บทที่ 614 คุณชายสามเฒ่ถูกวางยา (1)

“เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่โตของซื้อเฉิน เขาไม่สามารถไม่มายุ่งได้ คุณปู่เย่หรี่ตาเล็กน้อย “แต่ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมาแล้ว ก็ใช่ว่า ชื่อเฉินจะฟังเขา ท่าทีของซื้อเฉิน ในตอนนี้ ถึงแม้ว่าโปเหวินจะไม่ ให้เขาแต่งงานกับเงินถั่วถึง เขาก็ไม่เห็นด้วยหรอก

“เรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้ว เรื่องนี้ไม่ว่าใครเขาก็ไม่ฟังหรอก” คุณย่า เยถอนหายใจ ในแววตามีความแน่วแน่ที่แปลกๆ “แต่ว่า โปเห วินกลับมา เรื่องนี้ก็ง่ายแล้ว ฉันก็มีวิธีทำให้เขาเลิกกับเงินถั่วง แล้ว”

“ฟังจากความหมายของเธอแล้วก็คือเธอวางแผนเอาไว้แล้ว? คุณปู่เย่มองไปทางเธอ แววตาของเขาก็ประกายขึ้นทันที

“อืม” คุณย่าพยักหน้าเบาๆ ถึงแม้ว่าในใจยังคงมีความขัด แย้งเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่าเขาจำเป็นต้องทำแบบนี้ไม่สามารถ ลังเลได้ เรื่องทั้งหมดที่เขาก็เพราะหวังดีกับชื่อเฉิน เดี่ยวซื้อเงิน จะเข้าใจเองในอนาคต

“ได้ ฉันรีบให้คนส่งโปเหวินกลับมาเลย” คุณปู่เย่ไม่ได้รับถาม ถึงแผนการของคุณย่าเย่ คุณปู่เย่รีบโทรออกไป ให้คนทางนั้นรีบ ส่ง โป้เหวินกลับมา

“นายโทรหาเฉินเฉิน ให้เขากลับมาคืนนี้ คุณย่าเย่หรี่ตา เรื่องบางอย่างในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ไม่สามารถลังเลได้อีก เธอ จำเป็นที่จะต้องทําแบบนี้
คุณปู่เย่มองไปทางเธอหนึ่งที จากนั้นก็โทรหาเพื่อเป็น โทรศัพท์ดังไปหลายรอบมาก เย่อเฉินจึงจะรับ

“พ่อของนายกลับมาแล้ว คืนนี้กลับบ้านหน่อย” คุณปู่เย่ไม่รอ ให้เชื่อเงินพูดออกเสียง ก็ออกคำสั่งเลย จากนั้นโอกาสไม่ให้ เชื่อเงินปฏิเสธ แล้วก็วางสายไปเลย

เยซือเฉินมองดูโทรศัพท์ที่ถูกวางสายทิ้ง สีหน้าแย่สุดขีด ตรง มุมปากมีรอยยิ้มที่เย็นชาอยู่

พ่อของเขากลับมาแล้ว? น่ามหัศจรรย์จริงๆ!!

ปีนั้น หลังจากที่คุณแม่ออกจากบ้านไปแล้ว คุณพ่อไม่สนใจ ไม่ไถ่ถามถึงเขาเลย ตอนนั้น หลังจากที่คุณแม่จากไปแล้ว คุณปู่ เยก็ไปรับเยซือฉันกลับมา

แต่ว่า คุณพ่อก็ไม่สนใจและไม่ไถ่ถามเยซือฉุนเช่นกัน คุณพ่อไม่สนใจพวกเขา และไม่สนใจเรื่องที่บริษัท ไม่สนใจ เรื่องทั้งหมดของตระกูลเ

เขาไม่รู้ พ่อของเขาจะสนใจอะไร? จะเป็นห่วงอะไร?

คุณพ่อมักจะอยู่แต่ในห้องทำงาน พออยู่ที่หนึ่งก็หนึ่งวันเต็มๆ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

ถึงแม้ว่าคุณพ่อจะอยู่บ้านทุกวัน แต่กลับน้อยมากที่เขาจะเจอ หน้าคุณพ่อ ถึงแม้ว่าจะเจอแล้ว ก็ไม่พูดอะไร ตั้งแต่ที่คุณแม่จาก ไป จำนวนครั้งที่เขาพูดคุยกับคุณพ่อสามารถใช้นิ้วสิบนิ้วนับได้

เลย
สองปีก่อน เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับคุณพ่อ ขาทั้งสองข้างพิการ ตั้งแต่นั้นมาจึงโดดเดี่ยวมากขึ้น ตอนนั้น คุณพ่อปฏิเสธที่จะพบ เจอกับทุกคน ปฏิเสธที่จะใกล้ชิดกับทุกคน

ต่อมาจนหมิงเงินเข้ามาในบ้านเก๋ รับหน้าที่ดูแลเยโปเหวิน

ตอนนั้น เย่โป้เหวินปฏิเสธการดูแลจากคนในตระกูลเยถูกคน แต่กลับไม่ได้ปฏิเสธการดูแลของจินหมิงเงิน แต่ว่าหลังจากนั้น ไม่กี่เดือน เยโป๋เหวินก็ย้ายเข้าไปในโรงพยาบาลรักษา ตั้งแต่นั้น มาก็ไม่กลับมาที่บ้านเยอีกเลย

เขาเคยไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล แต่คุณพ่อปฏิเสธที่จะพบเจอ เขา

ตอนนี้ คุณพ่อเห็นด้วยที่จะกลับมาแล้ว?

เย่ซือเฉินค่อยๆ หรี่ตาขึ้น เขารู้ คุณพ่อไม่มีทางที่จะเป็นคนพูด

ว่าจะกลับมาแน่นอน

ฉะนั้น ต้องเป็นคุณปู่ที่สั่งให้คนส่งเขากลับมาแน่นอน

มือที่จับโทรศัพท์ของเยซื้อเฉินแน่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน สองปีแล้ว ในเวลาสองปี พวกเขาสองพ่อลูกไม่เคยได้เจอกันเลย

ฉะนั้น เขาจึงรู้ว่านี่เป็นการกระทำของคุณปู่เย่ รู้อยู่แล้วว่าคุณ ปู่เย่ต้องมีเป้าหมายอื่น แต่เขาก็จะกลับไป

ตอนแรกเขาอยากโทรหาเงินลั่วนิ่ง นัดเธอออกมาตอนกลาง คืน เย่ซื้อเฉินสูดหายใจลึก จับโทรศัพท์แน่น ไม่ได้โทรออกไป
เยโปเหวินถูกรับกลับมาแบบถูกบังคับ แค่ว่าเขาไม่ทำการกระ ทำใดๆ ที่เป็นการคัดค้านเลย อย่างแรก เขารู้ว่าเรื่องที่คุณปู่เย่ ตัดสินใจแล้ว เขาจะคัดค้านก็ไม่มีประโยชน์ อย่างที่สอง ร่างกาย ของเขาก็คัดค้านไม่ไหวแล้ว

อุบัติเหตุทางรถเมื่อสองปีก่อน ถึงแม้เขาจะยังเก็บชีวิตกลับมา ได้ แค่ว่าขาทั้งสองข้างกลับไม่สามารถยืนขึ้นได้แล้ว ชีวิตครึ่ง หลังของเขาจึงทําได้แค่นั่งอยู่บนรถเข็น

“คุณชายเย่ ท่าน ท่านกลับมาแล้ว” ในตอนที่จินหมิงเงินมอง เห็นเขา เธออึ้งไปเลย ทันใดนั้นแววตาของเธอซับซ้อนมาก มอง ไปไม่ออกเลยว่ามีความตกใจมากกว่า หรือความดีใจมากกว่า

เยโปเหวินมองตาเธอไปหนึ่งที่ไม่ได้พูดอะไร

“ท่านกลับมาแล้วจริงๆ ดีมากจริงๆ ดีมากจริงๆ ช่างดีมาก จริงๆ” หลังจากที่จินเหมิงเงินดึงสติกลับมาได้ ก็พูดต่อกันหลาย ค่ามาก ใบหน้าของเขาไม่สามารถปกปิดความดีใจในขณะนั้น ได้เลย

คุณปู่เย่และคุณย่าเย่ต่างก็เดินออกมา คุณย่าเย่มองไปทางจิ นหมิงเป็นหนึ่งที ในแววตามีความไม่พอใจ แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร

คุณย่าเย่มองไปทางโปเหวิน บนใบหน้ามีความตื้นตันอย่าง เห็นได้ชัดเจน “ในที่สุดลูกชายฉันก็กลับมาแล้ว

เยโป้เหวินเงยหน้าขึ้น ในตอนที่มองไปทางคุณย่าเย่ สีหน้า ค่อยๆ ดีขึ้น แต่ว่าตอนที่เขามองไปทางคุณปู่เย่ สีหน้าก็แย่ลง ทันที “รับฉันกลับมามีเรื่องอะไร
น้ำเสียงนั้นเย็นชามาก เย็นชาแบบไม่มีความรู้สึกใดๆ เลย เขารู้ คุณปู่บังคับให้เขากลับมา ต้องมีเรื่องแน่นอน สองปีนี้ เขาตัดขาดกับตระกูลเย่ไปแล้ว สองปีมานี้ คนเดียวที่ เขาเคยเจอก็คือคุณย่าเ

ทำไม? รับนายกลับมาไม่ได้หรอ?” หลังจากคุณปู่เย่ได้ยิน ประโยคนี้ของเขาแล้ว ก็โมโหทันที “สองปีแล้วที่นายไม่ได้กลับ มา นายจะอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดชีวิตหรอ”

กับลูกชายคนนี้ คุณปู่เย่ปล่อยวางตั้งนานแล้ว วันนี้ถ้าหาก ไม่ใช่เพราะเรื่องของซื้อเฉิน เขาไม่ให้คนไปรับเขากลับมาหรอก

“เป็นอะไรของนายเนี่ย ไม่ง่ายเลยกว่าโป๋เหวินจะกลับมา นาย ดุอะไร?” คุณย่าเย่จ้องไปทางคุณปู่เย่หนึ่งที จากนั้นก็ไปเข็นรถ เข็นของเย่โป๋เหวิน มุ่งตรงไปทางห้อง

ก็ยากเหมือนกันที่คุณปู่เย่ไม่ได้โมโห และไม่ได้พูดอะไรอีก

เยโปเหวินเม้มปาก ไม่ได้พูดออกเสียงอีก

สองปีมานี้ เขาไม่เคยสนใจเรื่องข้างนอกเลย ข้างนอกเกิด เรื่องอะไรขึ้นบ้าง เขาก็ไม่รู้เลย ฉะนั้นเขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรคุณ ถึงรับเขากลับมากะทันหันแบบนี้

เขาเดินเข้าไปในห้องรับขาย สายตามองไปรอบๆ รอง

“บอกซื้อเฉินเรื่องที่นายจะกลับมาแล้ว เขาน่าจะมาถึงในอีกไม่ ช้า” คุณย่าเย่เห็นเขาที่มองไปมองมา จึงยิ้มแล้วพูดออกมาประโยคหนึ่ง

เยโป้เหวินขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร

จินหมิงเงินในขณะนี้กำลังโทรศัพท์อยู่ตรงมุม เธอโทรหา เชื่อฉัน เธอบกเปอฉันว่าเยโป้เหวินกลับมาแล้ว ให้เขียน กลับมา แต่ว่าเยซือฉันไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เลย ขณะนี้ เขากำลังสนุกสนานอยู่ข้างนอก พูดคำพูดเชิงรำคาญไปสองคำก็ วางสายแล้ว

สำหรับเย่ซื้อเฉินแล้ว เยโปเหวินรู้สึกแปลกหน้ายิ่งกว่าคน แปลกหน้า ตั้งแต่เล็กจนโต เย่โป๋เหวินไม่เคยพูดกับเขาก่อนเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการกระทำพวกสนิทสนม เช่น การกอดอะไร ประมาณนั้น ฉะนั้น สำหรับโปเหวินแล้ว เขาไม่มีความสัมพันธ์ อะไรเลย