บทที่174คุณชายสามเย่ไว้หน้า(2)

“ฉิงฉิง เธออึ้งอะไรอยู่น่ะ? มู่หรงด้วหยาง บอกว่าแผนของเธอสำเร็จแล้ว ได้ข้อมูล มาแล้ว ฉันจะดูซิว่าคนไม่ดีอย่างจงเยว่ นั่นจะยังอวดเก่งได้อย่างไร” หลังจากที่ฉู่ หลิงเอ๋อวางสายไปแล้ว ใบหน้าเต็มไป ด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

ได้ยินคำพูดของฉู่หลิงเอ๋อแล้ว ดวงตา ของเวินถั่วนิ่งเป็นประกายขึ้นมา แผนของ เธอสำเร็จแล้วอย่างนั้นหรือ?

ในใจของเธอรู้ดีว่าแผนของเธอล้ม เหลวไม่เป็นท่าไปแล้ว

แต่.. มู่หรงด้วหยางเอาข้อมูลมาจัดการแล้ว บันทึกลงในการ์ดความจำนั้นใหม่อีกครั้ง ซ่งหยุนทำสัญลักษณ์เหมือนกับอันก่อน เอาไว้ หลังจากนั้นฉู่หลิงเอ๋อจึงเอ่ยพูดถึง สถานที่หนึ่งขึ้นมาเพื่อให้จงเยว่มาเอา ข้อมูลไป

สถานที่ฉู่หลิงเอ๋อเป็นคนเลือก คือบ้าน ของเพื่อนเธอ ซึ่งเป็นที่ที่อยู่ในตำแหน่ง ซ่อนอยู่ค่อนข้างลึกพอสมควร

หลังจากจงเยว่รีบมาแล้วนั้น เธอถือ การ์ดความจำนั้นอย่างตั้งใจ เธอมองดู อย่างละเอียดสักพักหนึ่ง ก็ไม่เห็นว่ามี ปัญหาอะไร แต่เธอก็ยังคงไม่ล้มเลิก ความตั้งใจ ยังคงพยายามหาเรื่องมา ตำหนิอยู่เช่นเดิม : “เวินลั่วฉิง การ์ดความ จำนี้ถูกเยซื่อเฉินแย่งเอาไปเมื่อคืนวานนี้ คุณแน่ใจหรือว่าเย่ชื่อเฉินจะไม่ได้ดูแล้ว คุณรับประกันได้ใช่ไหมว่าจะไม่เกิดเรื่อง ขึ้น?”

ได้ยินค่ำพูดของจงเยว่แล้ว ฉู่หลิงเอ๋อ และซ่งหยุนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เนื่องจาก ว่าพวกเธอรู้ว่าข้อมูลในการ์ดความจำนี้ เย่ซื้อเฉินเห็นมันแล้ว อีกทั้งตอนนี้ข้อมูลที่ เป็นต้นฉบับก็ยังอยู่ในมือของเขาอีกด้วย

จริงๆแล้วปัญหานี้พวกเธอเองก็รู้สึก เป็นกังวลอยู่เช่นกัน

ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ฉิงฉิงจะ ต้องเป็นคนแรกที่ต้องถูกดึงให้มารับผิด ชอบอย่างแน่นอน ดวงตาของมู่หรงตัวหยางหมองลงเล็ก

น้อย

“ฉันรับประกันค่ะ” เป็นลั่วจึงกวาดตาม องไปยังจงเยว่อย่างนิ่งๆ เสียงของเธอไม่ ได้สูง แต่กลับดูมีพลังอย่างที่ทำให้ไม่ อาจมีข้อสงสัยได้

เธอเชื่อเย่ซื้อเฉิน เชื่อว่าต่อให้การ์ด ความจำจะยังอยู่ในมือของเย่ซือเฉิน ก็จะ ไม่มีทางเกิดปัญหาขึ้นมาได้อย่างแน่นอน

คู่หลิงเอ๋อรู้สึกอึ้งไป ดวงตาทั้งสองข้าง ที่มองมายังเวินลั่วฉิงกระพริบลงอย่าง รวดเร็ว ฉิงฉิงของเธอดูเหมือนกับว่าจะ เชื่อใจเยชื้อเฉินมากขนาดนี้เชียวหรือ?

ฉิงฉิงของเธอทำไมถึงได้เชื่อใจเย่จื่อ เฉิน นขนาดนี้กัน ท่ำไม?

ดูแล้วมีความหวังอยู่จริงๆสินะ!

ซึ่งหยุนยิ่งรู้สึกตื่นตะลึงมากขึ้นไปอีก ถ้าหากเจอชื่อเฉินไม่ได้ดูข้อมูล ฉิงฉิงจะรับ ประกันแบบนี้ก็ว่าไปอย่าง แต่ทั้งๆที่เย่ซือ เฉินดูข้อมูลแล้ว อีกทั้งข้อมูลเดิมนั้นก็ยัง อยู่ในมือของเย่ซื้อเฉินอีกด้วย! ทำไม ฉิงฉิง….

มู่หรงด้วยหยางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ตำแหน่งอาชีพของฉิงฉิงนั้นตัดสินได้ว่า เธอไม่สามารถเชื่อใครได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้ เธอกลับรับประกันยืนยันออกมาเพื่อ เยชื่อฉินอย่างนั้นหรือ?

นี่ไม่เพียงแค่เป็นความเชื่อใจที่เธอมี ต่อเย่ซื้อเฉินเพียงเท่านั้น เกรงว่านี่เพื่อ เป็นการปกป้องเย่ซือเฉินอีกด้วย ความ คิดเล็กๆของเธอนี่เขามองออก

“คุณรับประกัน คุณมีสิทธิ์อะไรจะมารับ ประกันได้ ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้น พวกเรา ต่างก็จะได้รับความเดือดร้อนด้วย ไม่แน่ ว่าพอถึงตอนนั้นแล้วอาจจะมีอันตรายต่อ ชีวิตด้วยก็ได้” จงเยว่กลับยังคงไม่ยอม เลิกรา เธอรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสดีๆที่เธอจะ สามารถล้มเป็นลั่วนิ่งได้ โอกาสดีๆแบบนี้ ก็ไม่อยากให้พลาดอยู่แล้ว

“คุณวางใจเถอะค่ะ แม้ว่าจะเกิดเรื่อง ขึ้น ก็ไม่เดือดร้อนไปถึงคุณหรอกค่ะ” เป็นลั่วนิ่งค่อยๆกลอกตามองไปยังจงเยว่ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ด้วยความเย้ย หยัน : “เพราะว่าคุณไม่มีคุณสมบัติพอ”

ประโยคข้างหน้าของเวินลั่วฉิงฟังดู แล้วเหมือนกับไม่มีอะไร แต่ประโยค สุดท้ายที่เสริมขึ้นมานั้นช่างร้ายกาจมาก เสียจริงๆ

ฉู่หลิงเอ๋อหัวเราะออกมา ส่วนซ่งหยุ นกับมู่หรงด้วยหยางนั้นไม่ได้หัวเราะมี เสียง แต่ใบหน้านั้นกลับมีรอยยิ้มปรากฏ ขึ้น เป็นรอยยิ้มแห่งความเยาะเย้ย

ทันใดนั้นเองจงเยว่ก็หน้าเปลี่ยนสีขึ้น มา เวลานี้เธอแทบอยากจะฉีกเงินลั่วฉิงอ อกให้แหลกละเอียดไปเสีย แต่เธอก็ พยายามกดความโมโหเป็นฟืนเป็นไฟนี้ เอาไว้ในใจ ดวงตาทั้งสองข้างเป็น ประกาย : “ถึงแม้ฉันจะไม่เป็นอะไร แล้ว พวกเขาล่ะ คุณจะเอาชีวิตพวกเขามาล้อ เล่นแบบนี้อย่างนั้นหรือ?”

คำพูดนี้ของเธอเห็นได้ชัดว่าต้องการจะ

ยั่วยุ

“ฉันยอมตายเพื่อฉิงฉิงของฉัน!” ฉู่หลิง เอ๋อเลิกคิ้วขึ้น จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมาเสียงดัง

บ้าจริง จะยุเสี้ยมความสัมพันธ์ระหว่าง พวกเขานั้น จงเยว่ตาบอดไปแล้วหรือไง กัน?

“ฉันก็ยอม!” ซ่งหยุนก็เอ่ยขึ้นตามมา อย่างรวดเร็ว

“ผมก็ยอมตายเหมือนกัน!” มู่หรงตัว หยางก็ไม่ยอมช้ากว่าคนอื่นเช่นกัน

จงเยวไม่คิดว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยา เช่นนี้ จึงโมโหเสียจนแทบจะกระอักเลือด ออกมา

“ยังมีปัญหาอะไรอีกไหมคะ?” ฉู่หลิงเอ๋ อเหลือบมองไปยังจงเยว่ : “ถ้าไม่มีปัญหา อะไรแล้ว คุณก็ไสหัวออกไปได้แล้วนะ”

ในใจของจงเยว่นั้นไม่เต็มใจ แต่ก็รู้ว่า ตอนนี้คงจะไม่มีประโยชน์แล้ว จึงทำได้ เพียงกลับออกไปด้วยความคับแค้นใจ

“ฉิงฉิง การ์ดความจำอันนั้นยังอยู่ใน มือของเย่ซื้อเฉิน จะไม่มีปัญหาอะไรจริงๆ ใช่ไหม?” หลังจากที่จงเยว่ออกไปแล้ว ซ่ง หยุนอดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

“วางใจเถอะ ไม่เป็นไรหรอก” เงินลั่วฉิ งมองเธอ แล้วยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มนิ่งๆ เท่านั้น กลับทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาได้ ในทันที

ซ่งหยุนรู้สึกวางใจแล้ว ในเมื่อฉิงฉิง อกว่าจะไม่เป็นไร ก็จะต้องไม่เป็นไรอย่าง แน่นอน

“นั่นแน่ นี่มันยังไงกันแน่? ทำไมเธอถึง ได้เชื่อเขาขนาดนั้นล่ะ?” ฉู่หลิงเอ๋อยิ้ม ออกมาด้วยใบหน้าที่อบอุ่น และตื่นเต้น : “ฉิงฉิง เธอหวั่นไหวกับเขาแล้วใช่ไหม?”

“หวั่นไหวอะไรกันล่ะ? พวกเราแต่งงาน กันเพราะข้อตกลงนะ”เป็นลั่วนิ่งมองบน ใส่ฉู่หลิงเอ๋อ เธอกับเย่ชื่อเฉินแต่งงานกัน เพราะข้อตกลง มีระยะเวลาเพียงแค่หนึ่ง ปีเท่านั้น ตรงจุดนี้เธอจำมันได้ดี “ไม่หวั่นไหวจริงๆหรือ?” ฉู่หลิงเอ๋อ ยอมรามือง่ายๆเสียที่ไหนกัน รอยยิ้มบน ใบหน้าของเธอชัดขึ้นมากกว่าเดิม : “ถ้า หากเธอไม่หวั่นไหว ถ้าอย่างนั้นฉันจะไป จีบเย่ซื่อเฉินแล้วนะ ฉันรู้สึกพอใจเขาอยู่ เหมือนกัน”

เวลานี้ฉู่หลิงเอ๋อเพียงแค่ต้องการพูด กระตุ้นเป็นลั่วนิ่งเพียงเท่านั้น เรื่องของ ความรู้สึก ในตอนที่เจ้าตัวไม่ยอมรับ ความรู้สึกตัวเอง มีการกระตุ้นของบุคคล ที่สามเข้ามาด้วยนั้นจะยิ่งทำให้เห็นผลได้ ดียิ่งขึ้น

ใบหน้าของมู่หรงด้วหยางเดิมที่ที่ดู คึกคักมีชีวิตชีวาอยู่นั้นจู่ๆก็แข็งที่อขึ้นมา ทันที เขายื่นมือออกมาผลักที่ศีรษะของฉู่ หลิง: “เธอคิดอะไรน่ะ?”

“มู่หรงด้วยหยาง นายตีหัวฉันอีกแล้วนะ ฉันบอกนายแล้วว่าที่ฉันไม่ฉลาดเท่า ฉิงฉิงเนี่ยก็เพราะนายตีฉันอยู่แบบนี้นี่ไง” ฉู่หลิงเอ๋อหันมาทางมู่หรงอย่าง รวดเร็ว แล้วแยกเขี้ยวตวาดขึ้นมา

“ตอนที่เธอยังไม่มารู้จักฉันโง่กว่าตอน นี้อีกนะ” มู่หรงด้วยหยางมองท่าทางที่ กำลังแยกเขี้ยวของเธอแล้วนั้นอดที่จะ หัวเราะออกมาไม่ได้

“มู่หรงฝากไว้ก่อนเถอะ สักวัน นึงฉันจะเอาระเบิดไปปานาย” ฉู่หลิงเอ๋อ พ่นลมหายใจออกมา โมโหจนหน้าแดง เธอเกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นบอกว่า เธอโง่ บ้าจริง! ฝากไว้ก่อนเถอะ

“ได้ ฉันจะรอนะ” ตอนที่มู่หรงด้วยหยาง เอ่ยพูดออกมานั้น ใบหน้ายังคงปรากฏ รอยยิ้มอยู่ แต่น้ำเสียงนั้นราวกับว่าดู จริงจังผิดปกติ

“ได้ นายรอได้เลย รอฉันก่อนเถอะ” เวลานี้ฉู่หลิงเอ๋อกำลังโกรธเป็นฟืนเป็น ไฟไม่ทันได้สังเกตเห็นท่าทางที่แปลกไป ของมู่หรงด้วยหยาง

เวินลั่วฉิงเดิมทีได้ยินคำพูดของฉู่หลิง เอ๋อแล้วรู้สึกอึ้งไปนั้น ในใจราวกับมี ความรู้สึกแปลกๆ เพียงแต่ตอนนี้เห็นงู หลิงเอ๋อและมู่หรงดัวหยางกำลังทะเลาะ กันอยู่นั้น จึงเพิกเฉยกับความรู้สึก แปลกๆนี้ไป โดยไม่ได้เก็บมาคิดมากอีก “ฉันกลับก่อนนะ” เงินลั่วชิงลุกขึ้น เตรียมจะกลับ เธอรู้ว่าคืนนี้เย่ชื่อเฉินมีนัด อาจจะไม่ได้กลับมาเร็วขนาดนั้น แต่วันนี้ เธออยากจะกลับไปเร็วหน่อย

เดิมทีเป็นลั่วฉิงคิดว่าเย่ชือเฉินคงไม่ กลับมาบ้านเร็วขนาดนั้น แต่ตอนที่เธอ กลับมาถึงคฤหาสน์แล้วนั้น กลับพบว่าไฟ ในคฤหาสน์กำลังเปิดสว่างอยู่

ทำไมเอาชื่อเฉินถึงได้กลับมาเร็วขนาดนี้ กัน? ทำไม…