บทที่ 656 ความพึงบังเกิด ผลกระทบจากความโกรธก็ตามมา (7)

เขายอมรับ ห้าปีก่อน ตอนแรกเขาเป็นคนบัดซบจริงๆ เขาจงใจ ทรมานเธอจริงๆ

แต่หลายปีให้หลัง เขาทะนุถนอมเธอ อ่อนโยนต่อเธอ และให้

เกียรติเธอ…….

แต่มีประโยชน์ไหม?

มีประโยชน์ไหม?

ความจริงพิสูจน์ว่า ไม่มีประโยชน์เลย

เธอก็เป็นหมาป่าเลี้ยงไม่เชื่อง คือผู้ที่ทรยศเขา ไม่ว่าเขาจะ ทุ่มเทปรับตัวเพื่อเธอแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง

ได้ยินคําพูดของเขา ดูรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา หลิวหยิง ชะงัก หัวใจหล่นวูบในชั่วพริบตา

การควบคุมตัวเองหลายปีของเขา ทำให้เธอเกือบลืมความ โหดเหี้ยม ในตอนแรกของเขา ตอนนั้นเธอไม่ใช่ไม่เคยขอร้อง เขา แต่เขาไม่เคยแยแสเท่านั้นเอง

เขาจะยิ่งทรมานเธอขึ้นเรื่อยๆ

เธอรู้อยู่แล้วแท้ๆ รู้ว่าไร้ประโยชน์ ทำไมยังต้องขอร้องเขาอีก?
หลวหญิงเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร เธอข่มตาไม่มองเขาอีก เธอไม่ได้ดิ้น เธอรู้อยู่เต็มอก สถานการณ์เช่นนี้ไม่ว่าเธอจะดิ้น ยังไงก็ไร้ค่า ดังนั้นเธอจึงยอมรับชะตา เพียงแต่ร่างกายเธอแข็ง ที่อ

เห็นเธอเป็นอย่างนี้ มู่หรงซื้อก็รู้สึกตาถูกทิ่มจนเจ็บปวด ทิ่ม จนหัวใจเขาปวดร้าวไปหมด

เธอทำอย่างนี้คืออารมณ์ไหน? ปฏิกิริยาตอบสนองลักษณะ ไหน? เหมือนกำลังอยู่ในลานประหาร

ดี เธอดีมาก

ดวงตาเขาหรี่ขึ้น จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมากะทันหัน ก่อนจะวาง เธอลงบนโซฟา วินาทีต่อมา เขาก็จูบเธอแรงๆ

เขาจูบเธออย่างบ้าระห่ำ เอาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างบ้าคลั่ง

เดิมทีหลิวหยิ่งคิดยอมจำนงอย่างเงียบๆ แต่สุดท้ายก็ทานทน

ไม่ไหว “คุณ คุณปล่อยฉันเถอะ ปล่อยฉันเถอะ”เธออดวิงวอนไม่ได้ น้ำเสียงมีความสั่นระริก เธอรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายอยู่แล้ว

เธอรู้ความบ้าระห่ำของเขาดี เมื่อก่อน โดยเฉพาะห้าปีก่อน เขาเคยเอาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แบบไม่จบไม่สิ้น…….

แต่เธอรู้สึกว่าเวลานั้น เขาไม่ได้รุนแรงขนาดนี้ ไม่ได้โหด ขนาดนี้ เธอรู้สึกว่าเขาอยากฆ่าเธอด้วยวิธีนี้……
เธอรู้สึกว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแล้ว เธอรู้สึกว่าหากเธอยังไม่ ขอร้อง เธอก็จะต้องตายแล้วจริงๆ

ไต้ยินเธอข้อร้อง ดวงตามู่หรงซื้อถูกะพริบ การกระทำช้าลง

เบาลง

แต่เขาไม่ได้หยุด

หลิวหยิงถอนหายใจเสียงดัง ยื่นมือออกไปผลักเขา คืนนี้

ปล่อยฉันไปได้ไหม? ”

ถึงเขาจะชะลอลง แต่เธอก็ยังคงรับไม่ไหว

“มีลูกให้ผมคนหนึ่ง”มู่หรงซือถูหยุด จากนั้นก็ก้มตัวเข้าใกล้ ของเธอ พูดเสียงต่ำช้าๆ

เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดอยากได้ลูก แต่ตอนนี้เขาเกิดคิดอยาก ให้เธอคลอดลูกให้เขากะทันหัน

ห้าปีแล้ว มีลูกก็ถือเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า? มีลูกก็สามารถ เป็นโซ่ทองคล้องใจพวกเขา ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันดีๆต่อไป

ความแค้นในอดีต ความเคืองใจทั้งหมดก็ปล่อยให้ผ่านไป เถอะ

เวลานี้เขาต้องการเพียงเธอ

“ไม่เอาหลิวหยิงได้ยินคำพูดของเขา ร่างกายแข็งค้าง จาก นั้นก็รีบตอบกลับไป

เวลานี้การรับรู้ของหลิวหยิงไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะถูกเขาทรมานเสียนาน เธอรู้สึกตัวเองใกล้จะแหลกสลายแล้ว

ดังนั้นตอนนี้เธอแค่ตอบหนึ่งค่าตามจิตใต้สำนึก แต่เสียงตอบ ของเธอนั้นแน่วแน่ คำว่าไม่เอา เธอพูดชัดเจนมาก

ทำไมไม่เอา? “มู่หรงซือถูหรี่ตา สีหน้าเคร่งขรึมอย่างชัดเจน เธอไม่อยากมีลูก?

ไม่อยากมีลูกของเขา?

ใช่ เขารู้ว่าเธอไม่เต็มใจ

แต่หลายปีมานี้ เธอทนทุกเรื่อง คล้อยตามเขาทุกเรื่อง ไม่เคย บอกคำว่า ไม่ กับเขาอย่างแน่วแน่อย่างนี้มาก่อน

เป็นครั้งแรก ดังนั้น เขาอยากทราบสาเหตุ

“พวกเราเหลือไม่ถึงหนึ่งเดือน เป็นไปไม่ได้”หลิวหยิงลืมตา มองเขา รู้สึกสงสัยในใจ สัญญาห้าปีของพวกเขาใกล้จะสิ้นสุด แล้ว

เขาน่าจะรู้ดี เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนจะคลอดลูกได้อย่างไร? มันเป็นไปได้อย่างไร?

และอีกอย่างเธอก็ไม่อยากได้ลูก สถานะอย่างเธอ หากคลอด ลูกมา เธอไม่อาจพบหน้าผู้คนได้ ลูกก็เช่นกัน เธอไม่อยากให้ลูก ต้องเป็นทุกข์อย่างนี้หรอก

“หืม? “มู่หรงซื้อกูมองเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ฟังความหมาย ของเธอไม่เข้าใจ อะไรที่เรียกว่าพวกเราเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน?

พวกเขายังหนุ่มยังสาวอยู่แท้ๆ มีเวลามากมายถึงจะถูก

เห็นสีหน้าสงสัยของเขา หลิวหยิงซะงัก เธอคิดดูแล้วก็พูดอีก ครั้งว่า “สัญญาห้าปีของพวกเรา ไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะสิ้นสุดแล้ว จะมีลูกได้ยังไง? ”

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึง เขาเกิดอยากได้ลุกขึ้นมากะทันหัน

ห้าปีมานี้ เธอกินยาคุมตลอด ซึ่งเขาก็รู้ดี

ยิ่งไปกว่านั้น ในสัญญาพวกเขาคุยกันเรียบร้อยแล้วว่าจะไม่ เอาลูก เวลาห้าปีจะสิ้นสุดแล้ว เขาดันมาบอกว่าจะเอาลูก

ร่างกายมู่หรงซื้อถูแข็งค้าง ดวงตาหรี่ขึ้น แต่กลับเบิกกว้าง อย่างชัดเจน นาทีนี้สีหน้าเขาสับสนและซับซ้อนมาก

ใช่ ตอนนั้นพวกเขาตกลงเวลาเป็นห้าปี แต่เขาลืมไปตั้งนาน

แล้ว

เพราะเขาไม่เคยคิดให้เธอจากไป

แต่เธอกลับจำได้แม่นยำ ไม่ เธอนับถอยหลังมาทุกวัน นับว่า วันไหนจะสิ้นสุดเสียที

พอถึงเวลาเธอก็จะจากเขาไป พอถึงเวลาเธอก็สามารถไปหา ไปรยได้อย่างองอาจใช่ไหม? อยู่กับไปรุ่ย? เวลาเหลือไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะสิ้นสุดแล้ว และเธอก็อิสระ

“ใช่หรอ? คุณจำได้แม่นจังเลย? “เวลานี้มู่หรงซื้อบอกอารมณ์ของตัวเองไม่ออก!!

เขารู้สึกเพียงว่า ตอนที่เขาอยากทะนุถนอมเธอ อยากปฏิบัติ กับเธอดีๆ เธอกลับเอามีดมาแทงหัวใจของเขาอย่างจัง เขากลบ เกลื่อนความเจ็บปวดของก้นบึงหัวใจ จงใจใช้เสียงโหดร้ายถาม เธอ “ไหนว่ามาสยังเหลืออีกกี่วัน?

ถึงแม้เขาจะถามเธออย่างนี้ แต่เขาไม่อยากให้เธอตอบได้ จริง ไม่อยากเลยสักนิด

“ยังมียี่สิบหกวัน แต่เธอก็ดันมาตอบเสียอย่างนั้น อีกทั้งยัง ตอบอย่างชัดเจน ไม่มีความลังเลเลยสักนิด ไม่ได้ครุ่นคิดเลยสัก นิด ซึ่งเพียงพอแก่การแสดงให้เห็นว่าเธอจำได้แม่นยำขนาดไหน

“ดังนั้น ยังมียี่สิบหกวัน คุณก็จากไปได้แล้ว”ร่างกายมู่หรงซื้อ ถูกดร่างเธอไว้ กดแรงๆ เขาอยากกดเธอให้ตายไปอย่างนี้เลย

จําได้แม่นยำมาก? ยังเหลืออีกยี่สิบหกวัน

ครั้งนี้หลิวหยิงไม่ได้พูด แต่ในใจเธอคิดแบบนี้ คิดแบบนี้เสมอมา

ความเงียบในเวลานี้ของเธอยิ่งทิ่มแทงเขา ดังนั้น เธอนับถอย หลังเวลาอยู่ทุกวันจริงๆ นับว่าจะได้จากเขาไปเมื่อไหร่?

หญิงคนนี้แน่มาก

“เพียงแต่ คุณรู้สึกว่าคุณเลือกได้หรอ? “มู่หรงซือเงยหน้า ริมฝีปากเข้าใกล้หูเธอ ใช้แรงกดหนึ่งครั้ง จากนั้นก็พูดขึ้นมา กะทันหัน
“คุณหมายความว่ายังไง? “ร่างกายหลิวหยิ่งแข็งทื่อและสั่น เทา เวลานี้ดวงตาทั้งคู่ของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจและ เหลือเชื่อ