บทที่ 488 รับเด็กสองคนกลับบ้าน (1)

“ตอนนี้ในมือพ่อของฉันมีคดีอยู่คดีนึง จัดการยากมาก ต้องการ ความช่วยเหลือจากเธอ” ครั้งนี้ถังหลินเอ่ยพูดขึ้นอย่างตรงไป ตรงมา : “เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับตระกูลถัง……

“โอเคค่ะ ฉันรับปากคุณ” เป็นลั่วจึงไม่รอให้ถึงหลินพูดจบ แต่ รับปากเลยทันที

ในเมื่อแม่เป็นคนของตระกูลถัง เรื่องของตระกูลถัง หากเธอ สามารถทำได้เธอย่อมที่จะต้องช่วยอย่างแน่นอนอยู่แล้ว

ถังหลินอึ้งไป ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายอย่างรวดเร็ว เดิมทีเขา คิดว่าเขาจะต้องเสียเวลาในการพูดนานกว่านี้ คิดไม่ถึงเลยว่า เด็กคนนี้จะตอบรับอย่างรวดเร็วขนาดนี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าเรื่อง เหล่านั้นที่เขาทำก่อนหน้านี้ดูจะเกินความจำเป็นไปอยู่บ้าง

“ครั้งนี้เป็นศูนย์กลางภายในแปดสุดยอดวงศ์ตระกูล เพราะ ฉะนั้นจะดำเนินการได้ไม่ค่อยสะดวกนัก ก่อนจะไขคดี เธออาจจะ ต้องอยู่ที่นั่นตลอดนะ” ถังหลินรู้สึกว่าเรื่องบางเรื่องก็จำเป็นที่จะ ต้องพูดกับเธอให้ชัดเจนก่อน

เธอมีเรื่องอะไรที่จะต้องจัดการ ก็สามารถจัดการก่อนล่วงหน้า ใต้

“อืม ฉันรู้ค่ะ” คดีก่อนหน้านี้ที่เธอเคยรับ บางครั้งก็จำเป็นจะ ต้องปิดกั้นอย่างมิดชิด อย่าว่าแต่ไม่สามารถออกไปไหนได้เลยแม้แต่จะติดต่อกับภายนอกยังถูกตัดขาดการติดต่อเลยเสียด้วย ข่า

ดังนั้น ตรงจุดนี้ เป็นลั่วจึงไม่ได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร แต่จู่ๆเป็นลั่วถึงก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา คิดไปถึงคำพูดของ เยซือเงินที่พูดกับเธอเมื่อคืนนี้

อย่าทําให้เขาต้องหาตัวไม่เจอ

ถ้าหากเธอต้องไปที่ศูนย์กลางภายในแปดสุดยอดวงศ์ตระกูล ในช่วงไขคดีก็จะไม่สามารถกลับมาได้ เอเงินอาจจะไม่ได้เจอ เธอเลย

“ต้องไปเมื่อไหร่คะ?” เป็นลั่วจึงเอ่ยถามขึ้น

“ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี อีกไม่กี่วันแล้ว แล้วอีกอย่างคนของตระกูล ก่อความวุ่นวายอยู่ตลอดอีกด้วย เธอไปครั้งนี้ ทางที่ดีที่สุดคือ ตอนแรกยังไม่ต้องเปิดเผยสถานะ แบบนี้จะได้เป็นประโยชน์ใน การตรวจสอบของเธอด้วย” ใบหน้าของถังหลินจริงจังและหนัก แน่นขึ้นมา : “เธอจัดการเรื่องที่อยู่ในมือก่อน จัดการเสร็จแล้ว ฉันจะส่งเธอไป”

เห็นความจริงจังและหนักแน่นบนใบหน้าของถังหลินแล้ว เป็นวงก็รู้เลยว่าเรื่องนี้คงจะมาถึงจุดที่จวนเจียนแล้ว

ความร้ายกาจของคนตระกูล ในงานเลี้ยงก่อนหน้านี้เธอเคย เจอมาแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้คงจะมีความยากมากอย่างแน่นอน

“ฉันสามารถออกเดินทางได้ทันที แต่คุณจะต้องให้คนดูแลคุณปู่ของฉันให้ดีๆนะคะ” ครั้งนี้เป็นลั่วจึงกลับมาก็เพื่อคุณปู่ ดังนั้น เธอจึงไม่วางใจในสภาพร่างกายของคุณปู่

“ได้” ถังหลินคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะออกเดินทางได้ในทันที อีก ทั้งเธอเพียงแค่กาซับเรื่องของคุณปู่เท่านั้น ทางเชื่อเดินทางนั้น เธอจะไม่ซับอะไรสักนิดเลยอย่างนั้นหรือ?

แต่ครั้งนี้ ถังหลินไม่ได้พูดอะไรออกมา เด็กคนนี้จะทำอะไรเธอ ความคิดเป็นของตัวเอง ไม่จําเป็นต้องให้คนอื่นคอยเตือนอะไร ความจริงแล้วที่เขาเพิ่งจะเอ่ยเตือนเธอไปนั่นก็เพียงพอแล้ว

จากนั้น เป็นลั่วถึงก็โทรหาคุณปูเป็น บอกว่ามีธุระจะต้องไป

จัดการสามสี่วัน

วางสายแล้วนั้น เป็นลั่วจึงจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้ คิดแล้ว หลังจากนั้นก็พิมพ์ข้อความฉบับหนึ่งส่งออกไป

ข้อความนั้นเธอส่งไปให้กับเย่อเงิน

อีกทางด้านหนึ่ง เย่ซื้อเฉินได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังแล้ว นั้น ก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ตอนที่เห็นว่าเป็นข้อความจาก เงินลั่วจิงแล้ว ก็ตะลึงงันไปเล็กน้อย

ข้อความของเงินถั่วนิ่งมีเนื้อหาง่ายๆว่า “ฉันมีธุระ จำเป็น ต้องไปจากที่นี่สักสามสี่วัน

เชื่อเงินคิดว่าเธอจะไปจากที่นี่แล้วในใจก็รู้สึกไม่พอใจ แต่ เธอส่งข้อความมาอธิบายสถานการณ์กับเขาเองแบบนี้ ก็ทำให้

ในใจเขามีความรู้สึกที่ต่างออกไป
“ไปไหน?” เดิมทีเยอเงิน ด โทรออกไปหาเธอ แต่สายที่โทร ออกได้เพียงแค่ครึ่งเดียวก็หยุดลง หลังจากนั้นเขาจึงพิมพ์ ข้อความส่งไปฉบับหนึ่ง

ตอนที่เงินล้วจึงได้รับข้อความจากเอเงินนั้นก็รู้สึก ประหลาดใจอยู่บ้าง เธอคิดว่านิสัยอย่างเขาจะโทรมาถามเธอ เสียอีก

“มีคดีนึง สถานที่ค่อนข้างพิเศษ เพราะฉะนั้นระหว่างนั้นไม่ สะดวกที่จะออกมาข้างนอกค่ะ” เป็นลั่วถึงพิมพ์ข้อความส่งไปอีก ครั้งหนึ่ง โดยที่ครั้งนี้อธิบายค่อนข้างละเอียด

เชื่อเงินอ่านข้อความของเธอ มุมปากยกขึ้นมาเล็กน้อย เธอ อธิบายกับเขาได้อย่างละเอียดขนาดนี้ นั่นแสดงว่าในใจของเธอ เขาเองก็สำคัญเหมือนกันใช่ไหม

“ผมคิดถึงคุณขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ?” เชื่อเงินส่งข้อความ ฉบับหนึ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว

“แค่ก…….. ตอนที่ได้อ่านข้อความจากเยซือเฉินแล้ว เป็นวงสำลักน้ำลายตัวเองขึ้นมา

ปฏิกิริยาแรกของเธอคือนึกถึงเรื่องที่เกี่ซื้อเฉินทำซ้ำๆกับเธอ ทุกคืน นึกถึงคำพูดของเขา แต่ก็เป็นเรื่องแบบนั้น

เวลานี้ เป็นลั่วนิ่งก็รู้สึกเคืองอยู่บ้าง ดังนั้นจึงไม่อยากจะสนใจ เขาอีก เธอรู้สึกว่าเธอบ้าไปแล้ว จึงได้เป็นฝ่ายรายงานสถานที่จะ เดินทางของตัวเองไปแบบนี้
แต่จู่ๆเธอก็นึกถึงคำพูดที่ถังหลินพูดกับเธอก่อนหน้านี้ นึกถึงที่ ถังหล่นบอกว่าเรื่องเหล่านั้นที่เขาทำลงไปก็เพื่อหาเธอให้เจอ

คุณชายสามเบ้าระห่ำขึ้นมาต่อให้เป็นเรื่องอะไรเขาก็ สามารถทำได้ทั้งนั้น ครั้งนี้เขาคงจะไม่ทำอะไรมั่วๆอีกใช่ไหม?

“คุณอย่ามั่วสิ” ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วหลังจากนั้นก็พิมพ์ข้อความส่งไปอีกครั้ง

ข้อความที่เซียเงินส่งไปนั้นมาจากใจจริง เขาคิดถึงเธอจริงๆ แต่เขาก็รู้ว่านิสัยอย่างเธอ เห็นข้อความแบบนั้นของเขาแล้วจะ ต้องไม่ตอบเขาอย่างแน่นอน

แต่เย่อเฉันคิดไม่ถึงเลย ว่าจะได้รับข้อความจากเธออีก อีก ทั้งเนื้อหาในข้อความนี้……..

อย่ามั่ว? เดิมทีแล้วคำว่าอย่าแบบนี้เป็นคำที่ดูแข็งกร้าว แต่ เชื่อเงินกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอในเวลานี้ดูมีความออดอ้อน และนุ่มนวลน่ารักเสียอย่างนั้น

คำพูดนี้ ใช้กับคู่รัก ก็จะให้ความรู้สึกที่ดูเป็นการจีบกันอยู่ นั่นเอง

เชื่อเงินอ่านข้อความฉบับนี้ มุมปากยกขึ้นโดยไม่ขยับ ทำไม เขารู้สึกว่าภรรยาของเขานั้นราวกับว่าจู่ๆ ก็เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมา บ้างแล้ว

“ครับ ผมจะรอคุณกลับมานะ” ตอนที่เชื่อเงินส่งความฉบับ นี้นั้น รอยยิ้มบนใบหน้าหน้าแทบจะล้นออกมาอยู่แล้ว
“ไข่ ถังหล่นหาคุณแล้วหรือยัง?” หลังจากนั้นเชื่อเงินก็ส่ง ข้อความมาอีกหนึ่งฉบับ โดยครั้งนี้ส่งไปอย่างรวดเร็ว

“อือ?” เงินล้วจึงชะงักไป แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังถัง หลิน หลังจากนั้นก็ตอบกลับไปอย่างคลุมเครือ

“ผมจะบอกคุณว่า ถ้าหากถังหลินจะหาคุณล่ะก็ คุณอย่าไป สนใจเขานะ ถึงหลินเป็นพวกคนเจ้าเล่ห์ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว มาก แล้วก็ร้ายกาจมากด้วย” เยซือเฉินนึงถึงก่อนหน้านี้ที่ถึงหลิน โทรหาเขาแล้วในใจรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก ต้องบอกว่า เขือเฉินในตอนนี้มีความคิดเหมือนเด็กมาก อีกทั้งยังเหมือน เด็กมากเป็นพิเศษอีกด้วย

เงินถั่วนิ่งเห็นข้อความที่เขาส่งมา มุมปากของเธออดที่จะ กระตุกขึ้นมาไม่ได้

คุณชายสามเข่นับวันยิ่งร้ายกาจมากขึ้นไปทุกทีแล้ว พูดลับ หลังคนอื่นในทางที่ไม่ดีแบบนี้ยิ่งดูลื่นไหลไปกว่าเดิมอีก

แต่ตอนนี้เธออยู่กับถังหลิน อีกทั้งดูเหมือนว่าถังหลินจะเป็นพี่ ชายของเธออีกด้วย เรื่องนี้ก็……..

“ส่งข้อความหาใครน่ะ ถึงได้ดูตื่นเต้นขนาดนี้?” มุมปากของ ถังหลินนั้นมีรอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นมา ความจริงแล้วเมื่อครู่นี้ เขาเห็นเบอร์โทรที่เธอใส่ลงไปนั้น นั่นก็คือเบอร์ของเยซื้อเงิน นั่นเอง

นี่เธอกำลังรายงานสถานที่ในการเดินทางของเธอกับเชื่อเงิ นอย่างนั้นหรือ?
และที่ยิ่งทำให้ถังหลินรู้สึกประหลาดใจก็คือ เชื่อเงินไม่ได้ โทรมาหาเธอ โดยตรงแต่กลับส่งข้อความไปมากับเธออีก

ปกติแล้วเย่อเงินไม่เคยส่งข้อความมาก่อนเลย นี่พระอาทิตย์ จะขันทางทิศตะวันตกแล้วอย่างนั้นหรือ?!

ความจริงแล้วเขาเองก็ไม่ชอบส่งข้อความเช่นกัน การส่ง ข้อความนั้นเป็นการเสียเวลา และอีกทางฝ่ายหนึ่งนั้นอาจจะไม่ เห็นอีกด้วย ทําให้ล่าช้ามากขึ้น

ระหว่างที่ถังหลินเอ่ยพูดขึ้นมานั้น ดวงตาคู่นั้นก็มองไป