บทที่ 451 ไม่มีบัตรเชิญเหรอ

“จำได้” หลี่เล่อมองมาที่เฉินเฟิงอยู่แวบหนึ่งด้วยแววตาที่ ซาบซึ้ง พฤติกรรมเช่นนี้ของเฉินเฟิง ก็เพื่อจะได้สั่งสมความกล้า หาญให้เขา เวลาในเดียวกัน เขาเองก็มั่นใจว่า ฐานะที่แท้จริง ของเฉินเฟิงนั้น ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

อย่างน้อยไม่ใช่คนอย่างหวี่เหวินโป๊จะเอามาเทียบได้

หลังจากตบหน้าหมู่เหวินโป๊ไปสองที ความกล้าหาญชาญชัย ของหลี่เล่อก็เพิ่มขึ้นมากไม่น้อยเลยทีเดียว เขาเดินไปยืนตรง หน้าของหมู่เหวินโป๊ จากนั้นก็แย่งเอากุญแจรถออกมาจาก กระเป๋าเสื้อของหมู่เหวินไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็เอารถลัมโบร์กีนีของหวู่เหวินโป๊ขับออกไป จากนั้นก็ เอารถออดีของเฉินเพิ่งเข้าไปจอดแทน

หลังจากทําการจอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็เดิน วางมาดออกมาจากลานจอดรถชั้นใต้ดิน

ทางเข้าคฤหาสน์ แขกผู้มีเกียรติต่างมายืนรอเข้าแถวกัน อย่างรู้ตัว จากนั้น ก็ยื่นบัตรเชิญให้ด้านหน้าประตู หลังจากที่ ผ่านการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว และมั่นใจว่าบัตรเชิญไม่มี ความผิดปกติใดๆ ถึงอนุญาตให้เข้าไปด้านในได้

เมื่อเห็นว่าคนอื่นต่างมีบัตรเชิญกันทั้งนั้น ทว่าตนเองกับ เฉินเฟิงเดินมามือเปล่า หลี่เล่อรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที
หลี่เล่อเตรียมจะถามเงินเพิ่งอยู่พอดีว่าจะเข้าไปด้านใน อย่างไร แต่เห็นว่าเงินเฟิงพลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้ว แล้วกด โทรศัพท์ออกไป

“คุณ ผมมาถึงแล้ว

“พี่เฟิง ขอโทษด้วย ทางนี้ฉันเกิดเรื่องขึ้นพอดี ปลีกตัวไม่ได้ เลย ฉันให้พ่อบ้านโจวออกไปรับคุณได้ไหม?” ปลายสายอีกฝั่ง ซึ่งฉือเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอโทษ

“ได้สิ ฉันกับเพื่อนของฉันรออยู่ด้านหน้าประตู เมื่อพ่อบ้านใจ วออกมาก็จะเห็นแล้ว” เฉินเฟิงพลางยิ้มให้เวลาที่ตอบไปด้วย

“งั้นพี่เพิ่งรอสักประเดี๋ยว พ่อบ้านโจวจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ

“โอเค”

เฉินเฟิงวางสายเสร็จเรียบร้อย หลี่เล่อถึงได้ถอนหายใจโล่ง อก การที่พ่อบ้านของ ซึ่งถือเป็นคนออกมารับเอง บัตรเชิญอะไร พวกนั้น มันก็ไม่จําเป็นอีกต่อไปแล้ว

หลายนาทีผ่านไป ชายชราใส่สูท หวีผมเรียบแปล ท่าทางยิ้ม แย้มแจ่มใสมีชีวิตชีวาปรากฏกายขึ้นที่ตรงประตูในเวลานี้

“พ่อบ้านโจว”

หลังจากที่ชายชราปรากฏกายขึ้น ผู้รักษาความปลอดภัยที่ยืน ออกกันที่หน้าประตูต่างโค้งคำนับให้อย่างพร้อมเพรียง เพื่อเป็นการทักทายขาย ราด้วยความเคารพ

หญิงชราพยักหน้าให้เล็กน้อย ภายใต้สายตาที่คมกริบของ บอดี้การ์ดทุกคน เขาเดินก้าวเล็กๆ ไปยังด้านหน้าของเฉินเฟิง และหลีเล่อ จากนั้นก็โค้งคำนับเล็กน้อย “คุณเฉิน คุณหนูเธอยัง ไม่สามารถปลีกตัวมาได้ ดังนั้นเธอให้ผมมารับท่านเข้าไป

“ต้องรบกวนพ่อบ้าน โจวแล้ว” เฉินเฟิงยิ้มให้เล็กน้อย ตระกูล เป็นตระกูลใหญ่ ตำแหน่งของพ่อบ้านภายในตระกูลนั้นถือว่า เป็นตำแหน่งที่สูงส่ง การที่ซึ่งถือให้พ่อบ้านโจวออกมารับด้วย ตนเองนั้น นั่นก็หมายถึงความจริงใจของเธอ

“คุณเฉินเกรงใจเกินไปแล้ว

พ่อบ้านโจวยิ้มให้เล็กนั้น จากนั้นก็เป็นสายตาไปที่หลี่เล่อ พร้อมทั้งลองถามดู “คุณเฉิน ท่านนี้คือ….

“หลี่เล่อ เพื่อนของฉันเอง

“คุณหลี่ สวัสดีครับ” พ่อบ้านโจวทักทายอย่างมีน้ำใจ หลี่เล่อ ที่อยู่ตรงหน้านั้น ถึงแม้ว่าดูเหมือนจะเป็นคนธรรมดาทั่วไป แต่ ว่าการที่เฉินเฟิงพามาที่นี่ด้วยนั้น ต้องเป็นบุคคลที่เฉินเฟิง ให้การยอมรับอย่างแน่นอน

เฉินเฟิงให้การยอมรับแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุคคลธรรมดาทั่วไป เขาก็ต้องให้ความสำคัญเช่นกัน

“พ่อบ้านโจว สวัสดีครับ” การแสดงออกของหลี่เล่อมีความ ตกใจที่ได้รับเกียรติเป็นอย่างยิ่ง ราวกับไม่คิดเลยว่าพ่อบ้าน โจวเกรงใจกับเขาได้มากมายถึงเพียงนี้

“คุณเฉิน คุณหลี่ พวกเราเข้าไปด้านในกัน งานเลี้ยงเริ่มแล้ว

“ได้”

พ่อบ้านโจวเป็นคนพาไปด้วยตนเอง บรรดาบอดี้การ์ดด้าน หน้าประตูต่างไม่กล้าเอ่ยปากถามเรื่องบัตรเชิญแต่อย่างใด แม้ กระทั่งการตรวจสอบความปลอดภัยบนตัวของทั้งเงินเฟิงและหล เล่อต่างงดไปแล้ว

พ่อบ้านโจวเป็นคนพาเฉินเฟิงกับหลี่เล่อเข้าไปในห้องโถง ด้วยตนเอง แขกคนอื่นๆ ที่กำลังยืนรอต่อแถวด้านหน้าประตูต่าง เริ่มซุบซิบกันทั่ว แล้วเริ่มพูดถึงที่มาของเฉินเฟิงและหลีเล่อ

คืนนี้แขกเหรื่อที่เข้างานเลี้ยงของตระกูล ประมาณสี่ถึงห้า ร้อยคนได้ แต่คนที่พ่อบ้านของตระกูลเป็นคนออกมารับด้วย ตนเองนั้น มีเพียงเฉินเฟิงและหลีเล่อเท่านั้น

สองคนนั้น เป็นใครกันแน่?

“คุณเฉิน คุณหนูทำธุระนิดหน่อย ผมต้องขอตัวไปดูก่อน ตอน นี้รบกวนคุณกับคุณหรี่รออยู่ที่นี่สักประเดี๋ยว หากมีเรื่องอะไรให้ ช่วย สามารถเรียกพนักงาน ในห้องโถงได้เลย

หลังจากที่พาตัวเงินเฟิงกับหลเล่อเข้าไปด้านในห้องโถงแล้ว พ่อบ้านโจวเหมือนมีธุระเร่งด่วน หลังจากพูดกำชับไว้แล้วก็รับ หันหลังจากไปทันที

ไม่มีใครเดินตาม เฉินเฟิงกับหลี่เล่อเริ่มปล่อยตัวตามสบายจากนั้นก็เดินดูห้องโถงไปเรื่อยๆ

การได้เข้าร่วมงานเลี้ยงในคืนนี้ ต้องเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่ง ดังระดับโลก หรือไม่ก็ต้องเป็นคนที่มีฐานะอภิมหาเศรษฐี ยังไง ก็ตาม ต่างไม่ธรรมดาทั้งนั้น

การที่พวกเขามาอยู่ด้วยกัน การมาอวยพรวันเกิดให้ซึ่งถือ เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ส่วนอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นประเด็นที่สำคัญมากกว่า ก็คือ การมารู้จักพบปะผู้คนเพื่อหาแนวทางในการทำธุรกิจร่วม

เงินเฟิงกับหลี่เล่อเดินเข้ามาพร้อมกัน เมื่อเห็นกลุ่มคนสามถึง ห้าคนมีมากมาย และเห็นชายหนุ่มหญิงสาวอีกหลายๆ กลุ่มสี่ถึง ห้าคนกำลังพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ

ชายหนุ่มหญิงสาวเหล่านี้สวมใส่เสื้อผ้าดูหรูหรา การพูดคุย เสวนารวมถึงการดูแลตนเองนั้น มันห่างไกลจากคนธรรมดามาก นัก

เมื่อเอามาเปรียบเทียบแล้ว เฉินเฟิงกับหลี่เล่อรู้สึกเจ็บจี๊ดทันที

“สื้อผง ฉันเหมือนเห็นไอ้ไร้ค่าคนนั้น….

ท่ามกลางบรรดาคนมากมายตรงมุมห้องใดมุมห้องหนึ่ง หวา งซื้อหยวนดึงชายเสื้อหลีสื้อผิงไว้ แล้วพูดอย่างไม่มั่นใจ

“ไอ้ไร้ประโยชน์คนนั้นเหรอ?” หลี่ซื้อผิงหวางตะลึงไปพักหนึ่ง หลังจากที่ตึงสตีกลับมาได้ซือหยวนก็บอกว่าเป็นเงินเฟิง

“เป็นไปไม่ได้! ที่รัก คุณคงมองผิดคนแล้ว สถานที่แบบนี้ ไอ้ได้ประโยชน์คนนั้นมันเข้ามาไม่ได้หรอก” น้ำเสียงของหลีสื้อผง มั่นใจเป็นอย่างมาก ที่นี่เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของซิงฉือที่มีชื่อ เสียงโด่งดังหรูหรามีระดับที่สุดของเมืองจงไห่ ส่วนเขาเอง ยัง ต้องอาศัยกับย่าที่ใช้เส้นสายใหญ่มากยังไม่ง่ายเลยที่เข้ามาที่ นี้ได้ เฉินเฟิงเหรอ? เป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน เขามีสิทธิอะไร ที่เข้ามาได้?

“ไม่นะ ฉันไม่ได้ดูผิดคนเลย เหมือนกับไอ้ไร้ประโยชน์นั่น จริงๆ” หวางซื่อหยวนยังคงตกใจและลังเลไปพร้อมกัน ถึงแม้ว่า จะห่างกันมากนัก แต่ท่าทางประดับประเดิดไม่เข้าพวกของ เฉินเฟิง มันช่างเห็นได้ชัดจริงๆ แขกเหรือคนอื่นยืนถือแก้วไวน์ พร้อมทั้งยืนถือแก้วไวน์อย่างสง่างาม ส่วนเฉินเฟิงนั้นเหมือนคน ไม่เคยกินมากนั้น ยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะอาหาร พร้อมทั้งโกยเค้ก อันประณีตบรรจงทุกชนิดเข้าปากเต็มปากเต็มคำ

“เป็นไปไม่ได้ ที่รัก คุณต้องตื่นเต้นแน่ๆ ตาคงพร่ามัว ไอ้ได้ ประโยชน์นั่นมันไม่มีบัตรเชิญ มันเข้ามาไม่ได้…” หลี่ซื้อผิงอยาก จะพูดปฏิเสธต่อ แต่เมื่อพูดได้แค่ครึ่งประโยคเท่านั้น เขาก็ตก ตะลึงทันที “หลี่เล่อ!!

“หล่อผิง?”

เสียงอันตกอกตกใจของหลี่ซื้อผิง มันดังเข้าหูหลี่เล่อทันที หล เล่อเองก็เห็นหล่อผิงในเวลานั้น

“แกเข้ามาได้ยังไง?!” เมื่อมั่นใจแล้ว่าคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า ไม่ใช่คนอื่น เป็นพนักงานดอกต่อยในบริษัทของตนเอง สีหน้าของหลี่จื้อผงก็ขรึมลงทันที ในเวลาเดียวกัน เมื่อคิดถึงความเป็น ไปได้นั้น ถ้าหลี่เล่ออยู่ที่นี่ งั้นที่หวางซื่อหยวนพูดก่อนหน้านี้ เกรง ว่าก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วย

“เดินเข้ามาไง”

มุมปากหลเล่อกระตุกรอยยิ้มหยอกล้อขึ้นมาทันที ถ้าเป็นเมื่อ ก่อนนี้ การที่หลีสื้อผงมาถามเขา เขาก็คงจะตอบตามนั้นไป แต่ ในเวลานี้ หลังจากที่เมื่อครู่เขาเพิ่งตบหน้าหลีสื้อผงหมู่เหวินโป๊ ไปสองที่แล้ว ความกล้าบ้าบินของเขากลับเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย ไม่ สนว่าหลีสื้อผงจะเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย แต่ในสายตาเขา เขาก็ แค่เท่านั้นเอง

“แกมีบัตรเชิญหรือเปล่า?” สีหน้าของหลี่จื้อผงยิ่งเคร่งขรึม

หนักกว่าเก่า

“ไม่มีแล้วจะทำไม?” หลี่เล่อมให้เล็กน้อย

“ไม่มีแล้วจะทำไม?” หลี่ซื้อยิงหัวเราะแห้งๆ ออกไป จากนั้น เขาก็ระเบิดเสียงให้ดังทันที “หลีเล่อ แกนี่มันช่างกล้ามาก! ถึง ขนาดแอบปีนหน้าต่างเข้ามาในงานเลยเหรอ!”

หลังจากที่หลี่ซื้อผิงตวาดเสียงดัง คนที่อยู่ในงานต่างเงียบ สงบ

จากนั้น ผู้คนเริ่มส่งเสียงกระซิบกระซาบกันขึ้นมา

“มีคนแอบปืนหน้าต่างเข้ามาในงานจริงๆ เหรอ?”