บทที่ 247 ถังจื่อโม่คือลูกชายของฉัน (1)

ดังนั้น เธอจึงเอื้อมมือออกไปจับไหล่ของเขาโดยสัญชาตญาณ จับ แน่นมาก แน่นมากจริงๆ

เยซื้อเฉินสังเกตถึงว่าเธอเริ่มหายใจไม่ออก จึงคลายเธอออก แต่ ทว่า เวลานี้เธอกำลังจับไหล่ของเขาแน่น ดังนั้น เขาจึงไม่ได้ขยับ จ้อง มองเธออยู่อย่างนั้น

ขณะนี้ หน้าของเธอและเขาเว้นระยะห่างกันเพียงเล็กน้อย แต่ว่าก็

ไม่ห่างกันเท่าไหร่ นัก

ดวงตาของเวินลั่วฉิงตอนนี้ไม่ได้ด่าใสเหมือนก่อนหน้านี้ แต่เต็มไป ด้วยความสลัวและสับสน เธอมองเขาในระยะใกล้ขนาดนี้ ยังเห็นไม่ ชัดอีก เธอรู้สึกว่าเธอมองอะไรไม่ชัดเจนเลย และขณะนี้เธอก็ไม่รู้ด้วย ซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

แต่ว่า ขณะนี้เธอรู้สึกกระหายน้ำเป็นพิเศษ ลำคอเหมือนจะลุกเป็น ไฟ และปากก็แห้งมาก

น่าจะมาจากสาเหตุของการเมาเหล้านั้นเอง

เวินรั่วฉิงเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น

สายตาของเย่ซื้อเฉินหรี่ลง แล้วก้มลงไปจูบเธอต่อ

เขาเพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงคนนี้คือปีศาจน้อยที่เย้ายวนคนเก่งมากคนหนึ่ง

เลย

ในตอนนี้เป็นถั่วนิ่งเหมือนกระต่ายน้อยที่ไร้เดียงสา ไม่มีแรงขัดขืน ใดๆ และบางครั้งก็เซ่อๆซ่าๆพาตัวเองไปข้างหน้า เพื่อไปยั่วยวน การ ทำแบบนี้ของเธอสามารถหนีเข้าปากหมาป่าไปได้ ฟ้าดินก็คงไม่ทน เหมือนกัน

เป็นลั่วนิ่งรู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งร้อน ไม่รู้สาเหตุเป็นเพราะดื่มเหล้า หรือ เป็นเพราะสาเหตุอื่นกันแน่

เสมือนอุณหภูมิของห้องสูงขึ้นมาทันที…. วันที่สอง เมื่อซื้อเฉินลืมตาขึ้น เห็นเธอยังนอนหลับฝันดีอยู่ในอ้อม กอดของเขาอยู่

ช่วงเวลานี้ ริมฝีปากของเขายิ้มออกมาโดนปริยาย ความรู้สึกนี้ถึง ความจริงใจ

สายตาของเขาค่อยๆมองลงมา หยุดอยู่ที่ผิวขาวละมุนของเธอ บน

ร่างกายนั้นมีรอยมากมายที่เขาได้ฝากไว้เมื่อคืน

เขารู้ว่าเมื่อคืนเธอเมา และเขาอยากจะหักห้ามใจ แต่ก็ควบคุมตัว เองไม่ได้ทุกครั้ง

เขาพบว่า เวลาอยู่ต่อหน้าเธอ การควบคุมตนเองของเขาซ่างเปราะ บางเหลือเกิน

เยซื้อเฉินมองดูเวลา มันสิบโมงแล้ว เขารู้ว่าเมื่อคืนเธอเหนื่อยเกินไป แล้ว ดังนั้น จึงไม่ได้เรียกเธอ เขาก็ไม่ได้รีบร้อนลุกขึ้น จึงหยิบมือถือ มา แล้วส่งข้อความไปให้เลขาหลิว เพื่อให้เลขาหลิวส่งเสื้อผ้าและ อาหารเช้ามาให้

เมื่อคืนเธอเมาเหล้า วันนี้ถ้าตื่นขึ้นมา เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ แบบนี้ ไม่รู้จะมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง?

เย่ซื้อเฉินนึกถึงนิสัยของเธอ ริมฝีปากค่อยๆโค้งขึ้น คิดว่าน่าจะมี สีสันน่าดู!

เลขาหลิงทำงานรวดเร็วมาก ไม่นานนัก ก็นำเสื้อผ้าและอาหารเช้า ส่งมาถึงที่

ซื้อเฉินค่อยๆดันเวินลั่วชิงออกเล็กน้อย านั้นค่อยๆลงมาจาก

เตียง

ท่าทางของเขาเบามาก แทบจะไม่มีเสียงอะไรเลย ดังนั้นจึงไม่ได้ทำ ให้เงินลั่วฉิงที่ยังอยู่บนเตียงตื่นมา

เลขาหลิวอยู่ห้องด้านนอก นำของทั้งหมดส่งให้เยซื้อเฉิน คิดดูแล้ว สักครู่ จึงพูดเสริมออกมาว่า : “คุณจูก็อยู่ โรงแรมหวนหยูเหมือนกัน เขาหวังว่าก่อนจะไปจากเมืองAจะได้เจอกับท่านก่อน” เยซื้อเฉินตะลึงเล็กน้อย คุณจูเป็นเพื่อนของแม่ ตอนแรกเขาได้นัด กับคุณจูเพื่อเจอหน้ากันวันนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่า เขาลืมมันไปเอง

ในเมื่อคุณจูอยู่โรงแรมนี้พอดี แล้วยังพูดขึ้นก่อนว่าอย่านัดเจอกันที่ โรงแรมนี้ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เป้ซื่อเฉินนำเสื้อผ้าและอาหารที่เตรียมไว้เข้าไปในห้องให้เว็นลั่วฉิง

ยังคงเห็นเธอนอนหลับสบายอยู่ คิดว่าน่าจะเป็นเพราะเมื่อคืนเธอ

เหนื่อยเกินไป คงจะไม่ตื่นในเวลาอันสั้นนี้แน่นอน

เย่ซื้อเฉินค่อยๆปิดประตูลง แล้วออกไปจากห้อง

เงินลั่วชิงเหนื่อยจริงๆ เป็นไปไม่ได้ว่าจะตื่นง่ายขนาดนี้ แต่ว่า เยซื่อ เฉินออกไปได้ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาทันที

เป็นลั่วนิ่งได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่เธอรู้สึกว่าขณะนี้หนังตา

ของเธอหนักมาก ลืมตาไม่ขึ้น เธอไม่อยากรับ แต่โทรศัพท์กลับดัง

ตลอดเวลา ไม่ยอมหยุด

เธอจึงคลำหาโทรศัพท์ แล้วรับมันขึ้นมา

“เงินลั่วฉิง กี่โมงแล้ว ทำไมเธอยังไม่มาทำงานอีก? ” เมื่อรับ โทรศัพท์ขึ้นมา เสียงคำรามที่น่ากลัวดังสิงโตปลุกเวินลั่วฉิงให้ตกใจ ตื่น

เป็นลั่วนิ่งลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ปฏิกิริยาแรกคืออยากลุกขึ้น แต่ว่า ร่างกายยังไม่ทันได้ลุกขึ้นนั่ง เธอก็รู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกเป็น เสี่ยงๆ ทั้งเจ็บทั้งอ่อนและไม่มีแรง

ในขณะนั้น เป็นลั่วนิ่งรู้สึกตกใจ ตกใจมากจริงๆ

นี่มันสถานการณ์อะไรกัน ?

ความรู้สึกนี้เขาเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งนั้นก็คือห้าปีที่แล้วครั้ง

นั้น.

เวินรั่วฉิงไม่แม้แต่จะกล้าคิดในใจว่าเธอจะโชคดี ถึงแม้ ประสบการณ์ด้านนั้นของเธอจะน้อยมาก แต่เธอก็รู้ว่าเมื่อคืนมันเกิด อะไรขึ้น เธอจำได้ เมื่อคืนตอนที่เย่ชือเฉินจูบเธอ แล้วเธอก็ดื่มเหล้าจากปาก ของเขา จากนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไปเลย

ส่วนเรื่องหลังจากนั้น เธอจำอะไรไม่ได้เลย

แต่ว่า เธอจำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นได้ชัด ว่าเธอทำอะไรบางอย่าง.. หลังจากเมา ..