บทที่ 449 ความจริงในห้าปีก่อนกระจ่างเสียที (4)

เย่อเงินได้ฟังคําพูดของเธอ ดวงตาก็หรี่ขึ้นมา เพียงแต่มุมปาก ยกขึ้นยิ้ม ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ชวนขนลุกมาก

“คุณลองดูสิ”ปากของเขาอ้าขึ้นเล็กน้อย ส่งเสียงออกมาทีละ คำอย่างเบาเรียบ แต่ทุกถ้วนคำล้วนทะลุแช่แข็งไปถึงใจ

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าเหรอ? “ตอนนี้เป็นถั่วงกำลังโกรธอยู่ โกรธที่ตอนนี้เขาทะนงตนอย่างไม่มีเหตุผล โกรธที่เขาค่อยแต่ บีบเค้นเธอ แน่นอน ในใจของเธอยังรู้สึกผิดอยู่ด้วย

เธอไม่ทำเช่นนั้นอยู่แล้ว แค่พูดลอยๆไปเท่านั้นเอง!

“ผมเชื่อว่าคุณกล้า แต่นาทีแรกคุณแต่งงาน นาทีต่อไปผมก็จะ ทำให้ผู้ชายคนนั้นหายสาบสูญไปจากโลกนี้ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะ เป็นใครก็ตาม คุณลองดูได้” ใบหน้าของเขือเฉันยังคงยิ้มอยู่ แต่กลับไม่ให้คนสงสัยกับคำพูดของเขาเลยว่าจริงไหม

ขณะที่เขาพูด เขาก็นึกถึงไปยกะทันหัน ฉะนั้นดวงตาของ

เขาจึงเย็นชามาก

เงิน วฉิง”……

เธอไม่รู้ว่าเขาแค่พูดข่มขู่เธอหรือจะทำจริงๆ แต่เธอรู้ว่าเชื่อ เฉันมีความสามารถทำอย่างนั้นได้อยู่แล้ว

เงินถั่วจึงรู้สึกว่าทางที่ดีที่สุดคือตอนนี้เธอรีบไปจากที่นี่ โดยเร็ว หรือสิ่งที่เธอทำได้ในขณะนี่ก็คือรีบไปจากที่นี่ เงินล้วจึงไม่ได้พูดอะไรอีก รีบก้าวเท้าออกไป “จําไว้ว่าคืนนี้รอผม”คำพูดของเขือเงินได้ส่งมาอีกครั้ง เป็น

เสียงที่อ่อนโยนแต่กลับแฝงความรักที่คลุมเครือเอาไว้

เขาก็คิดอยู่แล้วว่าเธอไม่ยอมรับง่ายๆหรอก เขาวางแผนทุก อย่างที่เพื่อดูท่าทีการตอบสนองของเธอเฉยๆ

แต่ทว่าเป้าหมายหลักของเขาก็คือ ให้เธอรู้เรื่องนี้ ให้เธอรู้ว่า ผู้ชายที่เธอได้ร่วมหลับนอนนั้นเป็นเขาเอง

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอรู้แล้ว ซึ่งแสดงว่าเป้าหมายของเขาได้ บรรลุแล้ว

เป็นสามีภรรยาของเธอมาสามเดือน เขารับรู้ลักษณะของเธอ

บางอย่าง

เขารู้ว่าเมื่อเธอทำอะไรผิดก็มักจะรู้สึกผิดในใจ ซึ่งจะกลาย เป็นคนเชื่อฟังและกลายเป็นคนใจอ่อนง่ายมากเป็นพิเศษ

ฉะนั้น ให้เธอรู้ว่าผู้ชายที่เธอร่วมหลับนอนด้วยนั้นเป็นเขา เธอ ก็จะไม่หลบหน้าเขาอย่างรู้สึกถูกอีกต่อไป

เขารู้ว่า ถึงแม้ตอนนี้เธอจะแสดงท่าทางแข็งกระด้างและพูดจา

รุนแรงไปหน่อย

แต่ทว่าคืนนี้เธอต้องรอเขาแน่ๆ

ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เขาต้องการพอดี
อันที่จริง ตอนนี้เธอยิ่งพูดจารุนแรงเท่านั้น เขาก็ยิ่งพอใจมาก เท่านั้น เพราะแสดงว่าเขามีผลกระทบต่อเธอมากเลยทีเดียว เพราะคนปรกติไม่สามารถทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนี้

เขาคิดว่า ต่อแต่นี้ไปในใจของเธอคงต้องคิดถึงแต่เขาอยู่ทุก

ฝีเท้าของเงินถั่วงหยุดชะงักไปชั่ววูบ แต่ไม่ได้หยุดเดิน จาก นั้นก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

เห็นเงาของเธอที่เดินจากไป ดวงตาของเยซื้อเฉินก็เผยรอยยิ้ม ที่ยากจะหยั่งถึงขึ้นมา

เงินล้วจึงออกจากโรงแรมก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้เป็น ปกติได้ เธอไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมจู่ๆผู้ชายในห้าปีก่อนต้องกลาย เป็นเย่อเฉินด้วย?

ทําไมเป็นเอเฉินไปได้?

เป็นใครก็ได้ แต่ทําไมต้องเป็นเชื่อเงินด้วย?

เย่อหย่เพิ่งบอกเธอว่าคนในคืนนั้นคือ โม่เหยียน เธอรู้จักเย่อห เพิ่งดี หากไม่มั่นใจเขาจะไม่พูดพร่ำเพรื่อเป็นอันขาด

แต่ทว่าตอนอยู่ที่ห้อง เยซื้อเฉินก็พูดถึงรายละเอียดยิบย่อยได้

ชัดเจนมาก

หากผู้ชายในห้าปีก่อนไม่ใช่เชื่อเงิน เชื่อเงินก็ไม่มีทางรู้ รายละเอียดขนาดนั้นได้ เพราะคนที่รู้เรื่องห้าปีก่อนนั้นมีไม่มาก และสำหรับละเอียดยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะรวมทั้งเห่อลงถึงก็ไม่มีใครรู้เลย

แต่ทว่าเยอเงินกลับรู้ดี ยิ่งไปกว่านั้นยังละเอียดมากๆอีก ด้วย

ฉะนั้นเรื่องนี้ไม่ผิดแน่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับโม่เหยียน คนนั้นอะไรกันแน่? ทำไมเย่อหย่เพิ่งถึงเข้าใจผิดคิดว่าผู้ชายใน ห้าปีก่อนเป็นโม่เหยียนไปได้?

ถึงแม้ในใจของเงินล้วจึงจะรู้สึกสับสน แต่ทว่าเธอรู้ว่ามีความ เป็นไปได้สูงที่เย่ซื้อเฉินจะเป็นผู้ชายในห้าปีก่อน

หากผู้ชายในห้าปีก่อนเป็นเอเฉินจริงๆ ด้วยนิสัยการกระ ทําของเอเงินแล้วจะยอมปล่อยเธอไปเหรอ?

เงินถั่วนิ่งรู้ว่าไม่มีทางหรอก ไม่เช่นนั้นเชื่อเงินคงไม่สรรหา

วิธีมาหยั่งท่าทีของเธอหรอก!

แล้วต่อไปเย่อเฉินจะทำอะไรกับเธอนะ? จะปฏิบัติกับเธอยัง ไง?

เป็นลั่วจึงยังคิดไปถึงปัญหาที่รุนแรงอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งก็คือเรื่อง

ของลูกน้องทั้งสองคน หากผู้ชายในห้าปีก่อนเป็นเชื่อเงิน ถ้า เช่นนั้นเชื่อเงินก็ต้องเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของลูกรักทั้งสองคนล่ะ นาทีนี้ร่างกายของเงินลั่วจึงแข็งทื่อ เธอหยุดเดินยืนนิ่งอยู่กับที่

โดยไม่ขยับเขยื้อนเลย

บัดนี้เป็นถั่วจึงรู้สึกว่าเท้าของเธอยกไม่ขึ้น มันแข็งตรงอยู่อย่างนั้นแบบไร้เรี่ยวแรงเสียแล้ว

เงินลั่วจึงต้องทำใจอยู่พักใหญ่จึงจะได้สติกลับคืนมา และใน ขณะนี้มีรถแท็กซี่มาจอดอยู่ตรงหน้าเธอพอดี ดวงตาของเงินถั่ว งกะพริบ ก่อนที่จะรีบขึ้นรถเข้าไป

ตอนนี้คุณปู่ยังอยู่ที่โรงพยาบาล เธอไม่ได้กลับไปตลอดทั้งคืน ไม่ได้โทรบอกแม้แต่สายเดียว คาดว่าคุณคงจะต้องเป็นห่วง แน่ๆ ฉะนั้นตอนนี้เธอจึงต้องรีบไปที่โรงพยาบาลโดยด่วน

ตอนนี้เป็นถั่วลิงกำลังกังวลใจอยู่ ฉะนั้นจึงไม่สังเกตเห็นว่า ด้านหลังเธอมีดวงตาคู่นี้คอยจับตามองอยู่

ตอนที่เป็นลั่วจึงไปถึงโรงพยาบาล คุณปู่ก็ได้ตื่นนอนแล้ว เมื่อ เธอเดินเข้าห้องคนไข้ก็พบว่าเหอซิ่วผิงกำลังป้อนอาหารเช้าให้ คุณเป็นอยู่ ตั้งแต่ที่คุณปู่เป็นป่วย เหอซิ่วผิงก็เฝ้าอยู่ที่ห้องคนไข้ ตลอดเวลาเกือบจะไม่ต่างกายออกไปไหนเลย

บัดนี้เหอซิ่วผิงมีสีหน้าที่อ่อนโยน มุมปากยังประดับรอยยิ้มที่ อ่อนหวานไว้อีกด้วย ซึ่งทุกอิริยาบถล้วนอ่อนนุ่มและละเอียดลออ ซึ่งดูออกมาเธอจริงใจกับคุณปูเป็นเป็นอย่างมาก

เมื่อเป็นถั่วนิ่งเห็นภาพนี้ก็รู้สึกตื้นตันใจเป็นที่สุด มีประโยค หนึ่งที่กล่าวไว้ว่า ในยามที่เราทุกข์ยากหรือลำบากที่สุดย่อมมอง เห็นมิตรแท้เสมอ คำนี้ไม่ผิดเลยสักนิดเดียว

เงิน วฉิงเดินเข้าไปด้านในห้องแล้วแอบถอนหายใจหนึ่งเชือก กำลังคิดอยู่ว่าหากคุณถามว่าเมื่อคืนเธอไปไหน เธอควรจะ อธิบายอย่างไรดี
“ฉิงฉิงมาแล้วเหรอ”เหอซิ่วฝั่งเห็นเธอ ใบหน้าก็รีบเผยรอยยิ้ม ออกมาทันที

คุณปู่เงินไม่ได้ถามเธอว่าเมื่อคืนไปไหนมา เพียงแต่เงยหน้า มองเธอด้วยใบหน้าที่เมตตาและเอ็นดู พลางพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉิงฉิงหนูกินข้าวเช้าหรือยัง? ”

“ยังเลยค่ะ”เงินลั่วงหยุดชะงัก แอบโล่งอก รู้สึกซาบซึ้งใจ เพราะตลอดหลายปีมานี้คุณไม่เคยซักไซ้เรื่องของเธอมาก่อน นอกเหนือจากหกปีก่อน ให้เธอหมั้นหมายกับเย่อหนาน นอกนั้น ก็ไม่เคยฝันเธออะไรสักเรื่องเลย

อันที่จริงเธอเข้าใจหัวอกคุณอยู่ สาเหตุที่ให้เธอหมั้นหมาย กับเย่อหยู่นานก็เพื่อตัวความสัมพันธ์กับไปรยทิ้ง ไม่ให้เธอ ติดต่อกับเขาอีก

ซึ่งในสถานการณ์ตอนนั้น เป็นใครก็ต้องคิดว่าที่ไปรุ่ยเข้า ใกล้เธอ เพื่อจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ

และความจริงก็เป็นเช่นนั้นด้วย!

เงินถั่วงกำลังคิดอยู่ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมากะทันหัน

เงินล้วจึงไปจับมือถือของตนด้วยสัญชาตญาณ แต่พบว่าเสียง ไม่ได้มาจากมือถือของเธอ แต่เป็นของคุณเป็น

เพราะคุณปู่เงินไม่สะดวก เป็นลั่วจึงจึงช่วยคุณปู่ไปเอามือถือ

เมื่อเป็นถั่วนิ่งเห็นเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอมือถือของคุณ

มาดวงตาก็กะพริบถี่ๆ