บทที่ 653 หึงจนโมโห (4)

หลิวหยิ่งรู้ว่าเขายืนขึ้นมาอีกครั้งเพราะเป็นลั่วนิ่ง เธอคิดว่า เขา อยากเห็นเงินลั่วถึงมีความสุข เขาคงต้องอยากมีชีวิตต่อไป แน่นอน

“แล้วแต่”ไปรยไม่ได้เรื่องมากเรื่องการกิน สำหรับเขาขอ

เพียงกินอิ่มท้องก็พอ ไม่มีสิ่งชอบหรือไม่ชอบ

หลิวหยิงกะพริบ เธอรู้ว่าไปรุ่ยไม่ยุ่งยากเรื่องกินเสมอมา แต่ เธอรู้ว่าเขาชอบกินอะไรบางอย่าง

ตอนที่แม่ของไปรยยังมีชีวิตชอบทำให้เขากินประจำ ตอน นั้นความสัมพันธ์ทั้งสองตระกูลของพวกเขาดีมาก เธอมักจะไป กินข้าวบ้านเขาประจำ

“คุณรอเดี๋ยว ฉันจะไปทำให้คุณหลิวหยิ่งยิ้มอีกครั้ง มีโอกาส

ทำเพื่อเขาก็คือความเบิกบานใจอย่างหนึ่ง

หลังหลิวหยิงออกจากโรงพยาบาล เธอไปซื้อของที่ต้องการใน ห้างสรรพสินค้าก่อน เพราะโรงพยาบาลอยู่ไกลบ้าน ดังนั้นเธอ จึงหาร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆแห่งหนึ่ง

เธอไม่ได้ให้พ่อครัวร้านอาหารทำ แต่ยืมพื้นที่เข้าครัวเอง

ตอนนี้เพิ่งสี่โมงเย็นกว่าๆ ร้านอาหารยังไม่แขก เธอให้เงินกับ เจ้าของร้าน เจ้าของร้านก็ต้องเต็มใจให้ใช้อยู่แล้ว
เพราะรู้ว่าไปยชอบกิน และเธอก็ชอบกินด้วย ดังนั้นเธอเคย เรียนวิธีการปรุงจากคุณแม่ไปรุ่ยมาก่อน ซึ่งต่อมาก็เคยทํา หลายครั้ง

เพียงแต่หลังจากอยู่กับมู่หรงซือถูแล้วก็ไม่ได้ทำอีก

อันที่จริงเป็นอาหารที่แสนจะธรรมดามากจานหนึ่ง เต้าหู้

ถึงแม้จะไม่ได้ลงมือทำมาหลายปี แต่เธอก็ไม่ได้ลืมคล้ายกับ ทุกอย่างตราตรึงอยู่ในความทรงจํา……..

ทําอาหารจานนี้ง่ายมาก หลิวหยิง ใช้เวลาในการปรุงประมาณ ยี่สิบนาทีก็แล้วเสร็จ

หลิวหยิงใส่ในกล่องเก็บความร้อนที่เพิ่งซื้อเมื่อสักครู่นี้ จาก นั้นก็เดินถือออกจากร้าน แล้วกลับไปที่โรงพยาบาลใหม่

ด้านในคฤหาสน์ มู่หรงซื้อดูเวลา สีหน้าก็ยิ่งขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ

เธอแน่มาก นานป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีก

มีเรื่องให้คุยกับไปรุ่ยมากเหรอ?

เขาเอามือถือออกมาค้นหาเบอร์ของเธอ เพื่อจะได้โทรหาเธอ แต่วินาทีต่อมา เขาก็หยุดการกระทำ จากนั้นก็โทรอีกหมายเลข หนึ่ง

“เธอออกจากโรงพยาบาลหรือยัง? “น้ำเสียงมู่หรงซื้อใน เวลานี้สามารถทำให้สรรพสิ่งบนโลกจับตัวกลายเป็นน้ำแข็งได้เลย
“คือ? “คนในสายมองหลิวหยิ่งถือกล่องเก็บความร้อนเข้ามา ที่โรงพยาบาล ไม่รู้ควรตอบคำถามเจ้านายอย่างไรในชั่วขณะ

“ทำไม? เกิดอะไรขึ้น? “ดวงตามหรงซื้อเบิกกว้าง จับมือถือ

ไว้แน่น

“ไม่ได้เกิดเรื่องครับ เมื่อคุณหลิวออกไป ตอนนี้กลับเข้ามา แล้วครับ”ลูกน้องคนนั้นรีบตอบ

“กลับมาอีก? หมายความว่ายังไง? “ตาหรี่ของมู่หรงซื้อถูกะ พริบรัวๆ

“……”คนนั้นแอบถอนหายใจ จากนั้นก็รวบรวมความกล้าพูด ว่า เมื่อคุณหลิวออกไปทำกับข้าวครับ

“ทำกับข้าว? “ดวงตาที่กำลังหรี่ขึ้นของมู่หรงซื้อทอแสงเย็น

เหยียบออกมากะทันหัน “เธอทำเอง? ทำที่ไหน? ”

“คุณหลิวยืนครัวจากร้านอาหาร แล้วทำด้วยตัวเองครับ”อันที่ จริงคนนั้นไม่ได้อยากพูด แต่เขาไม่กล้าปิดบัง

“เธอยืมครัวร้านอาหาร แล้วทำกับข้าวให้ไปรยเอง! ! “มห รงซื้อได้ยินคล้ายกับอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็พูดประโยคของลูก น้องทีละคำอย่างช้าๆ

เธอใส่ใจมากเลย!

เธออยู่กับเขามาห้าปี ไม่เคยทำกับข้าวให้เขาทานมาก่อน แน่นอน เขาจ้างแม่บ้านมา เธอไม่จําเป็นต้องลงมือทําเอง
แต่ตอนนี้เธอไปร้านอาหาร ลงมือทำกับข้าวให้ไปรยด้วยตัว

เอง

ดีมาก!!

หากเวลานี้เธออยู่ข้างกายเขา เขาคิดว่าเขาจะบีบคอเธอให้ ตายอย่างไม่ลังเล

มู่หรงซื้อกวางสาย จากนั้นก็เขวี่ยงมือถือไปด้านข้าง แม่บ้านลาสองวันพอดี ดังนั้นที่บ้านจึงมีเขาอยู่คนเดียว เขาเอาเหล้ามาเปิดหนึ่งขวด จากนั้นก็ดื่มอย่างหนักจนสำลัก จากนั้นเขานั่งอยู่บนโซฟา ดูเวลาก็ปาเข้าไปห้าโมงเย็นแล้ว เขาจะดูสิว่าเธอคิดจะกลับมากี่โมง?

หลิวหยิงถืออาหารที่ตัวเองทำ และเกือบชนกับผู้หญิงที่เดินมา ด้านหน้า

ผู้หญิงจ้องเขม็ง ใส่เธอ ท่าทางดุเล็กน้อย

“ขอโทษค่ะ”หลิวหยิงรีบกล่าวคำขอโทษ อันที่จริงไม่ใช่ความ ผิดเธอทั้งหมด แต่เธอไม่อยากสร้างปัญหา

ผู้หญิงคนนั้นมองเธอแวบหนึ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็

ก้าวเท้าจากไป

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องเอามือถือให้เขา ไม่ต้องให้เขาดูเรื่อง วุ่นวายด้านนอก ทำอย่างนี้ก็เพราะหวังดีกับเขานะ” หลิวหยิ่งคิด จะเดินต่อไป ตอนที่ได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนั้น เธอก็ต้องหยุดก้าวเท้า

ทันใดนั้นเธอนึกถึงไปยรุ่ย จากนั้นก็อดมองผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ แต่เวลานี้เธอมองเห็นเฉพาะแผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้น

เมื่อเธอเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นด้วยระยะที่ใกล้ชิดแล้ว จึงมองเห็นได้อย่างชัดเจน ผู้หญิงคนนั้นอายุน่าจะประมาณ สามสิบ ดูแลตัวเองได้ดีมาก ผิวพรรณสดใส หน้าตาสวยงาม เพียงแต่ดูแล้วมีความดุดันเล็กน้อย

หลิวหยิงกำลังคิด ผู้หญิงคนนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็วเสียแล้ว หลิวหยิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้เพราะเหตุใด เธอรู้สึกว่าผู้หญิง คนนั้นเกี่ยวพันกับเรื่องของไปย

ไม่รู้ว่าเธอคิดมากไปหรือเปล่า!!

ตอนที่หลิวหยิงเข้ามาถึงห้องคนไข้ เห็นสีหน้าไปยแย่มาก แย่กว่าตอนที่เธอเข้ามาก่อนหน้านี้เสียอีก

ดวงตาหลิวหยิงกะพริบ ตอนเธอออกไป ไปยี่รุ่ยไม่ได้เป็นแบบ นี้สักหน่อย ดังนั้นเมื่อสักครู่ต้องเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่

หลิวหยิ่งนึกถึงผู้หญิงที่เกือบชนเมื่อสักครู่ด้วยจิตใต้สำนึก แต่เธอรู้ว่าไปรุ่ยไม่มีทางบอกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ถาม เปิด กล่องกับข้าวออก ใส่จานเรียบร้อยแล้วส่งให้เขา “กินข้าว

เดิมทีสีหน้าไปรุ่ยก็ไม่น่ามองอยู่แล้ว ไม่ได้ตอบสนองอะไร เพียงแต่ตอนที่เธอยื่นกับข้าวไปถึง สีหน้าเขาก็เปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาทั้งคู่มีความตกตะลึงอยู่หลายส่วน

“ฉันรู้ว่าคุณชอบกินอันนี้มากที่สุด เมื่อก่อนฉันเคยฝึกกับคุณ แม่ไปมาก่อน คุณลองชิมดูว่าชอบหรือเปล่า? “หลิวหยิ่งเห็นการ ตอบสนองของเขา อดใจไม่ได้ ดูแล้วเธอก็สามารถปรับความ ทุกข์ของเขาได้บ้าง

ไปรุ่ยเงยหน้ามองเธอ มุมปากขยิบ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ย อะไรออกมา

“ฉันป้อนคุณนะ” หลิวหยิ่งเห็นเขาไม่ขยับ จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่ง ประโยค

“ไม่ ไม่ต้อง ผมกินเองไปยชะงัก จากนั้นก็รีบรับกับข้าวมา เขาไม่ได้กินข้าวดีๆมาหลายวันแล้ว ช่วงนี้ เขารอคอยแต่ ความตายมาตลอด

เขาไม่อยากแก้แค้นอีก สาเหตุเพราะเป็นถั่วนิ่งและเพื่อตัวเองด้วย

อันที่จริงเขาทำได้เท่านี้ ถือว่าเพียงพอแล้ว แต่เธอไม่เต็มใจ ไม่พอใจ เธอบีบให้เขาแก้แค้นต่อไป

ไปรุ่ยกินข้าวช้ามาก กินแบบทีละนิด เขาคิดว่าเขาจะมีชีวิต ต่อไป อย่างนั้นเขาต้องเห็นฉิงฉิงมีความสุข เขาถึงจะวางใจ