บทที่601 อมาหาพวกเราหรือเปล่า (3)

บทที่ 601 พ่อมาหาพวกเราหรือเปล่า(3)

เชื่อเงินหันสายตามามองไปที่เธอ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น “ฉิงฉิง เวลาแบบนี้คุณมาบอกให้หยุด คุณคิดว่าว่ามันจะเป็นไป ได้เหรอ?”

เขาจับมือของเงินถั่วนิ่งเอาไว้ แล้วจับมือเลื่อนลงไปอย่าง รวดเร็ว จนเลื่อนมาถึงตำแหน่งที่เกิดปฏิกิริยาขึ้นมาอย่างชัดเจน ของเขา “คุณไม่กลัวว่ามันจะอัดอั้นจนพังเหรอ…….

ดวงตาของเงินถั่วนิ่งสั่นไหวเล็กน้อย อยู่ ๆ ก็รู้สึกใบหน้าร้อน ผ่าวขึ้นมา ที่มือก็ยิ่งร้อนแรงเป็นอย่างมาก เป็นลั่วจึงอยากจะดึง มือของตัวเองกลับ แต่ว่าเขากลับจับเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ฉิ่งฉิง คืนนี้คุณลงมาแล้ว ผมก็ไม่คิดจะปล่อยคุณกลับไปแล้ว นะ” เย่ชื่อเฉินจ้องมองเธอ ดวงตามืดขรึมลง ในน้ำเสียงก็ แอบแฝงไว้ด้วยความแหบแห้งอยู่ส่วนหนึ่ง ถ้าเธอไม่ลงมาก็ช่าง เถอะ แต่ในเมื่อเธอลงมาแล้ว เขาก็ไม่คิดที่จะปล่อยเธอกลับไป หรอก

เธอลงมาแล้ว ก็ยิ่งแสดงให้เห็นได้ชัดว่าเธอห่วงใยเขา แสดง ให้เห็นว่าเธอเองก็คิดถึงเขา

คำพูดของคุณชายสามเยู่ในตอนนี้ฟังดูแล้วมีความรู้สึก เหมือนโจรเจ้าถิ่นอยู่บ้าง
ริมฝีปากของเขา ตเข้ามาใกล้ใบหูของเธอ และจูบบางเบาลง บนติ่งหูของเธอ แล้วค่อย ๆ พูดเสียงต่ำขึ้นอีกครั้ง เพราะฉะนั้น คุณจะยอมไปกับผมดี ๆ หรือว่าจะให้ผมใช้ความรุนแรงบีบ บังคับ?”

คำพูดนี้ของคุณชายสามเย่รู้สึกเหมือนโจรขึ้นมาบ้างแล้ว ที่ สําคัญยังเป็นโจรอันธพาลอีกด้วย

เงินลั่วนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย นี่เธอส่งตัวเองเข้ามาในดงหมาป่าเห รอ? ถ้ารู้อย่างนี้ เธอก็ไม่ควรเห็นใจเขาตั้งแต่แรกแล้ว

ความหมายของเขานี้คือ ถ้าเธอไม่ไปกับเขา เขาก็จะใช้กำลัง จับตัวเธอไปเหรอ?

คนคนนี้ตั้งแต่เช้ายันเย็นจะสามารถทำเรื่องที่มันปกติบ้างได้

ไหม?

เงินลั่วนิ่งรู้จักเขาดี รู้ว่าถ้าเป็นเรื่องที่เขาอยากจะทำจริง ๆ ก็จะ ไม่มีใครสามารถขัดขวางเขาได้

มีความเป็นไปได้ ที่เขาอาจจะใช้กำลังบังคับให้เธอไปกับเขา จริง ๆ

เพราะฉะนั้น สำหรับเขา เธอจึงได้แต่ต้องใช้วิธีอื่นกับเขาแล้ว

เงินลั่วจึงมองไปที่เขา แล้วยิ้มขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็โน้มตัวไป ข้างหน้า ค่อย ๆ ชิดเข้าไปใกล้เขา ชิดเข้าไปใกล้เขา จากนั้นก็ ประทับจูบลงบนริมฝีปากของเขาเบา ๆ ที่หนึ่ง

คุณชายสามเย่อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นที่มุมปากก็คลี่ออก “เป็นเด็กดีจริง ๆ”

ดูท่า ผู้หญิงของเขาคงจะเริ่มมีความคิดความอ่านบ้างแล้ว ถึง กับเปลี่ยนเป็นเด็กดีเชื่อฟังขนาดนี้ และที่สำคัญยังเป็นฝ่ายรุก แบบนี้ ช่างดีจริง ๆ เลย

เพียงแต่ว่า วินาทีต่อมา อยู่ ๆ เงินมั่วนิ่งก็เปิดประตูรถออก

แล้วก็ไม่รอให้เขาตั้งสติได้ ก็รีบลงจากรถไปอย่างรวดเร็วเลย

“เอาล่ะ ฉันควรกลับไปได้แล้ว” หลังจากที่เงินถั่วนิ่งลงจากรถ แล้ว ก็ปิดประตูรถเลย “คุณกลับไปได้แล้ว ระหว่างทางก็ ระมัดระวังด้วยนะ บาย…….

“เวิน ลั่ว ฉิง……. คุณชายสามเย่เรียกชื่อของเธอออกมาทีละ คำทีละคำ ผู้หญิงที่ไร้หัวจิตหัวใจคนนี้ นี่เธอกะว่าจะทิ้งเขาไว้ แบบนี้โดยไม่สนใจเลยเหรอ

นี่เธอไม่กลัวว่าจะแกล้งเขาจนพังเลยเหรอ

เงินลั่วนิงสะบัดมือเล็กน้อย แล้วก็หมุนตัวไปอย่างเร็ว และพุ่ง ตัวเข้าไปในประตูใหญ่เลย

ความเร็วของเธอนั้นเร็วมาก รอจนถึงตอนที่คุณชายสามแย่ลง มาจากรถได้นั้น เธอก็กลับเข้าไปในบ้านตระกูลถังแล้ว

เงินถั่วนิ่งหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง มองไปที่เขา ยื่นมือออกไป และโบกมือใส่เขาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าโอ้อวดและได้ใจอยู่เล็ก

น้อย เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อนตอนเธอที่จากไปยังไงอย่างงั้น คุณชายสามเย่มองไปที่เธอ โมโหจนกัดฟันกรอก แต่ว่าเวลานี้เขาจะพุ่งเข้าไปจับตัวเธอในบ้านตระกูลถังออกมาก็ไม่ได้ และเธอก็ยึดจากจุดนี้ เพราะฉะนั้นถึงได้โอ้อวดและได้ใจ ขนาดนี้

แต่ว่าพอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอ ในที่สุดแล้วคุณชายสาม เย่ก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่เงียบ ๆ ช่างเถอะ สามารถทำให้เธอเล่น ได้สนุกสนานขนาดนี้ วันนี้ก็ถือได้ว่าเขาไม่ได้มาเสียเที่ยวแล้ว

เพียงแต่ไม่ว่ายังไงคุณชายสามแยก็ยังรู้สึกไม่ตายใจอยู่บ้าง ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งมีความรู้สึกต่อเขาแล้ว ตอนแรกเขา นึกว่าวันนี้จะสามารถพาเธอออกไปได้สำเร็จ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า สุดท้ายแล้วเธอก็ยังกลับไปได้อีก

นี่เขาคิดไม่ตกแล้วจริง ๆ ทำไมเธอถึงได้รีบร้อนที่จะกลับไป ขนาดนี้? ในห้องของเธอมีอะไรที่ดึงดูดจนทำให้เธอตัดใจไม่ได้ ขนาดนี้เหรอ? มีแรงดึงดูดมากกว่าเขาอีกเหรอ?

วินาทีนี้ ในห้องนอนของเงินถั่วนิ่ง มีหัวเล็ก ๆ สองหัวกำลังสุม กันอยู่ที่หน้าต่างและมองลงไปที่ข้างล่าง

“พี่ นั่นคุณพ่อนี่ คือคุณพ่อจริง ๆ ด้วย” เห็นได้ชัดว่าในน้ำ เสียงของถังจื่อซีเพื่อนตัวเล็กแฝงความดีใจไว้เล็กน้อย “คุณพ่อ มาหาพวกเราใช่ไหม?”

“ไม่ใช่หรอก เขามาหาคุณแม่ต่างหาก” ถังจื่อไม่มองเห็น เย่ซื้อเฉินที่โมโหจนกัดฟันกรอกยืนอยู่ที่ข้างนอก แต่แม่ของตัว เองกลับยืนอยู่ในสวนด้วยใบหน้าได้ใจ ถังจื่อ ไม่รู้สึกว่าบท ทดสอบที่เขามีต่อใครบางคนนั้นควรจะลดต่ำลงหน่อยได้แล้วใช่ไหม

“คุณแม่ก็กลับเข้ามาแล้ว คุณพ่อยังจะมัวแต่มองอะไรอยู่? พี่ พี่ว่าถ้าหากคุณพ่อเกิดตามคุณแม่ขึ้นมา แล้วเห็นพวกเราเข้า จะ เป็นยังไงบ้างนะ?” ในขณะที่ถังจื่อ พูดไปนั้น ก็เห็นได้ชัดว่าบน ใบหน้านั้นแฝงไว้ด้วยความดีใจอยู่เล็กน้อย

“เขาไม่เข้ามาหรอก” คำพูดของถังจื่อไม่นั้นมั่นใจมาก ก่อน หน้านั้นเชื่อเงินก็ไม่เคยเข้ามา เอาแต่รออยู่ข้างนอกมาตลอด ตอนนี้ก็ยังไม่มีทางเข้ามาหรอก

“พี่ อยู่ ๆ หนูก็รู้สึกว่าคุณพ่อโง่นิดหน่อยนะ” ถังจื่อซึกะพริบตา ปริบ ๆ จากนั้นก็พูดโพล่งออกมาประโยคหนึ่งแบบนี้

“ฮือ?” ถังจื่อโม่อึ้งไปเล็กน้อย และมองไปที่เธออย่างรู้สึก

สงสัย

“พี่ดูซิ เขาเอาแต่จ้องมองคุณแม่ ถ้าสมมุติเขามองมาทางเรา สักที ก็จะมองเห็นพวกเราแล้ว ไหนว่าสายตาจะต้องมองรอบสี่ ทิศหูจะต้องฟังรอบด้านไง แต่เขากลับไม่ได้สังเกตเห็นพวกเรา เลย” น้ำเสียงของถังจื่อซีนั้นฟังดูมีความรังเกียจอยู่เล็กน้อย และ มีความไม่พอใจอยู่บ้าง แล้วก็ยังมีความผิดหวังอยู่บ้างด้วย

ถังจื่อโม่ฟังคำพูดของถังจื่อแล้ว จากนั้นก็มองไปที่เยซื้อเฉ นที่อยู่ข้างล่างอีกครั้ง

แววตาของเยซื้อเฉินในตอนนี้จ้องมองไปที่เป็นลั่วถึงตรง ๆ ไม่มีความโอนเอียงแม้แต่นิดเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะมองขึ้น มาข้างบนตึกเลย
เพราะฉะนั้น ก่อนที่คุณแม่จะขึ้นมา ไม่ต้องหวังหรอกว่าเยอ เฉินจะมองมาทางนี้

“คุณแม่ขึ้นมาแล้ว” ถังจื่อไม่เห็นเป็นลั่วจึงเดินเข้ามาในห้อง โถงใหญ่แล้ว จากนั้นก็ลากถังจื่อออกห่างจากหน้าต่าง

คุณชายสามเล่มองเห็นเป็นถั่วนิ่งเข้าไปในบ้านแล้ว จากนั้นถึง

ได้ขึ้นรถ แล้วก็จากไป

“อืม ไม่เลว ยังดีที่ไม่โดนหลอกไป ความเร็วที่กลับมาก็เร็ว ใช้ได้” พอเงินลั่วฉิงกลับเข้ามาถึงในห้องถังจื่อไม่ก็จ้องมองเธอ เห็นได้ชัดว่าพอใจอยู่ไม่น้อย

เพียงแต่ว่า วินาทีต่อมา หัวคิ้วของถังจื่อ โมกขมวดเข้าหาขึ้น มา “แต่ว่า ในขณะเดียวกันนี้ก็สามารถพูดได้ชัดถึงปัญหาอย่าง หนึ่ง”

“ปัญหาอะไร?” เป็นลั่วนิ่งมองไปที่เขา เห็นได้ชัดว่ามีท่าทาง สงสัย เจ้าเด็กนหมายความว่ายังไงกัน?

“พูดได้ชัดว่าเย่ซือเฉินนั้นอ่อนแอมาก แม้แต่ผู้หญิงคนเดียวก็ เอาไม่อยู่” ปากของถังจื่อ โม่เบ้ขึ้นเล็กน้อย ในท่าทางนั้นเหมือน กับว่าแฝงไว้ด้วยความรังเกียจอยู่เล็กน้อย

ดวงตาทั้งคู่ของเงินถั่วนิ่งกะพริบขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วริม ฝีปากก็คลี่ออก อยู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้น “ถังจื่อ โม่ หรือไม่เรามา ประลองกันหน่อยดีไหม?

ไม่เจอกันมาหลายวัน ถังอโม่เพื่อนตัวเล็กเหมือนกับว่าจะไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินขึ้นมาบ้างแล้ว

ด้วยความสามารถของเธอแล้ว คนที่สามารถปะทะชนะเธอได้ น่าจะมีไม่เยอะ แต่พอดีเชื่อเงินกลับเป็นคนคนนั้นที่ทำให้เธอ รู้สึกกลัว

เมื่อกี้ถ้าไม่ใช้เพราะว่าเธอใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย และสุดท้าย แล้วเย่ซือเฉินก็ตั้งใจปล่อยตัวเธอมา เธอจะสามารถกลับมาได้ เร็วขนาดนี้เหรอ?

“พอเจอความรักแล้วก็ลืมลูก” ถังจื่อโม่ถลึงตาใส่เธอที่หนึ่ง ยังอดไม่ได้ที่จะทำทีเสียงเย็นไปที่หนึ่ง บนใบหน้ากลับมีแววระ แวดระวังมากขึ้นมาเล็กน้อย ความสามารถของแม่เขานั้นมอง ข้ามไม่ได้จริง ๆ และไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบกับผู้หญิง ทั่วไปได้ด้วย

พอได้ยินคำพูดของเขา เงินถั่วนิ่งก็อดไม่ได้ที่จะขำขึ้นมา ศัพท์ ของเจ้าเด็กนี่ยังใหม่เอี่ยมมากเลยนี่

แต่ว่า ไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่ เพื่อพวกเขาสองคนแล้วเธอถึง ได้ทิ้งเย่ซือเฉินไปต่างหาก!

จะมาเรียกว่าเจอความรักแล้วลืมลูกได้ยังไง? แน่นอนว่า เป็นลั่วงนั้นเข้าใจดีว่าปมในใจของถังจื่อไม่นั้น อยู่ตรงไหน