บทที่ 295 เชื่อเงินต้องตั้งใจแน่

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ไม่มีธุระอะไรฉันจะวางสายแล้วนะ เงินล้วจึงรู้ดีถึงความอยากรู้อยากเห็นของมู่หรงตัวหยาง ถึง อย่างไรเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอกับเยซื้อเงิน เงินล้วนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรมาก

“รอเดี๋ยวฉิงฉิง เธอได้ติดต่อกับลูกพี่หรือเปล่า?” มู่หรงตัว หยางนึกถึงลูกพี่ที่น่าสงสารบ้านเขาตอนนี้ยังอยู่เมือง ยังไม่รู้ เลยว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร ที่นี่เขาสืบไม่เจอข่าวใดๆเลย บางทีฉิ่งฉิงอาจจะรู้อะไรบ้าง

“ไม่มีนะ มีอะไรหรือเปล่า? รุ่นพี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? พวก เธอไม่ได้อยู่ด้วยกันเหรอ?” เป็นลั่วถึงความรู้สึกไวมาโดยตลอด ทันทีที่ได้ยินคำนี้ของเขา ก็รู้ได้ถึงความผิดปกติ

มู่ทรงตัวหยางถอนหายใจเงียบๆ ทอดถอนใจเพื่อลูกพี่บ้าน เขาอีกครั้งในใจ หัวใจทั้งดวงของลูกพี่บ้านเขาอยู่ที่ฉิงฉิง ให้ ความสนใจกับเรื่องของฉิงฉิงตลอดเวลา

แต่ฉิงฉิงปฏิบัติกับลูกพี่…….

เขารู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ฉิงฉิงใส่ใจเรื่องของเยซื้อเฉินมากกว่าเรื่อง ของลูกพี่มากนัก

ซึ่งจึงคิดจะช่วยเปซื้อเฉินจากความอยุติธรรมแล้ว ถึงแม้ว่า เธอจะไม่ยอมรับ แต่ว่าน้ำเสียงเมื่อกี้ของจิงจิง ท่าทีแบบนั้น สิ่งที่แสดงออกมาล้วนแต่ให้ความรู้สึกแบบนั้น

บางทีฉิ่งฉิงอาจจะไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ว่าเขารู้ว่า อย่างน้อย จิตใต้สำนึกของฉิงฉิงก็รู้สึกว่าท่าทีของคุณปู่เย่ที่มีต่อเชื่อเงิน ไม่ยุติธรรม

ฉิงฉิงที่เขารู้จักเป็นคนใจดีก็จริง แต่ว่าถึงสิ่งที่เขารู้จักเป็นคน ที่มีเหตุผลมากที่สุด ช่วยเยซื้อเฉินที่แข็งแกร่งกว่าเธอไม่รู้ตั้ง เท่าจากความอยุติธรรม นี่เป็นเรื่องปกติเหรอ? ปกติเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าไม่ปกติ และไม่ปกติอย่างมาก

เขารู้สึกว่า ฉิ่งฉิงกำลังจะถูกสุนัขจิ้งจอกอย่างเปซื้อเงินลักพา ตัวไปแล้วจริงๆ

ลักพาตัวคนไปไม่ว่า กลัวก็แต่สุนัขจิ้งจอกอย่างเย่ซื้อเฉินจะลัก หัวใจของฉิงฉิงไปด้วย

เขาอยากเห็นจึงจึงมีความสุข หลายปีมานี้ไม่เคยมีใคร สามารถเดินเข้าไปในใจฉิงฉิงได้ แต่ว่าเยซื้อเฉินกลับใช้เวลา สั้นๆแค่สองเดือนก็สามารถทำได้แล้ว

นี่เป็นความสามารถของเยซื้อเฉิน และก็เป็นพรหมลิขิตของ

พวกเขาสองคน

ทรงตัวหยางรู้สึกว่าเรื่องบางอย่าง เขาก็ไม่ต้องพูด

“ตกลงรุ่นพี่เป็นอะไรกันแน่?” เป็นถั่วจึงเห็นว่าเขาไม่ได้พูด อะไร เธอนึกว่าเรื่องคงร้ายแรงมาก ลดไม่ถามอีกครั้งไม่ได้ “มูห รงตัวหยาง ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
“ตอนนี้ลูกพี่อยู่เมือง” เดิมที่มู่หรงตัวหยางไม่อยากพูด แต่ ในเมื่อเป็นลั่วจึงถามแล้ว ถ้าหากเขาไม่พูด เขากลัวว่าเป็นถั่วง จะเป็นกังวล แต่ว่าเขาพูดแค่ว่าลูกพี่อยู่เมือง แต่ไม่ได้พูดถึง เรื่องที่เยซือเฉินปิดกั้นลูกพี่

เขาไม่สามารถจะให้ฉิงฉิงลำบากใจอยู่ตรงกลางระหว่างเชื่อ เฉินกับลูกพี่

“รุ่นพี่อยู่เมืองA?” ตอนที่เป็นชั่วนิ่งพูดคำนี้ น้ำเสียงแฝงไป ด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แสดงว่าไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ

ซื้อเฉินที่ออกมาจากห้องหนังสือและเดินถึงหน้าประตูพอดี ได้ยินคำนี้ของเธอพอดี

อีกด้านของโทรศัพท์ มู่หรงตัวหยางได้ยินคำพูดของ เป็นถั่วนิ่งเขาไว้อาลัยให้ลูกพี่ของเขาสามวินาทีอีกครั้ง

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกพี่ทำล้วนแต่ทำเพื่อฉิงฉิงทั้งนั้น ลูกพี่อยู่ เมืองนานขนาดนี้แล้ว ฉิงฉิงกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย

กำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่?” คุณชายสามเยผลักประตู ออก เข้าไปในห้องนอน เดินตรงไปข้างตัวของเงินถั่วลิง รวบเอา เป็นลั่วจึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอย่างเป็นธรรมชาติ

ตอนที่คุณชายสามเพูด คือเข้าใกล้โทรศัพท์ของเงินลั่งนิ่ง ตอนพูด เขาไม่รังเกียจที่จะให้คนที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ได้ยิน

หรือควรจะบอกว่า เขาตั้งใจให้คนที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์

ได้ยิน
ได้ยินคำพูดของเงินถั่วนิ่งเมื่อกี้ เขาเดาได้เลยว่าคนที่กำลังคุย โทรศัพท์กับเงินถั่วจิ๋วต้องเป็นคนของถังไปเซียนแน่นอน

ในเมื่อเป็นคนของถังไปเขียน ก็น่าจะเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน กับถังไปเรียน ไม่อย่างนั้น คนคนนั้นจะไม่บอกกับเงินถั่วถึงว่าถัง ไป๋เซียนอยู่เมืองA

ในเมื่อเป็นคนของถังไปเขียน ถ้าอย่างนั้นก็คือศัตรูของเขา

คนที่อยากลักพาตัวเมียเขาไปล้วนแต่เป็นศัตรูของเขา ตรงจุด นี้คุณชายสามเย่แสดงออกชัดเจนอย่างไม่ต้องสงสัย

อีกด้านของโทรศัพท์ จู่ๆมทรงตัวหยางก็ได้ยินเสียงของผู้ชาย มีเสี้ยววินาทีหนึ่งที่เขาตะลึงไป แต่ว่าก็ได้คืนสติกลับมาอย่าง รวดเร็วแล้ว นึกขึ้นมาได้ว่าผู้ชายคนนั้นต้องเป็นเชื่อเงินอย่าง

แน่นอน

มือของมู่หรงตัวหยางไถเป็นที่โทรศัพท์สองสามครั้ง แต่กลับ ไม่ได้วาง ความจริงเขาอยากได้ยินว่าเยซื้อเฉินจะพูดอะไร อยาก จะรู้ว่าสถานการณ์ตอนที่เชื่อเงินกับนิ่งนิ่งอยู่ด้วยกัน

เย่ซื้อเฉินเข้าไปใกล้หูของเงินถั่วถึง แล้วก็กระซิบเบาๆ “คิดถึง ผมแล้วเหรอ?”

เสียงนั้น น้ำเสียงนั้น นั่นเรียกได้ว่าเป็นการพูดที่นุ่มนวล เต็ม ไปด้วยความอ่อนโยนที่ต้องการแสดงให้เห็น

เป็นเพราะว่าตอนนี้เป็นถั่วจึงถือโทรศัพท์มือถือไว้ข้างหูพอดี ดังนั้นคำพูดของเชื่อเงินก็เข้าหมู่ทรงตัวหยางอย่างชัดเจน
มู่ทรงตัวหยางตัวแข็งทื่อ ชั่วขณะหนึ่งเพียงแต่รู้สึกขนลุกไปทั้ง ตัว เซี่ย… คนคนนั้นคือเชื่อเงินจริงๆเหรอ?

แม่งง โรคจิตจริงๆ เขาจะคิดถึงเชื่อเงินทำไม!! จากนั้น มู่หรงตัวหยางก็ได้ยินเสียงจูบอีก

มู่หรงตัวหยางตะลึงไป ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจู่ๆก็นึกขึ้นมาได้

คำพูดที่เย่ซื้อเฉินพูดเมื่อไม่ได้พูดกับเขา แต่พูดกับฉิงฉิง? เพียงแต่ว่าบังเอิญเข้าหูเขาผ่านทางโทรศัพท์พอดี

ดังนั้น ความจริงเมื่อกี้คือคำหวานที่เยซื้อเฉินพูดกับฉิงฉิง

นึกไม่ถึงว่าเยซื้อเฉินจะจีบหญิงเก่งใช้ได้เลย

ดวงตาของเงินถั่วนิ่งเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย อดที่จะขบ เม้มมุมปากไม่ได้ อยากจะวางสายโทรศัพท์ แต่ว่าจู่ๆมือของคุณ ชายสามเก็กุมมือของเธอเอาไว้ หยุดการกระทำที่กำลังจะวาง สายของเธอพอดี

“เยซื้อเฉิน คุณอย่าวุ่นวาย…….” เป็นชั่วนิ่งกลอกตาใส่เขา โดยตรง คนฉลาดแบบเธอ ต้องเข้าใจจิตใจที่มุ่งหวังบางอย่าง ของเขาอยู่แล้ว

คนคนนี้ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งทำตัวเป็นเด็กมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคิดถึง คุณชายสามแย่คนเดิมที่สุขุมเยือกเย็นและฉลาดจริงๆ ขอคุณ ชายสามคนเก่าคืนมาได้ไหม?
“ทำไม? ยังอายอีกเหรอ? เราเป็นสามีภรรยากัน นอนด้วยกัน ทุกคืน ทำไมถึงยังอายขนาดนี้อีก?” คุณชายสามแยกอดเธอเอา ไว้ จูบไปที่ปากของเธออีกครั้ง ยิ้มแบบครุมเครือ มีความรู้สึกต่อ กันแต่ไม่แสดงออกมาให้ชัดเจน เป็นพิเศษ

คำพูดประโยคนี้ของคุณชายสามเย่ตั้งใจพูดให้คนที่อยู่อีก ด้านของโทรศัพท์ฟัง ทางที่ดีคือให้ผ่านคนที่รับโทรศัพท์ในตอน นี้บอกกับถังไปเซียน ให้ถังไปเรียนได้เข้าใจว่าเป็นถั่วนิ่งเป็นผู้ หญิงของเขา เป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ตั้งนานแล้ว

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ตาทั้งคู่ของมู่หรงตัวหยาง เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น ดูท่าระหว่างฉิงจึงบ้านเขากับ เยซื้อเฉินจะเข้ากันได้ดีมาก

แน่นอนว่ามู่หรงตัวหยางก็เข้าใจความหมายของ เอเฉิน ดัง นั้นเขาจะต้องช่วยเอาคำพูดของเยซื้อเฉินไปบอกลูกพี่เขาแน่

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าลูกพี่คิดอย่างไรกับฉิงฉิง แต่ว่าเรื่องของ ความรักไม่อาจจะฝืนใจกันได้ บอกกับลูกพี่ ให้ลูกพี่ตัดใจตั้งแต่ เนิ่นๆ

เงินถั่วงวางหูโทรศัพท์ จ้องมองเยซื้อเฉินด้วยความไม่พอใจ เล็กน้อย “ซื้อเฉิน คุณเป็นเด็กน้อยหรืออย่างไร?”

ทำไมเธอรู้สึกว่าเยซื้อเฉินยิ่งอยู่ยิ่งถอยหลังกลับไป ราวกับ

เด็กสามขวบก็ไม่ปาน “ที่รัก แบบผมเรียกว่าอรรถรส” คุณชายสามเยยิ้มมุมปาก บน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาเข้าใกล้หูของเธอ กระซิบเบาๆเสียงนั้นนุ่มนวลเป็นพิเศษ แต่กลับเต็มไปด้วยความคลุมเครือ

เหมือนเด็กเหรอ? เขารู้สึกว่าไม่เด็กเลยสักนิด และเขายังรู้สึก ว่าจําเป็นต้องทําเรื่องพวกนี้

“อรรถรส? ฉันว่าคุณน่าจะเรียกจึงโซ่(สัตว์ร้าย)” เป็นวงก ลอกตาใส่เขาตรงๆ นึกถึงการกระทำที่เขาทำกับเธอทุกๆคืน เป็นลั่วจึงรู้สึกว่าคำว่าจึงโซ่(สัตว์ร้าย)คำนี้เหมาะกับเขาที่สุด