บทที่ 599 พ่อมาหาพวกเราหรือเปล่า (1)

แต่ว่า พวกเขาทั้งครอบครัวมีความสุขกัน แล้วจะให้เขาไปทุ่มเท ชีวิตทํางานหนักคนเดียวหรือไง

รู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนในครอบครัวนี้หรือไง

เงินถั่วนิ่งอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เยวหงหลิงก็ยิ้มเช่นกัน ครอบครัวนี้ ดีจัง ช่างอบอุ่น อบอุ่นเหลือเกิน

นิ่งนิ่งอยู่ที่นี่จะต้องมีความสุขแน่นอน เด็กสองคนอยู่ที่นี่ก็จะ ต้องมีความสุขมากเช่นกัน “พี่หงหลิง ขอบคุณมากค่ะ” เป็นลั่วนิ่งเดินมาหาเยวหงหลิง

ใบหน้ารู้สึกซาบซึ้ง

“ต้องเกรงใจอะไรกันล่ะ” เยวหงหลิงยิ้มจริงใจ “ฉันไม่วางใจ ถึงได้มาดูเอง ตอนนี้เบาใจแล้ว ฉันจองตั๋วเครื่องบินไปประเทศ M ไว้แล้ว ถึงเวลาจะต้องกลับแล้ว”

“รีบร้อนขนาดนี้เลยหรือคะ” เป็นลั่วนิ่งตะลึงนิดหนึ่ง เธอรู้ดีเยว่ หงหลิงรู้สึกยังไงกับเด็กๆ พูดตามเหตุผลแล้วเยวหง หลิงไม่น่า จะรีบกลับไปขนาดนี้

“ตอนที่ฉันอยู่ประเทศ หัวหน้าให้ฉันกลับไป บอกว่ามีเรื่อง ด่วน ฉันยืนยันต้องส่งเด็กๆ ก่อนค่อยกลับ หัวหน้าโกรธมากแล้ว ถ้าฉันยังไม่รีบกลับไปอีก คงจะระเบิดลงแน่” เยวหงหลิงไม่รู้ เจตนาที่แท้จริงของถังไปเขียน น้ำเสียงของเธอจึงแฝงด้วยความตลก

แต่เมื่อเป็นลั่วจึงได้ยินเธอพูดอย่างนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป ดูท่า รุ่นพี่จะเคลื่อนไหวแล้ว เพียงแต่เขาคงจะแสดงออกชัดเจนเกินไป ไม่ได้

ดังนั้น ถังไปเขียนอยากจะใช้งานนั้นเป็นข้ออ้างให้พี่หลงหลัง

พาเด็กๆ กลับไปหรือ

ยังดีทีพี่หงหลิงยืนยันจะพาเด็กๆ ส่งกลับมาก่อน

“พี่หงหลิง… เงินลั่วนิ่งกอดเยวหงหลิงแน่น อยากจะพูดอะไร มากมายแต่พูดไม่ออก

เธอคิดว่าพี่หงหลิงไม่กลับไปตามที่รุ่นพี่สั่ง รุ่นพี่จะโกรธมั้ย ถึง ตอนนั้นจะทําอะไรกับพี่หงหลิงบ้าง

เงินถั่วงอยากให้เยวหงหลิงอยู่ต่อ แต่เธอก็กลัวถังไปเรียน

จะมีเรื่องด่วนจริงๆ…

เธอกลัวว่าจะคิดมากไปด้วย

“อะไร อะไร เธอจะงอนแบบเด็กสองคนนั่นหรือ” เยวหงหลิง ตะลึง ตั้งใจหยอกล้อเธอ “บอกก่อนนะ เธองอนไม่ได้ผลหรอก”

“ฉิงฉิง นี่เพื่อนของหลานหรือ” เพิ่งเหมียวเหมียวมองเยวหง หลิง สายตามีประกายชัดเจน หญิงสาวคนนี้ดูใช้ได้ เธอถูกชะตา ทีเดียว

“ค่ะ” เงินลั่วฉิง มองความคิดของเพิ่งเหมียวเหมียวออก อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

” ให้เพื่อนหนูอยู่ที่นี่สักสองสามวันเถอะ” สายตาของเพิ่ง เหมียวเหมียวยิ่งชัดเจน

“คุณป้าคะ หนูต้องขอโทษ มีเรื่องด่วนต้องรีบไปจัดการ ต้อง ขอตัวก่อนค่ะ” เยวหงหลิงก็ชอบครอบครัวนี้ ไม่อยากจากเด็ก สองคนไป แต่เธอมีหน้าที่ จำใจต้องกลับแล้ว

“อ้าว ทำไมหนูจะไปแล้วล่ะ เราเพิ่งจะเจอกันเอง” เพิ่งเหมียว เหมียวไม่อยากให้เธอไป แต่เพิ่งเหมียวเหมียวเห็นว่าเยวหงหลิง จะต้องไปจริงๆ ก็เรียกถังหลิน “ถังหลิน แกไปส่งแขกหน่อย

“อ้อ ครับ” ถังหลินรู้ว่าเยวหงหลิงจองตั๋วเครื่องบินแล้ว ครั้งนี้ จึงรับค่าโดยเร็ว

เพิ่งเหมียวเหมียวยิ้มดีใจกว่าปกติ

ในตระกูลถัง มักจะมีภารกิจด่วนที่ต้องเดินทาง แม้ว่าทุกคนจะ ไม่อยากให้เยวหงหลิงไป แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก

เพราะเด็กสองคนนี้ ตระกูลถังมีแต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะ ครึกครื้นทั้งวัน ท่านย่าถังกับท่านถังยิ้มไม่หุบ วันนี้ถึงหยุนเฉิง น่าจะยิ้มเยอะที่สุดในชีวิตเขาแล้ว

เพิ่งเหมียวเหมียวยิ่งดีใจจนหลงทิศหลงทางแล้ว

ถังหลินไปส่งเยวหงหลิงที่สนามบินแล้วก็กลับมาที่ตระกูลถัง แต่เด็กๆ ไม่ติดเขา แถมถังหยุนเฉิงไล่เขากลับบริษัท
กระทั่งดึกมากแล้ว แต่ทุกคนยังไม่อยากนอน จนเห็นเด็กสอง คนง่วงมากแล้ว พวกผู้ใหญ่ถึงยอมให้เงินถั่วงพาเด็กๆ กลับ ห้องไปพักผ่อน

พวกเขาอยากจะนอนกับเด็กๆ แต่เด็กๆ ย่อมต้องสนิทกับแม่ มากที่สุด จึงจึงก็ห่างกับเด็กๆ มานาน ต้องคิดถึงพวกเขามากแน่

เงินลั่วจึงกลับถึงห้อง คิดจะอาบน้ำให้ถังจื่อซี แต่ถังจื่อซี ยืนยันจะอาบนํ้าเอง บอกว่าเธอโตแล้ว ไม่ต้องให้แม่อาบน้ำให้

เป็นลั่วนิ่งไม่มีทางเลือก ได้แต่ตามใจลูก ถึงอย่างไรตอนนี้ อากาศร้อน อาบน้ำไม่ยาก ให้เธอฝึกหน่อยก็ได้

ถังจื่อ โม่เป็นเด็กดีมาก พอเข้าห้องก็จัดการตัวเอง เป็น ระเบียบเรียบร้อย

เห็นถังจื่อเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ เป็นลั่วนิ่งหยิบมือถือที่ลืม

วางไว้ในห้องขึ้นมา เห็นว่ามีหลายสายที่ไม่ได้รับ

เป็นเย่ซื้อเฉินโทรมาทั้งหมด

เงินลั่วจึงกำลังจะโทรกลับไปหาเยซื้อเฉิน ก็มีสายของคุณชาย สามเย่เข้ามาอีก

เงินลั่วจึงชำเลืองมองถังจื่อไม่ที่กำลังจัดเสื้อผ้า แล้วรับสาย

“คุณทำอะไรอยู่ครับ ทำไมไม่รับสาย” พอกดรับสาย เสียง ของเยซือเฉินก็ดังมา ชัดเจนว่าน้ำเสียงร้อนใจ แต่ก็แฝงด้วย ความโล่งอก
“เมื่อกี้ไม่ได้ยินค่ะ” เงิน วฉิงถอนหายใจยาว เพราะเด็กๆ กลับมา เธอดีใจมาก จึงอยู่ข้างล่างเป็นเพื่อนเด็กๆ ตลอด

“ถ้าคุณยังไม่รับสายอีก ผมจะบุกเข้าไปแล้ว” เย่ชื่อเฉินเงียบ ขรึมครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้น

“บุกเข้าไป หมายความว่าไง คุณอยู่นอกบ้านตระกูลถังหรือ คะ” เงินลั่วฉิงตะลึง รีบเดินไปที่หน้าต่าง มองผ่านหน้าต่างก็เห็น สถานการณ์ที่หน้าประตูใหญ่

ฟังเขาพูดแล้วหมายความว่าเขาอยู่ที่นอกประตูบ้านตระกูลถัง หรือ

หลังจากนั้น เป็นลั่วนิ่งก็เห็นเชื่อเงินยืนอยู่ข้างนอกจริงๆ ตอนนี้เขายืนพิงประตูรถ เงยหน้ามองมาทางเธอ…

แม้จะห่างกัน แต่ตอนนี้ห้องของเงินถั่วนิ่งเปิดไฟ เย่ซื้อเฉินจึง

มองเห็นเธอ

เสี้ยววินาทีที่เย่ซือเฉินเห็นเธอ ใบหน้าก็อดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้ม ออกมา

“ดึกขนาดนี้แล้ว ทําไมยังมาถึงนี่อีกคะ” เป็นถั่วนิ่งเห็นเขายืน คนเดียวอยู่ข้างนอก ก็ใจอ่อน

“ก็คุณไม่รับสาย ผมเลยเป็นห่วง” เสียงของเยซื้อเฉินอ่อนลงที่ เดียว เขาอยากเห็นหน้าเธอ

“งั้นทำไมคุณไม่เข้ามาล่ะคะ” เป็นลั่วจึงถอนหายใจ แม้ตอนนี้ ตระกูลถังจะไม่ค่อยพอใจเขา ท่านย่าถังเคยพูดว่าจะไม่ให้เขาเข้าบ้านตระกูลถัง แต่ถ้าเขาเข้ามาจริงๆ ใครจะห้ามเข้าได้

เขาเป็นคนเชื่อฟังตอนไหนกัน

“คุณลงมาหน่อยสิ” เย่อเฉันไม่ได้อธิบายอะไรมาก ถ้าเขา อยากเข้าไป ย่อมไม่มีใครหน้าไหนขวางเขาได้ แต่เขาไม่อยาก ให้เธอที่เป็นคนกลางลำบากใจ อีกอย่างเขายืนอยู่ตรงนี้ไกลๆ ได้ยินแว่วเสียงสรวลเสเฮฮามาจากข้างใน

พวกเขามีความสุขขนาดนั้น เขาไม่อยากขัดขวางความสุขของ พวกเขา กระทบจิตใจของพวกเขา แต่ตอนนี้คนอื่นในตระกูลถัง นอนหลับกันหมดแล้ว เขามองเธออย่างนี้รู้สึกว่าไม่พอ เขาอยาก กอดเธอ อยากจูบเธอ และอยากมากกว่านั้น มากกว่านั้น…

ตอนนี้ เสียงของคุณชายสามเย่แหบพร่านิดหนึ่ง