บทที่ 5 ชายที่ร่ำรวยที่สุดในชางโจว

“เจ้าเด็กน้อย คุณมาทำอะไร?” มีเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยจ้องมองเฉินเฟิงด้วยสายตาที่ไร้ความ ปรานี

“มาหาคน ” เฉินเฟิงตอบตามความเป็นจริง

“มาหาคนหรือ?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย หน้าดำ ยิ้มเยาะและถามว่า”เด็กน้อยอย่างคุณรู้หรือไม่ ว่าที่นี่คือที่ไหน?”

“ยู่ฉวนซาน” เฉินเฟิงกล่าวเบาๆ

“ให้ตายเถอะ เมื่อรู้ว่านี่คือยู่ฉวนซาน คุณยังกล้า มาหาคนงั้นหรือ ที่นี่จะมีคนที่คุณรู้จักไหม?” หวังต้าไห่ ยิ้มเยาะ เสื้อผ้าของเฉินเฟิงทั้งตัว รวมแล้วไม่เกินหนึ่ง ร้อยหยวน และเขาก็ขี่รถแบตเตอรี่ส่งอาหารมาด้วย คนแบบนี้ จะรู้จักกับคนที่อยู่ในพื้นที่บ้านพักนี้ได้ อย่างไร?

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว เขาให้ความสำคัญกับการทำตัว ต่ำต้อย แต่เขาไม่คาดคิดว่า เขาจะเจอกับเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยที่นี่ด้วยสายตาเหมือนสุนัข

เมื่อเห็นเฉินเฟิงไม่พูด หวังต้าไห่ก็ยิ่งหยิ่งผยอง รู้สึกว่าเขาได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเฉินเฟิง

“เด็กน้อย บอกมา คุณจะมาหาใคร เลขานุการหลี่หรือเถ้าแก่เสิ่น?” หวังต้าไห่ถามอย่างประชดประชัน หลี่จุ้นเฉิงและเสิ่นหงชังเป็นสองคนที่มีชื่อเสียงที่สุดใน เมืองชางโจว คนหนึ่งเป็นผู้นำสูงสุดของเมืองชางโจว และอีกคนคือผู้ชายที่รวยที่สุดในเมืองชางโจว ในอดีต มีคนจำนวนมากหาข้ออ้าง และขึ้นไปบนภูเขา โดย บอกว่าพวกเขารู้จักกับคนสองคนนี้ แต่ในที่สุด ก็ถูก หวังต้าไห่เปิดโปง และจากนั้นพวกเขาก็ได้รับการสั่ง สอนที่รุนแรง

“ผมมาหาเสิ่นหงชัง ผมได้ซื้อบ้านพักจากเขาหลัง หนึ่ง ผมมาเพื่อดูบ้านพัก” เฉินเฟิงถอนหายใจและพูด เขารู้ว่าถ้าตัวเองพูดความจริง หวังต้าไห่คงจะไม่เชื่อ แต่เขาก็เต็มใจที่จะให้โอกาสหวังต้าไห่อีกครั้ง ถ้าหวัง ต้าไห่ปล่อยให้เขาเข้าไป เขาจะทำเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น ยังไง อีกหน่อยเขาก็ต้องมาอยู่ที่นีื่อยู่ดี

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ !”

เหมือนที่เฉินเฟิงคิดไว้ไม่มีผิด เขาก็ตอบกลับด้วย การเยาะเย้ยอย่างไร้การควบคุม

หวังต้าไห่หัวเราะจนก้มลง น้ำตาไหลออกมา

“ฮ่าๆๆ พวกคุณได้ยินไหม? ไอ้โง่นี่บอกว่าเขาซื้อ บ้านพักจากมือของเถ้าแก่เสิ่น ผมจะขำจนตายแล้ว” “ไอ้โง่นี่ ส่งอาหารจนโง่แล้วมั้ง เขาไม่รู้เหรอว่า

บ้านพักที่นี่ แม้จะมีขนาดหนึ่งตารางเมตร ขายตัวเขา

ทิ้ง ก็ไม่มีปัญญาซื้อได้หรอก”
“ถ้าเขาสามารถซื้อบ้านพักที่นี่ได้ ผมจะกิน จักรยานยนต์ไฟฟ้าของเขาเลย”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคนหัวเราะร่วม กัน พวกเขาเคยเจอคนอวดดีมากมาย แต่พวกเขาไม่ เคยเจอแบบเฉินเฟิงนี้ มาถึงก็บอกว่าตัวเองซื้อบ้านพัก อยู่ในยู่ฉวนซาน

นี่ไม่ใช่เรื่องโม้อีกต่อไป นี่คือฝันไป!

เฉินเฟิงส่ายหัว ปฏิกิริยาของเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยที่อยู่ตรงหน้าทำให้เขาตกตะลึง

ทำไมสมัยนี้ พูดความจริง ไม่มีใครเชื่อเลย

“เอาล่ะ เด็กน้อยๆ เห็นแก่คุณทำให้ข้าหัวเราะ ข้า จะไม่สั่งสอนคุณแล้ววันนี้ ไปซะ ลงไปจากภูเขาด้วย ตัวเอง ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณจะมา” หวังต้าไห่โบกมือ หลังจากหัวเราะ และพูดกับเฉินเฟิงเหมือนไล่แมลงวัน

จากเดิม ตามนิสัยของเขา วันนี้เขาต้องสั่งสอน เฉินเฟิงอย่างดี เพื่อที่เฉินเฟิงจะได้รู้เรื่องรู้ราวบ้าง

แต่เฉินเฟิงนำความสุขมาสู่พวกเขา และหวังต้าไห่ รู้สึกว่าเขาสามารถใจดี และปล่อยเขาไป

ในเวลาเดียวกัน ในห้องนั่งเล่นหรูหราในบริเวณ บ้านพัก เฉินจงเดินไปเดินมาที่หน้าต่าง ด้านหลังเขา มี ชายผู้สมบุกสมบันยืนอยู่

ชายคนนี้มีผิวสีคล้ำ และทั้งตัวของเขา เผยให้เห็น ถึงความเป็นนักเลงที่ไม่อาจบรรยายได้ เพียงแค่ดูจากรูปร่างหน้าตาของเขา อาจจะไม่สามารถเชื่อมโยงเขา กับชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองชางโจวได้

ชายคนนี้เป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองชางโจวที่ ชื่อ เสิ่นหงชัง

“คุณเฉิน นายน้อยเฉิน…..เขาจะมาเมื่อไหร่?” ใน ตอนนี้ เสิ่นหงส์ชังก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เมื่อวานนี้หลัง จากได้ยินเฉินจงพูดว่าทายาทของตระกูลเฉินจะมาที่ ชางโจว เขาก็ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย

เขาไม่รู้ว่า นายน้อยตระกูลเฉินคนนี้ มีนิสัยใจคอ อย่างไร และคบหาได้ง่ายหรือไม่

แม้ว่าคนอื่นๆ จะบอกว่าเขาเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดใน เมืองชางโจว แต่เสิ่นหงชังก็รู้ดีว่าเขาอยู่บนพื้นที่ สามตารางเอเคอร์ในชางโจวเท่านั้น หากไปถึงเมือง หลวงแล้ว รวยที่สุดที่ว่านั้น ไม่เหลือแม้แต่เศษเซี้ยว

“นายน้อยเขา…เฉินจงเองก็ไม่สบายใจเล็ก น้อย มันเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วที่โทรศัพท์ไป ตามจริงแล้ว เฉินเฟิงควรจะมาถึงที่นี่นานแล้ว แต่ตอน นี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาร่างของเขาเลย

เฉินจงอยากจะโทรไปถามว่าเฉินเฟิงถึงไหนแล้ว แต่เขากลัวว่าเฉินเฟิงจะไม่พอใจ

ในขณะนี้ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นก่อน

“นายน้อย!”

“ผมอยู่ที่หน้าประตู” เฉินเฟิงวางสายหลังจากพูดเพียงประโยคนี้

สีหน้าของเฉินจงเปลี่ยนไป อยู่ที่หน้าประตู? ทำไม ไม่เข้ามา

“ผมบอกว่าเจ้าเด็กน้อย กูบอกว่าให้คุณจากไป คุณเป็นคนหูหนวกหรือเปล่า?” เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงไม่ เพียงแต่ไม่ฟังคำพูดตัวเอง แต่ยังกล้าที่จะโทรศัพท์ต่อ หน้าของตัวเอง หวังต้าไห่ก็รู้สึกไม่พอใจมากขึ้นมา ทันที

เฉินเฟิงยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม และพูดว่า : “คุณจะให้ผม จากไปงั้นหรือ?”

“ทำไม อยากจะให้ผมช่วยคุณจากไปใช่ไหม?” หวังต้าไห่หัวเราะเยาะอีกครั้ง บีบนิ้วของเขาดัง และ เขาเตะจักรยานไฟฟ้าของเฉินเฟิงล้ม

จักรยานไฟฟ้าที่เฉินเฟิงขี่มาเป็นเวลาสามปี ถูก เตะจนแยกร่างเป็นชิ้นๆ

เฉินเฟิงขมวดคิ้วด้วยสีหน้าที่เย็นชา เขาขี่ จักรยานไฟฟ้าคันนี้ และส่งอาหารผ่านสายลมสายฝน เป็นเวลาสามปี กล่าวได้ว่า เขามีความคุ้นเคยที่ลึกซึ้ง กับจักรยานคันนี้ไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ถูกเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยเตะด้วยเท้าจนพัง

เฉินเฟิงไม่พอใจขึ้นมาทันที

หวังต้าไห่ไม่สนใจนัก เขาเรียกเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยหลายคน และล้อมรอบเฉินเฟิง
“เจ้าเด็กน้อย เนื่องจากคุณไม่ยอมจากไปด้วยตัว เอง งั้นกูจะช่วยให้คุณจากไปเอง เข้ามา แล้วเหยียด หน้าออกมาให้ดีๆ ให้กูตบสักสองสามที แล้วกูจะปล่อย คุณลงไปจากภูเขา” หวังต้าไห่ดูหยิ่งผยอง และรู้สึกว่า เฉินเฟิงเป็นปลาที่อยู่บนเขียงไปแล้ว ตัวเองจะทำอะไร กับเขาก็ได้

“คุณแน่ใจหรือว่าจะตบผม?” เฉินเฟิงยิ้ม และเดิน

ไปหาหวังต้าไห่

“ทำไม ผมจะตบคุณ คุณจะทำอะไรผมได้?” หวัง ต้าไห่หัวเราะ และเขารู้สึกว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขาดูโง่ ขึ้นกว่าเดิม

แม้ว่าตัวเองจะเป็นแค่หัวหน้าทีมรักษาความ ปลอดภัย แต่เขาก็เป็นคนของตระกูลเสิ่น และแค่ชื่อ ของตระกูลเสินเพียงอย่างเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้ คนส่งอาหารนี้มีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้

ในพื้นที่นี้ แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูง และขุนนาง บางคน ก็ต้องสุภาพ หากไม่มีคำสั่งของตระกูลเสิ่น ถ้า เขาบอกว่าจะไม่ยอมให้เข้าไปก็จะไม่มีใครกล้าสร้าง ปัญหา!

พูดแล้ว หวังต้าไห่ก็ยกมือขึ้น และตบไปที่ใบหน้า ของเฉินเฟิง

แต่ตบนี้ยังไม่ได้ลงไปถึงใบหน้า มือของเขาก็ถูก คนจับไว้แน่น แล้วตบก็ล้มลงบนใบหน้าของเขาเอง