บทที่ 552 คุณชายสามเย่ นี่เล่นลูกไม้ตลบตะแลง

แต่ว่า หลายวันก่อนได้ยินว่าไปปุยเจ็บหนักถึงต้องพักรักษาตัวที่ โรงพยาบาล ดังนั้น เธอจึง……..

ข้อมทรงเงยหน้าขึ้น สองตาจ้องมองตรงหน้าเธอ ความเยือก เย็นเมื่อสักครู่นี้หายไป ในขณะนี้สายตาของเขาไม่มีกิริยาอาการ ใดๆ ดังนั้นทำให้คนมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่มีก็ดีแล้ว” หลังจากนั้นสักพัก ริมฝีปากของเขาขยับเล็ก น้อย ค่อยๆพูดขึ้นมานําหนึ่งอย่างช้าๆ

สายตาของชื่อทรงมองไปตรงด้านหน้าของเธอ เมื่อสักครู่นี้ เสื้อผ้าของเธอถูกเขาฉีกจนเปิดออกหมดแล้ว แต่ว่าปกติแล้วเธอ จะเป็นคนสงวนตัว ดังนั้นข้างในยังใส่เสื้อทับอีกชั้นหนึ่ง

เขารู้ว่า เธอมีความเคยชินเช่นนี้ ถึงจะเป็นฤดูร้อน ไม่ว่าจะ ร้อนขนาดไหน เธอก็จะเป็นแบบนี้ตลอด

เขารู้ว่า เธอทำเช่นนี้เพื่อจะกันเขา เพราะเมื่อก่อน จู่ๆ เขาจะ กระชากเสื้อของเธอจนขาดอยู่บ่อยครั้ง

ตอนนั้นเขาจงใจแกล้งทำอย่างนั้น เขาทำเพื่ออยากให้เธอ อับอาย แต่ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเปลี่ยนไป จากนั้นไม่เคย กระชากเสื้อของเธอจนขาดอีกเลย อีกทั้งจะไม่ทำอะไรกับเธอไป เรื่อย โดยไม่แยกแยะสถานที่

ระยะเวลาห้าปี เหมือนมีเรื่องต่างๆ มากมายเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนไปไม่เหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

เมื่อกี้นี้เขารู้สึกอารมณ์ร้อนเกินไปหน่อย

เขาลุกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นช่วยเธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หลวหญิงจ้องมองหน้าของเขา สองตาลืมขึ้นมากลมๆโตๆ เหมือนกำลังมองสัตว์ประหลาดอย่างนั้น

เขากำลังคิดจะปล่อยตัวเธอหรือนี่? จะไม่ทำอะไรเธออย่างนั้น บนรถแล้วหรือ? อีกอย่างเธอยังช่วยเธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกแล้วหรือไง?

“นี่คุณทำหน้าอะไร? ทำไม? ยังอยากจะทำต่อไปหรือไง?” ซื้อ ทรงเห็นหน้าตาของเธอ แล้วขมวดคิ้วขึ้น ผู้หญิงคนนี้ หมายความว่าไง? ต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้เชียวหรือ?

“ไม่ ไม่ใช่” หลิวหยิงรีบส่ายหัว เหมือนกลัวเขาจะกลับใจ รีบ ลุกขึ้นมานั่งและใส่เสื้อกันหนาว

“ไม่ต้องขนาดนี้หรอก เราอยู่ด้วยกันมาตั้งห้าปีแล้ว” ชื่อมห รงเห็นท่าทางของเธอ มุมปากขยับนิดๆ บนใบหน้าเหมือนยิ้มๆ เล็กน้อย

เธออยู่กับเขาห้าปีแล้ว ก็ยังเขินอายขนาดนี้

อยู่ในบ้านก็เป็นเช่นนี้ ทุกครั้งหลังจากที่นอนกับเธอแล้ว เธอ จะใส่เสื้อผ้าใต้ผ้าห่มให้เรียบร้อยถึงจะออกมา บนร่างกายของเธอ ไม่มีตรงไหนที่เขาไม่เคยเห็น ไม่มีที่ไหนที่เขาไม่เคยจูบ บางครั้งเขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเธออายอะไรกันแน่?

หลิวหย่งไม่ตอบ อย่าว่าแต่ห้าปี ถึงแม้จะอีกสักห้าปี เธอก็ไม่ อาจชินกับการกระทำเช่นนี้ของเขา

ถึงแม้เขาจะปล่อยม่านกันแดดลง แต่ว่าคนขับรถที่อยู่ด้าน หน้าก็ได้ยิน ยังดีที่เขาไม่ทำต่อไปอีก

ที่จริงแล้ว เธอรู้สึกได้ว่า สองปีนี้การกระทำของเขาที่ทำต่อเธอ เปลี่ยนไปมาก อย่างน้อยก็ไม่ทำอะไรรุนแรงเกินไปเหมือนตอน เริ่มแรก

บางทีเขาอาจไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นดีใจขนาดนั้นเหมือนตอน แรกๆ และบางที เขาคงรู้สึกว่า เวลาที่กำหนดไว้ในสัญญาใกล้ สิ้นสุดแล้ว ดังนั้นจึงยอมปล่อยเธอ

“ปล่อยคุณชั่วคราวก่อน คืนนี้อย่าคิดว่าจะได้นอน” ซื้อตรง จ้องเธอสักพัก จากนั้นเอนหน้าเข้าไปใกล้ๆหูของเธอและพูดจา หยอกเธอ

หลิวหยิงตะลึงนิดๆ ร่างกายเกร็งเล็กน้อย แต่ก็ไม่โต้ตอบอะไร มากนัก ขอแค่ไม่ใช่ข้างนอกก็พอ

ส่วนเรื่องที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนตอนกลางคืน ก็ไม่ใช่ครั้งสอง ครั้งแล้ว เธอชินแล้ว ในเมื่อเธอไม่ต้องไปทำงาน พรุ่งนี้เธอนอน อยู่กับบ้านทั้งวันก็ได้

หลิวหยิงนึกถึงตอนที่โทรศัพท์เมื่อสักครู่นี้ เธอเคยพูดว่าจะทำ

ไก่ตุ้นเอาไปให้ไปย
แต่ว่า นึกถึงกิริยาอาการที่ตอบโต้และคำพูดของข้อมทรง ของชื่อถูมู่ทรงเมื่อสักครู่นี้ เธอรู้สึกกังวลและยังรู้สึกหวาดกลัว พรุ่งนี้เธอยังไม่ต้องไปดีกว่า

“คิดอะไรอยู่?” เธอเหม่อลอยเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นแล้ว สายตาหรี่ลงเล็กๆอีกครั้ง

เขาไม่ชอบที่เธอเหม่อลอยคิดถึงเรื่องอื่นเวลาที่เธออยู่ต่อหน้า

เขา

“เปล่า” หลิวหยิงส่ายหน้า ส่ายหน้าได้เร็วอย่างชัดเจน

“อย่าโกหกผม ไม่อย่างนั้นคุณรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง” ซื้อถู มู่หรงหรี่ตาลงเล็กๆและคิดอะไรเพลิน การข่มขู่ในคำพูดนั้น ชัดเจนมาก

“อืม ฉันรู้” ครั้งนี้ หลิวหยิงรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว ในใจก็ คิดตัดสินใจไปด้วย พรุ่งนี้ไปเยี่ยมไปรุ่ยไม่ได้แล้ว ถึงแม้ว่าจะ เป็นห่วงสุขภาพร่างกายของไปรย แต่เธอจะไปไม่ได้ ไม่อย่าง นั้นจะต้องทำให้ไปยได้รับอันตรายแน่ๆ

หลายปีมานี้ ถึงแม้ว่าไปรุ่ยก็พยายามขยันทำงานและประสบ ความสำเร็จบ้างแล้ว แต่ว่าก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซื้อทรงอย่าง แน่นอน

ที่จริงแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องร้อนใจ รอให้สัญญาของเธอกับ ชื่อถมทรงจบสิ้นลง เธอก็ได้รับอิสรภาพแล้ว ถึงตอนนั้น เธอก็ สามารถทําอะไรก็ได้ที่ตนเองอยากทํา
ถึงตอนนั้น ถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับไปรย อย่างน้อยก็เจอ หน้าพบปะกันได้ ที่จริงเธอก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย

ที่บ้านตระกูลถัง

งานเลี้ยงสังสรรค์ก็จบลงในที่สุด แขกรับเชิญทั้งหลายต่างก็ กลับบ้านกันหมดแล้ว เงินลั่วจิงเพิ่งจะได้กลับห้องนอนของ ตนเอง ยุ่งกับงานมาทั้งวัน รู้สึกเหนื่อยมาก

ตอนแรกสองสามวันก่อน เพราะเรื่องคดีความเธอก็ไม่ได้พัก ผ่อนดีๆมาหลายวันแล้ว

ตอนนี้ เธอแค่อยากอาบน้ำให้สบาย จากนั้นนอนพักผ่อน

เธอยื่นมือไปถึงซิปด้านหลังของชุดกระโปรงและดึงลงไปด้าน ล่าง แต่ตอนที่ดึงลงไปได้ครึ่งเดียว แขนเอื้อมไปดึงไม่ค่อยถึง เงินล้วจึงลุกขึ้นยืน อยากจะเปลี่ยนมืออีกข้าง

แต่ว่า ทันใดนั้นก็มีมือขึ้นมาที่หลังของเธอ จากนั้นช่วยเธอรูด ซิปลงมาด้านล่างอย่างรวดเร็ว

เงินถั่วนิ่งตกใจ จะหันกลับไปมอง คนที่อยู่ด้านหลังกลับโอบ เธอไว้และตอนที่โอบเธอไว้นั้น ยังรีบถอดชุดเดรสของเธอออก อย่างรวดเร็ว ถอดออกแล้ว!!

“เขือเฉิน คุณบ้าไปแล้ว” ถูกเค้ากอดไว้ เงินมั่วนิ่งหันกลับไป ไม่ได้ แต่ว่าถึงแม้จะไม่หันกลับไป เธอก็รู้ว่าคนที่กอดเธอไว้ใน ตอนนี้คือเยซอเฉิน

นอกจากเขาแล้วเป็นคนอื่นไปไม่ได้
เมื่อเขากลับไปกับคนอื่นแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงอยู่ในห้อง นอนเธอได้?

“อืม ผมมันบ้าไปแล้ว คิดถึงคุณจนเป็นบ้าไปแล้ว” มุมปาก ของเอเงินยิ้มขึ้นเล็กน้อย ถูกต้อง ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นเขา ดูๆแล้วเธอก็คุ้นเคยกับเขามากน

ปากของเขือเฉินแตะลงบนหลังของเธอ จูบไปทั่วทั้งตัว เรื่อยๆ มือที่กอดบนตัวของเธอก็ไม่ว่าง ขยับมือลูบไล้ไปทั่วทั้งตัว ตามอำาเภอใจ เขาคิดถึงเธอ คิดถึงเธอจนบ้าคลั่ง

เป็นลั่วจึงรู้สึกเกร็งบนหลัง ร่างกายสั้นๆนิดๆ ถูกเขาจูบเช่นนี้ ร่างกายค่อยๆมีความรู้สึกแปลก: “เยซื้อเฉิน คุณปล่อยฉันก่อน

น้ำเสียงของเงินถั่วนิ่งในตอนนี้เบาลงบ้างแล้ว ฟังแล้วเหมือน จะอ่อนลง

“ไม่ปล่อย” เชื่อเงินไม่ยอมฟังอยู่แล้วในตอนนี้ เขาไม่เจอ หน้าเธอมาหลายวันแล้ว ไม่ได้กอดเธอจูบแบบนี้มาหลายวันแล้ว ดังนั้น เขาไม่ยอมปล่อย ไม่อยากปล่อย ยิ่งไม่มีทางจะปล่อย!!

อีกทั้งเขายังรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปของเธอ การตอบสนอง เช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกดีใจ ยิ่งทำให้เขาไม่อยากปล่อยมือ

“เยซื้อเฉิน คุณว่าถ้าคุณปู่กับคุณย่าเข้ามาเห็นคุณตอนนี้ จะมี คุณให้ขาหักไหม?”

เป็นถั่วนิ่งรู้สึกว่าเขากำลังจะขยับมือมาถึงด้านหน้าของเธอ จึง รีบยื่นมือมาห้ามและกุมมือเขาไว้ ห้ามการกระทำที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น