บทที่ 131 สิ่งที่ฝังไปพร้อมคนตาย

“เรื่องเร่งด่วน? เรื่องอะไรถึงได้เร่งรีบกว่าการได้ เจอเพื่อนสนิทของเรา!” เยาวชนที่มีชื่อของตู้จื่อถึง พึมพำด้วยเสียงเย็นชา

เฉินเฟิงเหลือบตามองตู้จื่อถึง แล้วถามด้วยเสียง เรียบเฉย “นายสำคัญตัวเองเกินไปหรือเปล่า?”

ตู้จื่อถึงทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป สายตาของเฉินเฟิง กลับทำให้เขารู้สึกกดดันสูงมาก ทว่าต่อหน้าคน มากมายขนาดนี้ เขาก็ไม่สามารถอ่อนข้อได้

“ไม่ใช่ว่าผมสำคัญ แต่ว่าเพื่อนสนิทของเรานั้น สำคัญ ถึงแม้ตอนนี้คุณชายเฉินจะครอบครองหุ้น 39%ของคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง ทว่าพอเอาหุ้น ทั้งหมดของที่แต่ละคนได้ครอบครองมารวมกันไม่ได้ น้อยไปกว่าคุณชายเฉิน ตอนนี้คุณชายเฉินไม่ได้เห็น เราทุกคนอยู่ในสายตา ก็คงไม่มีเหตุผลเกินไปหรือ เปล่า” ตู้จื่อถึงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย ตัวเองคนเดียวก็ ไม่สามารถต่อต้านเฉินเฟิงไว้อยู่ มีเพียงลากคนอื่นขึ้น ไปบนเรือรบลำหนึ่ง แล้วจึงจะสามารถแข่งขันกับ เฉินเฟิงได้

นอกจากหยางไท่แล้ว คนอื่นๆ ไม่มีสิทธิ์ส่งเสียง ใดๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขายอมรับในคำพูดของตู้ จื่อถึง

ไม่ผิดที่เฉินเฟิงเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุด ทว่าต่อให้เอาคนอื่นไปรวมตัวกัน ก็ไม่ใช่คนที่เคยยุ่งเกี่ยวด้วย อย่างง่ายๆ เลย!

“ตู้จื่อถึง นายอย่ามาพูดจาเหลวไหลแถวนี้ คุณ ชายเฉินไม่เพียงแต่ไม่เห็นพวกคุณในสายตา คุณชาย เฉินเขายัง…” หยางไท่เลยอยากจะอธิบายขึ้นอย่าง เร่งรีบ ถ้าตู้จื่อถึงและคนพวกนี้ไปต่อต้านเฉินเฟิง งั้น คฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงคงไม่จำเป็นต้องให้คนนอก ออกหน้า ตัวเองก็จะได้คำตอบจากวงในเอง

เวลานี้ เฉินเฟิงผายมือขึ้น จากนั้นก็ได้ขัดขวาง หยางไท่ทันที

“หยางไท่ นายไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันกำลังดูถูก พวกเขาจริงๆ” เฉินเฟิงยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น คนพวกนี้ก็ คือเศรษฐีเบอร์สองที่มาจากตระกูลชั้นสูงชั้นที่สอง แล้วยังเห็นว่าตัวเองสำคัญอีก ถ้านึกว่าในมือของพวก เขาถือหุ้นคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงสักหน่อย แล้วนึก ว่าจะมีฐานะระดับเดียวกันกับเขาหรือไง พวกเขาจะ ดูถูกเขาเฉินเฟิงเกินไปหรือเปล่า

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของแต่ละคนดูเย็นชามากๆ เฉินเฟิงก็บอกแบบนี้แล้ว งั้นเรื่องนี้ก็คงไม่สามารถหวน กลับมาได้

หยางไท่เองก็รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่เหมือนกัน และไม่ เข้าใจว่าวันนี้เฉินเฟิงเป็นอะไรไป เขาดูโมโหง่าย ต่อให้ เขาจะไม่เห็นตู้จื่อถึงอยู่ในสายตาจริงๆ ก็ไม่เหมือนพูด แบบนี้
“ไหนๆ คุณชายเฉินก็ดูถูกพวกเรา งั้นวันนี้การ ประชุมผู้ถือหุ้นก็คงไม่จำเป็นต้องดำเนินต่อไป พี่ไท่เรา ไปกันเถอะ” ตู้จื่อถึงพึมพำด้วยเสียงเย็นชา จากนั้นก็ ทำสีหน้าที่หม่นหมองแล้วกำลังเดินจากไป เขาก็ไม่เคย คิดว่าจะทำอะไรเฉินเฟิงที่นี่ ยังไงหยางไท่ก็อยู่ที่นี่แล้ว ถ้าเขาต้องการลงไม้ลงมือกับเฉินเฟิง งั้นคงจะทำให้ หยางไม่รู้สึกลำบากใจแน่นอน

“ตู้จื่อถึง นายจะไม่ให้หน้าฉันจริงหรอ?” หยางไท่ พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย จนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่มีทาง เป็นนกสองหัวอีกต่อไป ยังไงก็คงต้องเลือกฝ่ายใด ฝ่ายหนึ่ง จะเลือกพวกตู้จื่อถึงหรือว่าเฉินเฟิงดี คำตอบ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

“พี่ไทไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้หน้าพี่หรอกนะ แต่การ ทำการตกลงในทุกๆ อย่าง ความเท่าเทียมและยุติธรรม ต้องมาก่อนเสมอ ทว่าคุณชายเฉินไม่ได้เห็นพวกเราใน สายตา แล้วจะให้พวกเราไปร่วมงานกับเขาได้ยังไง กัน?” ตู้จื่อถึงพูดขึ้นด้วยเสียงที่กำลังอดกลั้นความ โมโห

ความเป็นจริงแล้ว ตอนนี้ตู้จื่อถึงก็รู้สึกแปลกใจ มากๆ หยางไท่กลับเลือกยืนอยู่ฝั่งของเฉินเฟิง ต้อง เข้าใจว่า ผู้ถือหุ้นของคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงที่ เหมือนเขา ก็คงมีแค่หกคนเท่านั้น และเบื้องหลังของ พวกเขาทั้งหกคน มีตระกูลชั้นสูงขั้นที่สองอยู่หก ตระกูล ถ้ารวมๆ กันแล้ว ก็คงไม่ค่อยแตกต่างอะไรจาก ตระกูลชั้นที่หนึ่งสักเท่าไหร่ หยางไท่ทำธุรกิจสายโลจิสติกส์ในจินหลิงมาเป็นเวลาสิบปี จึงจะสามารถดึง ตระกูลใหญ่ทั้งหกของพวกเขามาอยู่รวมกันได้ วันนี้ ไหนๆ หยางไท่ก็ยอมที่จะเป็นลูกน้องให้กับคุณชาย ตระกูลเฉินแห่งยันเจียงแล้ว แล้วยังทอดทิ้งเขาที่ พยายามรวบรวมอำนาจในการทำธุรกิจโลจิสติกส์ให้ ยิ่งใหญ่ด้วยความยากลำบากมาเป็นเวลาสิบปี แล้วยัง เลือกที่จะยืนอยู่ฝ่ายเฉินเฟิงหยางไม่ทำแบบนี้ ก็คงจะ ฉลาดน้อยเกินไปหรือเปล่า

หยางไท่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ คำพูดของตู้จื่อถึง สมเหตุผลจริงๆ ทว่านั่นคือเฉินเฟิงเป็นทายาทผู้ สืบทอดตระกูลเฉินแห่งยันเจียง พวกเขาไม่เข้าใจเลย ฐานะของคนที่เป็นผู้สืบทอดของตระกูลเฉิน สำหรับ พวกเขาแล้ว มันมีความหมายโดยนัยอะไรแอบแฝงกัน

แน่

ตอนนี้ หยางไท่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ไม่ ควรไปเอาใจและติดตามคนพวกเดียวกันกับตู้จื่อถึง เลย แล้วยังปิดบังเฉินเฟิงเรื่องที่ทำลายมือหนึ่งข้าง ของไปกว่างยี่และหยางชิงที่คฤหาสน์นานาชาติจิ๋ว

หลง

“ตู้จื่อถึง อย่ามาหาว่าฉันไม่ให้โอกาสนาย ตอนนี้ นายอยู่ที่นี่แล้วขอโทษคุณชายเฉินซะ คุณชายเฉิน เป็นมีคนที่มีจิตใจกว้างขวาง ไม่มีทางถือสาคนอย่าง พวกนายแน่นอน” หยางไท่แล้วยังมีแผนการที่จะดึงรั้ง ตู้จื่อถึงไว้
ทว่าตู้จื่อถึงกลับพิมพ์ด้วยเสียงเย็นชา แล้วพูด ขึ้น “พี่ไท่ ความหวังดีของพี่ฉันรับไว้แล้ว สำหรับเรื่อง ขอโทษ…รอให้เฉินเฟิงวางนิสัยที่หยิ่งผยองลงเมื่อ ไหร่ ผมจะมาขอโทษเขาอีกครั้งก็คงไม่สาย”

“ตู้จื่อถึง ทางที่ดีที่สุดนายอย่ามาเสียใจ!” หยางไท่ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น

ตู้จื่อถึงเบะปากอย่างไม่แคร์ เสียใจ? ในดิกชัน นารีของตู้จื่อถึงไม่มีคำว่าเสียใจ!

อีกอย่างที่นี่คือจินหลิง ไม่ใช่ยันเจียง เฉินเฟิงของ นายจะเก่งมากแค่ไหน แล้วจะทำอะไรได้เมื่อมันมาอยู่ ในถิ่นของฉัน?

และในเวลานี้ บอร์ดี้การ์ดที่ใส่ชุดดำคนหนึ่งรีบ เดินเข้ามา

“ท่านไท่ เขตล่าสัตว์เกิดปัญหาแล้วครับ!”

“เกิดเรื่องอะไรถึงต้องทำให้แกตื่นตระห ระหนกขนาด นี้? ยังรู้จักปฏิบัติตามกฎไหม?!” หยางไท่ว่ากล่าวตำหนิ ด้วยเสียงโมโห

จากนั้นบอร์ดี้การ์ดที่ใส่ชุดดำก็กลืนน้ำลาย แล้ว รีบเอ่ยคำขอโทษ “ท่านไท่ ขอโทษนะครับ เรื่องนี้มัน เร่งด่วนจริงๆ”

“บอกมา!”

“ในเขตล่าสัตว์มีผู้หญิงคนหนึ่งไปมีเรื่องกับคุณตู้ ครับ แล้วตอนนี้คุณตู้กำลังจะโยนผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในเขตเลี้ยงหมาป่าครับ!”

“เขตล่าสัตว์ป่า?!” เฉินเฟิงทำสีหน้าที่เปลี่ยนแปลง ไปทันที และเขาก็รีบพุ่งเข้าไปในห้องประชุมเหมือน คนบ้า

ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน แล้วไม่รู้ว่าเฉินเฟิงเป็น อะไรไป

“ตู้อถึง น้องสาวนายมีความเคืองแค้นอะไรกับ คุณผู้หญิงของคุณชายเฉินเฟิง?” หยางไท่ถามขึ้น อย่างร้อนใจ ถ้าผู้หญิงคนนั้นที่ถูกตู้จื่อเยว่โยนเข้าไป ในถ้ำหมาป่าสีดำ เป็นภรรยาของเฉินเฟิง งั้นวันนี้เกรง ว่าทั้งคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงคงจะจบกัน!

“คุณผู้หญิงคุณชายเฉิน?” ใบหน้าของตู้จื่อถึงเต็ม ไปด้วยหยาดเหงื่อ ทว่าเรื่องส่วนตัวของตู้จื่อเยว่เขาไม่ เคยไปถามให้เรื่องมาก ดังนั้นตู้จื่อเยว่ไปเรื่องคับแค้น ใจอะไรกับใครที่ไหน เขาไม่รู้จริงๆ

หยางไท่ขย่ำเท้าจริงๆ แล้วพูดขึ้น “ตู้จื่อถึง ตอนนี้ แกภาวนาให้ดีเถอะ ถ้าน้องสาวอันโง่เขลาของแกคน นั้นโยนผู้หญิงที่ไม่ใช่ภรรยาของคุณชายเฉินเข้าไปใน เขตเลี้ยงหมาป่าก็ดีไป แต่ถ้าใช่ ตระกูลตู้ของพวกนาย ต้องกลายเป็นสิ่งที่ฝังพร้อมกับคนตายแน่นอน!”

ให้ตระกูลตู้กลายเป็นสิ่งที่ฝังไปพร้อมคนตายงั้น หรอ? ตู้จื่อถึงเบะปากอย่าไม่พอใจ แล้วพูดขึ้น “พี่ไท่ พี่ ก็สำคัญตัวเฉินเฟิงเกินไปหรือเปล่า ฉันยอมรับ ตระกูล เฉินแห่งยันเจียงถือว่าเก่งจริงๆ แต่ว่าเฉินเฟิงคนนั้น ยังไม่รู้ว่าเป็นทายาทคนที่เท่าไหร่ที่จะได้สืบทอดตระกูล เฉินด้วยซ้ำ อีกอย่างที่นี่คือจินหลิงพี่ว่าเขาจะสามารถ ให้ทั้งตระกูลของฉันไปเป็นสิ่งฝังศพกับคนตายได้ไง ต่อให้ตีฉันให้ตายยังไงฉันก็ไม่เชื่อ”

“นายมันโง่! รอตระกูลตู้ของนายต้องพังพินาศเมื่อ ไหร่ นายถึงจะรู้ว่าเรื่องที่กูพูดใช่เรื่องจริงไหม!” หยาง ไม่ก่นด่าด้วยความโกรธ จนถึงตอนนี้ ตู้จื่อถึงยังไม่รู้ ตระกูลเฉินนี่มันความหมายว่าอะไรกันแน่

ตระกูลพังพินาศ? ตู้จื่อถึงจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึก ตกใจ ทำไมแม้กระทั่งคำว่าตระกูลพังพินาศยังจะพูด ถึงด้วย?

“พี่ไท่ พี่อย่ามาขู่ฉันหน่อยเลย ถ้าภรรยาคนนั้น ของเขาตายไปจริงๆ ตระกูลตู้ก็แค่ออกแรงช่วยเขา ตามผู้หญิงใหม่ที่สวยกว่า เขาจะทำลายตระกูลฉันให้ พังพินาศเพื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง?”

หาผู้หญิงคนใหม่ให้? หยางไท่แสยะยิ้ม สีหน้าดู เขียวคล้ำขึ้นมาทันที จากนั้นก็ตู้จื่อถึงและคนพวกนั้น ของเขาจึงสบตากัน แล้วตามหยางไท่ไป