บทที่ 381 ยกโทษให้ด้วย

นายคิดมากไปละ ความบาดหมางของ ฉันกับหลิวเสาผู้น่ะยังไม่ถึงขั้นเข่นฆ่าชีวิตกัน หรอก” เฉินเฟิงหัวเราะ ถึงหลิวเส้าผู้จะพูดจา ดูถูกถากถางในห้องโถงไว้มากมาย ทำให้ชื่อ เสียงเสี้ยเมิ่งเหยาเสียหายไปไม่น้อย แต่จะให้ เขาฆ่าหลิวเส้าฝ้จริงๆ เขาก็ทำไม่ได้

แต่อย่างน้อยต้องสั่งสอนให้หลาบจํา

“งั้นพี่เฟิงคิดจะ..” หลี่เล่ออดมองเฉินเฟิ งอย่างสงสัยไม่ได้

“ฉันจะคิดอะไรล่ะ นายพาฉันไปส่งที่ หนึ่งก็รู้แล้ว” เฉินเฟิงบอก

“ได้ครับ หลังสงสัยเล็กน้อย ในที่สุดหลั เล่อก็พยักหน้า เฉินเฟิงให้เขาขับไปส่ง ความ หมายมันชัดเจนมากกว่า เฉินเฟิงเชื่อใจเขา ถ้าไม่งั้นคงไม่ยอมให้เขาเห็นเรื่องแบบนี้ หรอก ดังนั้นเวลานี้เขาไม่สามารถทรยศความ ไว้เนื้อเชื่อใจของเฉินเฟิงได้โดยเด็ดขาด

หลังจากโยนหลิวเสา ไว้ท้ายรถ เฉินเฟิ งกับหลี่เล่อก็ขึ้นรถ

ครึ่งชม.ผ่านไป รถก็เคลื่อนตัวเข้าไป จอดในโรงงานร้างแห่งหนึ่ง

ถ้าเผิงชิงเฟิงอยู่ที่นี่ล่ะก็ ต้องมองออก แน่ว่า ที่นี่คือที่ๆพวกเขาเตรียมเล่นงาน เฉินเฟิง

“พี่เฟิง มาที่นี่ทำไมน่ะ?”

บางทีอาจเพราะปล่อยร้างไว้นาน ดังนั้น ทั้งโรงงานเลยดูวังเวงมาก แทบจะเรียกว่าดู ลึกลับพิกล ทําเอาหลีเล่ออดกลัวไม่ได้

“เข้าไป นายก็รู้เอง” เฉินเฟิงยิ้มมีเลศนัย ใช้มือเดียว วร่างหลิวเส้าผู้ขึ้นมาพลางก้าว เท้าเข้าโรงงานร้าง

ถึงจะสงสัย แต่หลี่เล่อก็พยักหน้าพลาง เดินตามเฉินเพิ่งเข้าไป สองนาทีผ่านไป ทั้งคู่เดินมาจนถึงริม นําธารเล็ก บอกว่าเป็นลำธารเล็ก ที่จริงเรียก ว่าบ่อน้ำที่ใหญ่หน่อยน่าจะดีกว่า เพราะพื้นที่ ของทั้งสาธารไม่ถึงสองร้อยตารางเมตร

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นป้ายบอกระวังน้ำลึก อันตรายที่ติดอยู่ข้างลำธาร คนปกติไม่มีทาง คิดว่าที่นี่เป็นลำธารเล็กหรอก

“พี่เฟิง มาที่นี่ทำไมเนี่ย?” หลี่เล่องุนงง นําธารด้านหน้าดูไม่มีอะไรแปลก ถ้าจะฆ่าคน ซ่อนศพล่ะก็ คาดว่าโยนศพลงไปวันนี้ พรุ่งนี้ก็ ลอยขึ้นอืดขึ้นมาแล้ว

เฉินเฟิงไม่ได้ตอบหลี่เล่อ แต่ยิ้มมอง หน้าเขาพูดว่า “ไปเอาเชือกไนล่อนที่อยู่ท้าย รถมาส”

“ได้ครับ”

หลี่เล่อพยักหน้า หมุนตัวไป

เฉินเฟิงยิ้ม พลางเบนสายตาไปที่ต้นวิล

โลว์แก่ข้างลำธาร นวิลโลว์แก่ หยั่งรากลงล็กบนพื้นตรง ข้ามสาธาร ดังนั้นครึ่งหนึ่งของรากเลยหยั่งลึก ลงพื้น อีกครึ่งอยู่บนผิวลำธาร ส่วนอีกครึ่งโผล่ พ้นนํามาไม่เยอะ

หนึ่งนาทีผ่านไป หลี่เล่ออุ้มเชือกกอง ใหญ่วิ่งหอบเล็กๆเข้ามา

“พี่เฟิง เชือกไนล่อนได้แล้ว”

“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้า มองหลิวเส้าผู้ที่ อยู่บนพื้น ก่อนว่า: “จับเขาโหนเชือกขึ้นมา

“โหนเชือก?”

หลี่เล่ออึ้งเล็กน้อย ก่อนลงมือท่า

ระหว่างที่โหนเขา คาดว่าหลี่เล่อจะใช้ แรงมากไป ทําให้หลิวเส้าผู้ตื่นขึ้นมา

พอหลิวเส้าผู้ตื่น สายตามองรอบด้าน อย่างงุนงง และมองชัดในพริบตา ดอนเขาพบ ว่าตัวเองอยู่ในโรงงานร้างแห่งหนึ่ง แถมมี นําธารอยู่ห่างไปไม่ไกล เขาก็ตกอยู่ในอาการ หวาดกลัว จนตัวสั่นงันงกขึ้นมา เขาคิดได้ไม่กี่คำว่า ฆ่าคนปิดปาก ซ่อน หลักฐานทําลายศพ!

“ไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตฉันเถอะ พี่ …ไม่สิ ท่าน ยกโทษให้ด้วยนะท่าน!” หลิวเส้าผู้ร้อง อ้อนวอนทั้งน้ำตาน้ำมูกไหลพราก เสียงร้อง เรียกได้ว่าโหยหวนสุดๆ

หลี่เล่อมองเฉินเฟิงอย่างลำบากใจ เรื่อง มาถึงขั้นนี้แล้ว การกระทำต่างๆของเฉินเฟิง ไม่เหมือนจะปล่อยหลิวเส้าผู้เลย

เฉินเฟิงคงไม่ฆ่าหลิวเส้าฝ้จริงๆหรอก

นะ?

“รู้จักกลัวแล้วหรอ?” เฉินเฟิงเดินมายืน หน้าหลิวเสาผู้มองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“รู้แล้วรู้แล้วครับ ท่าน ผมผิดไปแล้ว” ต่อ หน้าความเป็นความตาย หลิวเส้าฝ้ละทิ้ง ศักดิ์ศรีทุกอย่างลง กลายเป็นหมาหงอยตัว หนึ่งเท่านั้น

“รู้จักกลัวแล้ว?” เฉินเฟิงยิ้มมุมปากอย่าง เย็นชา: “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้ว สงสัยจะช้าไป หน่อยนะ!”

ช้าไป?

หลิวเส้าผู้ใจกระตุก สั่นหัวทั้งน้ำตาว่า: “ท่าน ไม่ช้า ไม่ช้าไปหรอก”

“ท่าน ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะ ต่อไป ผมไม่กล้าอีกแล้ว ท่าน ผมให้เงินคุณได้เยอะ มากนะ สิบล้าน ไม่สิ ร้อยล้านเลย!”

“ขอแค่ท่านยอมปล่อยผมไป ให้ผมทํา อะไรก็ได้นะ”

ท่าทีร้องขอชีวิตของหลิวเส้าฝ้ทำหลั่ เล่อมองอย่างสับสน เขาไม่เคยคิดเลยว่า จะมี วันหนึ่งได้มาเห็นหลิวเส้าผู้ที่อยู่สูงส่งจน เคยตัวมีทีท่าหงอแบบนี้ต่อหน้าเขา

ที่แท้พวกคนมีเงิน เวลาเผชิญหน้าความ เป็นความตาย ก็กลัวซะยิ่งกว่าคนจนอย่างเขา ซะอีก

“วางใจได้ ฉันไม่ฆ่านายหรอก” เฉินเพิ่ง สายหัว เขาไม่ได้คิดจะฆ่าหลิวเส้าฝ้ตั้งแต่ต้น อยู่แล้ว สิ่งเดียวที่เขาอยากจะทําคือ ให้บท เรียนที่หลิวเส้าผู้จะลืมไม่ลงไปชั่วชีวิตก็ เท่านั้น

“ไม่ฆ่าผม?” หลิวเสาผู้องก่อน จากนั้น ขอบคุณทั้งน้าตา: “ขอบคุณมากท่าน ขอบคุณ มาก ขอบคุณที่ไม่ฆ่าผม

“อย่าพึ่งรีบขอบคุณเลย ไว้นายรอดจาก ปากพวกมันได้ แล้วค่อยขอบคุณฉันก็ไม่สาย เฉินเฟิงยิ้มมุมปาก เผยรอยยิ้มที่ทำให้หลิวเส้า ผู้เย็นยะเยือกไปทั้งตัว

“ท่าน…หมายความว่าไง? ” ใบหน้าหลั เฝ้าฝ้เผยรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ ออกมา เขาไม่เข้าใจว่า พวกมันของเฉินเฟิง คืออะไร

“เดี๋ยวนายก็รู้แล้วล่ะ” เฉินเฟิงยิ้ม เขา เดินมาหน้าหลิวเสา ใช้มือเดียวนิ้วหลิวเส้า ขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปที่ต้นวิลโลว์แก่ริมลำธาร หลี่เล่อทําหน้าเหลอหรา นี่เฉินเฟิงจะทำ อะไรกันแน่? คิดจะจับหลิวเส้าผู้โหนไว้บนตัน วิลโลว์แก่หรอ?

วินาทีต่อมา เฉินเฟิงพิสูจน์ความคิดของ หลี่เล่อจนได้

เขาจับหลิวเส้าผู้โหนไว้บนกิ่งของต้นวิล โลว์แก่ที่อยู่เหนือลำธารจริงๆ ทำให้หลิวเส้าผู้ อยู่ห่างจากริม แค่สามเมตร

พอจับหลิวเสา โหนเสร็จ เฉินเฟิงไม่ได้ ละไปจากกิงตันวิลโลว์ในทันที แต่มองลงไป ในสาธาร เหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

หลี่เล่อที่อยู่ข้างสาธารยิ่งงงเป็นไก่ตา

แตก

เฉินเฟิงคิดจะทําอะไรกันแน่?

“พี่เฟิง พี่… หลี่เล่อกะจะถามต่อ แต่พูด ไปได้ครึ่งเดียว เขาก็เบิกตากว้าง หัวใจแทบ หล่นไปอยู่ตาตุ่ม

ถ้าตอนนี้มีใครมองดวงตาของหลี่เล่อ คงเห็นฉากที่น่าสะพรึงกลัวสุดขีดฉากหนึ่ง

ในดวงตาของหลี่เล่อ สะท้อนภาพจระเข้ ตัวใหญ่เกือบหนึ่งเมตรขึ้นมา

เรือนร่างเต็มไปด้วยเกล็ดละเอียด ปาก กว้างซึ่งเต็มไปด้วยเลือดอ้าขึ้น ฟันแหลมคม กระจายความหนาวเย็นที่ทำให้คนเย็นยะเยือก ออกมา

ไม่ต้องถามเลย เป้าหมายของจระเข้ที่ น่ากลัวตัวนี้คือหลิวเส้าชู้กับเฉินเฟิงที่อยู่บนกิ่ง ตันวิลโลว์

“พี่เฟิง ระวัง!” หลี่เล่อแทบจะตะโกน ออกมา ตอนนี้เขาไม่ทันคิดแล้วว่า ทำไม ธารเล็กๆแบบนี้ถึงมีจระเข้าได้ สิ่งเดียวที่เขา คิดคือ เฉินเฟิงจะตายไม่ได้

ในตอนที่หลี่เล่อตะโกนคำนี้ออกมา เฉินเฟิงไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่มุมปากเผยรอย ย้มบางขัน