บทที่ 476 ศิษย์พี่หวัง

“แหะๆ พี่ พี่พูดถูกแล้วครับ ต่อไปผมจะเอาใจพี่นะ” หวู่เหวินโป๊ ยิ้มแหะๆ พี่สาวของเขานี่โง่ได้โล่เลย ให้ถึงพูดซ่อนความนัยชัด ขนาดนี้ เธอกลับฟังไม่ออก

แต่ฟังไม่ออกก็ดี ถ้าฟังออกจริง เธอคงจะคิดทำเรื่องอะไรวุ่นๆ ออกมาแน่

“ค่อยยังชั่วหน่อย” หวู่เหวินเซียนพยักหน้าอย่างพอใจ เธอ ทําท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ และมองไปทางไห่อิง: “ลุงอิง ศิษย์พี่หวังมาพรุ่งนี้ล่ะสิ?”

“ใช่ครับ หวังเฉียนมาพรุ่งนี้” ให้อิงผลกหัวเล็กน้อย

หวู่เหวินเซียนกลอกตาไปมา จู่ๆก็พูดขึ้น: “ลุงอิง ลุงว่า ถ้าฉัน ให้ศิษย์พี่หวังไปจัดการหมอนั่น ศิษย์พี่หวังจะรับปากไหม?”

“คุณหนู ไม่ได้เด็ดขาดนะครับ!” พอเห็นหมู่เหวินเซียนเบนเป้า หมายไปที่หวังเวียน ให้อิงร้อนรนขึ้นมาทันที

หวังเฉียนเป็นอัจฉริยาของมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ที่ร้อยปี จะมีสักคน ตอนนี้เขาพึ่งอายุยี่สิบหกปี แต่แดนของเขากลับไปถึง ระดับปลายอ้านจิ้งแล้ว ขาดอีกแค่ก้าวเดียวก็จะเข้าขั้นหัวจิ้งก ลายเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

ถ้าเขาสามารถเข้าชั้นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ก่อนอายุยี่สิบ แปดปี เขาจะเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่อายุน้อยที่สุดของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียเลยทีเดียว!

ไม่ต้องสงสัยเลย หวังเจียนเป็นของล้ำค่าของมหาปรมาจารย์ ด้านกระบี่ที่ใหญ่ที่สุด และเป็นยอดคนในหมู่อัจฉริยาของมหา ปรมาจารย์ด้านกระบี่ด้วย!

หวู่เหวินเซียนคิดจะใช้หวังเฉียน เท่ากับจะหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ ถ้าให้ระดับสูงของมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่รู้เข้า อย่างน้อยห เหวินเซียนก็ต้องโดนกักบริเวณหลายเดือนละ

“ลุงอิง ลุงกลัวอะไรล่ะ? หรือลุงคิดว่าศิษย์พี่ใหญ่จะไม่ใช่คู่ ต่อสู้ของหมอนั่น?” หวู่เหวินเซียนเบ้ปาก เธอไม่เข้าใจว่าทำไม ให้อิงบอกไม่ได้ หวังเฉียนเป็นอัจฉริยะเบอร์หนึ่งของมหา ปรมาจารย์ด้านกระบี่ ในวงการศิลปะการต่อสู้อันดับของหวัง เฉียนอยู่อันดับต้นๆ เขาจะจัดการเงินเฟิงเท่ากับแค่เล่นๆเท่านั้น เอง

“คุณหนูครับ ไม่ใช่ว่าเป็นคู่ต่อสู้หมอนั่นไหม แต่ฐานะศิษย์พี่ หวังของคุณพิเศษมากจริงๆ เขาเป็นยอดคนในหมู่อัจฉริยะมหา ปรมาจารย์ด้านกระบี่ และยังเป็นว่าที่เจ้าสำนักคนต่อไป คุณน่า จะรู้นะว่า ผู้อาวุโสของมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ของเราฝาก ความหวังไว้ที่เขาแค่ไหน เขาจะเกิดปัญหาอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

“ถ้าให้ผู้อาวุโสในสำนักรู้ว่าคุณยุยงให้ศิษย์พี่หวังคุณไป ลงมือกับหมอนั่น ผู้อาวุโสในสำนักจะต้องลงโทษคุณแน่ ต้องกัก บริเวณคุณสามเดือนเป็นอย่างน้อย” ไม่อิงพูดอย่างจริงจัง

หวู่เหวินเซี่ยนไม่รู้เลยจริงๆ ว่า สำหรับมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่แล้วหวังเฉียนหมายถึงอะไร

ศิษย์มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่คนอื่นออกมาปฏิบัติหน้าที่จะ พาผู้คุ้มครองมาแค่คนเดียว และผู้คุ้มครองที่มาจะไม่ได้เก่งกว่า ตัวอัจฉริยะมากนัก

แต่สำหรับหวังเฉียน ทุกครั้งที่ออกปฏิบัติหน้าที่จะต้องมีผู้ คุ้มครองอย่างน้อยสามคน และในสามคนนั้นต้องมีหนึ่งคนเป็น อย่างน้อยที่เป็นระดับหิ้วจิ้ง นั่นก็คือปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

ครั้งนี้หวังเฉียนออกมาปฏิบัติหน้าที่ที่จงไห่ และจะเข้าร่วมการ ประลอง ในฐานะตัวแทนสมาคมการค้าจงไห่ มหาปรมาจารย์ ด้านกระบี่เลยจัดการส่งรองเจ้าสำนักที่เป็นระดับปลายนิ้วจิ้งออก มาติดตามซะเลย

เรียกได้เลยว่า มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ให้ความสำคัญกับ หวังเฉียนแค่ไหน

หวู่เหวินเชี่ยนกล้าคิดจะใช้หวังเฉียน เท่ากับหาเรื่องใส่ตัว แท้ๆ

พอได้ยินให้อิงบอกว่าต้องโดนกักบริเวณ หมู่เหวินเซียนห คอทันที ถึงเธออยากจัดการเงินเฟิง แต่ถ้าผลตอบแทนของการ จัดการเงินเฟิงคือการโดนกักบริเวณ งั้นเธอไม่หาเรื่องดีกว่า

“พรุ่งนี้หวังเฉียนจะมาถึงจงให้ หลายวันนี้คุณหนูพยายามไม่ ไปรบกวนเขานะครับ เขาต้องเตรียมตัวสำหรับการประลอง ระหว่างสมาคมการค้าจงไห่และสมาคมการค้าเซียย จะวอก แวกไม่ได้” ไห่อิงกำชับเข้าให้อีกดอก
“ประลองกับสมาคมการค้าเซียสุ่ย? ต้องเตรียมตัวอะไรล่ะ ฝีมืออย่างศิษย์พี่หวัง ต่อให้ใช้แค่มือเดียว ก็เอาชนะได้ทั้งหมด สมาคมการค้าเขียนนั่นแหละ” หวู่เหวินเซียนเบ้ปาก เธอมั่นใจ ในฝีมือหวังเงี่ยนมาก อัจฉริยะของคนหนุ่มสาวในมหา ปรมาจารย์ด้านกระบี่มีแค่สองพวก พวกแรกคือหวังเขียน อีก พวกคือทุกคนยกเว้นหวังเฉียน

รู้ได้เลยว่า หวังเฉียนแก่งแค่ไหน

“อย่าพูดแบบนี้ สมาคมการค้าเซียยใช่ย่อยนะ” ตู้ไห่อิงพูด ซีเรียส การประลองกับสมาคมการค้าเขียสุ่ยครั้งนี้จะจัดศิษย์ของ สำนักเสิ่นหยิ่นและนักบุญมีดลงประลองมันไม่ใช่ความลับอะไร

และเพราะเป็นแบบนี้ ทางสมาคมการค้าจงให้ถึงได้จําเป็น ต้องขอความช่วยเหลือจากมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่

เดิมตู้ไห่อิงคิดว่า มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่คงจะจัดหาศิษย์ อัจฉริยะคนอื่นที่ไหนก็ได้มาลงประลองเป็นตัวแทนสมาคมการ ค้าจงไห่ แต่ไม่คิดว่า ทางมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่จะส่งหวัง เฉียนซึ่งเป็นไฟไม้ตายออกมา

ส่งหวังเฉียนลงประลอง หมายความว่า เรื่องมันต้องหนักหนา กว่าที่คิดไว้มาก

อัจฉริยะมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ปกติ ไม่แน่จะเป็นคู่ต่อสู้ ของศิษย์สำนักเสิ่นหยื่นกับนักบุญมีต

พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านมาวันที่สอง หลังจากถึงเวลาที่นัด หมายกับหลินหลัน เฉินเฟิงขับรถไปที่บริษัทคางเหมียกรุ๊ป
พอถึงบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป เฉินเฟิงก็เห็นหลินหลับกับเสียเพิ่ง เหยาที่ยืนรออยู่หน้าประตูบริษัท

หลินหลันยังอยู่ในชุดหรูเมื่อวานเลย เทียบกันแล้ว เสี้ยเพิ่ง เหยากลับดูเรียบร้อยกว่ามาก เธอใส่ชุดสูทสีครีม และใส่ กระโปรงสั้นสีดำ รวมกับรองเท้าส้นสูงแบบรองเท้าแก้ว ของ Gucci เผยให้เห็นขาเรียวยาวคู่หนึ่ง

เฉินเฟิงขับรถมาจอดหน้าทั้งคู่ และลดกระจกข้างลง

“เฉินเฟิง มาแล้วหรอ?” หลินหลับทักทายอย่างเป็นกันเอง

“ครับ”

“ไปลูก ขึ้นรถเร็ว” หลินหลับพูดพลางเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ ให้เลี้ยเพิ่งเหยา แต่ไม่คิดเลยว่าเสียเมิ่งเหยาจะเปิดประตูที่นั่ง ด้านหลังและก้าวขึ้นไปนั่งเฉยเลย

ทำอะไรไม่ได้ หลินหลินเลยได้แต่ขึ้นไปนั่งที่นั่งด้านหลังข้าง

ลูกสาว

พอทั้งคู่ขึ้นรถ เฉินเฟิงก็ปิดกระจกข้างตามเดิม และขับเคลื่อน

รถออกไป

“ฉันไม่ได้มองผิดใช่ไหม ประธานเสียขึ้นรถผู้ชายออกไป?”

“เธอไม่ได้มองผิด ฉันก็เห็น

ถึงเฉินเพิ่งจะจอดรถที่หน้าบริษัทไม่ถึงหนึ่งนาที แต่ฉากที่เสี้ย เพิ่งเหยาขึ้นรถก็ตกอยู่ในสายตาพนักงานที่คอยจับผิดของบริษัทดวงเหม่ยกรุ๊ปอยู่

พริบตาเดียวทุกคนก็เริ่มวิจารณ์กันเมามันส์

“ผู้ชายคนนั้นใครน่ะ? นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่ประธานเสีย ขึ้นรถผู้ชายแปลกหน้าใช่ไหม?

“ไม่รู้สิ คุณแม่ของประธานเสียเหมือนจะรู้จักผู้ชายคนนั้นนะ

“คงไม่ใช่สามีเก่าประธานเสี้ยหรอกมั้ง!

ไม่นานก็มีคนเอาถึงฐานะเงินเพิ่งได้

“เป็นไปได้มาก! ดูจากท่าทางประธานเสี้ยและคุณแม่ ผู้ชาย คนนั้นมีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นสามีเก่าของเธอ!

“ประธานเสี้ยหย่ากับเขาแล้วไม่ใช่หรอ? ทําไมยังติดต่อกันอีก

ล่ะ?”

“แค่หย่ากัน ไม่ได้โกรธแค้นอะไรกันสักหน่อย ทำไมจะติดต่อ ไม่ได้ล่ะ?”

“เหมือนผู้ชายคนนั้นจะขับออดี้ 46 ใช่ไหม?”

“ออดี้46 ราคาประมาณห้าแสนกว่า แถมยังซื้อใหม่ซะด้วย

“ที่แท้ก็ขับออดี้46 มิน่าประธานเสี้ยถึงหย่ากับเขา” มีบางคน

เบ้ปาก ออดี้46 ในสายตาคนทั่วไปถือเป็นรถหรูพอควร แต่ต่อ

หน้าเสียเพิ่งเหยาที่เป็นประธานสาวสวยแบบนี้ ออดี้46ถือว่าไม่ หรูเลย เทียบกับรถแม่บ้านยังไม่ได้ด้วยซ้ำ “เขาเป็นลูกเชยแต่งเข้าบ้านเมีย นายจะให้เขาขับรถดีแค่ไหนล่ะ?”

ก็จริงนะ ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียขับออ 46ได้ ก็ถือว่าเก่ง มากแล้วนะ”