บทที่ 34 ฉีกปากของมึงให้เลอะ

คนทั้งหลายเพิ่งกลับมาถึงห้องไม่นาน ข้างในของอีกห้อง หนึ่ง ก็มีชายที่รูปร่างแข็งแกร่งสักหลายคนเดินออกมา ตอนที่ได้เห็นชายสร้อยทองใหญ่ที่ตายแหล่ไม่ตายแหล่ นอนอยู่บนพื้น สีหน้าของหลายคนนั้นเปลี่ยนแปลงอย่าง มากโดยอัตโนมัติ

“พี่หลง!”

“พี่หลง คุณเป็นยังไงล่ะ?”

หลายคนนั้นรีบพยุงชายสร้อยทองใหญ่เข้าไปในห้อง

ในเวลานี้ ข้างในห้อง มีชายยิ่งใหญ่คนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อ เชิ้ตลายๆนั่งอยู่บนโซฟา ซ้ายขวาของผู้ชายทั้งสองข้าง ยังมีผู้หญิงงดงามแต่งหน้าหนาหลายคนที่สวมใส่กระโปรง สั้นๆนั่งอยู่

หลังจากได้เห็นสภาพย่ำแย่ของชายสร้อยทองใหญ่แล้ว สีหน้าของชายที่สวมใส่เสื้อเชิ้ตลายๆหนาวเย็นลงไปใน ทันที

“คนไหนทำ?!” ชายสวมใส่เสื้อเชิ้ตลายๆเอ่ยปากอย่าง เย็นชา ผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาอย่างงดงามหลายคนที่นั่งอยู่ ข้างๆเขาอดไม่ได้หนาวสั่นขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเกรงกลัว ชายสวมเสื้อเชิ้ตลายๆอย่างมาก

“ท่านเชิน ผมก็ไม่รู้ แต่ว่าพวกมันก็ต้องอยู่ในร้านอาหาร นี้” ชายสวมสร้อยทองใหญ่เอ่ยปากอย่างไร้เรี่ยวแรง พิษความโกรธในตาไม่ปิดบังแม้แต่นิด

“ไปหาออกมาให้ได้ ฆ่าให้พวกมันตาย!”

ชายสวมใส่เสื้อเชิ้ตลายๆสะบัดมือใหญ่หนึ่งครั้ง พูดชวน ขนลุก

โจวจิ้งหลงตั้งใจมาจากยู่โจวเพื่อพึ่งพิงเขาโดยเฉพาะ ก่อนหน้านั้น เขายังเอ่ยคำพูดว่า อยู่บนพื้นดินหนึ่งเอเคอร์ สามส่วนนี้ของเมืองชางโจว เขากู้ตงเชินมีอำนาจในการ ตัดสินใจ แต่ว่าแค่พริบตาเดียว โจวจิ้งหลงก็ถูกคนตีจน กลายเป็นหัวหมูอยู่บนแผ่นดินของเขาแล้ว กู้ตงเชินจะไม่ โมโหได้ยังไง

“ครับ ท่านเป็น

ลูกน้องหลายคนพยุงโจวจิ้งหลงไว้ เริ่มค้นหาทีละห้องที ละห้องกลับมา ทันทีนั้น วิลล่ากู่โย่วทั้งร้านล้วนถูกทำจน สับสนวุ่นวาย ตื่นตระหนกกันไปหมด

หลังจากเถ้าแก่ได้ยินแล้วรีบวิ่งเข้ามา แต่หลังจากเห็นว่า คนที่หาคนนั้นคือกู้ตงเชินแล้ว เขาก็ปิดปากเงียบในทันที

คนอื่นไม่รู้ แต่เขารู้อย่างชัดเจน ด้วยสาเหตุที่กู้ตงเชิน หลายวันก่อนถูกคนโหดร้ายบางคนตัดนิ้วไปข้างหนึ่ง ดัง นั้นหลายวันนี้ยังมีความโมโหอยู่ กล้าอยู่ในเวลานี้ไปจับ ต้องความโชคร้ายของกู้ตงเชิน คือตั้งใจขี้ใส่บนหัวยมบาล โดยเฉพาะ อยู่อย่างน่าเบื่อแล้วจริงๆ

ประสิทธิภาพของลูกน้องหลายคนออกมาเร็วมาก ไม่ถึง ห้านาที ก็หาห้องของสังจุนหลายคนนั้นเจอแล้ว
หลังจากบุกเข้าไปในห้องแล้ว โจวจึงหลงที่จมูกเขียว หน้าบวมมองเห็นซังจุนกับจ้าวโย่วแล้ว ตาล้วนแดงขึ้นมา

เลย

พูดได้ว่าศัตรูเจอกัน ตาแดงเป็นพิเศษ โจวจิ้งหลงไม่พูด มาก หยิบขวดแก้วก็พุ่งไปทางสังจุน

สั่งจุนขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดไม่ถึง โจวจิ้งหลงคนนี้ เพียง แค่ออกไปสักพักก็เรียกคนมากมายเช่นนี้มาแล้ว แต่ว่าเขา เป็นเถ้าแก่น้อยของจุนเส็งกรุ๊ปแท้ๆ ก็ต้องมีอิทธิพลหลาย ส่วนอย่างแน่นอน เป็นไปไม่ได้จะยอมแพ้ในเวลานี้

หลังจาก ฮี เย็นชาเสียงหนึ่งแล้ว สังจุนยกเท้าเตะจนโจว จิ้งหลงตีลังกาหงายหลังโดยตรง โพล้งพล้างเพี้ยง โต๊ะ เก้าอี้ในห้องแตกกระจายทั่วพื้น

ลูกน้องที่ติดตามอยู่ข้างหลังโจวจิ้งหลง อีึ้งชะงักไป เห็น ได้ชัด ต้องนึกไม่ถึงว่า สังจุนถึงกล้าที่จะลงมืออยู่ต่อหน้า หลายคนเช่นนี้

“เช็ดแม่ง!ฆ่ามัน!”

หลังจากรู้สึกตัวกลับมา ลูกน้องหลายคนโมโหด่าออกมา คำหนึ่ง รีบเข้าไปล็อกตัวสังจุนไว้ทันที

สั่งจุนหัวเราะอย่างเย็นชา หนึ่งเสียง เข้าไปรับมืออย่าง ไม่เกรงกลัวแม้แต่นิด เพียงแค่สองเท้าสามหมัด ลูกน้อง หลายคนนั้นก็นอนลงอยู่ที่พื้นกับโจวจิ้งหลงหลายคนแล้ว

“ฮี ล้วนเป็นคนไม่เอาไหน!”

สั่งจุนรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง เขาคือนักเทควันโดสายดำระดับ 5 ตีนักเลงน้อยๆที่ไม่เคยผ่านการฝึกฝนเหล่านี้ ไม่ใช่แค่เหมือนของเล่นเท่านั้นหรือ “พี่จุนยอดเยี่ยม ฮ่าฮ่าฮ่า! เห็นขยะกลุ่มนี้ คราวหน้ายังจะ

กล้าโอหังอีกไหม” จ้าวโย่วก็ทุยน้ำลายหนักๆไปทางหลาย

คนนั้น ด่าว่า

“เฟยหรงคุณเสี้ยพวกคุณไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม” สังจุน หมุนตัวมา ปัดๆมือ ต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยากับสวีเฟยหรง ใบหน้าที่หล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ออกมา

สวีเฟยหรงส่ายหัว ส่วนเสี้ยเมิงเหยาคือสงสัยแล้วสักพัก กล่าวว่า “ไม่เป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คนกลุ่มนี้กล้าก่อเรื่องอยู่ในวิลล่ากู่ โย่วแสดงว่าพวกเขาจะต้องมีอิทธิพลอย่างแน่นอน แต่ว่ามี ผมอยู่ที่นี่ พวกคุณสามารถวางใจได้ ย่อมไม่มีคนกล้าแตะ ต้องนิ้วของพวกคุณสักนิ้วอย่างแน่นอน” สังจุนพูดอย่าง เชื่อมั่นในตัวเอง หลังจากพูดจบ เขาก็แกล้งมองเสี้ยเมิ่ง เหยาเหมือนไม่ได้ตั้งใจหนึ่งที ดูเหมือนอยากจะมองเห็น สายตาอย่างเคารพชื่นชมของเสี้ยเพิ่งเหยา

แต่ใครจะรู้สายตาของเสียเมิ่งเหยาล้วนอยู่ที่บนกาย ของเฉินเฟิง

ในทันทีนั้น นัยน์ตาของสังจุนก็พ่นไฟโกรธออกมา คนไม่ เอาไหนคนนี้ มีตรงไหนดีล่ะ? คุ้มค่าให้เสี้ยเมิ่งเหยาชอบถึง

ขนาดนี้
สวีเฟยหรงก็ถอนหายใจอยู่ในใจเสียงหนึ่ง หลังจากเมื่อ ก็คนกลุ่มนั้นบุกเข้ามาแล้ว เธอเฝ้าสังเกตกิริยาท่าทางของ เฉินเฟิงโดยตลอด เดิมทีเธอคิดว่า เฉินเฟิงจะพุ่งเข้าไปเห มือนดั่งสั่งจุน แต่นึกไม่ถึง จากต้นจนจบ เฉินเฟิงไม่มีความ คิดที่อยากจะเคลื่อนไหวแม้แต่นิด

การกระทำเช่นนี้ ตกอยู่ในตาของสวีเฟยหรงแน่นอน เป็นการแสดงออกของเศษสวะอยู่แล้ว

เทียบกับสังจุนแล้ว เฉินเฟิงช่างดูไม่ขึ้นจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเสี้ย เมิ่งเหยาชอบตรงไหนของเฉินเฟิงบ้าง

“พี่จุน คนเหล่านี้จะจัดการยังไงล่ะ? จะให้ผมเรียกคนมา ตัดมือข้างหนึ่งของพวกเขาหรือไม่? ” จ้าวโย่วถาม เขา สามารถเปิดร้านอัญมณีทั่วเขตตะวันตกของเมือง ตัวเขา เองจะต้องรู้จักบุคคลที่เป็นมาเฟียไม่น้อยแน่นอน

“ถึงกล้า!” ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของลูกน้องเหล่านั้นที่อยู่ บนพื้นซีดขึ้นมาทันที

“เฮียทำไมจะไม่กล้าล่ะ” จ้าวโย่วเดินเข้าไปเตะลูกน้อง คนนั้นอย่างรุนแรงหนึ่งที

“ท่านเชินของพวกผมจะไม่ปล่อยมึงอย่างแน่นอน!” ลูก น้องคนนั้นก็เอ่ยถึงกู้ตงเซินออกมาอีก

“ท่านเชินหรือ? ท่านเชินนับว่าอะไรหรือ! ” จ้าวโย่ว หัวเราะอย่างดูถูกกล่าวว่า “อยู่ที่พื้นดินหนึ่งเอเคอร์สาม

ส่วนของตะวันตกของเมืองนี้ มีแค่ท่านคนหนึ่ง นั่นก็คือท่าน

จุน!”
สั่งจุนพยักหน้าเบาๆ เห็นได้ชัดว่าการประจบสอพลอของ จ้าวโย่วได้ผลมาก

“อยู่ต่อหน้าท่านจุนของพวกผม ท่านเชินของพวกมึงคน นั้น ก็แค่ขี้หมาก้อนหนึ่ง!” น้ำเสียงของจ้าวโย่วโอหัง ก็ใกล้จะกว้างจนถึงฟ้าแล้ว รู้จมูก

“ใช่หรือ?!”

คำพูดของจ้าวโย่วเพิ่งพูดจบ นอกประตูห้อง กลับมีเสียง เข้มเต็มเปี่ยมด้วยความโมโหส่งเข้ามา

กู้ตงเชินพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาอย่างอลังการ

กับลูกน้องหลายคนที่โจวจิ้งหลงเมื่อกี้พามาไม่เหมือนกัน หลายคนที่ติดตามอยู่ข้างหลังกู้ตงเชินเหล่านี้ล้วนเป็นยอด ฝีมือ ไม่ว่าคนไหนล้วนเป็นยอดฝีมือที่สู้รบมาแล้วหลาย สนาม ไออาฆาตที่อยู่บนกายพวกเขา เหนือกว่าหลายคน ก่อนหน้านั้นหลายเท่า

ไออาฆาตที่พุ่งสู่ฟ้า หมุนเข้ามาเพียงแค่ชั่วพริบตา แผ่น หลังของจ้าวโย่วก็มีเหงื่อที่หนาวเย็นไหลออกมา

ก่อเรื่องแล้ว!

สีหน้าจ้าวโย่วซีดลง จ้องมองไปที่สังจุน

สีหน้าของสังจุนก็ดูไม่ค่อยดีเช่นกัน เขาก็ไม่ใช่คนโง่ คน กลุ่มนี้ที่อยู่ต่อหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่มาเฟียธรรมดาๆ ใคร ที่เดินอยู่ตรงกลางสุดคนนั้น บนกายยิ่งมีกลิ่นอายที่ทำให้ คนรู้สึกขนลุก ย่อมไม่ใช่บุคคลธรรมดาๆอย่างแน่นอน
“เมื่อกี้ใครพูดว่ากูเป็นขี้หมาก้อนหนึ่งเหรอ?” สีหน้าของ กู้ตงเซินสงบมาก แต่ไม่ว่าใครๆก็รู้สึกได้ อยู่ในภายใต้ ความสงบของเขาแฝงไว้ด้วยไฟโกรธที่ท่วมฟ้า

“พี่ใหญ่คนนี้ ผม…ผมล้อเล่นครับ” จ้าวโย่วยิ้มแห้งๆ

พูด

กู้ตงเชินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จ้องมองจ้าวโย่วอย่าง สงบ ถามว่า “นั่นกูก็ล้อเล่นกับคุณสักอย่างเป็นยังไงล่ะ?”

“พี่ใหญ่ ท่าน ….ท่านอยากล้อเล่นกับผมอะไรหรือ ครับ?” หน้าผากจ้าวโย่วเต็มไปด้วยเหงื่อที่หนาวเย็น น่อง สั่นเหมือนดั่งร่อนข้าว

“ฉีกให้ปากของมึงเลอะเลย” กู้ตงเชินยิ้มนิดๆ พูด ประโยคนี้ออกมา

เสียงเขาเพิ่งจบลง ชายสักลายสองคนก็ยืนออกมา

จ้าวโย่วขาอ่อนไปในทันที เขาย่อมเข้าใจโดยปริยาย กู้ ตงเซินไม่ได้ล้อเล่นกับเขาแม้แต่นิด ชายทั้งสองคนนี้ จะ ต้องฉีกปากเขาจนเลอะแน่นอน