บทที่ 717 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (7)

เย่โป๋เหวิน คนที่เธอเคยสงสัยว่าเกี่ยวข้องกับการตายของแม่เธอ ? วินาทีนี้เงินลั่วจึงรู้สึกคาดไม่ถึง อีกทั้งยังรู้สึกประหลาดใจอีก

ด้วย ทำไมจู่ๆเยโป๊เหวินถึงโทรหาเธอได้

พูดตามความเป็นจริง ครั้งก่อนเธอไปบ้านตระกูลเย่แล้วไม่เจอ หน้าเยโป๋เหวิน ต่อมาเธอก็ไม่ได้เจาะจงจะไปสืบเรื่องเย่โป๋เหวิน อีก

เรื่องผ่านไปนานหลายปีแล้ว เธอรู้ว่าบางเรื่องถึงหาสืบ อย่างไรก็สืบไม่เจอ

อีกทั้ง ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกไม่อยากสืบ

อาจเป็นเพราะเยซือเฉินหรืออาจเป็นเพราะอย่างอื่น เธอก็พูด ไม่ได้เหมือนกัน

ทว่าตอนนี้เยโปเหวินกลับโทรหาเธอ?

ทําไม?

“คุณเย่มีเรื่องอะไรไหมคะ? “เงินถั่วนิ่งแอบถอนหายใจ ทำให้ ตัวเองสงบลง น้ำเสียงของเธอยังคงสงบเหมือนปกติ ฟังความ ผิดแปลกไม่ออก

“คุณถัง พวกเราเจอหน้ากันหน่อยได้ไหม? “เยซือเฉินเรียกร้องพบหน้ากันทันที ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว คงถอยหลังไม่ได้ อีก

“เจอกัน? ทำไม? “ดวงตาเงินลั่วฉิงกะพริบรัวๆ ก่อนหน้านี้ เธอตามหาเยโป๋เหวินเหนื่อยแทบตาย แต่ตอนนี้

“คุณถัง พวกเราเจอกันแล้วค่อยคุยกัน”เยโป๋เหวินไม่ได้พูด กระจ่าง เขาหยุดพูดชั่วคราว จากนั้นก็เสริมอีกหนึ่งประโยค “คุณ ถังวางใจได้ ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก”

ตอนที่เย่ โปเหวินพูด น้ำเสียงมีอารมณ์ผิดแปลกหลายส่วน ความผิดแปลกนั้นมีโทรศัพท์กั้นไว้ คนทั่วไปจึงฟังไม่ออก

ทว่าเงินลั่วนิ่งกลับฟังออก

ในน้ำเสียงผิดแปลกของเยโปเหวิน ทำให้หนังตาเป็นลั่วถึงก ระตุกด้วยจิตใต้สำนึก

เงินลั่วนิ่งนึกถึงการตายของแม่ นึกถึงของที่แม่ทิ้งไว้ให้ดูต่าง หน้า ซึ่งหนึ่งในนั้นมีรูปถ่ายของเย่ไปเหวิน……

“ได้ เมื่อไหร่คะ? ที่ไหนคะ? “เป็นลั่วนิ่งคิดแล้วก็ตอบตกลง เรื่องในอดีต เธอมีคำถามในใจมากมาย ตอนนี้เยโปเหวินเป็น ฝ่ายนัดเธอด้วยตัวเอง เธอไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังอยากรู้สาเหตุที่เยโปเหวินนัดเจอเธอ กะทันหัน เธอจะดูว่าเยโป้เหวินคิดจะทำอะไร…..

“ผมรอที่โรงแรมซินเยว่ คุณยังสะดวกมาเมื่อไหร่ ผมรออยู่ที่นี่ ได้”อีกฝั่งหนึ่งของสาย เยโป๋เหวินคล้ายกับโล่งอก อารมณ์ผิดแปลกในน้ำเสียงเก็บซ่อนยังคงอยู่เช่นเดิม

คำพูดนี้เพียงแต่แก่การแสดงท่าทีของเยโปเหวิน หากเธอยัง ไม่ถึง เขารอได้เสมอ

“ค่ะ อีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะไปถึงค่ะ จากที่นี่ไปถึงโรงแรมซินเยว่ ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง เป็นลั่วจึงคิดจะไปเดี๋ยวนี้เลย

ในเมื่อเย่โปเหวินอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอคงปล่อยให้เขารออยู่ อย่างนั้นไม่ได้

เพราะเมื่อคืนเงินมั่วนิ่งไม่ได้นอนดีๆ ดังนั้นจึงเรียกคนขับรถ ไปส่ง เพราะตอนนี้เธอใช้สถานะคุณหนูใหญ่ตระกูลเงิน ดังนั้น เรื่องให้คนขับรถไปส่งนับว่าสมเหตุสมผล

ตอนเงินมั่วนิ่งออกมา เลขาหลิวกับบอดี้การ์ดก็กลับไปแล้ว

เป็นลั่วนิ่งคิดได้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับสาเหตุการตายของแม่ คิดว่าเยโป๋เหวินอาจเกี่ยวข้องเรื่องของแม่ ดังนั้นเป็นลั่วนิ่งไม่ได้ โทรหาเยซือเฉิน

ตอนนั้น เธอไม่ได้สืบเรื่องนี้ต่อ สาเหตุหลักก็เพราะเชื่อเงิน แต่ตอนนี้เรื่องมันกองอยู่ตรงหน้าเธอ เธอไม่อาจหลบหนีได้

ระหว่างที่นั่งรถอยู่ เป็นถั่วนิ่งเม้มปาก สีหน้าหนักอึ้ง เธอค่อยๆ หลับตาพิงอยู่ที่เบาะรถ

จากที่ไม่นอนมาทั้งคืน เธอจึงเหนื่อยมาก แต่ตอนนี้กลับไม่ง่วง เลยสักนิด
เธอรู้สึกรางๆว่า การพบเจอกับเยโปเหวินวันนี้อาจทำให้เกิด คลื่นยักษ์ใ

“คุณหนูใหญ่ เหนื่อยแล้วใช่ไหมครับ? หรือผมส่งคุณกลับไป พักผ่อนก่อนดีไหมครับ? อย่างนี้ร่างกายคุณจะรับไม่ไหวนะ ครับ”คนขับรถเห็นเธอหลับตา นึกว่าเธอง่วงนอน ซึ่งคนขับรถ ประจําตระกูลถังเป็นทหารเกษียณ ดังนั้นเชื่อถือได้เต็มร้อย

ฉะนั้นคนขับรถก็รู้ว่าเมื่อคืนเงินมั่วนิ่งดูแลคุณเป็นอยู่ในโรง พยาบาลทั้งคืน ไม่หลับไม่นอนเลย

“ลุงหลี่ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”เงินมั่วนิ่งลืมตา แอบถอนหายใจ หนึ่งเฮือก บัดนี้แม้จะให้เธอกลับไป แต่เธอคงนอนไม่หลับ

หากเย่โป๋เหวินแค่เกี่ยวพันกับการตายของแม่เธอ เธอก็แค่ว่า

กันไปตามเนื้อผ้า การสืบหาความจริงจะไม่ซับซ้อนเช่นนี้

แต่เย่ โปเหวินดันเป็นพ่อของเยอเฉิน

ลุงหลี่มองเห็นท่าทีของเงินถั่วนิ่งผ่านกระจกรถ พลางกะพริบ ตาเล็กน้อย “คุณหนูใหญ่จะไปหาใครครับ? จะมีอันตรายไหม ครับ? ”

เห็นได้ชัดว่าลุงหลีสังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากลของ เงินล้วนิ่ง อย่างน้อยสีหน้าเธอก็ไม่เหมือนปกติ

“ไม่หรอกค่ะ”เงินลั่วนิ่งตอบทันที เมื่อพูดคำนี้ออกมาแล้ว เงินถั่วนิ่งก็อึ้ง เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงมั่นใจ อย่างนั้น
หลังเป็นลั่วจึงได้สติ จู่ๆก็หัวเราะ เธอรู้สึกว่าก่อนหน้านี้เธอคง ตีตนไปก่อนไข้ เรื่องอาจไม่ใช่อย่างที่เธอคาดเดาก็ได้

ลุงหลี่เห็นเธอหัวเราะก็รู้สึกโล่งอก และไม่ได้ถามอะไรอีก

เมื่อถึงโรงแรมซินเยว่ เป็นถั่วนิ่งให้ลุงหลี่รออยู่ด้านนอก เธอ เข้าไปเอง ทางเยโป๋เหวินจองห้องวีไอพีไว้ ซึ่งได้แจ้งหมายเลข ห้องให้เป็นวงก่อนแล้ว

เงินลั่วนิ่งเดินตรงไปยังห้องวีไอพีของเยโปเหวิน ตอนที่เป็นลั่วนิ่งเดินมาถึงหน้าประตูก็แอบถอนหายใจหนึ่ง เฮือก จากนั้นค่อยผลักประตูเข้าไป

ด้านในมีเยโป๋เหวินคนเดียว ซึ่งเข่โปเหวินกำลังนั่งอยู่บนล แชร์ ร่างกายซูบผอม สีหน้าเศร้าโศกและใบหน้าขาวซีดเล็กน้อย ไม่ได้มีมาดดั่งเช่นอดีต ตอนที่เป็นชั่วนิ่งเจอเขาหน้าหมู่บ้าน

แต่เงินลั่วฉิงก็จําเขาได้ในแวบแรก

เยโป๋เหวินที่อยู่ด้านในได้ยินเสียงเปิดประตู รีบเงยหน้าไป มองอย่างรวดเร็ว

เมื่อสายตาของเขาหยุดอยู่ที่ใบหน้าเป็นลั่วนิ่ง ดวงตาทั้งคู่ก็ เบิกกว้าง ในแววตามีความตกตะลึงที่ไม่อาจปิดบังได้ หรือไม่ทัน ปิดบัง

เมื่อเวินลั่วนิ่งได้รับสาย เธอก็ลบเมคอัพอำพรางใบหน้าที่แท้ จริงออก เพราะเยโป๋เหวินบอกอยากพบหน้าคุณหนูใหญ่ตระกูล เงิน
เงินถั่วนิ่งเห็นการตอบสนองของเยโปเหวินพลันขมวดคิ้วเล็ก น้อย เยโป้เหวินเห็นเธอแล้วตกตะลึงทำไม?

เงิน วฉิงยังพบว่าความตกตะลึงนั้น ยังปนอารมณ์ซับซ้อน มากมาย

อารมณ์ซับซ้อนของเขาพวกนั้น ทำให้เป็นถั่วนิ่งขมวดคิ้วเบาๆ

“คุณเย่”เงินลั่วนิ่งเดินเข้าห้องวีไอพี จากนั้นก็เปิดประตูเดิน เข้าไปหา แล้วเรียกเบาๆหนึ่งประโยค

เยโป๋เหวินเหมือนได้สติกลับคืนมา ดวงตาทั้งคู่กะพริบปริบๆ จากนั้นเก็บละสายตาที่มองเธออยู่

เขาแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ราวกับพยายามสุดแรงเพื่อให้ ตัวเองสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็เงยหน้ามองเงินถั่วงอีกครั้ง

“คุณคือถังฉินเอ๋อ? “ลำคอเย่โป๋เหวินขยับเล็กน้อย ไม่รู้เพราะ เครียดหรือเป็นเพราะอย่างอื่น

“คุณเย่นัดฉันเอง ฉันคิดว่าคุณเย่น่าจะรู้สถานะของฉันดี” เงินถั่วนิ่งไม่ได้ตอบคำถามเขาโดยตรง เขาเป็นคนนัดเธอ ตอนนี้ เขาถามเธออย่างนี้ไม่ใช่แปลกมากหรอกเหรอ?