บทที่ 271 ผลของการทำให้คุณชายสามเปโกรธ (4)

ในตอนนี้เว้นลั่วนิ่งอยากที่จะลงจากรถมาก ๆ แต่เธอถูก เขือเฉินจับเอาไว้ และจับไว้แน่นมากด้วย อีกทั้งท่าทีของเขา ในตอนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เป็นลั่วนิ่งรู้ดีว่าเธอจะทำให้เขา โมโหขึ้นไปอีกไม่ได้

ตอนนี้เล้งทรงยังคงอยู่ด้านนอก

เล้งหรงเห็นเวินลั่วฉิงขึ้นรถไป แล้วเลขาหลิวก็ลงมาจาก รถ จากนั้นหน้าต่างรถก็ปิดหมดทุกด้าน ทำให้บดบังการมอง เห็น เขาจึงมองไม่เห็นสถานการณ์ในรถเลยแม้แต่น้อย

เล้งทรงเดินเข้าไป จากนั้นก็ออกแรงทุบหน้าต่างรถ แต่ กระจกหน้าต่างรถของเย่ซือเฉินนั้นคุณภาพดีมาก ไม่ว่าเล้งห รงจะออกแรงเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถทำลายลงด้วยมือเปล่าได้

“เย่ซือเฉิน นายคิดจะทำอะไร มีเรื่องอะไรนายก็มา จัดการกับฉันนี่ รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้ ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม วะ?” ตอนนี้เล้งหรงรู้สึกเป็นห่วงเป็นลั่วนิ่งมากจริง ๆ เขารู้จัก เย่ซือเฉินดี ปกติเปซือเฉินดูเป็นคนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แต่เวลาคิดจะ ทำอะไรขึ้นมานั้นก็โหดมากจริง ๆ

ถ้าเป็นคนอื่น โหดสุดก็คงจะเอากันถึงชีวิต แต่สําหรับ เย่ซือเฉิน ความโหดร้ายของเขาคือการทำให้ตายทั้งเป็น

เขารู้สึกผิดขึ้นมาที่เมื่อกี้ได้พูดประโยคกำกวมแบบนั้น กับเว็นลั่วฉิง ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าพูดไปแบบนั้นเป็นการกระตุ้นอารมณ์ ผู้ชายคนหนึ่งขนาดไหน

การที่เขาไปกระตุ้นให้เย่ซือเฉินโกรธ คนที่ได้รับผลกระ ทบก็คือเงินลั่วฉิง เขารู้สึกผิดมากจริง ๆ เพราะเป็นห่วงเธอถึงได้รู้สึกผิดขึ้น

มา

เขายอมรับว่าเมื่อกี้ไม่เพียงแต่ไม่ชอบท่าทางยโสโอหัง ของเปซื้อเฉินเพียงเท่านั้น แต่ที่จริงเป็นเพราะเขารู้สึกหึงหวง ด้วย

เพียงแค่เย่ซือเฉินมาจอดรถตรงหน้าพวกเขา ไม่ได้เอ่ย พูดอะไร แต่เป็นลั่วฉิงกลับขึ้นรถของเปซือเฉินไปง่าย ๆ ตอน นั้นเขารู้สึกอิจฉามากจริง ๆ

“ดูท่า เขาจะเป็นห่วงเธอมากนะ?” เมื่อขึ้นรถมา มุมปาก ของเย่ซือเฉินก็ยกขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มอง แล้วรู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมาทันที

ถึงแม้ประโยคเมื่อกี้จะพูดกับเงินมั่วนิ่ง แต่สายตาเขา กลับไม่ได้มองที่เป็นลั่วถึง และไม่ได้มองออกไปยังเล้งหรงที่ อยู่นอกหน้าต่างนั่น

เงินลั่วฉิงดูไม่ออกจริง ๆ ว่าตอนนี้เขากำลังมองอะไรอยู่ กันแน่ แววตาเวินลั่วนิ่งเป็นกระกายเล็กน้อย ไม่ได้ตอบอะไรเขา

เพราะที่เย่ซือเฉินพูดนั้น ถ้าเธอตอบอะไรออกไปก็จะยิ่งไป

กระตุ้นอารมณ์เขาให้โมโหมากขึ้นไปอีก

เมื่อไม่ได้ยินเธอตอบอะไร มุมปากของเย่ซือเฉินยิ่งยกสูง ขึ้น ยิ้มแต่ก็เหมือนไม่ยิ้มนั้นยิ่งทำให้คนตกใจ

แต่ไหนแต่ไรมา เป็นลั่วฉิงเป็นคนไวต่อความรู้สึก เธอจึง รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเขาในตอนนี้ เย่ซือเฉินในตอนนี้ ไม่ว่าใครเห็นเข้าก็คงต้องรู้สึกกลัวทั้งนั้น

เธอที่ไม่เคยกลัวอะไรหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่ตอนนี้ กลับรู้สึกกลัวขึ้นมา แต่งงานกันมาตั้งนาน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ เธอเห็นเปซื้อเฉันเป็นอย่างนี้

เงินลั่วนิ่งที่กำลังนั่งอยู่ ไม่ขยับตัว ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เล้งทรงที่อยู่ด้านนอกรถ เมื่อไม่ได้รับการตอบกลับใด ๆ ก็ยิ่งร้อนใจ ออกแรงทุบหน้าต่างรถอีกครั้ง : “เปซื้อเฉิน นาย ออกมานี่ ลงมาตัวต่อตัวกัน

เปซื้อเฉินแสยะยิ้มออกมา สู้กับนายตัวต่อตัวเหรอ เล้งห รงนายไม่มีคุณสมบัตินั้น

เย่ซื้อเฉินไม่สนใจเล้งทรงแม้แต่น้อย ราวกับเล้งหรงไม่มี ทางทำอะไรเขาได้เลยสักนิด

แต่การที่เขาจอดรถอยู่ตรงนี้ เพื่อจงใจแสดงให้เล้งหรง

เห็น

เฮ้อ ผู้ชายนะผู้ชาย บางครั้งก็ชอบทำอะไรย้อนแย้ง และ ปัญญาอ่อน แน่นอนว่าคำพูดพวกนี้เป็นลั่วนิ่งไม่สามารถพูดมัน ออกมาได้

เงินลั่วฉิงที่กำลังคิดอะไรอยู่ ก็ถูกเย่ซือเฉินหันมามอง แล้วเอ่ยพูดช้า ๆ : “วันนี้เล้งหรงไปคุยเรื่องแต่งงานกับตระกูล เงินแล้วเหรอ?”

“อืม” เป็นลั่วฉิงตอบกลับเบา ๆ ในใจแอบเดาว่าเขากำลัง คิดจะทำอะไร ไม่ใช่ว่าเขารู้เรื่องหมดแล้วเหรอ แล้วมาถาม เธอทําไม?

น้ำเสียงเย่ซือเฉินตอนนี้ฟังดูทุ้มต่ำและซ้า นั่นทำให้ เงินลั่วฉิงรู้สึกอึดอัด ใจเต้นรัว เธอรู้ดี ว่ายิ่งเขาเป็นแบบนี้ หมายความว่าเขายิ่งกำลังโมโห และแน่นอนว่ามันยิ่งดูน่ากลัว

อันที่จริง คำถามของเขาเมื่อสักครู่นี้ทำให้เธอรู้สึกกังวล ใจไม่น้อยเลย

“เข้ากันได้ดีสึนะ? หึม?” สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ เขา มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้น น้ำเสียงยังคงเนิบนาบและทุ้มต่ำ เขานั่งอยู่ตรงนั้น แต่กลับไม่ขยับตัวสักนิด อีกทั้งไม่เข้าใกล้ เงินลั่วนิ่งแม้แต่น้อย

ความกดดันน่าอึดอัดที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้คนแทบจะ หายใจไม่ออก ราวกับจะขาดใจยังไงยังงั้น

“ต๊ะ?” คนฉลาด ๆ อย่างเธอ ตอนนี้กลับไม่เข้าใจความ

หมายของเขา

อะไรคือเข้ากันได้ดี? ใครเข้ากับใครได้ดี?

อันที่จริง เธอกับเล้งหรงแทบจะคุยดีกันได้ไม่เท่าไหร่ ด้วยซ้ำ ทุกครั้งก็ได้แต่ต่อปากต่อคำกันเสียมากกว่า ไม่ได้เข้า กันได้ดีอะไรแบบนั้น

เธอกับท่านปู่เล้งถือว่าคุยกันถูกคออยู่ แต่เรื่องนี้แม้แต่คน ของตระกูลเงินก็ไม่มีใครรู้ เย่ซือเฉินก็ไม่น่าจะรู้หรอกมั้ง?

หรือว่าเขาจะมีญาณทิพย์?

เล้งทรงส่งดอกกุหลาบให้เธอหนึ่งคันรถบรรทุกเหรอ?” เงินลั่วฉิงยังคิดไม่ตก เสียงของเย่ซือเฉินก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ พูดถึงเรื่องดอกกุหลาบขึ้นมาอีก

เงินลั่วฉิงเม้มปาก เธอรู้อยู่แล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้เย่ซือเฉิน จะต้องรู้ ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาโทรศัพท์นั้นก็น่าจะรู้แล้ว

เพียงแต่ตอนนั้นเขาไม่ได้เอ่ยมันออกมา เธอคิดว่าเขาไม่ สนใจอะไรด้วยซ้ำ เธอยังคิดอีกว่าเขาไม่น่าใช่คนแบบที่เธอ คิด ที่ทั้งยโสโอหัง เอาแต่ใจตัวเอง บ้าอำนาจ แต่ตอนนี้ ดูท่า เธอจะมองเขาในแง่ดีเกินไป “เธอชอบเหรอ?” เปอเงินหรี่ตาลง ในแววตาเขาไม่ เพียงดูเป็นชาเท่านั้น แต่ยังดูบ้าราวกับพายุที่พัดโหมกระหน่ำ ที่ทำให้คนรู้สึกกลัวจนขนลุกชัน น้ำเสียงของเขายังคงทุ้มต่ำ และเนิบช้า ที่ฟังแทบไม่ออกว่ากำลังโมโหอยู่

เขาในขณะนี้ ทำให้คนรู้สึกหนาวสะท้านตั้งแต่หัวจรด เท้า โชคดีที่ตอนนี้เป็นเงินลั่วฉิง ถ้าหากเป็นคนอื่นล่ะก็ คง

กลัวเขาจนตายไปข้างหนึ่ง

“ฉัน…” เป็นลั่วนิ่งอยากบอกว่า เธอไม่ได้รับดอกไม้ของ เล้งทรงไว้

“ดังนั้น ตอนค่ำเลยยังอาลัยอาวรณ์กันไม่จบ พอฉันมา ก็ เลยขัดจังหวะพวกเธอเข้า?” แต่เย่ซื้อเฉินกลับไม่เปิดโอกาส ให้เธออธิบายเลย ยังคงพูดจิกกัดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและเนิบ

เงินลั่วฉิงขมวดคิ้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย?

อะไรคือตอนค่ำแล้วยังอาลัยอาวรณ์กันไม่จบ ใครอาลัย อาวรณ์ใคร เธอกับเล้งหรงน่ะเหรอ?

เขาใช้ดวงตาข้างไหนมองว่าเธอกับเล้งหรงอาลัยอาวรณ์ กัน?

อะไรคือการที่เขามาขัดจังหวะพวกเขา? พูดราวกับว่า เธอและเล้งทรงกำลังทำเรื่องน่าอายอะไรกันอยู่

ในหัวเขาคิดอะไรอยู่เนี่ย?

ไม่สิ เงินลั่วฉิงรู้สึกว่าตอนนี้เขาแทบจะไม่มีสมองเลยก็ว่า ได้ แน่นอนว่าเวิน วฉิงจะให้เขาเข้าใจผิดต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เธอจำเป็นต้องอธิบายให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้น เธอไม่รู้เลยว่า เย่ชื่อเฉินจะลงมือทำอะไรต่อไป

เล้งหรงไปพูดเรื่องงานแต่งก็จริง แต่ฉันไม่ได้รู้เรื่องนี้มา ก่อน ฉัน…”

แต่เธอก็กลับไป” เย่ซือเฉินพูดขัดเธอขึ้นมาอีกครั้ง เปซื้อเฉินในตอนนี้ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

“ฉันกลับไปก็เพราะท่านปู่เล้งไปที่บ้านตระกูลเงิน ท่าน เล้งบอกว่าถ้าฉันไม่กลับไป เขาก็จะไม่ไปไหน… เงินชั่วนิ่งพูด อย่างชัดเจน ว่าที่เธอกลับไปไม่ใช่เป็นเพราะเล้งหรง แต่เป็น เพราะท่านปู่เล้งอยู่ที่บ้านตระกูลเงินไม่ยอมไปไหน

“นี่เป็นเหตุผลที่เธอกลับไปเหรอ? เขาจะกลับหรือไม่กลับ ไป มันเกี่ยวอะไรกับเธอ นั่นเป็นเรื่องของตระกูลเล้ง เกี่ยว อะไรกับเธอ?” เย่ซือเฉินไร้เหตุผลอย่างมาก ใครก็เอาชนะเขา

ไม่ได้แล้ว