บทที่ 415 เธอสวยเกิน คุณชายสามเย่ไม่กล้ายอมรับ (3)

เงินล้วจึงเพิ่งวางสายที่ได้รับข้อความจากถังไปเขียน บอกเธอว่า ให้กลับประเทศ Mโดยตรง และในข้อความยังเขียนรายละเอียด ที่อยู่อีกด้วย

เงินลั่วจึงแอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

ระดับเสียง คำสุดท้ายที่เป็นถั่วจึงพูดสูงขึ้นมาเล็กน้อย ถังหลิน จึงฟังได้อย่างชัดเจน

แน่นอน ถังหลินก็ฟังความกังวลและร้อนใจในน้ำเสียงของเธอ ออก

ถังหลินไม่รู้ว่าเธอกังวลและร้อนใจเพราะเหตุใด แต่สามารถ

ทำให้เธอเป็นเช่นนี้ได้ คงจะเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับเธอ

“คุณจะกลับประเทศM? “ถังหลินอดไม่ได้ที่จะถามหนึ่ง ประโยค

“ออ ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ ยิ่งเร็วยิ่งดี” เป็นลั่วจึงเดินทางจาก ประเทศ ไปประเทศMก็มีระยะทางไกลอยู่พอสมควร แต่ก็ไม่ ไกลเท่าเดินทางจากเมืองAไปประเทศMหรอก

พวก อโมไปถึงก่อนเธอ ฉะนั้นเธอไม่อยากจะเสียเวลากับ เรื่องอะไรทั้งนั้น

“พอดีพวกเรามีธุระ ซึ่งมีเครื่องบินจะไปที่ประเทศพอดี ผมให้พวกเขาพาคุณไปด้วย” คนตรงหน้าคือน้องสาวของเขา น้อง สาวมีธุระด่วน เขาจะไม่แยแสไม่ได้

“สะดวกเหรอ? “เงินถั่วจึงหยุดชะงัก มองถังหลินอย่างคาดไม่ ถึง เธอรู้ว่าสถานะของถังหลินนั้นพิเศษมาก ธุระที่เขาว่าต้องเป็น เรื่องเกี่ยวข้องกับแปดตระกูลใหญ่เป็นแน่ หากพาเธอไปด้วยจะ สะดวกเหรอ?

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่ธุระที่เป็นความลับมากนัก และที่สำคัญคุณ เป็นคนกันเอง ถึงแม้เงินล้วจึงยืนยันว่าจะตรวจDNA แต่ถังหลิน ได้นับเธอเป็นคนญาติของตัวเองแล้ว

มุมปากเงินถั่วงยกขึ้น เผยรอยยิ้มที่เปล่งปลั่ง ซึ่งในขณะนี้ มือถือของถังหลินก็มีเสียงข้อความเข้าดังขึ้น

“ลูกพี่ คุณชายสามเยถึงเมืองแล้ว เสี่ยวหูเป็นคนส่ง ข้อความเข้ามา แจ้งบอกว่าเย่อเฉินได้เดินทางมาถึงเมืองแล้ว

ถังหลินหยุดชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็แอบถอนหายใจหนึ่งเชือก

เขาเชิญเธอกลับมาอย่างยากลำบาก เขาให้เธอกลับมา เดิมทีก็เพื่อให้เยซื้อเฉินตามหาตัวเธอเจอ

โดยเร็ว แต่ตอนนี้เยซือเดินมาถึงเมืองแล้ว

แต่ทว่าตอนนี้เขาไม่ทำอย่างนี้ไม่ได้

ถังหลินรู้ว่าตอนนี้เธอรีบร้อนอย่างนี้ คงต้องกลับให้ได้เป็นแน่ ซึ่งหากเวลานี้ให้เยซื้อเงินพบหน้าเธอ เขาไม่รู้จริงๆว่าจะเกิด อะไรขึ้นฉะนั้นเขาจึงต้องให้ความช่วยเหลือเธอ
ช่างเถอะ ยังไงเสียเธอก็รับปากเขาแล้วว่าพอผลตรวจดีเอ็นเอ ออกมาแล้ว เธอก็จะกลับมา ตอนนี้เขาขอเบอร์โทรของเธอไว้ พอ ถึงเวลาจะได้ติดต่อสะดวก

รอให้เธอกลับเข้าบ้านตระกูลถังเมื่อไหร่ เชื่อเงินก็จะมี โอกาสพบหน้าเธอแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ในขณะนี้

มีบางคำพูดไว้ได้ดีมาก เรื่องราวดีๆ ต้องผ่านการคัดกรองฝึก หัดเยอะๆ

เครื่องบินอยู่ห่างจากที่นี้ไม่ไกล ขึ้นรถสิ ผมส่งคุณไปเอง ถัง หลินมองเงินถั่วนิ่งด้วยรอยยิ้ม มีน้องสาวให้เขาได้ทะนุถนอมให้ เขาปกป้องดูแล ช่างรู้สึกไม่เลวเลย

“ค่ะ” เป็นลั่วจึงไม่ได้คิดมากอะไร รีบก้าวเท้าเดินขึ้นรถ ส่วนถัง หลินก็ได้อ้อนไปอีกเส้นทางหนึ่ง

เชื่อเงินถังเมือง พอลงจากเครื่องบินก็ตรงดิ่งมายังถิ่นฐาน ของเล้งทรงทันที ซึ่งเขาคุ้นเคยกับถิ่นของเล้งทรงเป็นอย่างดี ฉะนั้นเขาจึงรวดเร็วมาก

“คุณชายสามเย่ ท่านคิดจะ? “หมิงหยวนเห็นเชื่อเงินที่บุก เข้ามากะทันหัน ตกใจจนสองขาสั่นเทาไปหมด

เรื่องครั้งก่อนหมิงหยวนยังจดจำได้ดีเหมือนดั่งเพิ่งผ่านมา เขา หวาดกลัวเย่อเฉินจริงๆ

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมท่านนี้มาอีกแล้ว?

ครั้งนี้ใครไปเคืองใจท่านนี้อีกล่ะ?
เล้งหรงเหรอ? ? “เชื่อเงินกวาดสายตามองอย่างรวดเร็ว แวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินต่อไปด้วยความเร็วสูงเหมือนเดิม

“คุณชายสามต้องการพบลูกพี่เหรอครับ? “หมิงหยวนตก ตะลึง เกิดอะไรขึ้น? หรือลูกพี่จะทำให้คุณชายสามเเคืองใจอีก แล้วเหรอ?

ไม่น่าจะใช่น ช่วงนี้ลูกพี่ยุ่งอยู่แต่เรื่องคดี ไม่เคยไปไหนมา ก่อน

เมื่อสักครู่ลูกพี่ยังไปสอบปากคำจงหงด้วยตัวเองอยู่เลย

ซึ่งลูกพี่ได้ความคืบหน้าจากการสอบปากค่าเมื่อสักครู่นี้ ฉะนั้นจึงได้สั่งให้เขาไปสืบต่อ คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเดินออกมาก็ ต้องพบหน้ากับท่านผู้นี้เสียแล้ว

คุณชายสามเย่ไม่ได้ตอบคำถามหมิงหยวน เพียงแต่จ้องมอง เขาด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง

“ผม ผมไปบอกลูกพี่ก่อนครับ”หมิงหยวนตกใจกลัวจนหายใจ

ไม่สะดวก

หมิงหยวนตอบพร้อมกับรับสาวเท้าเดินเข้าไปยังห้องสอบ ปากคําทันที หมิงหยวนอยากจะหลบตัวออกห่างจากเชื่อเงิน แต่ทว่าเย่อเงินกลับเดินตามเขาอยู่ตัวหลัง

เยซือเงินเห็นเล้งทรงกำลังสอบปากคำด้านในห้องสืบสวน สอบสวนอยู่ แต่เขาไม่เห็นเป็นลั่วถึง ดวงตาของเขาจึงเคร่งขรึม ขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน
หมิงหยวนเข้าไปถึงห้องสอบสวนแล้วกระซิบพูดช้างใบหูของ เล้งหรงไม่กี่ประโยค สีหน้าของแล้งทรงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และ รีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องสอบสวนทันที

“เป็นถั่วจึงล่ะ? “เล็งทรงเดินออกมา เชื่อเงินก็เริ่มถามทันที โดยไม่พูดเรื่องไร้สาระแม้แต่คำเดียว เชื่อเงินคิดว่าเล้งทรงรู้ สถานะของเงินล้วจึงแล้ว

“เธอเป็นเงินถั่วนิ่งจริงๆเหรอ”สีหน้าของเล้งทรงเปลี่ยนไปเป็น ซับซ้อนยุ่งเหยิงอย่างมาก เขารู้สึกว่าเหมือนเป็นลั่วถึงและได้ล่อ ถาม แต่สุดท้ายก็ไม่แน่ใจ

“คนล่ะ? “ได้ยินคำพูดของเล็งทรง เอเฉันรู้สึกแปลกใจเล็ก น้อย แต่ไม่ได้สนใจอะไร ตอนนี้เขาแค่ต้องการมาหาเธอ ขอแค่ หาตัวเธอเจอก็พอแล้ว

“ไปแล้ว เล้งทรงแอบถอนหายใจหนึ่งเชือก เห็นได้ชัดว่า เสียงกลายเป็นเคร่งเครียดเสียแล้ว ตอนแรกเขาสงสัยแล้วเชียว

พูดอย่างถ่องแท้ก็คือเขายังรู้จักเธอไม่ดีพอ หรือรักเธอไม่ เพียงพอ ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงจะดูเธอไม่ออก

“ไปแล้ว? หมายความว่าไง? “เยซื้อเฉินตกใจเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่หรี่ขึ้น เธอไม่ใช่มาช่วยสืบคดีเหรอ? ทำไมไปแล้ว ล่ะ?

เย่อเงินคิดว่า ในเมื่อเธอมาช่วยสืบคดี คงจะไม่ไปเร็วๆหรอก
ไขคดีได้แล้ว เธอจึงไปแล้วเล้งทรงเข้าใจความหมายของ เชื่อเงิน ฉะนั้นจึงอธิบายหนึ่งประโยค

“คุณปล่อยให้เธอไปอย่างนี้เลยหรือ? “ดวงตาของเอเ นกึ่งหรี่ มองเล็งทรงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขารู้ว่าเล้งทรงชอบเธอ ฉะนั้นเขาถึงรู้สึกว่าเล้งทรงไม่มีทาง

ปล่อยให้เธอไปเด็ดขาด

ซึ่งนี่ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่เชื่อเงินไม่ได้สั่งคนมาห้อมล้อมที่นี่ ไว้ เขาคิดว่าเล้งทรงสามารถรั้งเธอไว้ได้

“ผมดูเธอไม่ออกเล้งทรงแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือกอีกครั้ง บัดนี้น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเย้ยหยันตัวเอง

“เล้งหรง คุณมีตาตั้งไว้เฉยๆ ใช่ไหม”บัดนี้น้ำเสียงเชื่อเงิน เพื่อความหงุดหงิดเล็กน้อย

“คุณเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอมาก่อนหรือเปล่าล่ะ?

คุณแน่ใจว่าเมื่อเห็นใบหน้าอันแท้จริงของเธอก็จะดูออก ในแวบ

แรกเลย? “เล้งทรงแสดงความไม่พอใจ ต่างกันเสียขนาดนั้น

เธอก็ปิดบังได้อย่างมิดชิด เขาคิดว่าถึงแม้จะเป็นเชื่อเงินก็ไม่

อาจดูเธอออกได้

สําหรับคําถามนี้ เชื่อเฉินได้แต่ยิ้มฝืดๆ ไม่ได้ตอบอะไร ไม่ว่า เธอจะมีหน้าตาเช่นไร เขาก็สามารถมองเธอออกได้พอเพียงแบบ เดียวแต่ว่าเขาไม่อยากจะโต้เถียงสิ่งนี้กับเล้งหรง เพราะมันไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง

“เธอไปไหนแล้ว? “ตอนนี้เยซื้อเฉินแค่อยากจะหาตัวคนให้ เจอ โดยเร็ว

“ผมให้คนไปส่งเธอที่สนามบิน เล้งทรงไม่ได้ปิดบัง เพ ราะเงิน วงกับเย่อเงินมีความจริงที่ว่าเคยแต่งงานกันแล้ว

แต่ทว่าเล้งทรงก็คิดอีกปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้ ตอนนี้เยซื้อเฉ นกับเงินถั่วนิ่งแต่งงานกันแล้ว พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน เงินถั่วงทําภารกิจสำเร็จไม่ใช่ควรจะกลับบ้านเหรอ?