บทที่ 412 เขาจะพาเธอกลับบ้าน (1)

ฉะนั้น เขารู้แต่แรกว่าเธอต้องผ่านเส้นทางนี้ และรู้แต่แรกว่าเธอ ต้องลงจากรถมาที่นี่? เพราะอะไร? ทําไมเขาถึงรู้ว่าเธอจะลง จากรถมาที่นี่?

เงินล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขา ด้านบนศีรษะของเขามีป้าย ที่โดดเด่นเขียนไว้อย่างแจ่มชัดว่า สถานที่ท่องเที่ยวหมู่บ้านซึ่ง ยินดีต้อนรับท่าน

ตอนนี้เขายืนอยู่ใต้ป้ายอันนั้น

บังเอิญ? หรือจงใจ?

เธอรู้สึกว่าด้วยนิสัยของคนคนนี้ เขาทําอะไรก็มักจะจงใจ วางแผนไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว ฉะนั้นมีความเป็นไปได้น้อยมากที่ จะเป็นเรื่องบังเอิญ

แต่ทว่า ทำไมเขาถึงจงใจมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ?

อันที่จริงเขาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ก็ผิดปรกติอยู่แล้ว

“คุณกลับไปก่อนเลย ฉันเจอเพื่อนแล้ว เดี๋ยวฉันให้เพื่อนฉันไป ส่งเอง เป็นลั่วนิ่งดูออกว่าถังหลินมารอคอยเธอ โดยเฉพาะ ฉะนั้น เธอจึงให้คนที่มาส่งเธอกลับไป

เมื่อสักครู่ตอนที่เป็นลั่วจึงลงจากรถเขาลงตามมาด้วย เพราะ ลูกพี่สั่งให้เขาไปส่งคุณถังให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย
บัดนี้มาทิ้งคนไว้กลางทางก็คงจะไม่เหมาะสมนัก

แต่ทว่าคนด้านหน้ามองดูแล้วเป็นคนที่ไม่เหมือนคนเลวกับ อะไร และท่าทางยังเหมือนกับเป็นทหารอีกด้วย ฉะนั้นคนขับรถ ลังเลไปชั่วครู่ก็พยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็กลับขึ้นรถไป

เงินถั่วจึงเดินไปอยู่ตรงหน้าของถังหลิน ก่อนจะมองเขา เพื่อ

รอให้เขาเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน

“คุณแน่ใจจังเลยนะว่าผมรอคุณอยู่ที่นี่ ถังหลินมองหน้าเธอ อดไม่ได้ที่จะต้องยิ้มออกมา เด็กคนนี้ช่างฉลาดนัก ไม่สิ ฉลาด โค รตๆเลยต่างหาก!!

เดิมทีเขาคิดจะใช้คดีนี้ให้เธอกลับมา ซึ่งจะสามารถให้เธออยู่ ที่นี่ได้อย่างน้อยสามวัน

แต่ทว่าเขาคิดยังไงก็คาดไม่ถึงว่า เพิ่งจะผ่านไปได้ครึ่งวัน ทุก อย่างก็จัดการเสร็จเรียบร้อยเสียแล้ว อีกทั้งยังได้ผลที่เกินคาด อีกด้วย

เด็กคนนี้โชคดีได้อย่างยอดเยี่ยมไปเลย

ถังหลินจึงพลอยคิดไปถึงคดีของคุณพ่อในตอนนี้ ได้ยินมาว่า ช่วงนี้คุณพ่อเคร่งเครียดจนผมขาวไปบ้างแล้ว แต่กลับไม่ได้ ความคืบหน้าแต่อย่างใด

หากให้เธอไป ไม่รู้ว่าจำเป็นต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะ สามารถปิดคดีใ

แน่นอน ถังหลินรู้ว่าคดีที่คุณพ่อรับสิบนั้นยากกว่าคดีค้ามนุษย์ของครั้งนี้เป็นไหนๆ และที่สำคัญมันเต็มไปด้วยภัยอันตรา ยมากๆ

แต่แน่นอน เขาจะไม่ยอมให้เธอได้รับอันตรายในถิ่นของเขา เด็ดขาด

แต่ทว่า ตอนนี้เธอยังไม่ได้นับญาติ เพราะยังไม่รู้ชาติกำเนิด

ของตัวเอง ฉะนั้นเขาจึงไม่สะดวกที่จะเอ่ยปากพูดเรื่องนี้ออกมา

“ไม่เช่นนั้น คนงานยุ่งอย่างคุณจะมายืนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? อาบแดดเหรอ? “เงินลั่วจึงมองเขาแวบหนึ่ง และพูดตลกอย่าง หาดูได้ยาก

เป็นลั่วถึงรู้ว่า ในเมื่อถึงหลินมายืนรอเธออยู่ตรงนี้ คงต้องรู้ สถานะของเธอแล้ว และอีกอย่างตอนแรกเยซือเงินก็รู้สถานะ ของเธออันนี้แล้ว จึงไม่มีเหตุผลที่ถังหลินจะไม่รับรู้

เธอกลับรู้สึกว่าเรื่องครั้งนี้เป็นฝีมือเตรียมการของถังหลินเป็น

“ขึ้นรถ? “มุมปากของถึงหลินยกขึ้นมายิ้มอย่างไม่หยุดหย่อน คำว่า ขึ้นรถไม่ใช่ประโยคคำสั่ง แต่เป็นการซักถามว่าเธอจะขึ้น รถไหม?

เงินถั่วนิ่งไม่ได้คิดอะไรมาก ก้าวขึ้นรถโดยตรง

“ไม่กลัวว่าผมจะขายคุณทิ้งเหรอ”ถังหลินเห็นเธอขึ้นรถอย่าง ไม่ลังเล ในใจจึงเกิดความรู้สึกดีอกดีใจ เพราะแสดงว่าเธอเชื่อ มั่นในตัวของเขานั่นเอง
“คุณคือถังหลิน ใช่เปล่า? “เงินถั่วจึงทำตาขาวใส่เขา แน่ใจ นะว่านี่คือถังหลิน? ไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไหร่เลยแฮะ

อย่าบอกนะว่าเป็นถังหลินตัวปลอมหนะ

แน่นอน เหตุที่เป็นถั่วนิ่งขึ้นรถ โดยที่ไม่ได้ลังเลอะไรเลย เพราะ ว่าเธออยากรู้ว่าถึงหลินคิดจะทำอะไรกันแน่?

หากเรื่องครั้งนี้เป็นฝีมือเตรียมการของถังหลิน ถ้าเช่นนั้นถึง หลินก็จงใจจะให้เธอกลับมา ให้เธอกลับมาโดยเฉพาะ และรอ เธออยู่ที่นี่ โดยเฉพาะอีกด้วย เรื่องนี้ชักจะลี้ลับขึ้นมาแล้ว

ถังหลินหยุดชะงัก พลางหัวเราะเสียงเบาๆ จากนั้นก็ตอบ อย่างตั้งใจหนึ่งประโยคว่า “หากเป็นของปลอมยินดีรับเปลี่ยน คิน”

เงินถั่วนิ่งมองเขาแวบหนึ่งอีกครั้ง แต่ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น

ถังหลินขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถไปด้านหน้า ซึ่งเป็นลั่วนิ่งดูออก มาเป็นทิศทางที่เดินทางไปยังหมู่บ้านซึ่ง

ฉะนั้น ถึงหลินคิดจะพาเธอไปที่หมู่บ้านชิงเหรอ?

ดวงตาของเงินถั่วนิ่งเป็นประกายแวบหนึ่ง ทำไมถึงหลินต้อง พาเธอไปที่หมู่บ้านซึ่งหูด้วย?!

ถังหลินรู้อะไรบางอย่างหรือเปล่า?

แต่ทว่าเป็นลั่วจึงไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง เพราะเธอรู้ว่าถังหลิน จะเป็นฝ่ายบอกเธอเอง
ถังหลินเห็นเธอไม่ได้ปริปากพูดสักคำเลย คิ้วขมวดชิ้นเล็ก น้อย ยัยเด็กคนนี้ช่างอดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นได้จริงๆ เขียว

เนื่องจากหมู่บ้านชิงหูพัฒนาไปเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแล้ว ฉะนั้นเส้นทางถนนที่ดีเป็นพิเศษ ถังหลินขับรถเร็วมาก จึงทำให้ เดินทางไปถึงภายในครึ่งชั่วโมง

ถังหลินจอดรถไว้นอกลานบ้าน ซึ่งตรงนี้ตั้งอยู่ในที่ลับคน มองดูแล้วให้ความรู้สึกว่าตัวอาคารนั้นพุพังและทรุดโทรมเป็น อย่างมาก

ดูท่าแล้วน่าจะไม่มีผู้อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้เป็นเวลานานแล้ว ถังหลินก้าวเท้าลงจากรถ จากนั้นก็ช่วยเงินล้วนิ่งเปิดประตูรถ เงินถั่วนิ่งมองเขาแวบหนึ่ง แล้วลงจากรถ

“เข้าไปดูกันถังหลินไปยังบ้านที่อยู่ตรงหน้าเจ้าของบ้าแซ่ หลี่ แต่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ เพราะตายกันหมดแล้ว”

ในใจของเงินถั่วนิ่งเหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่างได้กะทันหัน แต่ไม่กล้าเชื่อ ทำไมถึงหลินถึงรู้เรื่องพวกนี้? แล้วทำไมต้องพา เธอมาที่นี่ด้วย?

เมื่อก่อนคุณแม่เคยพูดถึงเรื่องหมู่บ้านชิงหูกับเธอเพียงคน เดียว ซึ่งตอนนั้นเพื่อความปลอดภัยของเธอและเพื่อให้เธอยอม ปลอมตัวน่าเกลียดๆ จึงได้เล่าเรื่องราวให้เธอฟัง

ซึ่งต่อแม่คุณแม่ก็ไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย เธอรู้ว่าสำหรับคุณแม่แล้ว มันคือความเจ็บปวดและเจ็บใจเป็นอย่างมาก

คุณแม่ก็ไม่เคยพาเธอกลับมาเลย ฉะนั้นวันนี้เธอเพิ่งจะมาที่นี่ เป็นครั้งแรก

ทันใดนั้นเป็นชั่วจึงรู้สึกขาชามาก จนก้าวเท้าได้อย่างยาก ลำบาก แต่เธอก็ยังก้าวเดินต่อไป พลางเปิดประตูที่ผุพังเข้าไปดู

ด้านในบ้านยุ่งเหยิง ทั่วทุกมุมห้องเต็มไปด้วยฝุ่นละออง เห็น ได้ชัดว่าไม่อยู่คนอยู่เป็นเวลานานหลายปีแล้ว

“สามีภรรยาคู่นี้เสียชีวิตไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ซึ่งผมให้คนอื่น

เก็บบ้านหลังนี้ไว้เอง”ถังหลินมองเธอ จากนั้นก็ค่อยๆเอ่ยปากพูด เงิน วฉิงละสายตาไปจ้องมองเขา เด็กแววตาของเขามีความ

สลับซับซ้อนแฝงอยู่ ซึ่งเธอเข้าใจสิ่งนั้น แต่บัดนี้เธอกลับทำตัว

ไม่ถูก

ถังหลินเห็นสีหน้าของเธอก็แอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้น ก็เอารูปถ่ายไปให้เป็นวง

เงินถั่วงหยุดชะงัก จากนั้นก็ค่อยๆรับมาดู เมื่อเธอดูรูปถ่าย ได้อย่างชัดเจนแล้ว ดวงตาทั้งคู่ก็เบิกกว้างขึ้นมาด้วย สัญชาตญาณ”ทําไมคุณถึงมีรูปถ่ายของแม่ฉัน?

เมื่อเห็นรูปถ่ายที่เป็นปฏิกิริยาการตอบสนองแรกของ เป็นถั่วนิ่ง แต่เป็นลั่วจึงคล้ายกับรู้สึกว่ามันแปลกๆ ในรูปถ่ายเป็น แม่จริง แต่เธอจำไม่ได้ว่าคุณแม่เคยถ่ายรูปเช่นนี้มาก่อน ซึ่งทั้งสี ภาพและทิวทัศน์ต่างก็รู้สึกแปลกๆ
“อันนี้เป็นรูปถ่ายของคุณย่าผม ถังหลินมองดูเธอ ดวงตา กะพริบเล็กน้อย พลางพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

เงิน วงตกตะลึง ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเขา คำตอบบางอย่าง มันชัดเจนเสียขนาดนั้น และเธอก็เป็นคนฉลาดสามารถคาดเดา ได้แล้ว

แต่ทว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นกะทันหัน จึงทำให้เธออึ้งทึ่งทำอะไรไม่

ถูกเลย

บัดนี้เธอทั้งเอ๋อทั้งโง่เขลา สมองตาไม่ทัน

“หมายความว่าอะไร? จากนั้นเป็นชั่วนิ่งก็ได้ยินตัวเองถาม เช่นนี้ออกมาหนึ่งประโยค