บทที่ 596 แจ้งคุณชายสามเย่ให้มารู้จักลูกๆ (1)

ตอนนั้น เธอเสี่ยงตายกระโดดเข้าไปในห้องคุณชายสามเ เพราะมีแต่ทางนี้เท่านั้นที่จะรอดชีวิตได้

ถ้าหากเลือกได้ ตอนนั้นเธอก็ไม่อยากแหย่หนวดเสือเยอ

เฉิน!!

“แน่ละสิ ดูเรื่องพวกนั้นที่ตระกูลเ” ท่านย่าถังพูดถึงเรื่องนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะโมโห

“ปู่ย่าตระกูลเย่ทำอย่างนี้เพราะไม่รู้เรื่องเด็กแน่ ถ้าพวกเขา รู้… เพิ่งเหมียวเหมียวหยุดนิดหนึ่ง สายตามองเด็กทั้งสอง ยิ่ง มองยิ่งหลงรัก “พวกคุณว่าเด็กสองคนนี้น่ารักขนาดนี้ สวยขนาด นี้ ใครกันจะไม่หลงรัก”

เธอยังพูดไม่ชัดเจน แต่ทุกคนเข้าใจความหมายดี ถ้าหากปู่ย่า เย่รู้เรื่องนี้ไม่เสียใจแย่หรือ

“จริงด้วย ดูเด็กสองคนนี้สิ ยายใจละลายแล้ว” ความสนใจ ของท่านย่าตั้งอยู่ที่เด็กสองคนตลอด เดินไปหา เงินถั่วนิ่ง มอง ถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ ถามเบาๆ “ให้ยายจับเด็กๆ ได้มั้ย”

เพราะเจอหน้ากับเด็กๆ ครั้งแรก ท่านย่าถึงกลัวว่าเด็กไม่คุ้น เคยกลัวว่าตัวเองตื่นเต้นเกินไปจนทำให้เด็กตกใจ

“คุณยายทวด มาเถอะค่ะ” เป็นถั่วนิ่งยังไม่ทันตอบ ถังจื่อยื่น มือไปโอบคอของท่านย่าถึง ดึงตัวท่านย่าถังมาตรงหน้า หลังจากนั้นก็หอมแก้มท่านย่าถังฟอดใหญ่

ท่านย่าถึงตัวเกร็ง ดวงตาเบิ่งโต ไม่อาจควบคุมความตื่นเต้น และปลาบปลื้มบนใบหน้าได้ พูดจริงๆ เธอกังวลเด็กๆ จะไม่คุ้น เคยกับพวกเขา เธอจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไปหาเด็กๆ นึกไม่ถึง เด็กๆ จะเข้ามาหอมแก้มเธอเอง

“คุณยายทวดเป็นญาติ แม่บอกหนูค่ะ ญาติกอดหอมได้ แต่ คุณยายทวดอายุมากแล้ว จื่อให้คุณยายทวดอุ้มไม่ได้ แต่ให้ คุณยายทวดหอมได้ค่ะ” ถังจื่อซีปากหวานแต่เด็ก ปากเล็กๆ เหมือนเคลือบน้ำผึ้ง

ท่านย่าถังฟังถังจื่อ พูด สายตาตื้นตันจนน้ำตาไหล เด็กน้อย ช่างเอาอกเอาใจจริงๆ

“โอ๊ย เด็กคนนี้ทำไมเชื่อฟังอย่างนี้ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว

ยายทวดขอทั้งหอมทั้งอุ้มได้มั้ย ยายทวดอุ้มไหว”

เพิ่งเหมียวเหมียวตื่นเต้นจะเดินเข้าไป ไม่อุ้มเด็กๆ ทันที แต่ขอ ความเห็นจากเด็กสองคน เธอเห็นว่าเด็กสองคนรู้ความ และมี ความคิดเป็นของตนเอง

“คุณยายอุ้มได้ค่ะ” ถังจื่อซียื่นมือเล็กๆ ออกไปอย่างว่าง่าย ให้เพิ่งเหมียวเหมียวอุ้ม

เพิ่งเหมียวเหมียวซาบซึ้งจนตาแดง รีบยื่นมือออกไป กอดถัง จื่อซีแน่น ถังจื่อ หอมแก้มเพิ่งเหมียวเหมียวด้วย

“ฮาๆๆ ดีจริงๆ ดีมาก” เพิ่งเหมียวเหมียวดีใจยิ้มกว้าง
ที่จริงท่านย่าถึงก็อยากอุ้ม และเธอก็อุ้มไหว แต่เธอแย่งกับเพิ่ง เหมียวเหมียวไม่ได้ ในใจท่านย่ากังรู้สึกผิดหวังนิดหนึ่ง

ท่านย่าถังมองหน้าถังจื่อ โม่ ถังจื่อไม่หน้าตาดีมาก ทำให้คน ชอบได้ง่ายมาก แต่ท่านย่าถังรู้สึกว่าเด็กคนนี้มีความคิดเป็นของ ตนเองมากไป จึงไม่กล้าผลีผลามทำอะไร

เด็กบางคนไม่ชอบให้คนแปลกหน้าสัมผัสตัว ในเมื่อพวกเขา เจอหน้ากันครั้งแรก

ถังจื่อไม่เห็นท่าทางท่านย่าถัง ดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็ ดึงมือท่านย่าถังเบาๆ “คุณยายทวด ผมพูดความลับกับคุณ ยายทวดได้มั้ยครับ”

“ได้สิ ได้สิ” ท่านย่าถังเมื่อได้ยินดังนั้น ก็ดีใจ ทั้งมีความสุข ทั้งตื้นตัน รีบคุกเข่าลง ตรงหน้าถังจื่อไม่

“ทำไมมีความลับด้วย” คำพูดของเฟิงเหมียวเหมียวแฝงด้วย ความอิจฉา แต่ว่า ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม ในเมื่อมีเด็กน้อยน่ารักอยู่ ในอ้อมกอดของเธอ

ท่านถังเบะปากนิดหนึ่ง ทำไมพวกนี้บอกว่ามีความลับ เขา เป็นคนนอกหรือไง

ถังหลินคิด นี่เหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาแล้ว เขารู้สึก เหมือนเป็นอากาศว่างเปล่าในห้องโถง ไม่มีคนมองเห็นเขา

สายตาทุกคนมีแต่เด็กน้อยสองคนนี้

ตอนนี้เขาควรจะโทรไปหาเอเฉิน ให้เยซือเฉินรีบมาดูหน่อยมั้ย

เย่ชื่อเฉินมาเห็นภาพนี้ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง

นี่คือลูกของเยซือเฉิน!!

ขณะที่ถังหลินกำลังคิดจะโทรไปหาเยซือเฉินดีมั้ย คนอื่นก็มอง ถังจื่อไม่

“คุณยายทวด ผมชอบคุณยายทวด” ถังอโม่กระซิบเบาๆ แต่เสียงนั้นดังพอที่ทุกคนในห้องนั้นจะได้ยินชัดเจน ถึงชื่อไม่ หยุดนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ “ผมชอบคุณตาทวดด้วย ชอบคุณปู่ คุณย่า ชอบทุกคนเลยครับ ผมชอบบ้านนี้”

ถังจื่อ โม่พูดจากใจจริง เขาทุกคนจริงๆ ชอบที่นี่ ชอบทุกคนที่ นี่ ชอบบรรยากาศที่นี่ เพราะที่นี่มีความรู้สึกของบ้าน

แม้ว่าเมื่อก่อนตอนอยู่ที่ประเทศ M ทุกคนดีกับพวกเขาจริงๆ

แต่ไม่มีความรู้สึกของบ้านอย่างนี้ เงินถั่วนิ่งรู้สึกตื้นตัน ดูแล้วการพาเด็กสองคนนี้มาถูกต้องแล้ว

“เด็กคนนี้ เด็กคนนี้… ท่านย่าถังซาบซึ้งจนพูดไม่ออก จากนั้น ก็ยื่นมือไปกอดถงจื่อ โม่แน่นๆ

เด็กสองคนนี้ว่าง่ายเหลือเกิน ช่างรู้ความ เธอชอบเด็กสองคน นี้แล้ว

ท่านถังใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ดวงตาเปียกชื้น เขานึกไม่ถึงคำ พูดของถังจื่อโม่ จะทำให้ตื้นตันเหลือเกิน และช่างอบอุ่นหัวใจ
“ดูสิ เด็กๆ รู้ความกว่าแกอีก” ถึงหยุนเฉิงดีใจ และตื้นตัน สุดขีด แต่เขาไม่แสดงออกตรงๆ แบบเฟิงเหมียวเหมียวและคุณ ยาย ปกติแล้วเขาเป็นคนเข้มงวด ไม่อาจผ่อนคลายได้ในทันที จากนั้นเขาก็หันไปมองถังหลินที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง จึงตำหนิเขาไปที หนึ่ง

ถังหลิน “.….”

เขาพูดอะไรก็ผิด ถึงได้ยินเงียบๆ ตรงนี้ ทำไมยังถูกด่าอีก

เขาผิดหรือไม่ผิด

อีกอย่าง เมื่อครู่ถังจื่อไม่เรียกทุกคน บอกว่าชอบคุณปู่ คุณย่า ขอบคุณตาทวด คุณยายทวด แต่ไม่พูดถึงลุงคนนี้ ขณะที่เขา กําลังเซ็ง ยังถูกด่า

นี่ มันยังมีความถูกต้องอยู่หรือไม่

ทันใดนั้นถังหลินคิดถึงเย่ซื้อเฉิน เขารู้สึกว่าเทียบกับเย่อเฉิน แล้ว เขายังมีความสุขกว่ามาก อย่างน้อยเด็กสองคนยังเรียกเขา ลุง แต่ตอนนี้เยซื้อเฉินไม่ได้เห็นแม้แต่หน้าเด็กสองคนนี้

เช่นนั้น เขารู้สึก เขายิ่งควรจะโทรหาเยซื้อเงิน

“ปู่ทวดขอกอดด้วยคน” ท่านถังก็เดินเข้ามา เด็กบอกว่าชอบ เขา เขายังต้องกังวลอะไรอีก เห็นเด็กสองคนอ่อนหวาน เขา อดใจไม่ได้แต่แรกแล้ว

ท่านย่าถังปล่อยถังจื่อ โม่ ถังจื่อไม่ก็ยื่นมือไปกอดท่านถึง อย่างว่าง่าย ทำให้ท่านถึงดีใจจนยิ้มกว้าง ขอบตาเหมือนมีหยดน้ำตา เพราะดีใจเหลือเกิน มีความสุขเหลือเกิน

สําหรับคนแก่แล้ว นี่คงจะเป็นเรื่องที่มีความสุข และเติมเต็ม มากที่สุดแล้ว