บทที่ 198 คุณชายสามเย่ที่ฉลาดหลักแหลม(1)

เจ้าหนูน้อย หนูกำลังโกหก เสียงของเยชือเฉินที่ส่งมาจาก โทรศัพท์ยังคงมีพลังอำนาจที่ทำให้คนตกใจ

และน้ำเสียงของเขาในตอนนี้ยืนยันได้ว่า มันไม่ใช่คำถาม

ชั่วพริบตาเงินลั่วชิงก็ฟังเสียงของเย่ซื้อเฉินออก ณ ตอน นั้น เธอนึกว่าตัวเองได้ยินเสียงหลอน เยซูเฉินคุณโทรศัพท์ กับจื่อโม่?

เรื่องมันยังไงกันแน่? เมื่อกี้ได้เกิดเรื่องอะไรที่ที่ไม่รู้หรือ เปล่า?

และได้ยินเสียงพูดของเยซื้อเฉิน ร่างกายของเธอแข็งที่อ

ทันที

เย่ซื้อเฉินพูดว่าจื่อโม่โกหก?

ทำไมเย่ชื่อเฉินถึงพูดแบบนี้จื่อโม่คุยอะไรกับเขา?

เวินรั่วจึงไม่กล้าพูด ตอนนี้โทรศัพท์ของจื่อโม่เปิดสปีด โฟนไว้ หากเธอพูด เสียงของเธอก็จะถูกส่งผ่านไปถึงที่เย่ชื่อ เฉินอย่างชัดเจน

โซดีที่เมื่อกี้ตอนเธอเข้ามาในห้องแล้วไม่ได้พูด เห็นจื่อซี แค่ล้มนอนตะแคงอยู่บนพื้น ไม่ได้หนักหนาอะไร แต่กลับ[L

ร้องให้เสียงดังขนาดนั้น เขากำลังสงสัยเสียงตกใจเมื่อกี้เป็น เสียงของเห่อถงถง

ตอนที่จื่อโม่คุยโทรศัพท์นั้นเวินลั่วเฉินก็เห็นแล้ว เพียงแต่ เธอคิดว่าจื่อโม่คงคุยกับเพื่อนรุ่นพี่ที่โรงเรียน จึงไม่ได้รู้สึก สงสัย

จื่อโม่เป็นเด็กที่ความคิดโตกว่าเด็กปกติทั่วไป มีความคิด เป็นของตัวเอง ส่วนใหญ่เธอจึงไม่ได้เข้มงวดกับจื่อโม่นัก

เห่อถงถงเห็นปฏิกิริยาของเวินสั่วฉิงที่อึ้งอยู่

“เย่ซื่อเฉิน” เวินลั่วฉิงใช้ภาษาปากบอกกับเห่อถงถง

เห่อถงถงเวลาที่อยู่ในช่วงเวลาสำคัญปฏิกิริยาในการ ตอบสนองค่อนข้างเร็ว: “เธอจึงรีบคำรามอย่างโมโห? นี่มัน โทรศัพท์ของใคร แล้วลูกกำลังคุยกับใคร?”

“ผมจะโทรหาพ่อครับ แต่ว่าโทรผิดครับ” ถังจื่อ โม่เข้าใจ ความหมายที่เห่อถงถงสื่อในทันที ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ บางเบา

“โทรผิดก็วางสายสิครับ ทำไมยังไม่คุยเยอะแยะแบบนั้น แม่เคยบอกว่าแล้วไม่ใช่เหรอ ห้ามคุยกับคนแปลกหน้า? ลูก คุยอะไรกับเข้าบ้าง? หากเป็นคนร้ายล่ะ รู้ข้อมูลของพวกเรา แล้วมาขโมยของที่บ้านเราหรือจับตัวลูกไปเรียกค่าไถ่จะทำ ยังไง? ยังไม่รีบวางสายอีก” เห่อถงถงแสดงบทบาทของแม่อยู่ที่อยู่ในเมือง

อ้อ ถังจื่อโม่ตอบด้วยเสียงต่ำ ในที่สุดก็ได้วางสาย ชื่อเฉินที่ถูกกระหน่ำด้วยเสียงที่มาจากโทรศัพท์จากนั้น

ก็ถูกวางสายใส่ ทำให้เขาอึ้งไปเล็กน้อย

แต่ในวินาทีต่อมาดวงตาที่คมกริบของเขาก็หรี่ลงทีละนิด เขาคิดว่าเรื่องนี้น่าจะมีปัญหา

“ฮู่ เกือบละ เกือบละ” เห็นถังจื่อโม่วางสายแล้ว เห่อถงถ งก็อ่อนปวกเปียกไปกับพื้นทันที มองไปที่เวินลั่วฉิง: “เธอว่า เขาจะเชื่อมั้ย?”

“ไม่น่าจะเชื่อนะ” ท่าทางของเวินลั่วฉิงดูเคร่งขรึมเล็กน้อย จากความเข้าใจของเธอเกี่ยวกับเย่ซื้อเฉิน อยากจะหลอกให้ เย่ซื่อเฉินเชื่อนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่าย

“แล้วทำไงดี? โม่โม่ลูกได้เผยข้อมูลอะไรให้เขามั้ย?” เห่อ ถงถงรีบมองไปที่ถังจื่อโม่

“ไม่ครับ ไม่อย่างแน่นอนครับ ข้อมูลที่ผมบอกเขาเป็น ข้อมูลเท็จทั้งหมด เขาถามว่าแม่เป็นใคร ผมก็บอกชื่อของแม่ บุญธรรมไปครับ ผมรับประกันเลยครับว่าไม่ได้เปิดเผยข้อ มูลใดๆทั้งนั้น” ถังจื่อ โม่รีบส่ายมือ เห็นสีหน้าที่เคร่งขลืมของ เงินลั่วชิง เสียงยิ่งอยู่ยิ่งเบา

เขาไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดี แต่เขากลัวหม่ามโกรธ
“มันก็ดี มันก็ดี ถึงแม้เขาไม่เชื่อก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก เพราะข้อมูลที่ไม่ไม่ให้เขานั้นเป็นข้อมูลเท็จ เขาไม่น่าที่จะหา มาถึงตรงนี้ได้ และคงไม่รู้ว่าใครเป็นคนโทรหาเขา” เห่อ ถงลงโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วลูกโทรหาเขาทำไมเหรอ?” เงินลั่วชิงมองไปที่ ลูกชาย ในใจสงสัย ทำถังจื่อไม่ต้องโทรหาเยซื่อเฉิน?

โทรออก โดยไม่ตั้งใจครับ ถังจื่อโม่ตอบทันควัน เป็นลั่วจึงไม่ได้ถามตอบ สำหรับคำพูดของลูกชาย เธอเชื่อ

เพียงแต่ จู่ๆเธอก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา: “ถังจื่อโม่ ลูกใช้โทรศัพท์ของลูกโทรหาเขา? หมายเลขโทรศัพท์ของ ลูกเป็นของประเทศM”

หลังจากที่ถังจื่อโม่กลับมาเพราะเขาไม่ค่อยได้ใช้

โทรศัพท์ คนที่ชื่อโม่จะติดต่อก็ไม่ได้เยอะอยู่แล้ว หลังจากจื่อ โม่กลับมาแล้วติดต่อรุ่นผี ส่วนใหญ่ก็ติดต่อผ่านทาง อินเทอร์เน็ต ดังนั้นเบอร์โทรศัพท์ของจื่อโม่เลยไม่ได้เปลี่ยน สักที

ตอนนี้ถังจื่อ โม่ใช้เบอร์ของประเทศMโทรหาเยซือเฉิน?

หากเป็นเช่นนี้ เพียงแค่เคยซื้อเฉินตรวจสอบ ทุกอย่างก็จะ ถูกเปิดเผย

เติมทีเยชื่อเฉินก็สงสัยเธออยู่แล้ว และห้าปีที่ผ่านมานี้เธอพักอยู่ที่ประเทศMตลอด หากเย่ซื่อเฉินตรวจพบว่าหมายเลข ของจื่อ โม่เป็นของประเทศM ถึงเวลานั้นต้องสงสัย แน่นอน….

เห่อถงถงก็ตกใจจนอึ้ง สายตาคู่นั้นมองไปที่ถังจื่อโม่ อย่างทันควัน

“อันนี้ไม่ใช่เบอร์ของประเทศMครับ เป็นเบอร์ที่แม่ บุญธรรมซื้อให้เมื่อสองสามวันก่อน เป็นเบอร์ใหม่” ถังจื่อโม่ ที่ถือโทรศัพท์ไว้ได้โชว์ขึ้นที่หน้าของเวินลั่วฉิง ในที่สุดใบ หน้าน้อยๆก็ได้ยิ้มออกมา แม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ

“ใช่ ใช่ เป็นเบอร์ใหม่ ตอนที่จะออกไปเที่ยวเพื่อความ สะดวกในการติดต่อจื่อโม่ฉันเลยซื้อเบอร์ใหม่ให้เขา ฉันรู้ว่า เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้สถานะของโม่โม่ ดังนั้นฉันไม่ใช้ แม้แต่บัตรประชาชนของตัวเอง พอดีพี่ชายฉันเพิ่งเปิดร้าน เขาได้ให้เบอร์เก่าที่เขาเคยใช้ทำงาน ด้านนี้เธอไม่ต้องกังวล เลย เห่อถงถงก็ได้ยิ้มแล้ว เห็นได้ชัดว่าโล่งอก เมื่อกี้เธอตื่น เต้นจนลืมเรื่องนี้ไป” ยังคงเป็นเด็ก โม่ที่ฉลาดหลักแหลม สมองตอบสนองเร็ว

เงินลั่วชิงแอบสูดลมหายใจ แต่ก็คงยังไม่ค่อย วางใจนัก เธอเข้าใจเย่ซื้อเฉิน ผู้ชายคนนี้อันตรายจริงๆ

“อี้? จื่อโม่ลูกกำลังดูอะไรเหรอ? ทำไมมีแต่เย่ซีเฉิน? จื่อ โม่กำลังตรวจสอบอยชื่อเฉิน? ดูท่าทางลูกรักของบ้านเรารู้เรื่องของเยื่อเฉินไม่น้อยเลยนะ เห่อถงถงเห็นข้อมูลบนจอ คอมพิวเตอร์ของถังจื่อไม่เลยอดที่จะถามไม่ได้ จื่อโม่คนนี้ ช่างเป็นเด็กที่ฉลาดเหลือเกิน

เพียงแต่ดูไปดูมา ตาของเธอก็เพิ่งกว้างทันที “สิ่งเหล่านี้ ลูกหาเจอได้ยังไง? แม้แต่หม่ามียังหาไม่เจอเลย”

จะว่าไปแล้วเธอก็เป็นยอดฝีมือด้านคอมพิวเตอร์ แต่ต้อง มาพ่ายแพ้ให้แก่เด็กที่อายุไม่ถึงห้าขวบ?

มันช่างไม่สมเหตุผลเอาเสียเลย?

“ความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ของเขาทั้งหมดมู่หรงตัวหยาง เป็นคนสอนด้วยตัวเอง” เวินลั่วฉิงอธิบายเพิ่มเติม

ประสาทเสียจริง เห่อถงถงพูดอย่างอัดอั้น คำว่าประสาทที่ เธอพูดนั้นหมายถึงตัวของมู่หรงตัวหยาง ไม่ได้หมายความ ว่าเขาเก่งด้านคอมพิวเตอร์

สอนเด็กห้าขวบให้เก่งได้ขนาดนี้ อยากเห็นว่ามู่หรงตัว หยางจะเก่งแค่ไหน

เวินลั่วฉึงรู้ว่าหากซื่อเฉินพบว่าคนที่อยู่บนแท็กซี่ไม่ใช่ เธอ ต้องหาเธอแน่นอน ดังนั้นเธอจะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ เธอ ต้องรีบไปจากที่นี่

“ลูกจำ หม่ามี้ยังมีธุระ คงไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนลูกได้อีก แล้วนะ.” ตอนนี้เงินลั่วฉิงไม่อยากจะจากไป แต่เธอไม่มีหนทางอื่นจริงๆ

“หนูรู้แล้วค่ะ หม่ามีไปยุ่งก่อนเลยค่ะ ” เพียงแต่ ครั้งนี้ถัง จื่อซีกลับเป็นเด็กที่เหลือเกินเวิ่นลั่วฉิงอึ้งใปชั่วขณะ รู้แปลก ใจเล็กน้อย เจ้าหนูน้อยให้เขาจากไปได้ง่ายดายแบบนี้? เธอ รู้ว่าเด็กชีก็คงไม่อยากให้เธอจากไปเหมือนกัน เด็กซีคงไม่ อยากให้เธอเป็นห่วง

เป็นลั่วนิ่งมองดูลูกรักทั้งสอง ในใจสับสน แต่ไม่ไปก็ไม่ได้