บทที่ 616 คุณชายสามเย่ถูกวางยา(3)

บทที่ 616 คุณชายสามเยถูกวางยา (3)

“พี่เหวิน หลายปีมานี้ ฉันช่วยปกปิดความลับมาโดยตลอด เลย อีกอย่างยังปิดความลับได้ดีมากๆ อีกด้วย ที่ฉันทำแบบนี้ เพราะเห็นแก่ความเป็นสามีภรรยาของเรา….” จนหมิงเงินยิ้มที่ มุมปาก เขาตั้งใจหยุดพูดในขณะนี้ แต่ว่าความหมายนั้นกลับ เห็นได้อย่างชัดเจน

ถึงแม้ว่าเย่โป๋เหวินไม่เคยแต่งงานกับเธอ ตระกูลเก็ไม่เคย ยอมรับเธอ แต่ไม่ว่ายังไงแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงของเยโปเหวิน อีก อย่างเธอยังคลอดลูกชายให้กับเยโป๋เหวินอีกด้วย

เย่โป๋เหวินก็ยังคงไม่พูดอะไร มองดูแววตาของเธอค่อยๆ ใน

ออกไป ไม่ได้มองจนหมิงเงินอีก

“พี่เหวิน พี่ลองคิดพิจารณาดีๆ นะ หนูไม่ได้พูดเล่นนะ หลังจาก ที่จินหมิงเงินเห็นสภาพเขาในแบบนี้แล้ว ก็อึ้งไปอย่างเห็นได้ ชัดเจน”

เธอคิดว่าเขาอาจจะกลัว อาจจะกระวนกระวาย แต่ว่าการตอบ สนองนี้ทำให้เธอเคว้งไปเลย

“พี่เหวิน พี่น่าจะรู้ดีนะ ถ้าหากเรื่อง ในตอนนี้ถูกเชื่อเงินเข้า แล้ว ผลที่ตามมาจะเป็นยังไง” จินหมิงเงินพูดเสริมเพิ่มอีก ประโยคหนึ่ง
20ปีแล้ว สิ่งที่ต้องเกิดก็ต้องเกิดอยู่ดี” เย่โป้เหวินยิ้มที่มุมปา กอ่อนๆ ในที่สุดเขาก็พูดออกเสียงแล้ว แต่ว่า เขาไม่ได้หันไป มองจีนหมิงเงิน

“เธอก็อาศัยอยู่ในบ้านเย่มานานพอสมควรแล้ว” คำพูดของ เยโป้เหวินหยุดไปสักพัก จากนั้นก็พูดเสริมเพิ่มอีกหนึ่งประโยค

ร่างกายของจินหมิงเงินอึ้งไปเลย ดวงตาคู่กลมๆ นั้นเบิกกว้าง ขึ้นทันที แน่นอนว่าเธอเข้าใจความหมายคำพูดนี้ของเยโป้เหวิน

เขาไม่กลัวว่าเรื่องในตอนนั้นจะถูกเปิดโปงออกมา อีกอย่าง ถ้าหากถูกเปิดโปงแล้ว เธอก็อย่าคิดที่จะอยู่ที่บ้านเย่ต่อแล้ว

เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเยโปเหวินนั้นไร้ความรู้สึก การไร้ความ

รู้สึกของเขาสามารถฆ่าคนได้เลย ก็เหมือนกับเมิ่งหยูเยียนใน

ตอนนั้น

ไม่ว่ายังไงเพิ่งหยูเยียนก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ของเขา แต่เธอนั้นไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ตอนนั้นเขายังสามารถได้ ความรู้สึกกับเมิ่งหยูเยียนแบบนั้น โหดร้ายได้ขนาดนั้น แล้วจะ นับภาษาอะไรกับเธอ?

เธอเองก็เข้าใจดี เยโปเหวิน ในตอนนี้สามารถทำได้ถึงว่าไม่ สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว แต่ว่าเธอไม่สามารถทำได้

“พี่เหวิน ฉันก็แค่ล้อเล่น ฉันเข้าใจสถานะของฉันดี ฉันไม่มีทาง บังคับให้พี่เหงินทำเรื่องใดๆ ทั้งนั้น หลังจากที่จินหมิงเงินดึงส กลับมาได้ ท่าทีก็เปลี่ยนไปทันที
“ไป” เสียงที่เย็นชาสุดขีดของเปโปเหวินดังผ่านมาอีกครั้ง

“ได้ ได้ ฉันไป ฉันรีบไปเลย” ครั้งนี้ จินหมิงเงินไม่กล้าพูดอะไร อีกแล้ว รีบจากไปเลย

เยโป๋เหวินนั่งอยู่บนรถเข็น แววตาทั้งสองกำลังจ้อง โต๊ะอยู่

โดดเดี่ยวเงียบเหงามาก

เยซือเฉินกลับมา สิ่งที่เจอก็คือเยโปเหวินในแบบนี้

ห้องรับแขก ในขณะนี้มีเพียงแต่เยโป้เหวิน เชื่อเงินหรี่ตาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตรงไปเลย แล้วไปยืนอยู่ ข้างหน้าของเขา มองดูเขา แต่กลับไม่พูดอะไร

เยโปเหวินหันหลังหลับไปมองเขา ขยับริมฝีปากเล็กน้อย

ขณะนี้ เสียงของเขาต่ำมาก ไม่ได้เย็นซาเหมือนกับที่พูดกับจิ นหมิงเงินเมื่อกี้

เยซือเฉินอึ้งไปเล็กน้อย ตั้งแต่ที่คุณแม่จากไป นี่เป็นครั้งแรก

เลยที่เขาคุยกับเย่ซือเฉินก่อน

หัวใจของเยซือเฉินสั่นเล็กน้อย ตอนนั้นเขามีอายุเพียงเก้า ขวบ หลังจากที่คุณแม่จากไปแล้ว ก็หวังที่จะได้รับความรักจาก คุณพ่อ แต่ว่าคุณพ่อเขากลับไม่ไถ่ถามไม่ดูแลเขาเลย ไม่มีใครรู้ ว่า ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้เขาผ่านมาได้ยังไง

เย่อเฉินกดทับอารมณ์ที่อยู่ในใจลงไป นั่งลงพร้อมใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึก กลับไม่ได้พูดอะไร

หลายปีมานี้ พวกเขาสองพ่อลูกไม่เคยพูดคุยกันเลย เขาไม่รู้ แล้วว่าควรจะพูดอะไรกับอีกคน “ช่วงนี้มีความกดดันสูง?” เยโปเหวินเงยหน้าขึ้นมองไปทาง

เขา หลังจากที่นึกถึงคำพูดของคุณย่าเยู่แล้ว เขาก็เปิดปากพูด

ก่อน

หลายปีแล้วที่ไม่เคยคุยดีๆ กับลูกชายเลย การที่พูดมาถึงขั้นนี้ ทำให้เยโป๊เหวินรู้สึกว่ายากมาก

เย่อเฉันรีบเงยหน้าขึ้น มองไปทางเขา

ขณะนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าภายในแววตาของเยซื้อเฉ นมีความตกใจและความซึ้ง

แต่ว่า ในเวลาเดียวกันแววตาของเยซื้อเฉินก็มีความเย็นชา

อย่างเห็นได้ชัดเจนเช่นกัน “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะ”

พ่อคนหนึ่งที่ไม่เคยคุยกับเขาก่อนเลยมาตลอดระยะเวลา20ปี พ่อคนหนึ่งที่ปฏิเสธที่จะเจอเขามาโดยตลอด จู่ๆ ก็พูดกับเขา ก่อน ยังเป็นคำพูดที่ห่วงใน ทำไมเขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามีเป้า หมายอยู่ในนั้น

เย่โป๋เหวินเงยหน้าขึ้นแล้วขมวดคิ้ว เม้มปากเล็กน้อย จากนั้น ก็เปิดปากพูดว่า “ไม่มี”

คำว่าไม่มีของเขาพูดได้ง่ายมาก ไม่มีอารมณ์ใดๆ แฝงอยู่เลย
เขือเงินหรี่ตาอีกครั้ง มองดูสภาพของเขา ยิ้มที่มุมปากเล็ก น้อย “ทำไมถึงกลับมากะทันหันล่ะ?”

“คุณปู่ของนายให้คนรับฉันกลับมา” เยโป๋เหวินตอบกลับ ตรงๆ ไม่มีการปิดบังใดๆ

“เพราะอะไร?” เย่ซือเฉินอึ้งไปสักพัก ดวงตาของเขาค่อย

ประกายแสงขึ้น

“ไม่รู้” ในตอนที่เย่โป๋เหวินพูดประโยคนี้ ใบหน้าก็ยังคงไม่มี อารมณ์ใดๆ น้ำเสียงยังคงเบาและไม่มีอะไรผิดปกติ

เยซื้อเฉินมองไปทางเขา ทันใดนั้นก็ยิ้ม รอยยิ้มนั้นดูซับซ้อน มาก เย่ชื่อเฉินรู้ว่าเยโป๋เหวิน ในตอนนี้ไม่ได้พูดโกหก

เพราะว่าไม่จําเป็น พ่อคนหนึ่งที่ไม่เคยสนใจเขามาเลย20ปี

ไม่มีความจําเป็นที่จะพูดโกหก

เชื่อเงินไม่รู้ว่าขณะนี้เขาควรจะเศร้าใจหรือว่าดีใจ เยซื้อเฉินไม่ได้พูดอะไร เยโป๋เหวินก็ไม่ได้เปิดปากพูดอีก

เยโป๋เหวินมองไปทางกาน้ำชาข้างหน้า ยื่นมือไปเติมชา จาก นั้นก็ยื่นไปทางข้างหน้าของเยซื้อเฉิน “ดื่มชาเถอะ”

เย่โป๋เหวินรู้สึกผิดต่อลูกชายคนนี้มาโดยตลอด เพราะว่ารู้สึก ผิดในใจ ฉะนั้นเขาจึงตั้งใจที่จะหลบหนี

20ปีแล้ว เขาหลบหนีมา20ปีแล้ว หลบหนีหน้าที่ทั้งหมด และ ให้ลูกชายของเขามาแบกรับแทนเขาทั้งหมด
คำพูดของคุณย่าเมื่อกี้ และคำพูดของจีนหมิงเงิน ต่างก็ทำให้ ความรู้สึกผิดในใจของเขาลึกมากยิ่งขึ้น

เย่ซือเฉินอึ้งไปเลย 20ปีมานี้ ปกติคุณพ่อไม่พูดกับเขาสักคำ วันนี้จู่ๆ ก็มาเติมชาให้เขา

เขารู้สึกว่าไม่ค่อยปกติ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เห็นถึงความปิดปกติ

อะไรบนใบหน้าของเข่โปเหวิน

ถ้าหกพูดว่ามี นั่นก็คือความรู้สึกผิด ความรู้สึกผิดที่คนเป็นพ่อ มีต่อลูก แล้วก็ความอยากจะทดแทนและชดใช้ในความรู้สึกผิด

20ปีที่ไม่ไถ่ถามไม่ดูแล ฉะนั้นเขา ในวันนี้จึงอยากจะชดใช้!!

เชื่อเงินสูดหายใจลึก สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปรับชาในมือ ของเยโป๋เหวินมา แล้วดื่มไปคำหนึ่ง ตอนเขาเก้าขวบ คุณแม่จากไป ฉะนั้นเขาต้องการความรัก

จากคุณพ่อมากกว่าใครๆ

เมื่อก่อน คุณพ่อดีต่อเขามาก ดีต่อคุณแม่ด้วย แต่เพราะว่า ตอนนั้นเกิดเรื่องขึ้น คุณพ่อเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เขาเข้าใจความยากลำบากในใจของคุณพ่อดี เขาก็รู้ดี เรื่องใน ตอนนั้น มันเป็นเหมือนการทำร้ายอย่างหนึ่งสำหรับคุณแม่ คุณ พ่อก็เช่นกัน

ดังนั้น ตลอดหลายปีนี้ ถึงแม้คุณพ่อจะไม่ไถ่ถามไม่ดูแล เขาก็ ไม่เคยโทษคุณพ่อเลย

“ครั้งนี้กลับบ้านมาอยู่กี่วันหรอ?” เย่ซือเฉินดื่มชา ในแก้วจนหมด แววตาดูผ่อนคลายลงเยอะมาก และเปิดปากพูดก่อน

เย่โป๊เหวินไม่ได้รีบตอบคำถามของเขา แค่เงยหน้าขึ้น แล้ว มองไปทางบนตึก