บทที่ 45 คุณจะทำอะไรกับฉันได้บ้าง

“อะแฮ่ม เพื่อน จำผิดคนแล้ว” เฉินเฟิงกระแอมเล็กน้อย เขาพบว่าชายหนุ่มรูปหล่อคนนี้ค่อนข้างงี่เง่า หลังจากที่ คุกเข่าอยู่นานแล้วเขาก็ยังไม่รู้สักทีว่าเขาเป็นผู้ชาย

หลังจากที่ได้ยินเสียงเฉินเฟิง ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาก็รู้ว่า มีบางอย่างผิดปกติและการแสดงออกของเขาและสีหน้าก็ เปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณเป็นใคร?!”

“ฉันเป็นเพื่อนของเฟยหรง” เฉินเฟิงพูดตามความเป็นจริง

“โกหก! เฟยหรงเธอไม่เคยมีเพื่อนเป็นผู้ชายเลยที่นี่ คุณ เป็นใครกันแน่?!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโยนดอกกุหลาบลง บนพื้นและถามอย่างเหี้ยมโหด

เฉินเฟิงกล่าวอย่างหมดหนทาง “ฉันเป็นเพื่อนของเฟยห รงจริงๆ”

“ฉันไม่เชื่อ! ให้ฉันเข้าไป ฉันจะเข้าไปถามเฟยหรง” ใน ขณะที่ชายหนุ่มรูปหล่อพูดเขายื่นมือออกมาและเตรียมที่ จะเฉินเฟิงออกไป

“ไม่ได้ ตอนนี้คุณเข้าไปไม่ได้” เฉินเฟิง ขมวดคิ้ว และ หยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มสุดหล่อ แม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านของ เฟยหรงแต่ เสี้ยเมิ่งเหยากำลังอาบน้ำอยู่ เขาจะให้ผู้ชาย คนอื่นเข้าไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร

“คุณเป็นบ้าอะไร ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันเข้าไป ฉันเป็น คู่หมั้นของเฟยหรง!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาโกรธเกรี้ยว เขาชูหมัดขึ้นไปในขณะที่เขาพูดเตรียมจะต่อยเฉินเฟิง แต่ก่อนที่มือของเขาจะไปถึงใบหน้าของเฉินเฟิง ข้อมือ ของเขาก็ถูกมือใหญ่ของเฉินเฟิงมัดไว้แน่น

“ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ตอนนี้คุณเข้าไปไม่ได้” น้ำเสียง ของเฉินเฟิงเย็นชาเล็กน้อย ท้ายที่สุดนี่คือบ้านของ สวี เฟยหรงตอนนี้เขาอยู่ใต้รั้วของเธอ เขาไม่สามารถทำอะไร ตามใจชอบได้ ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้นั้นชายหนุ่มรูปหล่อ คนนี้จะนอนอยู่บนพื้นไปนานแล้ว

“ไอเย็*แม่ ปล่อย!”

ชายหนุ่มที่หล่อเหลาหน้าแดงและเขาพบว่าชายรูปร่าง ผอมบางตรงหน้าเขานั้นมีพลังกำลังไม่น้อยเลยทีเดียว เขา รู้สึกว่าข้อมือของเขาดูเหมือนจะถูกยึดไว้ด้วยคีมเหล็กไม่ สามารถสะบัดออกไปได้เลย

เฉินเฟิงยิ้มอย่างเย็นชาเขากำข้อมือแน่นขึ้นเล็กน้อย

“อ๊าก เจ็บ เจ็บ!”

ชายหนุ่มที่หล่อเหลาร้องอย่างน่าสังเวช เขาคุกเข่าลงบน พื้นและเจ็บจบน้ำตาไหลออกมา เขารู้สึกถึงการกดกระดูก จากกำลังของเฉินเฟิง

“ยังจะเข้าไปอีกไหม?” เฉินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือก

เย็น

“ไม่เข้าแล้ว รีบปล่อยสิวะ!” ความเจ็บปวดที่เหมือนกับ กระดูกจะหักทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มรูปหล่อบิดเบี้ยว เล็กน้อย
“ห์” เฉินเฟิงตะคอกอย่างไม่แยแสและปล่อยข้อมือ

“ไอ้เวรเอ้ย!”

หลังจากที่เฉินเฟิงปล่อยแล้ว ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาไม่รู้ว่า อะไรควรทำหรือไม่ควร เขาจึงยกกระถางดอกไม้ตรง ประตูแล้วกระแทกลงบนหัวของเฉินเฟิง

ครั้งนี้เฉินเฟิงไม่สุภาพกับเขา เขาตบชายหนุ่มรูปงาม ด้วยแบ็คแฮนด์ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาตัวปลิวไปจนกระแทก พื้นฟันและเลือดปรากฏในอากาศ

“เฉินเฟิง คุณกำลังทำอะไร?” สวีเฟยหรงค่อยๆเดินออก

มา

เฉินเฟิงมองไปที่สวีเฟยหรงอย่างเย็นชา เขาพบว่าผู้หญิง คนนี้เสแสร้งเก่งเกินไป เธอรู้ดีว่าชายหนุ่มรูปงามคนนี้มา แต่กลับยืนอยู่ข้างๆมองการแสดงนี้ต่อไป เห็นได้ชัดว่าเธอ กำลังยืมมือเขาจัดการชายหนุ่มผู้นี้

“เฟยหรง ไอ้คนนี้เป็นใคร?!” ชายหนุ่มที่หล่อเหลาลุกขึ้น อย่างโซเซจากพื้นและเดินไปหาสวีเฟยหรงเขาถามอย่าง โกรธๆ

“เขาเป็นเพื่อนของฉัน” สวีเฟยหรงกล่าวอย่างไม่แยแส

“เพื่อนเหรอ?!” ซายหนุ่มสุดหล่อกัดฟันแน่น “เพื่อนบ้าบอ อะไร จะมาอยู่บ้านคุณเกือบทั้งคืน”

“เสิ่นจุนเหวิน คุณจะสื่อว่าอะไร?” การแสดงออกของสวี เฟยหรงนั้นเย็นชามากขึ้น
“หมายความว่าไงงั้นเหรอ?!” เสิ่นจุนเหวินพ่นน้ำลายที่ เป็นเลือดและคำราม “สวีเฟยหรง เห็นฉันเป็นคนโง่หรือ ไง?”

“เสิ่นจุนเหวิน โปรดระวังคำพูดของคุณด้วย ฉันไม่ได้เป็น อะไรกับคุณดังนั้นใครก็ตามที่ฉันอยู่ด้วยก็ไม่มีอะไรที่ เกี่ยวข้องกับคุณเลย” สวีเฟยหรงขมวดคิ้วแน่น

ภายในใจของเฉินเฟิง หัวเราะเยาะ คำพูดของสวีเฟยห รงนั้นคลุมเครือมาก เห็นได้ชัดว่าพยายามทำให้เสิ่นจุนเห วินคิดไปไกล

แน่นอนว่าเป็นไปตามที่ เฉินเฟิงคาดไว้ ทันทีที่สวีเฟยหรง กล่าวจบลง สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินนั้นแดงก่ำดั่งเลือด “สวีเฟยหรง ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ!” เสิ่นจุนเหวินคำราม

“คู่หมั้น?” สวีเฟยหรงพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่เคยยอมรับ

เลย”

“พ่อแม่ของคุณตอบรับแล้ว!” เสิ่นจุนเหวินแทบจะกระอัก เลือดออกมาจากปากเขา เขาและสวีเฟยหรงเป็นคู่รักในวัย เด็ก นานมาแล้วที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจัดการจับคู่ให้ พวกเขาแต่เด็ก เขารอ สวีเฟยหรงมานานกว่าสิบปี คิดว่า เมื่อ สวีเฟยหรงกลับมาที่ประเทศจีนครั้งนี้เธอจะเห็นด้วย กับข้อเสนอการแต่งงานของเขา ใครจะไปรู้ว่า สวีเฟยหรง ไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปหาพ่อแม่ของฉัน ฉันไม่เห็นด้วยอยู่ แล้ว” สวีเฟยหรงเบือน หน้าหนีตามสไตล์ของหญิงสาวที่ไม่สนใจโลก

เสิ่นจุนเหวินกำหมัดแน่นและกัดฟันกรอด ดวงตาสีแดง เลือดของเขาจ้องมองไปยังเฉินเฟิงในทันที “เป็นเพราะไอ้ เวรนี้ใช่ไหม? คุณถึงไม่ชอบฉัน? ไอ้เวรนี่ดีกว่าฉันตรง ไหน?!”

เฉินเฟิงหันไปมองเสิ่นจุนเหวินและพูดด้วยความขุ่นเคือง “ดูแลความสะอาดในปากบ้าง เรื่องระหว่างพวกคุณไม่มี อะไรเกี่ยวข้องกับฉัน”

“ไม่เกี่ยวเหรอ?! ไอ้เวร นอนกับผู้หญิงของฉัน มีหน้ามา พูดว่าไม่เกี่ยว!” สายตาของเสิ่นจุนเหวินนั้นเต็มไปด้วย ความขุ่นเคืองหาก เฉินเฟิงไม่ปรากฏตัว สวีเฟยหรงจะต้อง ชอบเขาอย่างแน่นอน

อารมณ์ของเฉินเฟิงนั้นกรุ่นมาก ความรู้สึกของความไม่ ยุติธรรมนี้มันไม่สบายใจจริงๆ ถ้าเขานอนกับ สวีเฟยหรง จริงๆก็ไม่มีอะไรจะพูดจะเถียง แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคย สัมผัสกับผู้หญิงบ้าคนนี้ เขาและเสิ่นจุนเหวินกำลังโดนสวี เฟยหรงปั่นประสาท!

สำหรับคำอธิบายที่มีต่อเสิ่นจุนเหวินไม่ใช่ว่าเฉินเฟิงไม่ อยากกล่าวแต่นี่มันหยามเกินไป!

เสิ่นจุนเหวินไม่มีคุณสมบัติที่จะปล่อยให้เฉินเฟิงนั้นก้ม หน้ายอมรับ

“โอเค ฉันนอนกับผู้หญิงของคุณ แล้วยังไงจะทำอะไร ฉันได้!” เฉินเฟิงขี้เกียจเกินกว่าจะเถียงและยอมรับด้วยความเย่อหยิ่งเขาต้องการดูว่า เสิ่นจุนเหวินจะมีปฏิกิริยา อย่างไร

“โอเค ดี ไอ้เวรนี่กล้ามาก!” เสิ่นจุนเหวินตัวสั่นด้วยความ โกรธ สวีเฟยหรงนั้นอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ไอ้ คนไร้ค่านี่กล้ายอมรับออกไปเหรอ? เขาไม่เห็นเหรอว่า เสิ่น จุนเหวินไม่ใช่คนธรรมดา? เขาไม่กลัวการแก้แค้นของ เสิ่น จุนเหวินหรือ?

สวีเฟยหรงรู้สึกไม่เชื่ออย่างมาก เป็นเวลานานแล้วที่ภาพ ของเฉินเฟิงในสายตาของเธอนั้นเป็นคนที่ขี้อายไม่ค่อย กล้าและหวาดกลัว ทำไมจู่ๆเขาถึงได้กลายเป็นคนที่ไม่ เกรงกลัวอะไรเลย? เขามีความมั่นใจมาจากไหนหรือว่าแค่ อยากแสดงออกต่อหน้าเขาและไม่อยากโดนดูหมิ่น?

“ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก? หรือว่าอยากจะพักค้างคืนที่นี่ ด้วย?” เฉินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่ได้คิด อะไรมากมายเท่าสวีเฟยหรง เขาแค่คิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาควร จะอาบน้ำเสร็จได้แล้ว

เมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘ค้างคืน ‘ สายตาของเสิ่นจุนเหวินก็ เดือดพล่านด้วยความโกรธ เขานึกไม่ถึงว่าหลังจากที่เขา จากไปผู้หญิงที่เขาชอบมานานกว่าสิบปีจะถูกกดขี่โดย เฉินเฟิง วิธีการเล่นกับคนป่าเถื่อนความอัปยศอดสูแบบนั้น ทำให้ เสิ่นจุนเหวินอยากจะอาเจียนเป็นเลือด

อย่างไรก็ตามเขายังไม่มีอะไรที่อยากจะวุ่นวายกับ เฉินเฟิง

“ไอ้เวรนี่แล้วก็สวีเฟยหรงคนชั่ว คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้พวกคุณได้รู้ว่าอะไรคือความเป็นความตาย!” สายตาของ เสิ่นจุนเหวินเต็มไปด้วยความพอไม่ใจ หลังจากพูดคำพูดที่ รุนแรงเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง