บทที่ 181 คุณชายสามเย่หึงแล้ว คนบางคนต้องแย่แน่

(2)

เป็นลั่วนิ่งค่อย ๆ ยิ้มออกมาอย่างสดใสและไร้เดียงสา : “อ๋อ เมื่อกี้ฉันลืมเตือนคุณชายเย่ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ทันระวังเลยทำ กาวอเนกประสงค์เลอะบนเก้าอี้ แถมยังทำหกเยอะอีกต่าง หาก ตั้งสองกระปุกแหนะ โชคร้ายที่คุณชายเย่มานั่งที่เก้าอี้ ตัวนี้พอดี ก็เลยเป็นอย่างที่คุณชายเย่เห็น..”

ไม่ระวัง แต่ทำหกเลอะเทอะตั้งสองกระปุกเนี่ยนะ? ไปพูด ให้ใครฟังก็ไม่มีใครเชื่อหรอก เย่อหยุ่นานหน้าถอดสี แล้วเริ่มขยับตัว ปรากฏว่าขยับไม่ได้

กางเกงติดแนบแน่นอยู่กับเก้าอี้ แม้แต่ผิวหนังก็เหมือนจะ ติดแน่นไปด้วย เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย นอกเสียจากจะ ถอดกางเกงออกซะ

แต่ว่า เขาไม่สามารถถอดกางเกงออกในที่สาธารณะแบบนี้ ได้แน่นอน

“เวิน ลั่ว ฉิง…” เย่อหยู่นานโกรธจนหน้าเขียวปิ๊ด จ้องไปที่ เป็นลั่วนิ่งด้วยสายตาอาฆาต

“ชู่. เวินลั่วฉิงทำมือปิดปากบอกเขาให้เบาเสียงหน่อย :

“ฉันแนะนำว่าคุณชายเย่พูดเบาหน่อยจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นจะ กลายเป็นที่สนใจของคนอื่น เกรงว่าจะ.เป็นลั่วนิ่งแกล้งพูดเตือนแล้วหยุดพูดไป แต่สื่อความหมาย

ได้อย่างชัดเจน

สภาพของเย่อหยู่นานในตอนนี้ ถ้าหากมีคนมาเห็นเข้า คง อายน่าดู ดังนั้นเย่อหยู่นานจึงจำใจอดกลั้นเอาไว้

“พี่สาม เกิดอะไรขึ้นเหรอ หรือว่าเป็นลั่วอึ้งยังชอบเย่อหยู่ นานอยู่ สองคนนั้นดูพูดคุยกันสนุกเชียว” บนตึกนั้น คุณชาย ห้านิ่งค่อนข้างสับสน เพราะภาพที่เขาเห็นนั้นค่อนข้างเหนือ

ความคาดหมาย

ถ้ามองจากมุมของเขาและเยซื้อเฉินลงมานั้น จะมองไม่เห็น สีหน้าของเย่อหยู่นาน อีกทั้งยังไม่ได้ยินที่พวกเขาทั้งสองคุย กัน แต่ที่พวกเขาเห็นได้ชัดเจนคือใบหน้าด้านข้างของ เป็นลั่วนิ่งที่ดูยังไงก็มองออกว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ รอยยิ้มสดใส นั้นชัดเจนมาก แกล้งทำเป็นไม่เห็นยังยากที่จะละสายตาเลย

สีหน้าของเยซื้อเฉินในขณะนี้ดูเย็นชามาก ถ้าหากจ้องมอง อย่างละเอียด ก็ดูออกว่าภายใต้ใบหน้าที่ดูเย็นชานั้นแฝงไป ด้วยอารมณ์โกรธที่อันตราย

คุณชายห้าฉิงถอนหายใจอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก สถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก

ด้านล่างตึก เย่อหยู่นานทั้งโมโหทั้งร้อนใจ แต่เมื่อได้เห็น รอยยิ้มของเวินลั่วฉิง เขาก็นิ่งอึ้งไป : “เวินลั่วฉิง เธอตั้งใจทำ มัน”

ตอนแรกเย่ออยู่นานก็คิดว่าเป็นลั่วฉิงคงไม่ได้ระวังจริง ๆ เพราะเขาไม่คิดว่าเป็นลั่วนิ่งจะเป็นคนที่มีแผนร้ายแบบนั้น

แต่ตอนนี้ เมื่อพิจารณาดูแล้ว เธอดูไม่เหมือนว่าไม่ ระมัดระวัง แต่ดูเหมือนจะตั้งใจทำมากกว่า

“ใช่ ฉันตั้งใจทำ” เงินลั่วฉิงตอบอย่างเปิดเผยเรื่องที่เธอทำ เธอต้องยอมรับแน่นอน อีกทั้งยังกล้ายอมรับอย่างตรงไปตรง มาด้วย

“เธอ?” เย่อหยู่นานคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะยอมรับดื้อ ๆ แบบนี้ สีหน้าเธอไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เย่อหยู่นานรู้สึก เหมือนตัวเองใกล้จะกระอักเลือดออกมา ทันใดนั้นเขาก็คิด ขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันจะมาที่นี่ แล้วรู้ได้ยัง ไงว่าฉันจะนั่งที่เก้าอี้ตัวนี้”

เวินลั่วฉิงกรอกตา มองไปที่เขาอย่างนิ่งเฉย : “นายไม่ใช่

กำลังนั่งอยู่เหรอ?”

เยอหยู่นานหมดคำที่จะพูด ได้แต่มองไปยังแววตาเธอที่ เต็มไปด้วยความซับซ้อน ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งใจทำแบบนี้ เพื่อเรียกเขาเข้ามา

ไม่ ไม่ใช่สิ ที่จริงแล้วเธอตั้งใจจะเรียกเวินหรวนหรวนมา ต่างหาก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาแทนเวินหรวนหรวน เขานึกขึ้นได้ทันที ก่อนหน้านั้นเวินลั่วชิงเอาโค้กแก้วนั้นให้ เขาดื่ม ตอนนั้นเธอน่าจะทดสอบว่าเขารู้เรื่องหรือเปล่า

เขาคิดว่าถ้าหากเขาไม่รู้เรื่องอะไร เธอน่าจะเตือนเขา ไม่ ปล่อยให้เขานั่งลงไปแบบนั้น แต่ที่จริงเขารู้ดีอยู่แล้วต่างหาก

ฉะนั้น เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง สมควรแล้วล่ะ เขารู้อยู่แก่ใจว่า เวินหรวนหรวนวางยาเธอ ถึงขนาดรู้ว่าเวินหรวนหรวนวางยา อะไร แต่เขากลับเลือกที่จะเข้าข้างเวินหรวนหรวน

เขารู้ว่าเงินลั่วฉิงป่วยหายดีแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเธอจะ กลายเป็นคนฉลาดขนาดนี้ เธอรู้ทันแผนการทั้งหมดของ เงินหรวนหรวนนานแล้ว และตั้งใจวางแผนเรื่องนี้อย่าง รอบคอบ ในที่สุดเขาก็ตกหลุมพรางของเธอ

“พี่เย่ที่แท้พี่ก็มาอยู่นี่นี่เอง เจียหาวมาแล้ว พี่จะไปหาหรือ เปล่า” ทันใดนั้น เสียงของเวินหรวนหรวนก็ดังขึ้น ขัดจังหวะ ความคิดของเย่อหยู่นานทันที

เวินหรวนหรวนทำทีเข้ามาดูลาดเลา เธอเห็นเวินลั่วฉิงกับ เย่อหยู่นานพูดคุยกันสักพัก เลยรู้สึกกังวลใจ

เธอกังวลใจเรื่องวางยาในน้ำโค้ก และกลัวว่าเวินลั่วฉิงจะ ยั่วยวนเย่อหยู่นาน

“ฉันไม่ไปแล้วล่ะ ฉันอยากนั่งตรงนี้สักพัก” เย่อหยู่นานใน ตอนนี้ไม่สามารถขยับตัวได้ แต่เขาก็พูดอะไรไม่ได้ ใจเขา ร้อนรนมาก แต่ก็คิดไม่ออกว่าต้องทำยังไง

“พี่เย?” เงินหรวนหรวนอึ้งไป คิดไม่ถึงว่าเย่อหยู่นานจะ ปฏิเสธเธอ ห้าปีที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าเย่อหยู่นานจะไม่เคยเอ่ยถึง เรื่องขอเธอแต่งงาน แต่เขาก็ตามใจเธอแทบทุกเรื่องมาโดย ตลอด

อีกทั้งความสัมพันธ์ระหว่างเจียหาวกับเย่อหยู่นานก็ไม่ ธรรมดา

เย่อหยู่นานกลับปฏิเสธไม่ไปพบเขา เพื่ออยากจะอยู่ตรงนี้ เหรอ

เวินลั่วฉิงปรายตามองไปยังเว็บหรวนหรวน แล้วมองไปที่เย่ หนานกง แล้วตั้งใจพูดขึ้นมาว่า : “คุณชายเย่ ที่จริงแล้วนาย ไม่ต้องจงใจอยู่ที่นี่หรอกนะ”

เงินลั่วชิงพูดเน้นเสียงที่คำว่า จงใจ เวินลั่วฉิ่งพูดน้ำเสียงค่อนข้างสูง อีกทั้งในห้องโถงก็เงียบ มาก ดังนั้นทุกคนต่างพากันจ้องมองมาที่พวกเขา

คุณชายสามเย่ที่อยู่บนตึกหรี่ตามอง แววตาเต็มไปด้วย ความเยือกเย็นที่ซ่อนอยู่

เวินลั่วฉิงคิดไว้แล้วว่ายังไงเวินหรวนหรวนก็ต้องมา แต่คิด ไม่ถึงว่าเป็นหรวนหรวนจะเก็บอาการไม่อยู่ ถึงขั้นรีบมาขนาด

ในเมื่อมาถึงแล้ว งั้นก็จะได้เริ่มเกมสนุกๆ สักที

เธอคนนี้ที่ผ่านมาไม่เคยคิดแค้นใคร เพราะเวลามีเรื่องอะไร เกิดขึ้นเธอก็จะเอาคืนทันที ดังนั้นเรื่องระหว่างเธอกับเวินห รวนหรวน วันนี้ต้องเอาคืนให้สาสม

เย่อหยู่นานถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ จ้องไปที่เวินลั่วฉิง เขา จงใจจะอยู่ที่นี่งั้นเหรอ เธอช่างกล้าพูดออกมาได้

เขาเต็มใจเหรอ เขาเต็มใจที่ไหนกัน เขาไม่ได้เต็มใจสักนิด แต่เขาก็โต้ตอบอะไรไม่ได้ เพราะการโต้ตอบที่ดีที่สุดคือ การไปจากที่นี่ แต่เขากลับไม่สามารถไปไหนได้

“พี่เย่พี่เจียหาวเหมือนจะมีธุระคุยกับพี่นะ น่าจะเป็นเรื่อง ธุรกิจ” ในใจเงินหรวนหรวนเกลียดจะเป็นจะตาย แต่ไม่กล้า แสดงออกทางสีหน้า ทำได้เพียงยิ้มออกมา พูดด้วยน้ำเสียง นุ่มนวล

“จริงด้วย ธุรกิจสำคัญมาก คุณชายเยรีบไปธุระเรื่องธุรกิจ เถอะ อย่าอยู่ที่นี่เลย” ไม่รอให้เย่อหยุ่นานเอ่ยปากพูด เป็นลั่วนิ่งก็รีบชิงพูดขึ้นมาก่อน เวินหรวนหรวนคิดว่าเย่อหยู่นานไม่อยากไป เลยเอาเรื่อง ธุรกิจมาอ้างเพื่อกระตุ้นเขา แต่เงินหรวนหรวนไม่มีทางคิดได้ หรอกว่าเย่อหยู่นานขยับตัวไม่ได้ วันนี้ไม่ว่าเวินหรวนหรวนจะ พูดยังไง เย่อหยู่นานก็ไม่ยอมไปกับเธอ

เยอหยู่นานจ้องไปที่เวินลั่วฉิงอย่างดุดัน เมื่อเห็นเธอยิ้ม อย่างสดใส เขาก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไม่รู้ทำไม เมื่อสักครู่เขาถึง ได้รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เวลายิ้มแล้วไม่น่าเกลียด ค่อนข้างจะดู ดีเลยด้วยซ้ำ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ

ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ไม่รู้จะพูดยังไงจริง ๆ เย่อหยู่นานอยู่ ๆ ก็ นิ่งเงียบไป

ขณะนั้นเอง ทุกคนก็ให้ความสนใจกับเสียงที่อยู่ตรงนี้ ใน ห้องโถงยิ่งเงียบเข้าไปอีก ทุกคนต่างพากันมองมาที่ด้านนี้

“อะไรกัน เมื่อห้าปีก่อน งานหมั้นระหว่างเย่อหยู่นา นกับเป็นลั่วฉิงล้มเลิกไป ตอนนี้เย่อหยู่นานคิดจะกลับมากิน น้ำพริกถ้วยเก่าหรือยังไง”

“พี่สาม พี่ว่าถ้าหากเย่อหยู่นานอยากกลับมากินน้ำพริกถ้วย เก่า เวินลั่วฉิงจะยินดีไหม” บนตึกนั้น คุณชายห้าฉิงมองไปที่ เยซื้อเฉิน จงใจเอ่ยถามเขา

เย่ซื้อเฉินไม่ตอบคำถามเขา แต่รีบลงไปยังด้านล่างทันที คุณชายห้าฉิงเบิกตาโพลง พี่สามลงไปด้านล่างแล้ว มีเรื่อง สนุกแล้วล่ะสิ