บทที่ 556 ฝีมือผู้ใหญ่ตระกูลยทั้งสอง คุณชายสามเ โค้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว (3)

โจ๋วกันหนานไม่ตอบคำถามของคุณปู่เย่ แต่แกล้งถามกลับไป หลายประโยค

“ใช่ ใช่ หนูบอกหน่อย เธออยู่ที่ไหน?” คุณปู่เย่ตอบกลับไป หลายๆ า ด้วยน้ำเสียงที่รีบร้อนใจ

“คุณปู่เยอะ ท่านหางจึงมีเรื่องอะไรหรือคะ? ที่จริงเมื่อกี้หนูก็ แค่เห็นเธอแป๊บเดียว ไม่ตั้งใจดูให้ละเอียด ไม่แน่หนูอาจจะมอง ผิดนะคะ” โจ๋วอันหนานก็ยังไม่ตอบคำถามของคุณปู่เย่ อีกทั้งยัง แกล้งไม่อยากจะพูด

“อันหนานเหรอ? อันหนานเห็นฉิงฉิงแล้วเหรอ? อันหนานเด็ก คนนี้ทำอะไรรอบคอบ มีหลักการ คุณถามเธอตรงๆขนาดนั้น เธอ ไม่ยอมพูดหรอก” คุณย่าเยอยู่ข้างๆก็พอจะฟังออก จึงกระซิบ เตือนคุณปู่เย: “คุณก็ถามตรงไปตรงๆว่าอันหนานตอนนี้อยู่ ที่ไหนก็พอแล้ว”

“อันหนาน ตอนนี้หนูอยู่ที่ไหน?” คุณปู่เย่เข้าใจความหมาย ของคุณย่าเยีทันที จึงรีบถามกลับไป

“หนูอยู่ที่โรงพยาบาลตี้อีค่ะ หนูมาทำธุระที่นี่พอดี” ครั้งนี้ โจ วอันหนานตอบอย่างรวดเร็วและตรงมาก

“ถ้างั้น หนูก็ทำธุระของหนูเถอะ วันหลังค่อยไปตรวจสุขภาพกับหนูใหม่นะ” คุณปู่เย่ได้คำตอบที่ตนเองต้องการ จึงตอบกลับ ไปอีกสองสามประโยคแล้ววางสายโทรศัพท์

“เงินมั่วนิ่งอยู่ที่โรงพยาบาลตี้ ก่อนหน้านั้นตาแก่ของตระกูล เงินนอนรักษาตัวอยู่ที่นั่น เธอไปโรงพยาบาลน่าก็เพราะเรื่อง อาการของตาแก่เงินนั่นแน่ๆ ตอนนี้เรารีบไปกันเถอะ ต้องเจอนั่ง นั่นแน่ๆ” คุณปู่เย่วางสายแล้วก็รีบเดินออกไปด้านนอก

“ค่ะ เรารีบไปกันเถอะ อย่างให้เธอหนีไปได้อีก” พอคุณย่าเย ได้ยินดังนั้น ตื่นเต้นมาก หลานของเธอเองเธอบีบบังคับไม่ได้ แต่ ว่าถ้าเป็นเวิน วงเธอจะไม่ยอมใจอ่อนเด็ดขาด

คุณปู่เย่รีบตะโกนเรียกคนขับรถและไปถึงที่โรงพยาบาลอย่าง เร็วที่สุด

ที่โรงพยาบาล เงินลั่วจึงสอบถามอาการป่วยของคุณเป็นอ ย่างละเอียด คุณหมดโจวบอกว่าอาการของคุณปู่เย่ไม่ค่อยดี จริงๆ เพราะอายุมากแล้ว สถานการณ์ทุกวันนี้ก็ได้แต่ใช้ยารักษา ไปเรื่อยๆ

จิตใจของเงินลั่วนิ่งรู้สึกเคร่งเครียด ที่จริงแล้ว หลายสิบปีมานี้ คุณปู่เย่ดีกับเธอมาก แต่เธอกลับไม่สามารถดูแลอยู่ข้างๆคุณ มาโดยตลอด

เงิน วงก้มหน้าเดินออกไปถึงด้านนอก เพราะสภาพจิตใจ กำลังเศร้าอยู่นั้น ในใจก็กำลังคิดหลายๆเรื่อง ดังนั้น ไม่สังเกต เห็นสิ่งต่างๆ รอบข้าง จนเดินไปถึงตรงหน้าของคุณย่าเย่ เธอถึงรู้ สังเกตเห็น
“จิงจิง ฉันคุยอะไรกับเธอหน่อยได้ไหม?” คุณย่าแย่กำลังมอง เงิน ว ง กิริยาอาการถือว่าอ่อนโยนแล้วเมื่อเทียบกว่าปกติ

“มีเรื่องอะไรหรือคะ?” เป็นตัวจึงมองหน้าเธอ ขมวดคิ้วเลย น้อย คุณย่าเมาหาเธออย่างกะทันหัน อยากจะคุยอะไรกับเธอ เหรอ?

“ฉิงฉิง หนูตามฉันมาหน่อย เราหาสถานที่มานั่งคุยกันดีๆ หน่อย” คุณย่าเย่ไม่พูดอะไรโดยตรง แต่ยื่นมือไปดึงตัวเป็นลั่วจึง เดินไปทางระเบียงนอกหน้าต่าง

“คุณย่าเย่ ตกลงท่านมีเรื่องอะไรกันแน่คะ?” แววตาของ เงินล้วงหมองลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอเกรงใจมาก แต่เห็น ได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความห่างเหินและเย็นชา

ตอนที่เธอและเยซือเฉิจแต่งงานกัน คุณปู่เย่และคุณย่าเย่ไม่ พอใจใจตัวเธอเป็นพันเป็นหมื่นๆ เท่า ตอนนั้นคุณย่าเย่ไม่เคยทำ สีหน้าดีๆต่อเธอเลยสักครั้ง

ตอนนี้เธอกับเยซือเฉินหย่าขาดกันแล้ว คุณย่าเอกลับมาขอ

คุยกับเธอ?

“ฉิงฉิง ฉันอยากคุยกับเธอเรื่องของเฉินเฉินหน่อย” ในใจของ คุณย่าเยู่ในตอนนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังจะอดกลั้นไม่ไหวแล้ว แต่ว่า บนใบหน้ากลับไม่แสดงออกมา สีหน้ามองดูแล้วอ่อนโยนลงบ้าง แล้ว

มุมปากของเว้น วฉิงยิ้มนิดๆ คุณย่าเย่มาหาเธออย่าง กะทันหัน เธอรู้อยู่แล้วว่าต้องเกี่ยวกับเยซือเงินแน่นอน แต่ว่าตอนนี้เธอกับเขือเงินหย่ากันแล้ว ไม่รู้ว่าคุณย่าเอยากพูดอะไร กันแน่

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอกับเขือเงินหย่ากันแล้ว ก็ไม่เกี่ยวกันแล้ว เธอจะไม่สนใจคุณย่าแย่แน่นอน แต่ว่าเธอนึกถึงเรื่องเหล่านั้นที่ เชื่อเงินทําเพื่อเธอแล้ว ทันใดนั้นก็กลับรู้สึกลังเลในบางครั้ง เธออยากฟังว่าคุณย่าเอ่อยากพูดอะไร? เพราะมันเกี่ยวกับเอ เฉิน!

เงินถั่วลิงกำลังคิด เธอไม่ปฏิเสธอย่างดื้อรั้น แต่เดินตามคุณ ย่าเยไปที่ระเบียง

เงินถั่วจึงไปถึงระเบียงแล้ว มองไปเห็นคุณปู่เที่ยืนอยู่บน ระเบียง สองตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย เธอพอดูออกว่าคุณปู่เย่ กําลังรอเธออยู่

ดังนั้น พวกเขาได้เตรียมพร้อมมา?! และไม่ใช่มาเพื่อคุยอะไร

ง่ายๆธรรมดา

คุณปู่เย่และคุณย่าเย่มาพร้อมเพรียงกันเช่นนี้ ดูอลังการไป หน่อยนะ

สายตาของคุณปู่เย่ในขณะนี้ที่มองเธออยู่นั้นมันพูดออกมาได้ ยากจริงๆ!!

เงินถั่วนิ่งก็ยังคงเข้าใจคุณปู่เย่มากพอ ดังนั้นเธอรู้ว่าเรื่องที่ กำลังจะเกิดขึ้นอาจจะ……… ส่วนอีกข้าง หลังจากที่โจวอันหนานวางสายแล้ว ยืนอยู่ข้างนอกตลอดเวลา ไม่เข้าไปในโรงพยาบาลอีกเลยและไม่ไปไหน สายตาล็กๆของเธอเต็มไปด้วยความสับสน มีความย้อนแย้ง มี ความดิ้นรน แต่ว่าสุดท้ายแล้วอารมณ์เหล่านั้นค่อยๆหายไป

เงินถั่วจึงไม่สามารถมีลูกได้ อีกทั้งเป็นถั่วถึงยังมีลูกสองคนกับ ชายอื่น ดังนั้น เธอไม่ยอมให้เยซือเงินตกหลุมลึกลงไปอีกต่อไป ตอนนี้มีแต่ผู้อาวุโสทั้งสองท่านของตระกูลเที่สามารถห้ามทุก อย่างได้

โจ๋วอันหนานแอบถอนหายใจลึกๆ กำลังคิดจะออกจากที่นั่น ก็ เห็นเขียเนียนเทียนเดินมาพอดี สายตาของโจ๋วอันหนานกระ พริบๆอย่างเร็วหลาย

ทันใดนั้น โจําอันหนานเดินตรงไปหาเซียเถียนเนียน

“พี่คะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? คนที่งานยุ่งมากอย่างที่ไม่อยู่ใน โรงพยาบาล ทำไมถึงมาเดินเล่นอยู่แถวนี้ได้?” ตอนที่ เซี่ยเถียนเทียนเห็นเธอ เห็นได้ชัดว่าตกใจนิดๆ

“เธอมาโรงพยาบาลทําไมคะ? ตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า? ถ้าเธอมีตรงไหนไม่สบายไปหาฉันได้ ฉันช่วยดูให้” โจ๋วอันหนาน มองหน้าเธอ บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“พี่ พี่ไม่ป่วยใช่ไหม? พี่กลายเป็นคนที่กระตือรือร้นขนาดนี้ อย่างกะทันหัน ฉันรู้สึกว่ากลัวๆ!” เซี่ยเถียนเรียนมองหน้าเธอ แล้ว บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ พี่สาวปกติเป็นคนเย็นชา มาก ปกติเป็นคนที่เย่อหยิ่งไม่ค่อยสนใจใครเลย วันนี้เป็นอะไร ไป?
“เธอนั่นแหล่ะที่ป่วย ฉันเป็นห่วงเธอไม่ได้เหรอ? ฉันเป็นพี่สาว เธอนะ” โจ๋วอันหนานตะลึงไปสักพัก จากนั้นแกล้งทำเป็นโกรธ และจ้องหน้าเธอ

“พี่เป็นห่วงฉัน ฉันต้องดีใจอยู่แล้ว แต่ว่ากิริยาอาการของ เปลี่ยนมากเกินไป ฉันแต่ไม่ค่อยชินเท่าไหร่” เซียเรียนเรียนจึง ยิ้มหัวเราะเบาๆ ก็มันจริงนี่นา พี่กระตือรือร้นกะทันหันแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกรับไม่ค่อยได้

“เธอมาโรงพยาบาลท่าอะไร?” โจ๋วอันหนานซักถามอีกครั้ง ขณะที่พูด สองตาของเธอก้มลงไปเล็กน้อย มองดูมือถือ อันที่จริง คือกำลังมองดูเวลาบนมือถืออยู่

“เพื่อนฉันนอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ ฉันมาเยี่ยมเค้า พี่คะ ฉัน รู้ว่าพี่งานยุ่ง งั้นฉันไม่รบกวนเวลาของพี่แล้วนะคะ

เซี่ยเถียนเรียนรู้ว่าปกติแล้วในสายตาของโจ๋วอันหนานมีแต่งาน ดังนั้นเธอไม่กล้ารบกวนเวลาของโจ๋วอันหนาน

“วันนี้ฉันไม่มีธุระอะไร เธออย่าเพิ่งรีบร้อนกลับไปนะ มีเรื่องจะ คุยกับเธอนิดหน่อย” แต่ว่า โจ๋วอันหนานตะโกนเรียกเธอ