บทที่ 655 หึงหวงจนโมโห (6)

หลิวหยิงอยากรู้ว่าเขากลับมาเมื่อไหร่? เขากลับมาแล้วทำไมไม่ โทรหาเธอ? ทำไมถึงมานั่งดื่มคนเดียว?

“อยากรู้เหรอ? “มู่หรงซื้อกูมองเธอ กวักมือเรียกเธอมา ผม

จะบอกคุณ? ”

เวลานี้เสียงของเขาเบามาก ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม ดูความไม่ พอใจและความโกรธไม่ออก

หลิวหญิงเห็นท่าทางเขาเช่นนี้ก็ยิ่งกลัว แต่เขาเรียกเธอไป เธอ

ก็ไม่กล้าไม่ไป

ห้าปีมานี้ เธอไม่เคยขัดขืนเขามาก่อน

หลิวหยิงถอนหายใจแรงๆ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปหาเขา

เธอเดินอย่างช้าๆ คล้ายกับหอยทากกำลังปืนไต่ แต่หรงซื้อ ถูก็ไม่ได้เร่งเธอ มองเธอแล้วรออยู่อย่างนั้น

ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาไม่ไกลมาก ถึงเธอจะเดินช้าแค่ ไหน แต่ไม่นานก็เดินไปถึงด้านหน้าเขา

หลิวหยิ่งยืนอยู่ด้านหน้าเขาอย่างตึงเครียดและกลัวเป็นพิเศษ

เวลานี้มู่หรงซื้อเงยหน้ามองเธอเล็กน้อย เขาแค่เงยหน้ามอง เธอ แต่หลิวหยิงกลับรู้สึกกดดันจนหายใจไม่สะดวก

หลิวหยิงไม่ได้เข้าใกล้มากนัก ยังคงเว้นระยะห่างอยู่บ้าง
มู่หรงซื้อไม่ได้ให้เธอเข้าใกล้อีก และไม่ได้มาลากตัวเธอ แต่ ค่อยๆยื่นมือออกไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วแบมือให้ฝ่ามือ หงายขึ้น

แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

ดวงตาหลิวหยิงกะพริบ จากนั้นค่อยๆยื่นมือเล็กวางไว้ที่ฝ่ามือ

ของเขา

มู่หรงซื้อกูมองเธอพร้อมกับยิ้ม จากนั้นก็จับมือของเธอไว้

มู่หรงซื้อไม่ได้ดึงเธอมาแรงๆ แค่

1+ดึงเบาๆ ให้เธอเข้ามาใกล้เขา

หลิวหยิงมองเขา ในใจมีข้อสงสัยมากมาย ไม่ใช่นิสัยของมู่หรงซือถูเลย ไม่ใช่เลยสักนิด เขาไม่เคยอ่อนโยอย่างนี้มาก่อน

ทุกครั้งเขาจะเอาเธอเลย

นาทีนี้ หลิวหยิงยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่เธอก็ไม่คล้อยตามแรง ของเขาไม่ได้ ค่อยๆเข้าใกล้เขาทีละนิด

หลิวหยิงเดินไปถึงด้านข้างโซฟา ยืนอยู่ระหว่างขาของเขา

มู่หรงซื้อถูกวักมือให้เธออีกครั้ง ส่งสัญญาณให้เธอนั่งยองๆ เธอไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร เธอรู้สึกตื่นเต้นกลัว แต่เธอก็ยัง คงทำตามเจตนาของเขานั่งยองๆลงตรงหน้าเขา
ริมฝีปากของมู่หรงซอกเข้าใกล้ใบหูของเธอ แต่ไม่ได้สัมผัส

โดน

“ผมกลับตอนคุณ โทรหาผม มู่หรงซื้อถพูดคำนี้ เขารู้สึกปวด ใจเหลือเกิน แต่มุมปากเขากลับยิ้มเย้ยหยันหลายส่วน เขาไม่ได้บอกเธอว่า ตอนเธอโทรหาเขา เขาก็มองเธออยู่ชั้น

ล่างแล้ว

ร่างกายหลิวหยิงแข็งทื่อ ตอนเธอโทรหาเขา? ตอนเธอ โทรหาเขายังไม่ถึงบ่ายสามโมงเลย เวลานั้นเขาก็ กลับมาแล้ว?

และตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว เขารอเธออยู่ที่บ้านหกชั่วโมงกว่า หรอ?

“ผมกลับมา แต่คุณไม่อยู่บ้าน ไปไหนมา? “หลิวหยิงกำลังคิด คำพูดของเขาลอยมาทีละคำอีกครั้ง

เสียงที่อุ่นและเปียก ผสมกับกลิ่นเหล้าลอยมาที่หูของเธอ เขา ยังคงไม่สัมผัสเธอ นอกจากมือของเขาที่กุมมือเธอไว้

เขาไม่ได้สัมผัสโดนร่างกายส่วนอื่นของเธอเลย หลังจากหลิวหยิงสังเกตสิ่งนี้ได้ ดวงตาทั้งคู่กะพริบปริบๆ เขา? ?

“ทำไมคุณกลับมาก็ไม่โทรหาฉันล่ะ? “หลิวหยิงนั่งยองๆอยู่ ระหว่างขาของเขา รู้สึกตัวเองใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว เธอได้ยินเสียงตัวเองกำลังถามเขาอยู่

แต่เธอรู้สึกว่าเวลานี้สมองของเธอขาวโพลน

“ผมถามว่าคุณไปไหน? “เสียงมู่หรงซื้อเคร่งขรึมหลายส่วน จับมือเธอแรงขึ้นกะทันหัน

“ฉัน ฉันไปโรงพยาบาลมา” หลิวหยิงได้สติ บัดนี้เธอไม่มี โอกาสครุ่นคิดเลย

“ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล? “มู่หรงซื้อกูถามต่อ น้ำเสียงกลับ มาเบาและช้าเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง แต่มือที่จับเธอไว้ยังคง แรงเหมือนเดิม

“เยี่ยมคนป่วย” หลิวหยิงแอบถอนหายใจ จากนั้นก็เสริมอีก หนึ่งประโยค เพื่อนคนหนึ่ง

เธอคงไม่ไปโรงพยาบาลโดยไม่มีสาเหตุหรอก

“เพื่อน? ชายหรือหญิง? “ดวงตามหรงซื้อหรี่ขึ้น เพียงแต่ เวลานี้ ใบหน้าของเขาอยู่ด้านข้างใบหน้าของหลิวหยิง ดังนั้น หลิวหยิงจึงไม่เห็น

ได้ยินคำถามของเขา หลิวหยิงแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เดิมทีเธอคิดว่า หลังเธออธิบาย เขาก็จะไม่ถามอีก

คาดไม่ถึงว่าเขาจะถามให้ถึงที่สุด

เวลานี้เขาถามอย่างนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัว กลัวมาก เธอกลัวเขา รู้ว่าเธอไปหาไป๋รุ่ย แล้วจะไม่เป็นผลดีกับไปรุ่ย
ผู้หญิง สุดท้าย หลิวหญิงก็พูดโก โห เธอจำได้อย่าง แม่นยำ เขาเคยบอกตั้งแต่แรกแล้วว่า ห้ามเธอติดต่อกับผู้ชาย คนอื่น มิเช่นนั้นก็รับผลที่จะตามมาเอง

เขาจะทําอย่างไรกับเธอ เธอก็ทนมาโดยตลอด หลายปีมานี้ เธอเคยชินแล้ว แต่เธอยอมให้ทำร้ายไปยไม่ได้

เธอรู้จักวิธีการของผู้ชายคนนี้ดี

เธอรู้ว่าหลายปีมานี้ไปยผ่านมาได้อย่างยากลำบาก ไปย สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจอความลำบากมานัดต่อนัด แต่เธอรู้ว่า มู่หรงซื้อแค่ดีดนิ้วก็ทำลายทุกอย่างในตอนนี้ของไปรุ่ยได้ หมดสิ้น

เธอเข้าใจความจริงข้อนี้ดี!!

ฉะนั้น เธอระวังมาตลอดหลายปีนี้

วันนี้หากคุณหมอไม่โทรหาเธอ เธอคงไม่ไปหาไปรุ่ย เธอ ตัดสินใจไว้แล้วว่า ก่อนสัญญาของพวกเธอจะสิ้นสุด เธอจะไม่ไป หาไปยีรุ่ย ไม่ติดต่อกับไปย

หลิวหยิ่งคิดว่าเธอบอกว่าเป็นผู้หญิง เขาก็ไม่ถามต่อ แต่เธอ ไม่รู้ว่ามู่หรงซื่อจ้างคนไปสะกดรอยตามเธอ

ได้ยินคำตอบเธอ มู่หรงซื้อหัวเราะอีกครั้ง เพียงแต่ดวงตา เย็นแข็งถึงขีดสุด

วินาทีต่อมา จู่ๆเขาก็ใช้แรงกดทับเธอไว้บนโต๊ะ มือของเขาดึง เสื้อของเธอแรงๆ กระชากเสื้อเธอจนขาดรุ่งริ่ง
“คือ ไม่ทําที่นี่ได้ไหม? “ความเย็นและความแข็งที่ส่งมาจาก โต๊ะทำให้เธอขดตัว

เธอกลัว เขาทําอย่างนี้ที่นี่ ทำให้เธอรู้สึกถูกหยามเกียรติ

ห้าปีก่อนเขาทําอย่างนี้กับเธอเป็นประจำ ตอนนั้นเขาไม่คำนึง ถึงสถานที่ ไม่เคยสนว่ามีคนอยู่ไหม เวลาเขาอยากเอาขึ้นมา เขา ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เวลานั้นเขาทำทุกวิถีทางเพื่อทรมานเธอ เพื่อสร้างความอัปยศ อดสแก่เธอ

แต่หลายปีต่อมาเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ปฏิบัติต่อเธออย่างโหด ร้ายอีก เวลานี้เธอรับรู้ความอัปยศอดสูเฉกเช่นห้าก่อนได้อีกครั้ง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่มีที่ให้หลบหนีได้เลย

เธอสามารถประเคนร่างกายให้เขา เขาอยากได้ เธอก็จะ สนอง แต่เธอกลัวการเหยียดหยามที่ทำให้อับอายเช่นนี้ กลัว มากจริงๆ

“ที่นี่แล้วจะทำไม? คุณกลัวอะไร? หม? “มู่หรงซื้อกูมองเธอ คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ท่าทางโหดเหี้ยมจนชวนให้ขนลุก

เขายอมรับ ห้าปีก่อน ตอนแรกเขาเป็นคนบัดซบจริงๆ เขา จงใจทรมานเธอจริงๆ