บทที่ 792 หลัวเจ้าเทียนมาด้วยตนเอง

หลวเท้าเทียม ในชุดสีขาวเดินมายังฝูงชน

โถงนั่งรอด้านนอกสนามบิน อู่จื่อโจวรออยู่ตรงนั้นมานานแล้ว ที่รออยู่ด้านข้าง มีเลขา โมดริชและคูเรียแซคขององค์การศิลปะ การต่อสู้แห่งโลก พวกเขาติดตามอู่จื่อโจวมารอหลัวเค้าเรียนที่ สนามบินตั้งแต่เช้า

โมดริชเป็นตัวแทนขององค์การศิลปะการต่อสู้แห่งโลก ส่วน แซคเป็นตัวแทนของคูเรีย

“ประธานหลัว” อู่จื่อโจวและโมดริชกล่าวทักทายหลัวเจ้า เทียนขึ้นพร้อมกัน

“หลัวเห้าเทียนที่เคารพ ยินดีต้อนรับสู่วาติกันครับ”

ทางด้านแซคทําความเคารพหลัวเห้าเทียนตามธรรมเนียม ของคูเรีย ในการต้อนรับแขก

“เลขา โมดริช แซคอา กบิชอบ ไม่ได้เจอกันนาน”

หลัวเห้าเทียนประสานมือทั้งสองข้างขึ้น ยิ้มตอบรับพวกเขา

บรรยากาศดูกลมกลืนสามัคคีกันมาก

“หลัวเห้าเทียนที่เคารพ ห่างจากการพบเจอท่านเมื่อคราวที่ แล้ว ตอนนี้ความสามารถของท่านมากขึ้นอีกหนึ่งระดับ คิดว่า ท่านคงสัมผัสถึงแดนยากลำบากในตำนานแล้วรึเปล่าครับ?แซคหรี่ตาลงพูด

เลขา โมดริชที่อยู่ด้านข้างก็มองหลัวเจ้าเทียนอย่างพิจารณา

โมดริชรู้สึกประหลาดใจ หลัวเห้าเทียนที่อายุเกินครึ่งร้อยแต่ ยังคงมีผมดำขลิบ ผิวเนียนเรียบแดงระเรื่อ เหมือนไข่ต้มปอก เปลือก

ดวงตาทั้งสองข้างมีชีวิตชีวา มองด้วยความจริงจัง เหมือนจะมี ประกายไฟระยิบระยับ ราวกับว่าวันเวลาไม่สามารถทำอะไรกับ หลัวเท้าเทียนได้

สิ่งที่ทำให้โมดริชตกใจที่สุดก็คือเลือดลมที่พลุ่งพล่านของ หลัวเห้าเทียนเหมือนกับแม่น้ำหวงเหอของหวาเซียที่รินไหล มี ชีวิตชีวาไม่สิ้นสุด คลื่นระลอกหนึ่งแล้วระลอกหนึ่งเล่า”

“แดนเทพ เป็นแดนในตำนานที่ถูกพูดถึง มีอยู่ในบันทึก โบราณที่คนโบราณเขียนเอาไว้หรือไม่ก็ในหนังสือสองสามเล่ม คนรุ่นหลังเพียงแค่เคยอ่านดูเท่านั้น จึงได้รู้ว่ามีแดนนี้ แต่ยังคง ไม่มีเส้นทางที่ถูกต้อง ทำให้คนเห็นภาพรวม เปิดเผยความลับนี้”

หลัวเห้าเทียนส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ เมื่อหลายปีก่อน กำลังภายในของเขาฝึกซ้อมจนบรรลุหัวจิ้งชั้นสูงสุดตั้งแต่เมื่อ นานมาแล้ว ถึงแม้จะรู้ว่ามีแดนเทพ แต่ก็ไม่สามารถข้ามผ่านจุด นี้ไปได้

ไม่เพียงแต่หลัวเห้าเทียน เบื้องหน้ายอดฝีมือระดับสูงสุดทั่ว โลก ล้วนมีแดนพลังที่มนุษย์ไม่สามารถข้ามผ่านไปได้ แดนที่ไม่ สามารถข้ามผ่านไปได้นั้นขวางกั้นการเดินไปข้างหน้าของพวกเขา

หลายปีที่ผ่านมานี้ ยังคงไม่มีใครสามารถพิชิตแดนนี้ได้

ยี่สิบนาทีให้หลัง หลัวเห้าเทียนเดินตามอู่จื่อโจว โมดริชและ แซคมาถึงที่จอดรถ รถยนต์เพื่อการค้าจอดรอไว้ที่นี่นานแล้ว

“ท่านอู่ ตอนนี้เฉินเฟิงอยู่ที่โรงแรมวาติกันหรือเปล่า?” หลัง

จากหลัวเห้าเทียนขึ้นไปบนรถ เอ่ยถามอู่จื่อโจว

โมดริชและแซคที่กำลังขึ้นรถเหมือนกันหยุดชะงัก ตามด้วย ดึงสติกลับมา

หลัวเห้าเทียนไปดูชายหนุ่มเฉินเฟิงคนนั้น

“ครับ ประธานหลัว ตอนนี้เฉินเฟิงอยู่ที่โรงแรมวาติกันครับ” อู่ จื่อ โจวตอบ

“เลขา โมดริช รบกวนนายส่งฉันไปที่โรงแรมวาติกันได้ไหม?” หลัวเค้าเทียนบอกกับแซคของคูเรีย : “แซค อนุญาตให้ฉันไป โรงแรมวาติกันสักรอบหนึ่ง เพราะฉันมีเรื่องต้องบอกกับเฉินเฟิง รอให้ฉันบอกกับเขาเรียบร้อยแล้ว เขาตามนายไปเรีย เยี่ยมเยียนพระสันตะปาปา”

แซคที่นั่งอยู่ข้างโมดริชพยักหน้า เพื่อสื่อว่าไม่มีปัญหา

โมดริชหันกลับมาพูด : “ไม่มีปัญหาครับ ประธานหลัว”

การมาของหลัวเห้าเทียนในครั้งนี้คือเข้าร่วมประชุมองค์กร ศิลปะการต่อสู้ระดับโลก และหัวหน้าในครั้งนี้คือหลัวเห้าเทียนโมดริชเป็นตัวแทนองค์กรศิลปะการต่อสู้ระดับโลกมารับที่สนาม บิน ดังนั้นการเตรียมงานทุกอย่างของหลวเท้าเทียน โมดริชล้วน ไม่มีอะไรขัดข้อง

หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป รถยนต์เพื่อการค้าขับไปถึงหน้า โรงแรมวาติกัน

ภายใต้การนำทางของอู่จื่อโจว หลัวเห้าเทียนมาถึงหน้าประตู ห้องของเฉินเฟิงอย่างรวดเร็ว

“ท่านอู่ ผมอยากจะคุยกับเฉินเฟิงเป็นการส่วนตัว”

“ครับ ประธานหลัว”

อู่จื่อโจวหมุนตัวหันหลังเดินออกไป ลอบพูดในใจ: เจ้าเด็ก เสี่ยวเฟิงมีความสามารถจริงๆ แม้แต่คนระดับประธานหลัวก็ต้อง มาหาเขาด้วยกันเอง

“ก๊อก~””ก๊อก~”

หลัวเห้าเทียนยื่นมือไปเคาะประตู น้ำหนักมือไม่แรงมาก แต่ เคาะมีจังหวะ

ไม่นาน ประตูเปิดจากด้านใน เฉินเฟิงปรากฏตัวตรงหน้าหลัว เห้าเทียน

ขณะที่หลัวเห้าเทียนมองเฉินเฟิงอย่างพิจารณา เฉินเฟิงเองก็ มองหลัวเค้าเรียนอย่างพิจารณาเช่นเดียวกัน

เฉินเฟิงมองหลัวเห้าเทียนที่อยู่ตรงหน้า ลอบพูดในใจ: นี่คือหลวเท้าเทียนประธานหลังที่ทุกคนมักจะพูดถึงหรอ? น่าเกรงขาม มาก!

ถึงแม้พวกเขาทั้งสองต่างฝ่ายต่างได้ยินชื่อเสียงเรียงนามและ เรื่องที่อีกฝ่ายทําจากคนอื่นมานานแล้ว แต่การเจอกันครั้งแรก แบบนี้ ต่างฝ่ายต่างเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้

“สวัสดีครับ ประธานหลัว เชิญเข้ามาด้านในครับ” หลังจาก ดึงสติกลับมา เฉินเฟิงพูด พร้อมกับผายมือเชิญ

“เป็นจริงตามที่ว่าวีรบุรุษอยู่ในรุ่นคนหนุ่มสาว ไม่หยิ่งผยอง

และไม่ถ่อมตนจนเกินไป เป็นคนหนุ่มมากความสามารถ”

หลัวเห้าเทียนยิ้มบางๆ พูดชมเฉินเฟิงติดต่อกันหลายประโยค จากนั้นเดินเข้ามาในห้องของเฉินเฟิง แล้วนั่งลงบนโซฟา

เฉินเฟิงยกน้ำชามาให้หลวเท้าเทียนอย่างรวดเร็ว

“ประธานหลัวครับ นั่งเครื่องบินมานาน ดื่มชาก่อนแล้วค่อยว่า กันครับ”

“ดี! ” หลัวเห้าเทียนเองก็ไม่ได้เกรงใจ ยกแก้วน้ำชาขึ้นมา แล้วดื่มช้าๆ

“เสี่ยวเฟิง พระสันตะปาปาโจนรอฉันที่เรีย วันนี้ที่ฉันมาที่นี่ นอกจากอยากเจอนายแล้ว ฉันยังมีเรื่องอยากจะบอกนายสอง เรื่อง” หลัวเห้าเทียนพูดตรงประเด็นทันที

เฉินเฟิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามหลัวเห้าเทียนตั้งสติ พูดด้วยน้ำเสียง จริงจัง : “ประธานหลัว เชิญพูดได้เลยครับ! ”
“เรื่องที่หนึ่ง วงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียให้ความสนใจการ แข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก ในครั้งนี้ นายทำได้สมบูรณ์แบบ มาก ได้รับการยอมรับจากคนจํานวนมาก อีกทั้งนายยังแสดง ให้โลกเห็นถึงความโดดเด่นศิลปะการต่อสู้ของพวกเราหวาเซีย แสดงจิตวิญญาณที่เป็นเอกลักษณ์ของพวกเราจอมยุทธ์หวาเซีย ปกป้องเกียรติยศของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียและด้านการ ทหาร! ฉันขอเป็นตัวแทนวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียเพื่อ ขอบคุณนาย!

สิ้นเสียง หลัวเห้าเทียนลุกขึ้น มือทั้งสองประสานเข้าด้วยกัน หันไปทางเฉินเฟิงเพื่อเป็นการขอบคุณ

การกระทำของหลวเท้าเทียนทำให้เฉินเพิ่งรีบลุกขึ้นจากโซฟา พร้อมทั้งประสานมือทำความเคารพกลับคืน

“ประธานหลัว นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำ ผมเชื่อครับ จอมยุทธ์หวา เซียทุกคน ยืนอยู่บนสนามประลองระดับโลก จะทำสุดความ สามารถเพื่อรักษาศักดิ์ศรีและเกียรติยศของพวกเราหวาเชี่ย ถึง ขั้นที่ว่าไม่เสียดายชีวิต” เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ดี! ดี! ดี! ”

หลัวเห้าเทียนพูดคำว่าดีติดต่อกันถึงสามครั้ง ภายในใจรู้สึก ประทับใจเฉินเฟิงมาก ไม่ชอบคุยโม้โอ้อวดความดีความเก่ง กล้าของตน ถ่อมตนมีมารยาท

“เรื่องที่สอง การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก ในครั้งนี้ นายเอาชนะคนหนุ่มที่มีความสามารถมากมาย ทั้งยังได้แชมป์ถือเป็นความเกียรติภูมิของนาย นายสามารถภาคภูมิใจกับมัน ได้” หลัวเห้าเทียนเปลี่ยนบทสนทนา พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “แต่ว่า คนที่โดดเด่นเหนือทุกคน มักจะถูกผู้อื่นริษยา เกียรติภูมิ นี้ผลักดันในขึ้นไปการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนในสังคมที่โหด ร้าย ทําให้นายกลายเป็นเป้าของทุกคน ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นศัตรู ในอดีตของนาย หรือศัตรูในตอนนี้ พวกเขาล้วนทำทุกอย่างเพื่อ กําจัดนาย ฆ่านายทิ้งในเปล