บทที่ 243 คนส่งอาหาร

“ผู้จัดการสังเป็นเพื่อนของฉัน นายว่าฉันไม่มีสิทธิ์เหรอ” จางหง ยิ้มเยาะ ฉันกับกางเกงตัวกันโตมาด้วยกัน จะให้ ใครออกสักคน มันง่ายนิดเดียว

“งั้นผู้จัดการจางก็โทรหาผู้จัดการสังเถอะ”หวังต้าไห่ยังคงยืนกราน ไอ้จางหงคนนี้ ถึงตอนนี้แล้วยังไม่รู้ว่าตัวเองได้ล่วงเกินคนที่ไม่ ควรล่วงเกินขนาดไหน อย่าว่าแต่ไล่เขาออกเลย มากที่สุดก็ครึ่ง ชั่วโมง จางหงจะต้องหัวออกจากภูเขาด้วยตัวเอง

ได้ ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้เลย

เมื่อจางหงพูดแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทรหาสังเฟยติด

แล้ว

หวังต้าเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในแผนกนาย ไหม?จางหงเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว

โทรศัพท์ของอีกฝั่ง สังเฟยเงียบไปพักนึ่งแล้วตอบว่า : ”

ฉันต้องการให้เขาไสหัวออกไปตอนนี้ ได้ไหม?จางหงใบหน้า

“ไม่ได้!

“อะไรนะ?

สีหน้าของจางหงแข็งที่อ ทำไมบทผิดเหรอ? ปกติแล้วสังเฟยจะ ทำตามความต้องการของเขาได้ตลอด ทำไมวันนี้ ปฏิเสธเขาอย่าง ?

ไม่นายหมาย

หงต้องการถามสังเฟยสักสองสามคำ กลับถูกสังเฟยตัดบท โดยไม่เห็นใจเลยสักนิด: “จางหง แผนกเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยไม่ใช่ของตระกูลฉัน “อีกอย่าง ต่อไปไม่ต้องติดต่อฉันนะ”

ตั๊ดๆ

หลังจากพูดจบ สังเฟยก็ตัดสายโทรศัพท์ไป เป็นที่ชัดเจนว่า ต้องการตัดขาดจากจางหง

ครั้งนี้จางหงไม่พูดไม่จาแล้ว

ถึงเขาจะโง่แค่ไหน ก็ควรจะรู้ตัวแล้ว ว่าเหตุการณ์ไม่ปกติ

มิตรภาพสิบปีกว่าของสังเฟยและเขา แต่ตอนนี้ คิดจะตัดก็ตัด…

“ตกลงนายทำงานอะไรกันแน่?”

จู่ๆจางหงก็หันไปจ้องเฉินเฟิง

“คนส่งอาหารเฉินเฟิงตอบแบบเฉื่อยๆ

“เป็นไปไม่ได้! ” จางหงยืนยัน เวลานี้ ถ้าเขายังเห็นเฉินเฟิงเป็นแค่ คนส่งอาหารแล้วละก็ งั้นสมองของเขาก็ถูกน้ำเข้าแล้ว

“นายรู้จักประธานเสิ่นของพวกเราจริงๆเหรอ?” จางหงกลืนน้ำลาย

และถาม

แม้ว่าเขาไม่อยากจะเชื่อ แต่มาถึงตอนนี้แล้ว สัญญาณทั้งหมด แสดงให้เห็น เฉินเฟิงไม่ได้เสแสร้งอะไร เขาอาจจะรู้จักเสิ่นหงชัง จริงๆก็ได้

อีกทั้งหวังต้าไห่กับเฉินเฟิง ความสัมพันธ์คงไม่ใช่เพื่อนเก่าแน่ หวังต้าไห่กลัวเฉินเฟิง!

เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย: “เหมือนว่าฉันจะเคยบอกนายแล้วนะ” เปรี้ยง!

ในสมองของจางหงเหมือนถูกฟ้าผ่า ระเบิดเปรี้ยงออกมา ทันใดนั้น สีหน้าก็ซีดลงทันที

เมื่อกี้เฉินเฟิงโทรศัพท์หาเสิ่นหงชังจริงเหรอ

ตายแล้ว! ตายแน่ๆแล้ว!

“ท่านเฉิน คุณฟังผมพูดก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด”เสียงของ จางหงสั่นเหมือนเสียงร้องไห้ คนฉลาดแค่ฟังก็รู้ เขาในตอนนี้รู้สึกกลัว อย่างมาก

ท่าทางการเปลี่ยนแปลงของเขา ทำให้หลินหลัน เสี้ยเว่ยกั่ว พี่ฟาง

ทั้งสามคนตกใจ

“จางหง นายพูดอะไร? เข้าใจผิดอะไร?”

พี่ฟางถามด้วยสีหน้าดุดัน แค่มองก็รู้ว่าหลินหลันจะต้องควักเงิน ก้อนใหญ่นี้ เวลานี้จางหงกลับพูดว่าเข้าใจผิด

“แม่ ท่านเฉินเขา รู้จักประธานเสิ่น” จางหงเสียงสั่น สำหรับ พนักงานที่ยู่ฉวนซานแล้ว ตำแหน่งของเสิ่นหงชัง ไม่ต่างจากยมบาล

คำพูดหนึ่งคำสามารถคาดโทษเป็นหรือตายได้

ตอนนี้เสิ่นหงส์ชังรู้แล้วว่า เขาเอาห้องที่เคยมีคนตายไปขาย ดังนั้น เงินหงยังไม่ปล่อยเขาไว้แน่

ตอนนี้จางหงท่าได้แค่ภาวะนาให้ ความสัมพันธ์ของเฉินเฟิงกับเสิ่น หงซังลึกซึ้งพอ และหน้าของเฉินเฟิงใหญ่พอ ใหญ่พอที่เสิ่นหงชังจะ ปล่อยเขาไป

“เหลวไหล! เขาก็แค่คนส่งอาหารคนหนึ่ง จะรู้จักประธานเสิ่นได้ ยังไง” พี่ฟางพูดเยาะ เฉินเฟิงจะรู้จักเสิ่นหงชัง? ถ้าจะรู้จักเสิ่นหงชังจริงๆ หลินหลันยังจะต้องมาซื้อห้องผ่านเขาเห

รอ ไปหาเสิ่นหงส์ขังโดยตรงดีกว่า อย่าว่าแต่ลด30%เลย ลด 50%ก็

ยังได้เลย

“ผู้จัดการจาง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ไอ้สวะนี่ เขา….เขา ไม่มีทางรู้จักกับประธานเสิ่นของพวกคุณ” หลินหลันก็ไม่อยากจะเชื่อ เธอรู้สึกว่าจางหงจะต้องเข้าใจอะไรผิดแน่นอน ถ้าหากเฉินเฟิงรู้จัก เสิ่นหงชังละก็ งั้นเธอก็คงรู้จักกับ บิล เกตส์แล้ว

จางหงแสยะยิ้มแล้วส่ายหน้า เขาหวังว่าตัวเองจะเข้าใจผิด แต่ สัญญาณจากสังเฟยนั้นมันชัดเจนมาก มิตรภาพสิบกว่าปี เป็นไปไม่ ได้ที่จะตัดก็ตัดได้ ดังนั้นสังเฟยถึงได้เด็ดเดี่ยวขนาดนั้น ต้องรู้ว่าเขา

จะต้องซวยแน่

คนที่ทำอะไรเขาได้ ทั่วทั้งยู่ฉวนซาน ก็มีแค่เสิ่นหงชังแล้ว

“ท่านเฉิน ผม.ใจผมโดนน้ำมันหมูราด ผมมันตาสุนัขชอบดูถูกคน ผมไม่ควรเอาห้องที่เคยมีคนตายมาขายให้คุณ ได้โปรดให้โอกาสผม ชดเชยให้คุณนะครับ” จางหงพูดแล้ว ก็คุกเข่าลงกับพื้น ขอร้องอย่าง ทรมาน

“จางหง! คุณพูดอะไร คอนโดเคยมีคนตายอะไรกัน!

สีหน้าพี่ฟางแข็งที่อ คำรามด้วยความโกรธ ไอ้สวะนี่ คิดไม่ถึงว่าจะ สารภาพออกมาเอง!

“คอนโดเคยมีคนตายแล้วจริง?! ” สายตาของเสียเว่ยกั่วจมลง

ทันใดนั้นสีหน้าของหลินหลันก็ซีดลง จางหงเองพูดออกมาขนาดนี้ แล้ว เรื่องคอนโดห้องนั้นที่เคยมีคนตาย เกรงว่าน่าจะจริง

“ไม่จริง! หลินหลัน คุณอย่าไปฟังเขาพูด ห้องดีดีแบบนี้ เป็นไปไม ได้ว่าจะมีเรื่องที่เคยมีคนตายอะไรพวกนี้” พี่ฟางโมโหสุดๆ ยังคิดจะ แก้ต่าง กลับพบว่าสายตาที่ทุกคนมองไปทางด้านหลังเธอนั้นเปลี่ยน

ไป

พี่ฟางหันหลังไปดูโดยไม่ตั้งตัว ใบหน้าที่เข้าสู่สายตาของเธอ ทำให้รูม่านตาของเธอหดตัวทันที

“เสิ่น….ประธานเสิ่น…”พี่ฟางลิ้นติดอ่าง คำพูดก็พูดไม่ค่อยจบ

ประโยค

สีหน้าของเสินหงช่างมืดดำ : “ใครบอกคุณว่าห้องนี้ไม่เคยมีคน ตาย?”

“ประธานเสิ่น….ฉัน…”พี่ฟางลุกลี้ลุกลน สูญเสียความมั่นใจโดย สิ้นเชิง ไม่รู้ว่าจะแก้ต่างกับเรซิ่นหงส์ขังยังไง

“ไสหัวไป! เสิ่นหงส์ชังพูดแล้วพร้อมกับตบลงไปบนหน้าของพี่ฟางอย่างแรง ตบ

จนพี่ฟางลมลงไปที่พื้น

เดินมาตรงหน้าเฉินเฟิง สีหน้าของเสิ่นหงชังตอนนี้ถึงมีรอยยิ้มขึ้น มา: “ท่านเฉิน ขอโทษด้วย เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดของผมเอง”

ฮะ!

จางหงที่คุกเข่าที่พื้น สีหน้าซีดลงอีกครั้ง รอยยิ้มเศร้าโศกปรากฏ ขึ้นที่มุมปาก จริงด้วยที่ เฉินเฟิงรู้จักเสินหงชัง อีกทั้งเห็นท่าทางของ เสิ่นหงชังแล้ว ความสัมพันธ์กับเฉินเฟิง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รู้จักกัน ธรรมดา

“ประธานเสิ่นพูดเกินไปแล้ว คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด”เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย ต่อหน้าคนนอกเสินหงชัง ตัวเขาเองจะไม่เรียกคุณชายเฉินต่อหน้า หลินหลันและเสี้ยเว่ยกั่ว

“จางหง! “สายตาของเสิ่นหงชังย้ายไปที่จางหง

“ปังปังปัง”

จางหงก็เริ่มโขกหัวด้วยน้ำตาคลอเบ้า อย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

“ประธานเสิ่น ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมเถอะ” “ยกโทษให้นาย? !” เสิ่นหงส์ขังตะคอก: “คอนโดที่เคยมีคนตาย

นายก็กล้าขาย ยังจะให้ฉันยกโทษให้นายเหรอ?!

“ประธานเสิ่น ผมผิดไปแล้ว ใจผมถูกน้ำมันหมูราด ผมเห็นเงินก็ ตาโต…”

จางหงขอความเมตตาทั้งน้ำหูน้ำตา ตอนนี้เขาสารภาพจนหมดไส้ หมดพุงแล้ว ที่จริงตอนแรก เดิมทีเขาไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพราะ ความอำมหิตของเสิ่นหงขังอยู่ที่นั่น

ต่อให้เขายืมความกล้ามาเป็นแสน เขาก็ไม่กล้าแตะความอำมหิต ของเสิ่น กงชัง

แต่ทนความกดดันจาก แม่ยายพี่ฟางไม่ไหว พี่ฟางบอกว่า รู้จักกับผู้นำของสำนักการจัดการที่อยู่อาศัย ออกใบรับรองความเป็นเจ้าของที่อยู่อาศัยแบบลับๆได้ สามารถ และ เรื่องที่ห้อง 508 มีคนตาย ทั้งเมืองชางโจว ก็มีแค่ไม่กี่คนที่รู้