บทที่ 689 เด็กทั้งสองคนไปพบพ่อ (7)

เพราะเหตุการณ์ของเงินหรวนหรวนพิเศษมาก ดังนั้นทางตำรวจ จึงจัดห้องเดี่ยวให้เธอ

ตำรวจหญิงที่ส่งเงินหรวนหรวนมายังโรงพยาบาลยังไม่ได้ ออกไป หลังจากเธอเห็นหลหยุนกับเป็นหยัน จึงเดินเข้าไปหา “พวกคุณเป็นญาติของเงินหรวนหรวนหรือเปล่าคะ? เช่นนั้นพวก คุณดูแลเธอดีๆเถอะค่ะ ดิฉันกลับก่อน รอเธอฟื้นแล้วพวกเรา ค่อยมาสอบปากคําต่อค่ะ”

“คุณคือตำรวจเหรอคะ? “หลี่หยุนมองหน้าเธอด้วยดวงตากะ พริบถี่ๆ

“ค่ะ ฉันเป็นตำรวจค่ะ”ตำรวจหญิงไม่ได้คิดอะไรมาก ตอบ

อย่างเป็นธรรมชาติ

“พวกคุณจับตัวคนพวกนั้นได้หรือยังคะ? ฉันหมายถึงพวกที่ ทำร้ายลูกสาวของฉันค่ะ” หลี่หยุนถามอีกครั้ง ตอนที่ถาม มือของ หลี่หยุนสั่นอย่างชัดเจน เธอกำลังกลัว กลัวมาก

หรวนหรวนถูกตำรวจช่วยกลับมา คนพวกนั้นถูกจับหมดแล้ว หรือเปล่า? ถึงเวลานั้นพวกเขาจะซัดโทษมาถึงตัวเธอหรือ เปล่า?

“ตอนพวกเราไปถึง คนพวกนั้นก็หนีหมดแล้วค่ะ”ตำรวจหญิง คิดว่าเธออยากให้คนพวกนั้นถูกลงโทษตามกฎหมายแทบแย่ดังนั้นตำรวจหญิงจึงรู้สึกละอายใจกับคำถามของหลี่หยุน จาก นั้นอดเสริมอีกหนึ่งประโยคไม่ได้ แต่พวกเราจะต้องหาวิธีจับตัว พวกเขาให้ได้แน่ๆค่ะ ต้องจับพวกเขามาลงโทษตามกฎหมาย แน่ๆค่ะ”

“ค่ะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ”หลี่หยุนโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด จับคน พวกนั้นไม่ได้ก็ดีแล้ว

ตำรวจหญิงเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของหลี่หยุน ก็รู้สึก ชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็ออกไป

“ตำรวจยังจับตัวพวกนั้นไม่ได้ ดังนั้นพวกเราไม่ได้กังวลอะไร มาก”เงินหยันก็ได้ยินคำพูดของตำรวจสาวคนนั้น เวลานี้จึงรู้สึก โล่งอก

“แต่ตำรวจหญิงคนนั้นบอกว่า พอหรวนหรวนฟื้นแล้วจะมาส อบปากคำ ดังนั้นพอหรวนหรวนฟื้น คุณต้องกำชับสองให้หรวนห รวนพูดนะ อย่าให้หรวนหรวนปากพล่อย ครั้งนี้เป็นหยันมีสติ เป็นพิเศษ คิดรัดกุมมาก

เพียงแต่ สิ่งที่เขาไม่ได้คิดถึงเพียงอย่างเดียวก็คือ อาการ ลูกสาวแท้ๆของเขาในตอนนี้ ยิ่งไม่ได้คิดถึงความรู้สึกและความ ทุกข์ทมของลูกสาวแท้ๆ

ดวงตาหลี่หยุนหรี่ขึ้น ใบหน้าเผยความอำมหิตหลายส่วน จาก นั้นก็กัดฟันกรอด “เงินถั่วนิ่ง ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ ฉันขอสาบาน ว่าฉันจะให้เธอชดใช้.…………”

“ใช่ ปล่อยตัวไอ้สารเลวนั้นไม่ได้เด็ดขาด แค้นนี้พวกเราต้องช่าระ”เวิน หยันพูดต่ออย่างมีเหตุมีผล

หลหยุนมองหน้าเป็นหยันแวบหนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไร เพียง แต่ใบหน้ายิ่งมีความอำมหิตเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน จากนั้นก็เดิน ไปหน้าเตียงคนไข้ ก่อนจะเขย่ง ให้เงินหรวนหรวนตื่น

ยามนี้กำลังเขย่งของหลี่หยุนนั้นแรงใช้ได้ ซึ่งไม่ได้คำนึกว่า

เวลานี้เงินหรวนหรวนรับไหวหรือไม่

ทว่าถูกเธอเขย่งเช่นนี้ เป็นหรวนหรวนก็ตื่นขึ้นมาจริงๆ

เงินหรวนหรวนค่อยๆลืมตามองหลี่หยุน เพียงแต่แววตานั้น เฉื่อยชามาก เธอแค่มองหลี่หยืนนิ่งๆ ไม่ขยับ ไม่พูดจา และไม่ได้ แสดงอารมณ์ ไม่ได้ตอบสนองใดใด

หลี่หยุนถอนหายใจหนึ่งเชือก เห็นสภาพของเงินหรวนหรวน แล้ว เธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้ยังมีเรื่องสำคัญกว่า

หลี่หยุนมองไปยังนอกประตู เห็นประตูห้องปิดอยู่ด้านนอก ไม่มีคน หลี่หยุนจึงโค้งตัวลงเข้าใกล้เงินหรวนหรวน พร้อมกับ พูดอย่างรวดเร็ว “หรวนหรวน ฟังดีๆนะ เดี๋ยวตอนที่ตำรวจเข้า มาสอบปากคำหนู หนูบอกพวกเขาว่าเป็นถั่วนิ่งให้คนมาจับตัว หนู หนูยืนกรานว่าถูกเป็นถั่วนิ่งทำร้ายเป็นเช่นนี้นะ”

เป็นหยันที่ยืนอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หยุน ดวงตาทั้งคู่พลันกะพริบด้วยความตะลึง แต่ต่อมาใบหน้าที่เผย รอยยิ้มหลายส่วน ความคิดนี้ดี ความคิดนี้ดีมาก

จากสายตาที่เฉื่อยชาไร้การตอบสนองของเงินหรวนหรวนได้ยินคําพูดของหลี่หยุนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว แววตาของ เงินหรวนหรวนมีความเกลียดชังที่ชวนให้ขนลุก

ริมฝีปากเธอกระตุกอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่เธอไม่ได้เปล่ง เสียงออกมา

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนบ่าย กินเวลาไปสิบกว่าชั่วโมง เธอ

ต้องทนรับการทารุณที่เหี้ยมโหด จนทำให้ขยับปากพูดไม่ได้แล้ว

“หรวนหรวน ตอนนี้หนูพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด แต่หนูต้องจำคำที่ แม่บอกให้ดีๆนะ หนูต้องโยนเรื่องนี้ให้เป็นลั่วนิ่งนะ”หลี่หยุนเห็น การตอบสนองของเงินหรวนหรวน เห็นเธออยากพูด แต่พูดไม่ ออกมา จึงรีบกำชับไม่กี่ประโยค

“ตอนที่แม่อยู่บ้าน แม่ได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดในบ้านแล้ว กล้องวงจรปิดจับภาพตอนหนูกับเงินถั่วงออกไปด้วยกันได้ ต่อ มาหนูก็ถูกพวกเขาจับตัวไป หนูบอกตำรวจว่าเป็นถั่วนิ่งหลอกหนู ออกไป จากนั้นก็ให้โจรที่ซ่อนตัวอยู่ด้านนอกลับพาตัวหนูไป เวลานี้แววตาหลี่หยุนเต็มเปี่ยมไปด้วยความโหดร้ายที่ชวนให้ คนหวาดผวา เธอเกรงว่าเป็นหรวนหรวนฟังไม่เข้าใจ ยังใช้แรง เขย่าไหล่ของเงินหรวนหรวน”หรวนหรวน หนูเข้าใจไหม? ”

เงินหรวนหรวนกะพริบตาหนึ่งครั้ง จากนั้นก็พยักหน้า เธอแค่ ขยับเบาๆ แต่การขยับตัวครั้งนี้ไม่รู้ไม่ดึงถูกส่วนไหนของ บาดแผล ทําให้เธอปวดจนต้องสูดลมหายใจ

ตอนนี้ร่างกายเธอเต็มไปด้วยบาดแผล เจ็บไปหมดทั้งตัว เธอ ถูกคนพวกนั้นข่มขืนสิบกว่าชั่วโมง คนพวกนั้นสรรหาท่าพิสดารมาทรมานเธอ

เธอปวดมาก เธอทุกข์ใจมาก และทั้งหมดนี้ถูกเงินลั่วถึง ทําร้าย ดังนั้นเธอต้องแก้แค้น เธอต้องแก้แค้นให้ได้

“ดีมาก”หลี่หยุนเห็นเงินหรวนหรวนพยักหน้า ใบหน้าเผย ความดีใจออกมา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็นถึงความเจ็บ

ปวดของเงินหรวนหรวน

และหลี่หยุนก็ไม่แคร์ความเจ็บปวดที่เป็นหรวนหรวนมี หลี่หยุ นรู้ดีว่า ถ้าให้เงินหรวนหรวน ใส่ร้ายเป็นชั่วนิ่ง เรื่องนี้จะโกลาหล วุ่นวายจนใหญ่โต และเมื่อเรื่องบานปลายใหญ่โต วิดีโอของ เงินหรวนหรวนที่ถูกควบคุมไว้ก็จะโดนขุดคุ้ยขึ้นมาใหม่ แล้ว แพร่ออกไปอีกครั้ง ซึ่งอาจจะหนักกว่าครั้งที่แล้ว

ซึ่งเป็นการทําร้ายเงินหรวนหรวนอย่างมหันต์ แต่หลี่หยุนไม ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้เลย

ตอนนี้หลี่หยุนคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น

หลี่หยุนลุกขึ้นมามองหน้าเป็นหยัน พูดทีละคำอย่างช้าๆ พอ ตรวจสอบปากค่าเสร็จ พวกเราก็แจ้งความเป็นมั่วนิ่งเลย

“ได้ ผมทำตามคุณ ครั้งนี้คุณต้องวางแผนดีๆนะ อย่าให้ผิด พลาดอีก”เงินจีหยันพยักหน้า เห็นด้วยกับความคิดของหลี่หยุน

“วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่ผิดพลาดแน่ รอให้เป็นชั่วนิ่งถูกจับเมื่อ ไหร่ บริษัทเวินชื่อกรุ๊ปก็เป็นของพวกเราเมื่อนั้นเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ หลี่หยุนคลั่งไคล้อยู่ตลอดเวลาก็คือทรัพย์สมบัติของตระกูลเงิน
ดวงตาเวินจีหยันเป็นประกาย เขารีบพยักหน้า “ใช่ ใช่ อย่างนี้ ดี อย่างนี้ดีมาก”

ใบหน้าทั้งสองเผยรอยยิ้มออกมา บัดนี้ทั้งสองไม่ได้เป็นห่วง เงินหรวนหรวนเลย

เงินหรวนหรวนที่นอนอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หยุน ดวงตาของเธอพลันกะพริบ เผยความทุกข์เจ็บบนใบหน้าเลื่อน ราง

แต่ต่อมาเธอคิดได้ว่า ขอเพียงสามารถจู่โจมเงินมั่วนิ่งได้ สําเร็จก็ดี ขอเพียงได้แก้แค้นก็พอ