก็พูดตรงๆเถอะค่ะ” เงินลั่วนิ่งเห็นเขาพูดอ้อมแอ้ม จึงพูดให้ชัดเจน

“ผมคิดว่าคุณกับเพื่อนเก่ามีความสัมพันธ์กันเย่โป๋เหวินถอน หายใจเบาๆ ตอนนี้เธอตอบสนองเช่นนี้ ทำให้เขาเริ่มสงสัยการ คาดเดาล่วงหน้าของเขา

เย่โป๋เหวินพูดตรงมากแล้ว

เงินถั่วนิ่งมองเขา ดวงตาหรี่ขึ้นเล็กน้อย ถ้าเป็นเช่นนี้ เยโปเห วินนัดเจอเธอด้วยการคาดเดาที่ไม่แน่ชัดจริงๆ!

การกระทําของเย่ไปเหวินเพียงพอต่อการยืนยันว่าเขากับแม่เธอมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา

“ถังฉินเอ๋อคือแม่ของฉัน เป็นลั่วจึงคิดแล้วก็พูดตรงๆ เธอมา วันนี้เพื่อสืบหาความจริงของแม่ในอดีตอยู่แล้ว ดังนั้นจึงพูดให้ ชัดเจนไปเลย

ตอนที่เป็นลั่วนิ่งพูดคำนี้ ดวงตาของเธอตั้งใจสังเกตการตอบ สนองของเขา

เยโป๋เหวินได้ยินเธอพูดก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองเขา วินาทีนั้น แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความตกตะลึงที่เหลือเชื่อ

เงินลั่วนิ่งเห็นมือของเขากำลังสั่น เห็นร่างกายของเขาสั่น และ เห็นขาพิการของเขาก็กำลังสั่นอยู่

สั่นแบบควบคุมไม่ได้

เป็นลั่วฉิงยังเห็นภายใต้การตกตะลึงที่เหลือเชื่อ ยังมีความ กลัวที่ผิดแปลกแฝงอยู่

กลัว เขากลัวอะไรอยู่?

เป็นเพราะการตายของแม่เกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่?

แต่เงินมั่วนิ่งก็รู้สึกไม่ค่อยเหมือน

“หนูคือเป็นลั่วนิ่ง? “ผ่านไปชั่วครู่ ทันใดนั้นเยโปเหวินก็เอ่ย ปากพูด น้ำเสียงเอ่อล้นด้วยความสั่นระริก เขาพูดอย่างแน่ใจ แต่เขาคล้ายกับว่ามีความเครียดที่ไม่อยากยอมรับ

การตอบสนองของเขาซับซ้อนมาก ซับซ้อนจนเป็นลั่วนิ่งอ่านใจไม่ออกชั่วขณะ

“ใช่ ฉันคือเงินลั่วฉิง”เงินลั่วจึงยังคงตอบด้วยน้ำเสียงราบ เรียบ ไม่ผิดปกติแม้แต่น้อย ซึ่งตรงข้ามกับการตอบสนองของเ โปเหวินมาก

ทว่าเวลานี้จิตใจของเงินลั่วนิ่งไม่ได้สงบเฉกเช่นที่เธอ แสดงออกมา การตอบสนองของเยโปเหวินทำให้เธอรู้สึกว่า เรื่องมันซับซ้อนกว่าที่เธอคิด

“ไม่ เป็นไปไม่ได้? หนูคือ…….ดวงตาเยโป๋เหวินจับจ้องอยู่ที่ ใบหน้าของเวิน วง พลางส่ายหัว แต่คำพูดของเขาก็หยุด กะทันหัน คล้ายกับคิดอะไรออก จากนั้นก็อุทานด้วยความตกใจ “เมื่อก่อน เธออำพรางใบหน้าที่แท้จริง? ”

คำพูดนี้เจือคำถามไว้ แต่โดยรวมแล้วก็แน่ใจในคำตอบแล้ว เงินถั่วนิ่งไม่ได้ตอบ เพราะเธอรู้สึกว่าเธอไม่มีความจำเป็นต้อง ตอบคำถามนี้

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้? ทำไมเป็นแบบนี้ได้? “วินาทีนั้นอา รมณ์เย่โป๋เหวินกลายเป็นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ราวกับไม่ยินดีจะ เชื่อหรือยอมรับไม่ได้

ดวงตาเงินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ จู่ๆก็เอ่ยปากถามก่อนแม่ฉัน ตายคุณเคยพบหน้าแม่ของฉันมาก่อน

คำพูดนี้ของเงินลั่วนิ่งไม่ใช่เป็นการถาม แต่เป็นน้ำเสียงที่ มั่นใจยิ่ง เพราะวันนั้นเธอเจอเขาหน้าหมู่บ้าน
เย่โป๋เหวินได้ยินคำพูดของเธอก็เงยหน้ามองเธออีกครั้ง ความ ตกตะลึงบนใบหน้ายิ่งชัดแจ้งเพิ่มขึ้น “หนูรู้อะไรบ้าง?

บัดนี้น้ำเสียงของเขาบนความสั่นไว้นิดๆ

แต่ตอนเขาถามยังคงมีความตกตะลึงอยู่ แต่ไม่ได้กลัวอีกต่อ ไป เพียงแต่มีความเครียดเพิ่มขึ้นมาแทน ซึ่งความเครียดนี้ไม่ได้ เกิดจากการกินปูนร้อนท้อง แต่กลับคล้ายกับการรอคอยบาง อย่าง

เป็นวงชะงัก เห็นการตอบสนองของเยโป๋เหวิน การตาย ของคุณแม่เธอคงไม่เกี่ยวข้องกับเขาโดยตรง

แต่คำพูดประโยคนี้ เธอรู้อะไรบ้าง หมายความว่าอะไร? ทันใดนั้นเป็นชั่วจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้ยิ่งซับซ้อนขึ้นไปทุกที มีเรื่อง อะไรที่เธอยังไม่รู้อีก?

“คุณเย่คิดว่าฉันควรรู้อะไร? “เป็นถั่วนิ่งมองหน้าเขาด้วย สีหน้าเรียบเฉย ทำให้ดูความผิดปกติไม่ออก

เย่โป๋เหวินขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูไม่ออกว่าเธอรู้หรือไม่รู้ในช่วง

เวลานี้

“หนูกับซื้อเฉินเป็นอะไรกัน? “เยโป๊เหวินไม่ได้พูดถึงเรื่องใน อดีต แต่เปลี่ยนหัวข้อการสนทนา ตอนเขาพูดคำนี้พลันสูดลม

หายใจแรงๆ

หางคิ้วเป็นลั่วนิ่งยกขึ้นเล็กน้อย อันนี้หมายความว่าอย่างไร?
เธอรู้สึกว่าวันนี้เขามาหาเธอไม่ใช่เพราะเชื่อเฉิน แต่ทำไม ตอนนี้เขาถึงได้ถามเช่นนี้

เธอรู้สึกว่าตอนนี้เขาถามกะทันหันเกิน แถมยังแปลก ประหลาดมาก………..