บทที่ 297 คนขับรถ

“พี่สาว?” เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น หลินหลั่นผุดพี่สาวจากไหนมาอีก เนี่ย ทําไมเขาไม่เคยจำได้เลยว่าเธอมี

“แกอย่ามายุ่งเลย แกรีบไปเช่ารถหรูแบบคราวที่แล้ว แล้วไปรับ คนที่โรงแรมจูนเส็ง” หลินหลันเริ่มรำคาญ

“พี่สาวแม่เขามาทำอะไร? นั่งรถมาเองไม่ได้ ต้องให้รถหรูไป รับ?” เฉินเฟิงเซ็งจิต ท่าทางหลินหลันนี่ ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าเธอจะ ไปรับประธานบริษัทที่ไหนแน่

ท่าที่เฉินเพิ่งทำให้หลินหลั่นไม่พอใจมาก แต่เธอข่มกลั้นความ โกรธในใจไว้ และอธิบายอย่างใจเย็นว่า “พี่สาวฉันเป็นประธาน กรรมการของบริษัทจงเส็ง สามีเขาก็เป็นเจ้าของบริษัทมูลค่าเป็น ร้อยล้าน ปกติเขาจะไปไหนมาไหนก็ต้องมีรถรับส่ง วันนี้พวกเขาจึง ถึงชางโจว บอกจะมาหาฉัน ถ้าฉันให้พวกเขานั่งรถมาเอง แกว่า เขาจะว่าอะไรฉันล่ะ?”

“ได้ ผมจะไปรับพวกเขาให้ละกัน” เฉินเพิ่งถอนหายใจยาว ถึง จะไม่เต็มใจ แต่หลินหลันพูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเขายังไม่ยอมไปอีก ก็ดูจะเกินไป

“ ต้องเช่ารถหรูไปนะ อย่าทำให้ฉันขายหน้า” หลินหลันกำชับ เฉินเฟิงรับคำแกนๆ ก่อนออกจากโรงพยาบาล และขับรถออดี้ ของตัวเอง ส่วนรถหรู เฉินเฟิงไม่คิดสักนิด หลินหลั่นอยากได้หน้า แต่เขาไม่

แคร์

ระหว่างทาง หลินหลันส่งเบอร์ของหลินเล่นมาให้

พอถึงหน้าโรงแรมจุนเส็ง เฉินเฟิงหยิบมือถือออกมาโทรตาม เบอร์ที่หลินหลันให้มา พอโทรติด หลินเล่นก็แหวมาตามสายว่า “คนขับรถของหลินหลันใช่ไหม?”

“ครับ”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ทำไมฟังเสียงแล้วมันคุ้นๆหว่า?

“รีบมารับพวกเราที่ประตูทางใต้ พวกเราอยู่ตรงนี้” หลินเล่นอ

อกคำสั่ง

“ครับ” ถึงจะสงสัย แต่เฉินเฟิงไม่คิดอะไรมาก เขาขับรถไปที่

ประตูใต้

เฉินเฟิงเห็นสองร่างคุ้นตาแต่ไกล

นั่นคือยัยป้าผมลอนและลูกสาวที่พึ่งมีเรื่องกันไปก่อนหน้านี้ไม่กี่

ชม.

พอเห็นทั้งคู่ เฉินเพิ่งทำหน้าเปลี่ยนขึ้นมาทันที

ถึงว่าทำไมครั้งแรกที่เขาเห็นยัยป้าผมลอนแล้ว รู้สึกว่าเธอดู คล้ายกับหลินหลัน ที่แท้เป็นพี่สาวหลินหลันนี่เอง

“หลินหลันทำบ้าอะไรเนี่ย กล้าเอารถออดี้สับปะรังเคมารับพวก

เรา!” หลินเย็นสบถอย่างไม่พอใจออกมา เธอกำชับหลินหลันใน โทรศัพท์ซะดิบดีให้หารถหรูมารับ สุดท้ายหลินหลันตันส่งรถออดี้ มาเนี่ยนะ

และเพราะห่างกันระยะหนึ่ง เธอเลยยังไม่ทันสังเกตว่า รถออดี้ คันนี้คือคันที่เธอถ่ายรูปไป

แต่ถางรั่วเสงี่ยนกลับได้สติกลับมาก่อนว่า “แม่คะ ทะเบียนรถ ออดี้คันนี้เมหินคันที่ชนรถเราเลยนะคะ เหมือนเป๊ะเลย!!

“อะไ หลินเย่นตะลึง กำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาดู เฉินเฟิงก็ ขับรถมาจอดหน้าเธอแล้ว

กระจกรถเปิดออก เห็นเฉินเฟิงในสีหน้าไร้อารมณ์

แกเป็นคนขับรถของหลินหลัน?!” หลินเล่นกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ความโกรธพุ่งปรี๊ด รถBentley ของเธอเป็นรถหรูราคาสามล้าน กว่า เดิมแค่มีรอยถลอกเท่านั้น จ่ายเงินค่าซ่อมแค่สามสี่หมื่นก็พอ แต่เฉินเฟิงกลับเหวี่ยงเจียงกระแทกกระโปรงรถทำลายฝากระ

โปรง ตอนนี้เอาเข้าอู่ไปซ่อม ต้องจ่ายถึงสามแสน!

“ขึ้นรถเถอะ”

เฉินเฟิงเอ่ยปากเสียงเรียบ ท่าทางเหมือนไม่แยแสอะไรหลินเป็น

“ขึ้นรถอะไร! แกลงมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“จ่ายแปดแสนที่ค้างฉันมาเลย!

หลินเล่นสองตาเบิกกว้าง เดินมายืนหน้ารถเฉินเฟิงและทุบ

นัก กระจกรถอย่างแรง

“ไม่มีเงิน” เฉินเฟิงตอบกลับอย่างไว ดูจากการกระทำของหลิน เย่นแล้ว อย่าว่าแต่ชดใช้เงินแปดแสนเลย ต่อให้แค่แปดสิบเขาก็

ไม่จ่าย

“ไม่มีเงิน?!”

หลินเย่นเบิกตากว้าง โกรธแทบกระอักเลือด

แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ! แกเชื่อไหมว่าฉันให้หลินหลันไล่แก

ออกได้!”

เฉินเฟิงยิ้มไม่ยี่หระ หลินเป็นเห็นเขาเป็นคนขับรถหลินหลันไป แล้ว ไม่งั้นคงไม่พูดอะไรไร้สาระแบบนี้ออกมา

สีหน้ายิ้มละไมไม่ยี่หระของเฉินเพิ่งทำให้หลินเป็นโกรธหนักขึ้น เธอหยิบมือถือออกมาโทรหาหลินหลันทันที

“หลินหลั่น! เธอรู้ไหมว่าคนขับรถเธอทำอะไร!”

พอโทรติด หลินเล่นก็แหวใส่ก่อนเลย

“คนขับรถของฉัน?” หลินหลั่นทำหน้างง ก่อนจะนึกได้ว่า คนขับ รถที่หลินเย่นพูดหมายถึงใคร

“พี่เย่น คนที่ไปรับพี่ไม่ใช่คนขับรถของฉัน เขาคือเงินเฟิง ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องของฉันเอง” หลินหลั่นพูดอย่างระมัดระวัง ในใจ ก็ด่าเฉินเฟิงไปอีกยก เธอกำชับหนักหนาให้เขามีมารยาทกับหลิน เช่นหน่อย สุดท้ายพึ่งไปก็ทำหลินเย่น โกรธแล้ว “ลูกเขยเธอ?!”

หลินเย่นแทบหลุดหัวเราะ เสียเวลาตั้งนาน สุดท้ายเจ้าโสโครก นี่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเสียคนนั้นเอง

สำหรับเฉินเฟิง หลินเย่นรู้จักดี สามปีมานี้ หลินหลันด่าให้กรุ๊ป เพื่อนฟังเยอะที่สุดก็คือลูกเขยคนนี้ ทั้งอ่อนแอ หงอ ไม่มีอะไรดีสัก อย่าง เรียกได้ว่าเป็นขยะในหมู่ขยะด้วยกัน

ดังนั้นหลินเย่นเคยคิดแปลกใจว่า เฉินเฟิงเป็นอะไรกันแน่ ไม่คิด ว่า วันนี้เธอจะได้เจอเข้าจริงๆ ไม่ทำให้เธอผิดหวังเลยจริงๆนะ

“ในเมื่อเป็นลูกเขยเธอ งั้นก็จัดการง่ายละ หลินหลัน รีบให้ ลูกเขยเธอชดใช้เงินแปดแสนให้ฉัน” พอรู้ฐานะของเฉินเฟิง หลิน เย่นก็ได้ใจ เฉินเฟิงไม่กลัวเธอได้ แต่เขาจะไม่กลัวแม่ยายตัวเองได้ หรอ?

“หา?” หลินหลันตะลึง

“พี่เย่น เจ้าคนไร้ประโยชน์นี้ทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอ?”

“ยังจำรถ Bentleyของฉันได้ไหม?” หลินเย่นยิ้มเย็น

“จำได้” หลินหลันพยักหน้า ในใจเริ่มมีลางสังหรณ์

“ลูกเขยขยะของเธอทำกระโปรงรถคนนั้นของฉันฟังวันนี้ เธอว่า ฉันควรจะให้เขาชดใช้เงินแปดแสนไหมล่ะ!”

“อะไรนะ? พี่เช่น พี่ว่าเจ้าขยะทำลายรถพี่?” หลินหลันลูกตา แทบถลนออกมา รถBentleyของหลินเย่นเธอรู้ดี เพราะก่อนนี้หลิน เย่นอวดเพื่อนในกรุ๊ปอยู่หลายครั้ง มีช่วงหนึ่งเธอยังอิจฉาอยู่เลยว่า เมื่อไหร่เธอจะได้ออกรถแบบนี้บ้าง

ตอนนี้หลินเช่นกลับบอกว่า รถBentleyคันนี้โดนเฉินเฟิงทำลาย มันทำให้หลินหลันตกใจไม่น้อยเลย

“พี่เช่น มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า? เจ้าขยะนี่วันนี้อยู่โรง พยาบาลตลอดนะ” หลินยังไม่อยากเชื่อว่า เฉินเพิ่งจะเรื่อง แบบนี้ออกมาได้

“เข้าใจผิด? หลินหลัน เธอหมายความว่าไง! หน้า: “เธอคิดว่าฉันหลอกเธอ?” ” หลินเป็นเลือดขึ้น

“เปล่า…เปล่านะ พี่เป็น ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” หลิน หลันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “เพียงแต่ว่า…

“เพียงแต่อะไร? เมื่อชม.ก่อน เจ้าขยะทำลายรถฉันเพื่อโสโครกซอมซ่อสองคน มีกล้องบนรถถ่ายไว้เรียบร้อยแล้วด้วย แถมฉันยังถ่ายรูปเก็บไว้อีก หลินหลัน ถ้าเธอคิดจะเบี้ยว อย่าหาว่า ฉันไม่เกรงใจเธอนะ”