บทที่ 313 ต้องจ่ายคืนเสมอเมื่อออกมาใช้ชีวิตข้างนอก คุณชายสามเย่ (5)

อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นทำให้ภรรยาของเขาเรียนรู้อะไรที่

ผิดๆ!

เป็นลั่วนิ่งมองไปที่เขาและไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม จากนั้นผู้ หญิงสองคนนั้นยังคงกระซิบต่อไปและยังคงเพิกเฉยต่อคุณ ชายสามเย่

ในที่สุดเครื่องบินก็ลงจอด คุณชายสามเย่รู้สึกว่าในที่สุดก็ ผ่านไปได้สักที

แต่ทว่าเงินล้วนิ่งและ หลิวหญิงยังคงไม่ยอมจากลากัน “ที่รัก คุณมาทำงานนอกสถานที่คุณคงยุ่งกับงาน ฉันขอไป เกี่ยวกับหลิวหยิงสักสองวัน และเมื่องานคุณเรียบร้อยแล้ว ฉันค่อยไปหาคุณ

“ไม่ได้” คุณชายสามเล่มองไปที่เธอ เขาอดทนจนกระทั่ง เครื่องลง นั้นเป็นขีดจํากัดของเขาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เขาพาเธอมาทำงานนอกสถานที่กับเขาก็ เพื่อให้เธออยู่กับข้างกายเขาตลอดเวลา

สุดท้ายเป็นชั่วนิ่งก็โน้มน้าวคุณชายสามเย่ไม่สำเร็จ จน ต้องตามเขาออกจากสนามบิน
ในช่วงเวลาสําคัญนี้ เขามักจะมีวิธีต่างๆ ให้เธอไม่ตอบรับ

หลังจากออกจากสนามบิน เลขาหลีที่มารับเครื่องบินก็ตก ตะลึงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาเห็นเป็นถั่วนิ่ง ครั้งเมื่อประธาน มาที่นี่เพื่อทํางานนอกสถานที่ ปกติเขาจะไม่พาเลขาหลวมๆ ด้วยซ้ำ ทุกครั้งมักจะมาคนเดียว แต่ครั้งนี้เขากลับพาผู้หญิง มาด้วย?

ผู้หญิงคนนี้สถานะคืออะไร?

ถึงได้ตามมากับประธานได้? หรือถูกประธานพามาทำงาน ด้วย? เลขาหลี่คาดเดาว่าตัวตนของผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เพราะเขาอยากรู้อยากเห็นมากเกินไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะ มองไปที่เป็นลั่วนิ่งมากขึ้น

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเป็นลั่วถึง เป็นผู้ช่วยของประธานเ เงินลั่วนิ่งรู้ได้เลยว่าเลขาหมองมาที่เธอ ไม่ต้องรอให้เชื่อ เฉินเปิดปาก เธอก็แนะนําตัวเอง

ในตอนนี้เป็นถั่วงอารมณ์ไม่ค่อยดี ก่อนหน้านี้เยซื้อเฉ นบังคับให้เธอมาทํางานนอกสถานที่กับเขา ซึ่งทำให้เธอไม่ สามารถไปหาลูกน้อยทั้งสองได้

หลังจากนั้น เชื่อเงินก็ปฏิเสธที่จะให้เธอไปรำลึกความ หลังกับเพื่อนสนิทของเธอ และแยกเธอกับหลิวหยิงออกทันที

เธอเป็นคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นมาโดยตลอด ดังนั้นแค้นนี้ก็สามารถจัดการได้ทันที สายตาของเงินถั่วงซ่อนรอยยิ้ม แปลก ๆ เอาไว้

คุณชายสามเย่ได้ยินการแนะนำตัวของเธอ ดวงตาก็ดู หนักอึ้งขึ้นทันที แต่ก็คิดได้ว่าเธอไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณะ เกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา เพียงแค่คิดว่าการแนะนำ ตัวเองครั้งแรกของเธอเป็นเพียงเพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผย เรื่องแต่งงาน

คุณชายสามเย่แม้จะไม่ยินดี แต่ก็ไม่คิดมาก แน่นอนว่า เขาไม่เห็นสายตาของเงินถั่วถึงและรอยยิ้มแปลกๆ ของเธอ

เลขาหลีได้ยินการแนะนำตัวเองของเงินถั่วนิ่ง สายตาเป็น ประกาย ในใจกลับรู้สึกกลุ้มใจท่านประธานเดินทางมา ทํางานนอกสถานที่เคยพาผู้ช่วยมาด้วยเหรอ?

“ที่แท้ก็เป็นผู้ช่วยเงิน สวัสดี สวัสดีครับ” แม้ว่าเลขาหลีจะ อึดอัดใจ แต่เขาก็ยังทักทายกลับด้วยความยินดี พร้อมกับ เอื้อมมือไปจับมือกับเงินทั่วถึง

เป็นลั่วจึงเพียงจะเอื้อมมือออกไป คุณชายสามแย่กลับโยน เสื้อโค้ตของเขาให้เธอ ขวางไม่ให้เธอจับมือกับเลขาหลี

ตาของเงิน วงกะพริบเบาๆ เสื้อตัวเดียวเขาถือด้วยตัว เองไม่ได้หรือ? แต่กลับโยนให้เธอ?

ผู้ชายคนนี้ยิ่งไร้เหตุผลมากขึ้นทุกวัน
เลขาหลี่ตกตะลึง เขารู้สึกว่าเมื่อสักครู่ท่านประธานกำลัง ขัดขวางไม่ให้จับมือกับผู้ป่วยเป็น

ไม่ เป็นไม่ได้ เขาต้องคิดผิดแน่ๆ

“ท่านประธาน ผมจะส่งคุณไปที่คฤหาสน์ก่อน?” หลังจาก ขึ้นรถ เลขาหลีก็ถามอย่างไม่แน่ใจ ท่านประธานมีคฤหาสน์ ของตัวเองที่นี่ ทุกครั้งที่มาท่านประธานมักจะอาศัยอยู่ที่นั่น

เสมอ

คุณชายสามเย่ไม่ตอบ

เลขาหลี่เข้าใจว่าเขากำลังจะไปที่คฤหาสน์

“แล้วผู้ช่วยเงินล่ะครับ?” เลขาหลี่นึกถึงตัวตนของ เงินถั่วนิ่งและอดไม่ได้ที่จะถามอะไรเพิ่มเติม

“ฉันจะอยู่โรงแรม” เงินถั่วนิ่งยิ้มให้เลขาหลีและตอบกลับ อย่างเป็นธรรมชาติ

เลขาหลีรู้สึกเป็นเรื่องธรรมดามาก อย่างไรเสียเงินมั่วนิ่งก็ เป็นผู้หญิงและเป็นเพียงผู้ช่วยของท่านประธานเท่านั้น มันไม่ สะดวกที่จะอาศัยอยู่ในบ้านของท่านประธานและประธาน คงไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

“คฤหาสน์อยู่ไกลเกินไปพักที่โรงแรมเถอะ” ดวงตาของ คุณชายสามแย่กะพริบไปมา ทันใดนั้นก็เข้าใจเลยว่าทำไม เงินล้วนึงถึงรีบที่จะแนะนำตัวกับเลขาหลี
เธอก็ช่างสรรหาวิธีที่จะแยกจากเขาจริงๆ เพียงแต่ว่า เขาจะไม่ให้เป็นไปตามที่เธอคิด

“ครับ” เลขาหลีรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบตกลง อย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกว่าทำไมวันนี้ท่านประธานแปลกๆ หรือเปล่า?

ในเมื่อท่านประธานไม่ชอบที่บ้านตัวเองอยู่ไกล เลขาหลี่ จึงเลือกโรงแรมที่อยู่ค่อนข้างใกล้ พอมาถึงโรงแรมเลขาหลี ก็เข้าไปจัดการเรื่องเข้าพัก

เมื่อเลขาหลีกลับมา คุณชายสามแยก็ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ ข้างๆ พอดี

“ผู้ช่วยเงินนี่คือการ์ดห้องของคุณ” เลขาหลีส่งการ์ดห้อง ให้กับเงินถั่วนิ่ง และในมือของเลขาหลีที่มีการ์ดห้องอยู่อีก ใบซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นของคุณชายสามเ

ดวงตาของเงินถั่วงยิ้มขึ้นเล็กน้อย การกระทำของเลขา หลีเป็นไปอย่างที่เธอคาดหวัง และยังสอดคล้องกับสิ่งที่ใจ คิด

เลขาหลี เมื่อสักครู่ท่านประธานบอกว่าวันนี้เย็นมากแล้ว ให้คุณกลับไปก่อนได้ คุณเอาการ์ดห้องของท่านประธานมา ให้ฉัน ไว้ฉันจะมอบให้กับท่านประธานเอง” คุณชายสามเ กำลังคุยโทรศัพท์และยืนอยู่ไกลออกไปในขณะนี้ เป็นตัวจึงหยิบบัตรห้องจากเลขาหลี

“อืม ครับ ขอบคุณผู้ช่วยเงิน” เลขาหลีรู้ว่าวันนี้อีกมาก แล้ว และประธานาธิบดีก็ต้องพักผ่อนเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้สึกว่าอารมณ์ของท่านประธานในวันนี้ไม่แน่นอนและ แปรปรวน ทำให้คนรู้สึกสั่นกลัว ในเมื่อท่านประธานบอกให้ เขากลับ เขาก็กลับตามคำสั่งที่ได้รับ

นอกจากนี้ท่านประธานาธิบดียังมีผู้ช่วยอยู่ข้างๆ เรื่องบาง เรื่องก็ไม่จําเป็นว่าต้องเรียกใช้เขา

คุณชายสามเย่เพิ่งจะโทรศัพท์เสร็จและเดินเข้ามา

“ที่รัก พวกเราไปที่ห้องกันเถอะ” เป็นถั่วนิ่งหยิบบัตรห้อง และมองเขาด้วยรอยยิ้มแห่งความอ่อนโยนและอ่อนหวาน คุณชายสามเคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกแปลกๆ มี บางอย่างที่แปลกไป แต่ในเวลานี้ก็บอกไม่ถูกว่าตรงไหน

แปลก

แต่เงินลั่วนิ่งกลับลากกระเป๋าเดินทางออกไปยังลิฟต์

คุณชายสามเมองไปที่ด้านหลังของเธอ สายตาที่ปกติ เย็นชาในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความงุนงง กะพริบไป กะพริบมา ผู้หญิงคนนี้อ่อนโยน อ่อนหวาน เพียบพร้อมได้ถึง ขนาดนี้ ทำให้ในใจของเขารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เรื่องที่เขาทำไว้ ในใจของเขารับรู้หมด เขารู้ว่าเขาบังคับให้เธอออกมาทํางานนอกสถานที่กับเขา นอกจากนี้ที่สนาม บินเขายัง “แยก” เธอกับเพื่อนสนิทของเธออีก

คุณชายสามเย่รู้สึกว่า เธอไม่ได้ทุบตีเขาก็ถือว่าเป็นบุญ อย่างมาก

เธออ่อนโยน อ่อนหวานขนาดนี้ ขนาดฝันเขาก็ยังไม่กล้าที่ จะฝันเลย และเขาก็รู้สึกว่า ในขณะนี้ถ้าเขากำลังฝันอยู่ ฝัน ตอนนี้มันคงเป็นฝันร้ายแน่ ๆ และคงไม่ใช่ฝันดี

“มีอะไรเหรอ? ทำไมไม่ไปล่ะ? ” เป็นลั่วนิ่งหันกลับไป และ มองไปที่เขา รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอยังคงนุ่มนวลราวกับ สายลมและอ่อนหวานราวกับดอกไม้

คุณชายสามเย่แอบสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย แล้วเดินไป ตามไป พร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางในมือของเธอ

คุณชายสามเย่คิด ไม่ว่าเธออยากจะทำอะไรกับเขา เขาก็ อยากจะอดทนไว้ ใครใช้ให้เขากวนโมโหเธอล่ะ

ดังนั้น ตอนนี้ต้องยิ่งท่าตัวให้ดีขึ้น

เงินลั่วจึงไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของเธอยังคงยิ้มแย้ม แจ่มใสเช่นเดิม

ถึงด้านนอกของห้อง เป็นลั่วจึงหยิบการ์ดห้องมาเปิดประตู จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับคุณชายสามแย่อย่าง

อ่อนตามคุณชายสามเล่มองมาที่เธอเป็นเช่นนี้ สายตาของเขากลับ

หลบลงอย่างห้ามไม่ได้