บทที่512 ถังจื่อ ไม่เหมือนคุณชายสามเปตอนเด็กอย่างกะแกะ(2)

เด็กสองคนของพวกเราไม่ใช่แพะนะ” เขาหงหลังใบหน้าเต็มไป ด้วยรอยยิ้ม อดไม่ได้ที่จะแซวเงินถั่วนิ่งเงินถั่วง ..………………..

“ทำไมเหรอ ฉันพูดตรงจุดพอดีใช่ไหม อย่างฉันเหรอจะไม่ เข้าใจคุณ ถึงแม้คุณจะหาพ่อผู้ให้กำเนิดเด็กสองคนเจอ แต่ด้วย นิสัยของคุณ ก็คงให้เด็กทั้งสองได้เจอกันพ่อและยอมรับพ่อของ พวกเขา แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับตัวเองให้แต่งงานกับผู้ชาย คนนั้นเพื่อเด็กสองคน ตอนนี้มีการหย่าร้างกันมากขึ้น ใคร กำหนดว่าพ่อแม่ของเด็กจะต้องอยู่ด้วยกันเสมอ บางครั้งยืนอยู่ ด้วยกัน ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับเด็กเสมอไป ฉันคิดว่าคุณเข้าใจ เรื่องนี้ดีกว่าฉัน” ในเวลานี้ใบหน้าเยวหงหลิงยิ้มอย่างเย็นชา

เธอก็รู้แค่ว่าเยซื้อเฉินมีเงิน เป็นไปตามที่เธอคิด ดูท่า ฉิงฉิง ของเธอหวั่นไหวแล้ว

เงินถั่วนิ่งขมวดคิ้ว เป็นเช่นนี้เหรอ”

“ฉัน ฉันขอคุยกับเด็กทั้งสองคนหน่อย” เป็นถั่วนิ่งก็ไม่รู้เป็น อะไร ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกแปลกๆ ในใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สำลักน้ำลายตัวเองขณะพูด

“ไอ้หยา ฉิงฉิงที่พูดเก่งของพวกเราทำไมพูดติดอ่างแล้วล่ะ เยวหงหลิงหัวเราะออกมาเสียงดัง “อย่าเอาเด็กทั้งสองคนมาเบี่ยงเบนความสนใจ ตอบมาดีๆ คุณหวั่นไหวกับคุณชายสามเ ตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากจะเป็นเจ้าของ

“ฉัน ฉันไม่มี…….. เป็นวงตอบ โดยไม่รู้ตัว แต่ครั้งนี้พูดติด อ่างจริงๆ และยังเสียงก็เบาลงเล็กน้อย

อะไรคือการเรียกว่า เธออยากจะเป็นเจ้าของเอเฉิน เธอไม่ เคยคิดเช่นนี้เลย

“ไอ้หยา คุณพูดติดอ่าง พูดไม่ชัดเจน คุณตื่นเต้นใช่ไหมหรือ ว่าตึงเครียด” เยวหงหลิงหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม

เป็นวงเม้มปากเล็กน้อย ไม่พูดอะไรอีก เพราะเธอรู้ว่าตอนนี้ พูดอะไรไปก็ผิดอยู่ดี น่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน ตอนนี้ การประมวลผลของสมองก็เลยช้าๆ

“โอเคๆ ฉันไม่แกล้งคุณแล้ว พี่ดีใจแทนคุณ เด็กทั้งสองคน กำลังเล่นชิงช้าสวรรค์ คุณรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันบอกให้พวกเขารับ สาย” เยวหงหลิงเห็นว่าเธอเงียบ ก็เลยไม่พูดอะไรอีก

“คุณให้ฉันมาแจ้งคุณถังว่า ตอนนี้เธอกำลังรอคุณถังอยู่ ให้ คุณถังรีบไปหา” ในขณะนี้ เสียงของบอดี้การ์ดดังเข้ามาจากด้าน นอก

“พี่หงหลิง ทางฉันมีเรื่องด่วน สองวันนี้ฉันน่าจะไม่มีเวลา ติดต่อพวกคุณ เด็กสองคนต้องขอรบกวนพี่หงหลิงดูแลให้ด้วย ดวงตาเป็นมั่วนิ่งจมลงเล็กน้อยเธอรู้ว่าต่อไปนี้ เธอจะต้องได้รับ กหนัก
“ได้ คุณไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะดูแลเด็กสองคนเป็นอย่างดี เยวหงหลังไม่ได้ถามต่อ กฎบางอย่าง เธอก็เข้าใจ

เงิน ว งวางสาย แล้วเดินออกจากห้องไป เห็นบอดี้การ์ดคน ที่อยู่ข้างกายหนานเมื่อวานคนนั้น

“ไปเถอะ” เป็นลั่วจึงไม่ได้พูดอะไร เดินตรงออกไป

ถังหยุนเฉิงเป็นคนจัดเตรียมรถให้ ในรถนอกจากคนขับรถ ครั้งนี้ยังมีบอดี้การ์ดตามมาอีกสองคน ดูออกว่าบอดี้การ์ดสอง คนได้รับการคัดเลือกมาอย่างดี คิดว่าถังหยุนเฉิงก็รู้ว่าครั้งนี้คง ไม่ราบรื่นเหมือนครั้งแรก

หลังจากเยวหงหลิงวางสายเงินล้วนึง ก็ไม่ได้คิดอะไร หลัง จากนั้นสายตาคู่นั้นก็มองหาเด็กสองคน มุมปากอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เล็กน้อย อีกไม่นานเด็กสองคนก็จะได้พบพ่อผู้ให้กำเนิดแล้ว เมื่อ ถึงเวลานั้นพวกเขาทั้งครอบครัวอยู่ด้วยกัน จะต้องมีความสุขมา กา

เธอหวังว่าเด็กทั้งสองจะมีความสุข

“ฉันอายุขนาดนี้ คุณพาฉันมาเล่นที่นี่ เหมาะสมเหรอ” ในขณะ นี้ ผู้หญิงวัยห้าสิบเดินผ่านมาอย่างช้าๆ ใบหน้าของผู้หญิงมี ความเงียบสงบและเฉยเมย ในความเฉยเมยนั้นมีเสน่ห์ที่ไม่อาจ บรรยายได้ทุกท่วงท่าอ่อนโยนและสง่างามแต่ยังแทรกซึมความ สง่างามและความหรูหราจากภายในสู่ภายนอก

“หม่า คุณไม่เห็นแก่เลย ไม่เชื่อลองถามคุณอาเหลยเห้อดูสิ” เพิ่งโร่ถึงยิ้ม ไม่ง่ายเลยที่เธอจะชวนแม่ออกมาเที่ยวได้ แน่นอนว่าจะต้องเล่นที่น่าตื่นเต้นและสนุกสนาน

เธอแค่รู้สึกว่าปกติแม่เงียบเกินไป

“อืม ไม่แก่ สวยมาก สวยตลอดกาล” เหลยเหีอมองเธอ แวว ตาอ่อนโยนแค่ร้อนแรง เธอสวยมากมาโดยตลอด

เยวหงหลิงหันกลับมามองไปที่พวกเขา เธอให้ความสนใจ เพราะเธอได้ยินเด็กสาวคนนั้นเรียกชื่อคุณอาเหลยเห้อ

เยวหงหลิงเคยเห็นเหลยเหอในข่าว ดังนั้นจึงจำเหลยเพื่อได้ ในทันที คิดว่าน่าจะเป็นคนในครอบครัวของคุณเหลยเห้อ

เยวหงหลิงหันไปมองสตรีผู้สูงศักดิ์ท่านนั้น ดวงตากะพริบ สามารถเป็นผู้หญิงของเหลยเห้อไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาจริงๆ

สตรีผู้สูงศักดิ์ท่านนี้ถึงแม้จะมีอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว แต่เขาหง หลังเห็นในแวบแรก มีความรู้สึกถึง อายุห้าสิบกว่ายังคง สวยงามขนาดนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอทิ้งมากคือความสง่างามของ สตรีผู้สูงศักดิ์ที่จากภายในสู่ภายนอก

เยวหงหลิงอดไม่ได้ที่จะมองหลายรอบ เพราะเหตุนี้ จึงทำให้ คุณเหลยเหอสังเกตเห็น คุณเหลยเพื่อต้องมา มีการเตือนใน สายดา

เยาหงหลิงยิ้มให้เขา แล้วหลบสายตาไป

ในขณะนี้ เกมของเด็กทั้งสองได้สิ้นสุดแล้ว เยวหงหลิงรีบวิ่ง เข้าไป ไปรับเด็กสองคน
“รู้กเป็นอย่างไรบ้าง สนุกไหม” เยวหงหลังกอดจอ แล้ว หอมแก้มเธอ

“อืม สนุก” เห็นได้ชัดว่ายังมีความสุขมาก

“ฉันสามารถขึ้นรถไฟเหาะได้ไหม” เห็นได้ชัดว่าถังจื่อไม่ไม่ สนุกกับเด็กๆ เขารู้สึกว่าพวกนี้ไร้เดียงสาเกินไป

“ไม่ได้ คุณยังเด็กอยู่ มันอันตราย” เยวหงหลิงส่ายหัว ไม่เห็น

ด้วย

“ฉันไม่กลัว” ถังจื่อ ไม่รู้สึกว่าไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย

“ไม่ใช่เพราะคุณกลัวหรือไม่กลัว แต่เป็นเพราะคุณเด็กเกินไป พัฒนาการยังไม่สมบูรณ์รถไฟเหาะมีความรุนแรงเกินไป กลัวว่า จะส่งผลต่อร่างกายของคุณ ถ้าแม่ของคุณอยู่ตรงนี้ ก็ต้องไม่ ยอมให้คุณเล่นเช่นกัน” เขาหงหลังอธิบายให้เขาฟังอย่างใจเย็น เธอก็รู้ว่าถังจื่อไม่จะไม่กลัว แต่กล้ามเนื้อคอของเด็กยังไม่ พัฒนาเต็มที่ศีรษะและคอของเด็กบอบบางมากเมื่อนั่งรถไฟเหาะ ศีรษะจะโยกจากซ้ายไปขวาภายใต้แรงกระแทก เส้นเลือดแดง และกล้ามเนื้อคอฉีกขาดได้ง่าย

“ก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว” ถังจื่อไม่เป็นเด็กดีและเชื่อฟังมากที่สุด

“ฉันเล่นเป็นเพื่อนน้องก็ได้” ในเมื่อไม่สามารถเล่นในสิ่งที่เขา ชอบได้ เขาจึงเล่นเป็นเพื่อนน้องสาว

“น่ารักมาก” เยวหงหลิงยิ้ม ใช้โอกาสที่ถังจื่อ โม่ไม่ทันระวังตัว หอมแก้มเขาอย่างรวดเร็วหนึ่งที่
ตอนนี้เพิ่งหยูเยียนที่อยู่ห่างจากไม่ไกลกำลังจ้องมองถึงชื่อไม่ ดวงตาคู่หนึ่งเบิกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงและ ตกใจอย่างไม่น่าเชื่อ หยุดเท้าชั่วขณะ ถึงกับตัวแข็งเลย

นี่ นี้มันเป็นไปได้อย่างไร