บทที่172 คุณชายสามเย่เก่งเกินไปแล้ว!

“ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าจะแย่งกลับมาไม่ได้ แล้วทำไมยังจะต้อง แย่งมาอีก? นี่เธอหมายความว่าอะไรกันแน่? ฉันจะต้องบอก กับเจ้าห้ายังไง” เวลานี้ในใจของฉ่หลิงเอ่อมีแต่ความสงสัย มากมายไปหมด

“เธอบอกเจ้าห้าสัมผัสได้เพียงแค่กระเป๋าสตางค์ของเขา เพียงเท่านั้น ไม่ต้องไปหาการ์ดความจำนะ” เว็นลั่วฉึงเอียพูด ประโยคนี้ออกมาอย่างช้าๆ

“เพราะฉะนั้น เรื่องที่จะขโมยกระเป๋าสตางค์เขามาก็เป็น เรื่องไม่จริงน่ะสิ” ฉู่หวังเอ้ออึ้งไป และเมื่อดึงสติกลับมาได้นั้น มุมปากของเธอก็อดที่จะกระตุกขึ้นไม่ได้ : “นึงฉิง แบบนี้จะไม่ เป็นการเล่นงานสามีเธอจนแย่เลยหรือ?”

ดวงตาของเว็นสั่งยิงกรอกไปมา แล้วเหลือบมองเธอแวบ หนึ่ง พูดดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงกัน?

อะไรที่เรียกว่าเล่นงานสามีของเธอจนแย่กัน? ฟังดูแล้ว ทำไมช่าง เป็นลั่วนิ่งรู้ว่าเมื่อคืนนี้เ่ชื่อเฉินคงจะจำเธอได้ ดังนั้นเธอจึง

จำเป็นที่จะต้องกำจัดความสงสัยนของเยื่อเฉินเสียก่อน

เมื่อคืน เปซื้อเฉินเอาการ์ดความจำใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ ต่อหน้าต่อตาเธอ นอกจากเธอแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าการ์ดความ จำนั้นอยู่ในกระเป๋าสตางค์ของเขา
เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่สามารถที่จะลงมือกับกระเป๋าสตางค์ ของเป็นชื่อเฉินได้ แบบนี้จะทำให้เป็นชื่อเฉินยิ่งมั่นใจในสถานะ ของเธอ

ดังนั้นคุณชายห้าฉิงกับเลขาหลิวล้วนแต่สร้างเรื่องขึ้น มาปกปิดความจริงก็เพื่อกำจัดความสงสัยที่เย่ชือเฉินมีต่อเธอ

แน่นอนว่าการให้เจ้าห้าไปขโมยกระเป๋าสตางค์ของเย่ซื่อเฉิ นมานั้น จะต้องยิ่งเป็นการตั้งดูดให้เขาสงสัยในตัวเธอขึ้นมา ด้วยเช่นกัน แต่ในความเป็นจริงนั้นถึงแม้ว่าเยซื่อเฉินจะสงสัย ในตัวเธอ ก็ไม่สามารถแน่ใจได้ว่าเป็นเธอ

และยิ่งไปกว่านั้นเจ้าห้าก็ไม่ได้เอาการ์ดความจำไปด้วย

เพียงแค่เจ้าห้าไม่ได้เอาการ์ดความจำไป ความสงสัยของ เขาก็จะเปลี่ยนเป็นความระแวงอีกแบบหนึ่งแทน

ที่เธอต้องการก็คือความระแวงอีกแบบหนึ่งของเยชื่อเฉินนี้ แหล่ะ

กระเป๋าสตางค์ของ เยซือเฉินถูกขโมย แต่การ์ดความจำยัง อยู่ เขาจะต้องสงสัยอย่างแน่นอนว่าการ์ดความจำในนั้นจะ

ต้องถูกเปลี่ยนการ์ดไปแล้วหรือเปล่า

เขารู้สึกสงสัยเช่นนี้ ก็จะต้องดูเนื้อหาภายในการ์ตความจำ นั้นอย่างแน่นอน เพียงแค่เขาดู มู่หรงตัวหยางกิจะสามารถมี วิธีเอาข้อมูลกลับมาได้

ใช่ เธอต้องการเพียงแค่ข้อมูล ไม่จําเป็นที่จะต้องเอาการ์ต ความจำกลับมา
แผนทั้งหมดนี้ สิ่งเดียวที่เธอไม่แน่ใจนั้นก็คือขั้นตอน สุดท้าย เธอไม่แน่ใจว่าเปซื้อเฉินจะดูข้อมูลในการ์ดความจำ นั้นตามแผนที่เธอวางไว้หรือเปล่า

ถ้าหากสุดท้ายแล้วเยชื่อเฉินไม่ดูข้อมูลในการ์ตนั้น ก็ เท่ากับว่าแผนที่เธอวางเอาไว้ทั้งหมดก็สูญเปล่า ในออฟฟิศ เยซือเฉินได้รับสายจากเลขาหลิว : “ท่าน

ประธานครับ ผมหาทั่วห้องหนังสือของท่านประธานแล้วแต่ก็

ไม่พบการ์ดความจำที่ท่านประธานบอกเลยครับ”

“คุณหาการ์ดความจำที่บ้านผม?” เย่ซื่อเฉินขมวดคิ้ว ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ลง

“ใช่ครับ ท่านประธานโทรหาผมให้ผมหาให้ไม่ใช่หรือ ครับ?” เลขาหลิวได้ยินคำพูดของท่านประธานของตัวเองแล้ว รู้สึกงงงวย เกิดอะไรขึ้นกัน?

“คุณจะทำอะไรก็ไปทำไป” เย่ชือเฉินไม่ต้องถามก็รู้แล้วว่า เกิดอะไรขึ้น ความสามารถอย่างเธอ ต้องการจะหลอกเลขา หลิวแบบนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

วางสายไปแล้วนั้น จู่ๆซื่อเฉินก็ยิ้มออกมา เพียงแต่รอย ยิ้มนั้นดูเหมือนจะไม่สามารถคาดเดาได้เลย

เป็นถิงถิงก่อน แล้วค่อยมาเลขาหลิว เขาอยากจะดูว่าคน ต่อไปจะเป็นใคร?

เขารอคอยให้เธอเป็นคนออกโรงเองมากกว่า!

ตอนกลางคืน ซื่อเฉินนัดสำคัญ ตอนที่เขาเต้นมาตรง
ด้านนอกของตึกนั้น ก็มีเด็กผู้หญิงขายตอกไม้คนหนึ่งเข้ามา ดักหน้าเขาไว้

ปกติแล้ว ด้านนอกตึกก็มักจะมีเด็กผู้หญิงมาขายดอกไม้ แบบนี้อยู่บ่อยๆ เพียงแต่พวกเขามักจะไปหาพวกคู่รักแบบนั้น มากกว่า

“คุณผู้ชายคะ ซื้อเอาไปให้แฟนหรือให้ภรรยา ไหมคะ เธอจะต้องดีใจมากแน่ๆ และจะต้องขอบมากๆเลยนะ คะ” เด็กผู้หญิงหยิบดอกไม้ช่อหนึ่งออกมา แล้วยื่นส่งให้ตรง หน้าเคยซื้อเฉิน รอยยิ้มหวานบนใบหน้า และที่มียิ่งกว่านั้นก็คือ การรอคอย

ซื้อเฉินไม่เคยซื้อดอกไม้เองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เดิมที่เขา เองก็ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อ แต่เมื่อเธอได้ยินประโยคหลังของเด็ก ผู้หญิงคนนี้แล้วที่ว่า ให้ ภรรยา เธอจะต้องดีใจมากแน่ๆ และ จะต้องชอบมากๆ นั้นเขาจึงซะงักเท้าลง หลังจากนั้นจึงรับ ดอกไม้ช่อนั้นมาจากมือของเด็กผู้หญิงคนนี้

คนที่อยู่รอบๆข้างต่างพากันไม่อยากจะเชื่อว่าวิธีพื้นๆแบบนี้ จะหลอกซือเฉินได้?

ตอนที่เฉินหยิบกระเป๋ามาจะจ่ายเงินนั้น มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย ปรากฏรอยยิ้มน้อยๆออกมา

และเวลานี้เอง เด็กผู้หญิงที่ขายดอกไม้จู่ๆก็ยื่นมือออกมา แย่งกระเป๋าสตางค์จากมือของเขาไป การเคลื่อนไหวของเด็ก ผู้หญิงคนนี้นับว่ารวดเร็วเป็นอย่างมาก

และในขณะเดียวกันนั้นก็มีร่างหนึ่งที่พุ่งตัวเข้ามาอย่าง รวดเร็ว แล้วแย่งกระเป๋าสตางค์จากมือของเขาไป

เดิมที่เด็กผู้หญิงคนนั้นได้เบี่ยงเบนความสนใจกว่าครึ่งไป จากเย่ซื่อเฉินแล้ว ประกอบกับปฏิกิริยาของเจ้าห้าและความ รวดเร็วนี้สามารถพูดได้ว่าไม่มีใครที่จะเร็วไปกว่าเจ้าห้าได้ แล้วนั้น แต่ถึงอย่างนั้นเสี่ยวหวู่ก็แตะได้เพียงแค่มุมหนึ่งของ กระเป๋าสตางค์เป้ซื่อเฉินได้เพียงเท่านั้น

เจ้าห้าสัมผัสได้เพียงแค่นั้น หลังจากนั้นเชื่อเฉินก็หยิบ กระเป๋าสตางค์ของตัวเองเลี่ยงไปอีกทาง

เจ้าห้ารู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือ เชื่อ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้เขาจะ พลาดไปได้อย่างนั้นหรือ?

บ้าจริง ปฏิกิริยาของคุณชายสามเยสเร็วกว่าลูกพี่ของเขาอีก เก่งเสียจริงๆ

สมแล้วที่เป็นสามีของพี่ลั่วอึ้ง!

เจ้าห้ามีไหวพริบที่รวดเร็ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกตกตะลึงมากใน วลานี้ก็ตาม แต่เขาก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว พี่ลั่วฉิงให้ แค่สัมผัสโตนกระเป๋าสตางค์เพียงเท่านั้น นั่นก็เท่ากับว่าเสร็จ สิ้นภารกิจของเขาแล้ว ดังนั้นก็ควรจะแยกย้ายได้แล้ว

และในเวลาต่อมานั้นเจ้าห้าจึงวิ่งหนีออกไปให้เร็วที่สุด เยซื้อเฉินคิดว่าเจ้าห้าจะต้องพุ่งเข้ามาเพราะการ์ดความจำ

อย่างแน่นอน เขาคิดว่าเจ้าห้าจะต้องหาวิธีอื่นอีกอย่างแน่นอน
เขาไม่คิดว่าเสี่ยวหวู่จะไปจากตรงนี้เร็วขนาดนี้

ความเร็วของเจ้าห้านั้นรวดเร็วมาก รอจนที่เปซือเฉินจะไป จับตัวเขานั้น เจ้าห้าก็วิ่งทิ้งระยะไปซักช่วงหนึ่งแล้ว หลังจาก ที่กระพริบตาเพียงชั่วพริบตาเดียวก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้า ห้าแล้ว

ซื้อเฉินไม่ได้ขยับอีก เพียงแค่มองไปยังทิศทางที่เจ้าห้า วิ่งไป มุมปากค่อยๆยกขึ้นมา….

ดี ดีมาก แบบนี้สิถึงจะยิ่งตื่นเต้นขึ้นจริงๆแล้ว!

เจ้าห้ารู้สึกว่าตัวเองหลุดพ้นจากอันตรายแล้วจึงหยิบ โทรศัพท์มือถือออกมาโทรออกหาฉุ่หลิงเอ่อ รายงาน สถานการณ์

“อะไรนะ ในสถานการณ์แบบนั้นนายไม่ได้ขโมยกระเป๋า สตางค์ของเขามาหรอกหรือ?” ฉู่หลิงเอ๋่อได้ยืนที่เจ้าห้า รายงานแล้วนั้นก็รู้สึกอึ้งไป : “เยซือเฉินเก่งขนาดนี้เลย?”

“อ็ม ฉันวางแผนทั้งหมดเอาไว้ สุดท้ายแล้วกลับได้แค่แตะ กระเป๋าสตางค์แค่มุมเดียวของเขาเท่านั้นเอง” เสียงของเจ้า ห้าดูกลัดกลุ่มอยู่บ้างเล็กน้อย นี่นับว่าเป็นครั้งที่ล้มเหลวใน ประวัติศาสตร์ของเขาเลยก็ว่าได้

“แต่ ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าเพียงแค่ได้แตะกระเป๋าสตางค์ ของเขาก็นับว่าภารกิจสำเร็จแล้วนะ นี่ฉันก้นับว่าทำหน้าที่เสร็จ แล้วใช่ไหม?”เจ้าห้ารู้สึกว่านี่คงจะนับว่าเป็นการปลอบใจ เล็กๆน้อยๆแล้ว มุมปากของฉู่หลิงเอ่ออดที่จะกระตุกขึ้นมาไม่ได้ ตอนนั้น เธอเองก็ไม่ได้คิดว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้เช่นกัน

“ฉิงฉิง เจ้าห้าได้แค่แตะกระเป๋าสตางค์ของเชื้อเฉินไปมุม เดียวเท่านั้นเอง นี่นับว่าเสร็จสิ้นแล้วใช่ไหม?” หลังจากที่นี่ หลิงเอ่อวางสายไปแล้วนั้น ก็หันมามองยังเว็นลั่วฉิง ด้วยน้ำ เสียงที่ดูอ่อนเพลีย

เงินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา เธอรู้ ถึงความเก่งกาจของเยซื้อเฉิน แต่เธอคิดไม่ถึงว่าเจ้าห้า ออกโรง ภายใต้สถานการณ์ที่ต้องจัดการกับอุปสรรคเช่นี้ กลับเพียงแค่ได้สัมผัสเพียงมุมเดียวของกระเป๋าสตางค์ของ เย่ซื่อเฉินเพียงเท่านั้น

กระเป๋าสตางค์ไม่ได้อยู่ห่างไปจากมือของเย่ชื่อเฉินเลย และก็ไม่ได้ออกห่างจากสายตาของเขาด้วยเช่นกัน ครั้งนี้ เย่ซื่อเฉินก็จะไม่สงสัยอะไรมากเกินไป

เพราะฉะนั้น แผนของเธอนั้นจึงนับว่าล้มเหลว เพียงแค่นี้ แต่กลัวว่า.