บทที่797ไว้หน้า

แต่อย่างไรที่นี่ก็เป็นที่สาธารณะ เจียงอดโกรธไม่ได้ พูดเสียง

ทุ้ม

“คุณผู้หญิง คุณอาจจะไม่รู้ว่าผมเป็นใครไว้หน้ากันหน่อย เพื่อนของผมไม่ใช่คนธรรมดากัน รู้จักกันหน่อยคุณไม่เสียหาย

หลินหวั่นซิวมองยังไม่อยากจะมอง หนุ่มเสเพลแบบนี้เธอเคย เห็นแล้ว แค่สถานภาพทางบ้านไม่เท่ากันแค่นั้นเอง แต่ก็แค่ อาศัยบารมีทางบ้าน ที่จริงก็ไม่มีอะไรเลย

“ขอโทษนะคะ พวกเรายังต้องฉลองอีก คุณช่วยหลีกไปหน่อย ได้ไหมคะ”เธอพูดจบหมุนตัวกลับทันที ไม่มองฝ่ายตรงข้าม

“ดี ดี ดีมาก”

เจียงเสียหน้าตรงนี้ไป ได้แต่พูดว่าดีๆๆ แก้วเหล้าในมือส่ง เสียงกระทบกัน ดูออกว่าตอนนี้เขาโกรธถึงขีดสุด

“พวกเราต้องได้เจอกันอีกแน่ และเร็วๆนี้ด้วย

พูดจบ ก็เดินกลับขึ้นไปอย่างเดือดดาล

“หวั่นชิว ไม่เป็นไรจริงๆนะ คนนั้นดูไม่เหมือนคนธรรมดาเลย เพื่อนของหลินหวั่นชิวเป็นกังวล ถามอย่างเป็นห่วง

หลินหวั่นชิวกลับไม่เป็นไร
“ไม่เป็นไรหรอก คนแบบนี้ฉันเจอมาเยอะ

ดูท่าหลินหวั่นชิวไม่เป็นกังวลเลย คนอื่นๆก็สบายใจ แต่เพื่อนที่ดื่มเหล้ากับเจียงสองสามคนนั้นก็ไม่เหมือนกันละ “เป็นไง คุณชายเจียออกหน้ายังได้บอยอีกเหรอ ไม่เหมือนคุณ ชายเจียคนเดิมเลยนี่นา!

เจียลงนั่งจุมปุกลง พึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ออกมาสองสาม

“สกุล กูจะทำให้มึงรู้ว่าเงี่ยตงไม่ได้แหย่กันง่ายๆ พูดจบ มองไปทางเฉินอิงได้

“คุณชายเฉิน ขอยืมคนสักสองสามคนได้ไหม ผมต้องการใช้ เฉินอิงไฉเองก็ประหลาดใจ พอได้ยินว่าเจียคงจะยืมคน เขาก็รู้ ว่าเจียตงหมายความว่าอะไร

“คุณชายเจี่ยต้องการคนที่แข็งแกร่งหน่อยใช่ไหม ที่นี่คือเมือง เยี่ยนจิง ผมแนะนำว่าอย่าก่อเรื่องเลยดีกว่า”

“คุณชายเฉินถ้าไม่เต็มใจ ผมจะโทรศัพท์ ส่งคนมาจากย่านตง เปียสามสี่คน อย่างมากมาคืนนี้

หวาหยู่ไม่อยากต่อกรอะไร หลังจากเกิดเรื่องพรรคนี้ ที่บ้านก็ สั่งให้เขาโลว์โปรไฟล์หน่อย เขาจึงพูดโน้มน้าวว่า

“คุณชายเจี่ย ก็แค่เรื่องผู้หญิงไม่กี่คนไม่ใช่เหรอ อีกไม่กี่วันผม พาไปสระหัวชิง สาวๆที่นั่นรับรองพรีเมี่ยมสุดยอด กลัวว่าถึงเวลานั้นคุณชายเจี่ยจะชักขาไม่กลับน่ะสิ”

พูดพลาง ยิ้มอย่างอื่นกระหาย

เจียตงกลับไม่สนใจ ยังคงพูดกับเฉินอิงไฉ

“ที่ตงเป่ย ผมไม่เคยรับความอัปยศแบบนี้มาก่อน วันนี้ถ้าไม่ ได้จัดการแม่สาวๆพวกนั้น ผมเจียตงก็คงไม่มีหน้ากลับลงเปีย คุณชายเฉิน ก็ทําตามที่เห็นควรแล้วกัน ไม่ต้องมาก หกเจ็ดคนก็ พอ”

พูดถึงขนาดนี้แล้ว เฉินอิงไฉยังปฏิเสธอีก ก็คงจะเป็นการไม่ไว้ หน้าเจี่ยตง เขาเองก็คงไม่อยากจะล่วงเกินลูกชายของกษัตริย์ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จึงตอบรับเสียงเรียบ

“ก็ได้ ผมให้คุณชายเจียจัดการแล้วกัน แต่ที่นี่คือเยี่ยนจิง อย่า ทําเอิกเกริกไปนักล่ะ

รอจนเฉินอิงไฉพูดจบ เจียตงจึงได้หยิบเหล้าขึ้นมาในให้เฉิ นอิงไฉอย่างสบายใจ

“คุณชายเฉิน ไว้หน้ากัน ครั้งหน้าไปลงเปีย ผมต้อนรับ รับรอง ว่าคุณจะต้องสุขจนลืมบ้าน ไม่สิ สุขจนลืมเขียนจึงไปเลย ฮ่าๆ”

พอเหล้าลงท้องสักสองสามจอก บรรยากาศก็ครึกครื้นขึ้นมา ทันที

เดิมที่ไม่มีอะไร แต่จู่ๆหลินหวั่นชิวลุกขึ้น โบกมือไปทางบาร์เ หล้า อย่างเป็นมิตร ต่างกับท่าทีที่มีต่อเจียตงเมื่อครู่ราวฟ้ากับ เหว
หลินหวั่นซิวที่สังเกตเห็นพวกเจียงมองมาทางตัวเอง คนหนึ่ง

สวมชุดธรรมดามาก ธรรมดาจนคิดว่าสองสามคนรวมกันน่าจะมี เงินไม่ถึงสองร้อย หัวเราะคิกคักมองมาทางหลินหวั่น ว

“ไอ้นั่นเป็นคู่ขาของแม่สาวนั่นเหรอ คิดว่าจะเป็นผู้ชาย ประเภทไหน ที่แท้ก็ยาจก”

เจี่ยตงพูดดุดัน

แต่เฉินอิงใจกับหวาหยู่จำได้ว่าเป็นเงินเฟิง ต่างก็ประหลาดใจ

“เป็นเขาไปได้ไง”

“ทำไม คุณชายเฉินรู้จักเหรอ”

เฉินอิงใจอ่อนใจมาก เฉินอิงไฉจะไม่รู้จักเฉินเพิ่งได้อย่างไร ต่อให้กลายเป็นเถ้าธุลี ก็จำได้

จนใจ พวกเขาเสียเปรียบเฉินเฟิงมานักต่อนัก

กำลังคิด เฉินเฟิงก็เดินมาหยุดข้างหลินหวั่นชิวพอดี สองคน พูดจาสนิทสนม แล้วหัวเราะคิกคักกับพวกสาวๆพร้อมนั่งลง

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เจียงเดือดดาล

“แม่งเอ้ย นังแพร่สยา

ค่าออกไป เขาจึงถาม

“คุณชายเฉิน ไอ้นั่นเป็นใคร”

ไม่รอเฉินอิงไฉพูด หวาหยู่ก็เริ่มอธิบายความแค้นที่มีต่อเฉินเฟิง

พอได้ยินหวาหมู่พรรณาความแค้นจบ เจียตงกำหมัดทั้งสอง

แน่น สีหน้าแดงก่ำ รู้ว่าราวกับตัวเองได้รับความอัดอั้น จึงฟืดฟัด “ไอ้บ้าเอ๊ย แต่คนพรรคนั้นกล้ามายโสต่อหน้าคุณชายเฉิน ผม

จะลงไปสั่งสอนมัน

พูดพลาง เขาลุกขึ้นยืน แต่ว่า หวาหมู่ขวางเขาไว้

“อย่า คุณยังไม่รู้กำลังของมัน เจ้านั้นเป็นกำลังภายใน แล้ว เก่งมากด้วย”

หวาหยูเองก็ไม่ค่อยรู้ถึงกำลังของเฉินเฟิงนัก รู้แต่ว่าเงินเฟิง เก่งกาจ หนึ่งต่อสี่ยังไม่มีปัญหา

เจี่ยตงยิ้มเยาะ

“หึ เป็นกำลังภายในแล้วยังไง ผมกำลังเครียดว่าหาคู่ต่อสู้ไม่ ได้พอดี คันไม้คันมือนัก!

เฉินอิงไฉเองก็ไม่รู้ว่าเจียตงเป็นกำลังภายในด้วย ไม่รู้ว่าฝีมือ เป็นอย่างไร ก็กลัวนิดๆ แต่คิดไม่ออกว่าเจียคงจะแพ้หรือชนะ เงินคงไม่อยากต่อกรกับเจียงเท่าไรนัก

แต่ก็ดึงกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือกับพวกเขามาร่วม กันต่อกรเฉินเฟิง ก็น่าจะชนะอยู่ จึงพูดกับเจียง

“งั้นคุณชายเจี่ย ความอัปยศของพี่มอบให้คุณชายช่วยจัดการ แล้วกัน”
เจียตงเองก็อยากกระชับสัมพันธ์กับเฉินอิงไฉ จึงตอบตกลง

“เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ผมแล้วกัน คุณชายเฉินสบายใจเถอะ” เฉินเฟิงที่กำลังพูดจาห่วงใยกับหลินหวั่นซิวตบบ่าเบาๆ เขา หันไปมอง ชายร่างสูงกายคนหนึ่งกำลังมองมาทางตนเอง

แต่เขาไม่รู้จักฝ่ายตรงข้าม

หลินหวั่นชิวเห็นชายคนนี้ จึงพูดอย่างอุ่นใจ

“คุณมาทำอะไรอีก ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ

เจี่ยตงละเลยหลินหวั่นชิว และพูดกับเฉินเฟิง

“นายเหรอเฉินเฟิง

ได้ยินน้ำเสียงหลินหวั่นชิว เฉินเฟิงก็รู้แล้วว่าเจ้านี่ล่วงเกินหลิน หวั่นชิว ท่าทีจึงไม่เกรงใจ

น้ำเสียงเย็นชา

“นายล่วงเกินหวั่นชิวเหรอ”

“ที่แท้คนสวยชื่อหวั่นชิวเหรอ ช่างเป็นชื่อที่เพราะจริงๆ เหมือน รูปโฉมของเธอ”

เขามองรุกเร้าเข้าไปในแววตาหวั่นชิว มองจนอึดอัด หวั่นชิว หลบสายตาเขาอย่างน่ารังเกียจ

เฉินเฟิงมายืนบังหน้าหวั่นชิว ไม่ยอมให้เจียตงเข้าใกล้

ไม่พูดมาก มือกวาดปัดที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะ แล้วฟาดไปที่เข่าของฝ่ายตรงข้าม

แต่คิดไม่ถึง เจี่ยตงป้องกันตัวไว้แล้ว เขากระโดดหลบหลัง

หลีกตัวไป “กูกําลังเครียดหาคู่ต่อสู้พอดี”

พูดจบ ตะปบมือด้วยนิ้วทั้งสี่ ราวกับกรงเล็บเหยี่ยวก็ไม่ปาน

เฉินเฟิงรู้ถึงใจ มิน่าล่ะจู่โจมมาแบบนี้ ส่วนใหญ่ผ่านการฝึกมา แล้ว